Morgunblaðið - 11.10.2005, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. OKTÓBER 2005 23
MENNING
Háskólabíói sunnudaginn 16. október
Hljómleikar hefjast kl. 20.00
Miðaverð kr. 6.900 - 5.900 - 4.900
Ath. Aðeins selt í sæti (númerað)
Miðasala á Esso:
Ártúnshöfða og Geirsgötu
www.midi.is
Einnig: anderson@visindi.is
&
kynnir
Söngvara YES
2005
ÍS
LA
N
D
S
P
R
E
N
T
Ja hérna! Jon einn á sviðinu. Ég vissi ekki hverju ég átti
að búast við þar sem ég hef ekki séð mynddiskinn frá
tónleikaferðinni, en þetta reyndist vera alveg jafn af-
slappað og ég hafði vonast til. Jon hefur bestu söngrödd
sem hægt er að fara fram á. Ég kom fyrst og fremst til
að heyra hann syngja og hann sannaði fullkomlega að
góð söngrödd dugar vel til að gleðja áhorfendur. Það
þarf heilmikinn kjark til að stíga á svið einn síns liðs,
en Jon stendur vel undir því og sýningin er bæði mjúk
og hrífandi. Ég get ekki ímyndað mér að neinir aðdá-
endur hans verði fyrir vonbrigðum með hann á þessari
ferð. Mig langar til að þakka Maestro Anderson fyrir að
koma við í Stokkhólmi í þessari ferð.
Hans Dahlgren, Stokkhólmi, Svíþjóð, 12. september.
Ég skemmti mér konunglega á sýningu Jons Andersons
á Cirkus í Stokkhólmi í gærkvöldi. Ég gerði mér engar
sérstakar væntingar fyrirfram og skemmtunin kom
mér því einkar þægilega á óvart! Þvílík rödd! Hún
hefur ekkert látið á sjá síðan fyrir 35 árum. Hann
flutti okkur fjögur Jon & Vangelis-lög (State Of Inde-
pendence, I’ll Find My Way Home, Change We Must
og Polonaise). Allt prýðisgóðar útsetningar og meðal
hápunkta sýningarinnar. Styttar og endurút-
settar útgáfur Yes-söngvanna voru afar vel fluttar og
afar gaman að hlusta á þær. Hápunktarnir úr Yes-kafl-
anum voru And You And I, Long Distance Runaround,
Close To The Edge, Soon og svo Wonderous Stories. Ég
átti afar skemmtilega kvöldstund og bæði peningunum
og tímanum var vel varið.
Stefan Polzer, Stokkhólmi, Svíþjóð, 12. september.
5 dagar í tónleika
ÞETTA er ekki fyrsta samsýning
þeirra Guðbjargar Lindar, Guðrúnar
og Kristínar en þær hafa sýnt í Lista-
safni ASÍ og Santiago de Compostela
á Spáni. Samvinna þeirra hefur jafn-
an verið lánsöm og snertifletir verka
þeirra margir og áhugaverðir, bæði
sýnilegir og undirliggjandi. Það sem
einna helst einkennir samstarfið er
tilfinning fyrir hægum rytma, end-
urtekningu og látleysi. Hér er enginn
æsingur á ferð heldur norræn kúl-
heit, dramað er í lágmarki en þó er
það frekar æðruleysi en skapleysi
sem einkennir verkin. Listakonurnar
virða allar umhverfi sitt vandlega
fyrir sér og skoðun þeirra tekur
langan tíma, hún tekur birtubrigði
lífsins með í reikninginn.
Þessi skoðun birtist á mismunandi
hátt í verkum þeirra. Kristín Jóns-
dóttir frá Munkaþverá er sú eina
þeirra sem notar orð og texta í verk-
um sínum. Hingað til hefur hún að-
allega notað heiti, nöfn bóndabæja,
mannanöfn, örnefni, og oftlega sett
þau fram á gegnsæjum plötum sem
varpa skuggum. Hér hefur Kristín
leitað til íslenskra skálda í leit að
ljóðlínum sem fjalla á einhvern hátt
um vatn, strauma o.fl. Ljóðlínunum
hefur hún valið leturtýpu sem ann-
aðhvort er hennar eigin snotra rit-
hönd eða tölvuletur. Letrinu kemur
hún fyrir á bútum af gegnsæjum
plexíglerleiðslum sem varpa skugga
letursins á vegginn svo oftast nær er
það læsilegt aðeins sem skuggi.
Skáldin sem hún leitar til eru mörg
og hugsunin á bak við verkið er lunk-
in en þó nær þetta verk ekki að
snerta við áhorfandanum eins og
best væri á kosið, ef til vill vegna
þess hversu ljóðlínurnar eru sund-
urslitnar og ná þar afleiðandi síður
markmiði sínu. Margs kyns hugrenn-
ingar má líka tengja við leiðslurnar,
um ljóðlist, vatn, vatnsleiðslur o.fl. en
þetta nær sér heldur ekki alveg á
strik og að mínu mati þyldi verkið vel
dramatískari útfærslu. Annað verk
eftir Kristínu samanstendur af
mörgum teikningum sem minna á ár-
línur á landakorti, línur í lófa, hrukk-
ur í húð, einnig hér er heildarsvip-
urinn lágreistur og lítið um
hápunkta.
Guðrún Kristjánsdóttir sýnir mál-
verk í glugga og á vegg, einnig
myndband sem tengist þessu verki.
Guðrún hefur lengi rannsakað lands-
lag í málverkum sínum og á und-
anförnum árum hafa skilin milli
hönnunar og myndlistar orðið æ
óljósari í verkum hennar, þannig eru
sum verka hennar um þessar mundir
í formi veggfóðurs. Gluggaverkið og
systir þess hér koma mjög fallega út
og eru síbreytileg eftir birtu, glugga-
verkið teiknar sig t.d. skýrt á gólfið
ef sólin skín. Veðurskrift nefnir Guð-
rún verk sitt, en það er síbylja rign-
ingar á rúðu sem er viðfangsefni
hennar og hún vinnur vel úr. Mynd-
bandið sýnir skemmtilega tilurð
verksins og skerpir tilfinninguna fyr-
ir listamanninum sem er kyrr; horfir,
hlustar, túlkar og skapar, sem er
ríkjandi á sýningunni í heild. Guðrún
er á spennandi og hættulegum mörk-
um listar og hönnunar, en fer ekki yf-
ir strikið. Það er þó stutt yfir í
mynstur og fjöldaframleiðslu í verk-
um hennar sem gæti hugsanlega
bitnað á dýptinni.
Guðbjörg Lind er síðan með all-
flókna innsetningu innst í rýminu,
þar sem saman koma málverk á gler-
plötur, skúlptúrar og olíumálverk á
striga. Eins og hjá hinum tveimur er
viðfangsefni Guðbjargar landslag í
einhverri mynd. Hún hefur málað
mikið af olíumyndum af ímynduðu
landslagi, fossum, skerjum og fleiru
en hér er það mýrarmosi sem er í að-
alhlutverki. Ég á þó erfitt með að
tengja verk hennar saman, gler-
plötur hennar byggjast á gegnsæi,
þokukenndum, ljósum litum sem
minna á þokudag á heiði og tilheyra
þeirri rómantísku og hástemmdu
landslagshefð sem tíðkaðist á 19. öld
þegar náttúran var upphafin og í
henni mátti sjá handbragð almætt-
isins. Olíumálverkin sem sýna
ímyndað landslag með mosa eru
fantasíukennd, svo óraunverulegt er
myndefnið. Á borði með spegilplötu
hefur mosa síðan verið raðað í
mynstur áþekkt því sem sjá má á
málverkunum, eins og um líkan sé að
ræða, hjólaborð við hliðina með
meira hráefni styrkir þessa hug-
mynd. Í einu horni rýmisins hefur
mosa verið komið fyrir á gólfinu og
haldið áfram með hann fyrir utan
gluggann, innsetningin brýst þannig
út úr rýminu – eða inn í það. Þessi
margbrotna nálgun á viðfangsefninu
vekur vissulega til umhugsunar. Ef
til vill má líta svo á að Guðbjörg leit-
ist hér við að sýna ólíkar hliðar á
sama myndefni, hún velti fyrir sér
viðhorfi okkar til landslags fyrr og
nú. Umbreytingu náttúrunnar úr
einhverju háleitu sem við stóðum lítil
og vanmegnug andspænis, í hráefni
sem maðurinn mótar að vild.
Saman skapa listakonurnar lág-
stemmda en þó margradda sýningu,
engin þeirra hefur hátt en þær hafa
allar eitthvað að segja og það er þess
virði að leggja við hlustirnar.
Margradda heild
MYNDLIST
Sýningarsalur Orkuveitunnar,
100°
Til 25. október. Opið mánudaga til
föstudaga frá kl. 8.30–16.
Straumar, blönduð tækni
Guðbjörg Lind Jónsdóttir, Guðrún Krist-
jánsdóttir, Kristín Jónsdóttir frá Munka-
þverá
Ragna Sigurðardóttir
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Innsetning Guðbjargar Lindar, „Þar sem ég má næðis njóta“.