Morgunblaðið - 11.10.2005, Blaðsíða 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 11. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólafía Benja-mínsdóttir
fæddist á Katastöð-
um í Núpasveit 12.
febrúar 1910. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 4. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jónína Rann-
veig Jónsdóttir, f.
3.10. 1879, d. 24.6.
1912, og Benjamín
Jósefsson, f. 23.12.
1862, d. 3.9. 1946.
Systkini Ólafíu voru
Guðlaug, f. 22.3. 1901, d. 6.6. 1988,
maður hennar Jón Skúli Þor-
steinsson, f. 6.12. 1892, d. 13.11.
1961, Sigmar, f. 15.3. 1903, d. 8.12.
1984, og Kristbjörn, f. 27.5. 1905,
d. 2.8. 2005.
Hinn 12. nóvember 1932 giftist
Ólafía Óskari Jörgenssyni, f. 5.4.
1911, d. 2.9. 1979. Börn þeirra
eru: Hjördís, f. 10.6.
1937, maki Örn B.
Ingólfsson, Jó-
hanna, f. 15.3.1940,
maki Sigurður Í.
Ámundason; Anna
Jóna, f. 1.9. 1943,
maki Lárus Lárus-
son; og Óskar, f.
1.11. 1947, maki
Erna Elísdóttir.
Barnabörnin eru
sex og langömmu-
börnin eru sjö.
Ólafía var hús-
móðir fram á miðjan
aldur en starfaði svo um árabil við
saumaskap hjá Jóhanni Friðriks-
syni, frænda sínum í Kápunni, og
síðar hjá Sjóklæðagerðinni. Síð-
ustu fjögur árin átti hún heimili á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Ólafíu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Þú ert fjólum fegurri á grund,
faldar sólin hlýja.
Þín á hjólum leikur lund,
litla Ólafía.
Þetta ljóð var ort um Ólafíu ömmu
þegar hún var lítil stúlka og má segja
að það hafi verið lýsandi fyrir hana
allt til dánardags. Amma var alltaf
svo falleg, fín og vel til höfð en hún
var líka góð og réttlát manneskja og
margs er að minnast þegar horft er
til baka.
Það var gaman að koma í heim-
sókn til ömmu og afa í Skipasundinu.
Amma gat spilað við mig tímunum
saman, kenndi mér að leggja kapal
og byggja spilaborgir. Einnig átti
hún alltaf kökubita í gogginn og aldr-
ei fór neinn svangur frá ömmu sem
var algjör snillingur í matargerð.
Mér fannst líka jólin hvergi vera
nema hjá ömmu og afa í Skipasund-
inu þar sem öll fjölskyldan kom sam-
an á aðfangadag, naut góðra veitinga
ömmu og opnaði gjafir.
Amma var mikil handavinnu- og
listakona. Hún málaði myndir, saum-
aði, prjónaði, heklaði, föndraði og féll
aldrei verk úr hendi. Við systkinin
áttum alltaf hlýjar húfur, vettlinga
og ullarsokka sem amma prjónaði
handa okkur fyrir kalda vetur.
Amma og afi byggðu sér bústað-
inn Litlafell í Skorradalnum og átti
ég með þeim þar margar góðar
stundir. Þar var farið út á bát og
dreginn silungur í net, veitt á stöng,
leikið við lækinn og farnar ótal
gönguferðir. Amma ræktaði líka í
sveitinni kartöflur og rabarbara og
sá auðvitað um að allir sem komu til
hennar í Litlafell fengju eitthvað
gott að borða og nýbakaðar kökur úr
kolaeldavélinni.
Amma var mjög glaðlynd og mikil
baráttukona, hún sigraðist á brjósta-
krabbameini og ekki lét hún bugast
þegar afi dó. Þá flutti hún í litla íbúð í
blokk í Ljósheimunum og var fljót að
eignast þar góðar vinkonur. Í heim-
sóknum þangað var ég oft dregin inn
í stofu til að horfa á sápuóperur sem
amma og vinkonur hennar skemmtu
sér vel yfir og þá var mikið hlegið.
Amma var afar stolt af fjölskyldu
sinni og hvatti barnabörnin sín
óspart til dáða við nám og störf. Þeg-
ar langömmubörnin fæddust, sá hún
ekki sólina fyrir þeim og þau sóttu í
að vera hjá langömmu með hlýja
faðminn sinn.
Síðustu fjögur ár ævi sinnar bjó
amma á Hrafnistu í Hafnarfirði. Þar
var hún mjög ánægð og fékk góða
umönnun. Við fjölskyldan kveðjum
ömmu með söknuði, en gleði yfir
góðum árum í samvistum við bestu
ömmu í heimi.
Sigríður Lóa Sigurðardóttir.
Mig langar að minnast ömmu
minnar með nokkrum orðum.
Ein af mínum fyrstu minningum
sem barns er hvað það var alltaf
gaman á jólunum í Skipasundinu hjá
ömmu og afa, en þar hittist alltaf öll
fjölskyldan á aðfangadagskvöld. Þá
var það ein jólin að systir mín veikt-
ist og ákveðið var að halda jólin
heima, en ekki var ég sáttur við það
þar sem mér fannst jólin ekki koma
nema ég væri hjá ömmu og afa. Var
ég því sendur í flýti til þeirra svo
ekki missti ég af jólunum.
Margar góðar stundir áttum við
saman í Skorradalnum þar sem við
spiluðum oft olsen, olsen og lúdó.
Stóð ég í þeirri trú að ég væri mjög
góður í þeim spilum þar sem ég vann
hana oftast. En hef ég ömmu nú
grunaða um að hafa stundum tapað
viljandi fyrir mér þar sem ég var
frekar tapsár.
Einnig veiddi ég margan silunginn
úr Skorradalsvatni og fannst mér
ekkert betra en þegar amma mat-
reiddi fiskinn og við borðuðum hann
með kartöflum og smjöri.
Oft minntist amma á það þegar
bóndi einn í dalnum sem í vantaði
annað augað kom stundum í heim-
sókn. Skreið ég þá undir rúm því ég
hélt að þarna væri bófi kominn og
var skíthræddur við hann. Varð
amma þá að leggja sig mikið fram við
það að sannfæra mig um að þetta
væri góður karl.
Við amma vorum alltaf í góðu sam-
bandi. Þegar ég var í framhaldsskóla
kom ég stundum til hennar í hádeg-
inu og var hún þá alltaf búin að elda
dýrindis mat fyrir okkur og oftar en
ekki baka appelsínukökuna góðu.
Þarna við eldhúsborðið hennar átt-
um við margar góðar stundir enda
var hún vinmörg og hafði frá mörgu
að segja.
Amma mín var falleg kona sem
naut þess að eiga falleg föt og vera
hugguleg til fara. Hún var mikil
listakona og lék allt í höndunum á
henni, hún málaði fallegar landslags-
myndir úr sveitinni sinni, saumaði og
prjónaði.
Amma mín var heilsuhraust kona
enda varð hún 95 ára gömul þrátt
fyrir að hafa á tímabili þurft að berj-
ast við krabbamein sem hún sigrað-
ist á. En síðustu fjögur árin hefur
hún dvalist á Hrafnistu í góðu yf-
irlæti. Þótti henni mjög gaman að fá
okkur í heimsókn með barnabarna-
börnin sem veittu henni mikla
ánægju.
Við fjölskyldan kveðjum nú ömmu
með söknuði í þeirri vissu að hún er á
góðum stað með afa.
Finnur.
Það er erfitt að þurfa að kveðja
þig, elsku amma mín.
Ég er þakklátur fyrir öll árin sem
við höfum fengið að hafa þig hjá okk-
ur, allar góðu og skemmtilegu stund-
irnar sem við áttum saman.
Ég man sérstaklega eftir því þegar
við spiluðum olsen, olsen sem var
mjög oft. Ég var aðeins sjö ára gam-
all og gerði mér grein fyrir því að ég
yrði að leyfa þér að vinna annað slag-
ið, því annars hefði einhver orðið
tapsár. Það var alltaf svo gaman að
koma til þín og þegar þú passaðir mig
þá vildir þú að ég kúrði hjá þér því ég
hélt alltaf svo þétt um hálsinn þinn.
Ég kveð þig, amma mín, með
söknuði.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgr. Pét.)
Lárus Óskar Lárusson.
Gefðu mér, Drottinn, gáfur og sýn
að greina það fegursta og besta,
svo hér eftir megi ég heilræðin þín
í huga mér geyma og festa.
(K.B.)
Elsku langamma, takk fyrir allar
góðu stundirnar og hafðu það gott
hjá Guði.
Þín langömmubörn,
Jóhanna Sif, Ámundi
Örn, Ólafía Ósk, María
Lóa, Jón Emil, Sigurður
Ísfeld og Óskar.
Þegar ég frétti að mín elskulega
frænka væri látin flugu allar góðu
minningarnar henni tengdar í gegn-
um hugann. Við áttum heima í Núpa-
sveit, sem okkur fannst besta sveit í
heimi. Ólafía og systkini hennar þrjú
áttu heima á Katastöðum. Við systk-
inin vorum tíu og bjuggum á næsta
bæ, Efrihólum. Það var mikil vinátta
og frændsemi milli bæjanna. Benja-
mín og Friðrik faðir minn voru
systrasynir. Ólafía var yngst af
systkinunum. Þau misstu móður
sína ung.
Anna móðuramma þeirra hjálpaði
til við uppeldið. Við krakkarnir í
Efrihólum kepptumst um að fara út í
Katastaði, ef reka þurfti smá erindi,
alltaf var svo gaman að koma þar.
Ólafía og Magga systir voru ferm-
ingarsystur og miklar vinkonur.
Stundum fengum við litlu systur,
Gunna Sigga og Svana, að vera með,
t.d. þegar Katastaðafjallið var blátt
af aðalbláberjum. Þá var mikið tínt
og veisla á báðum bæjum, þegar
heim var komið. Fólkið heimsótti
hvert annað á hátíðum. Ég man sér-
staklega eftir einu gamlárskvöldi,
þegar allt fólkið á Katastöðum kom.
Það var kveikt stórt bál upp í klöpp,
dansað var kringum bálið og sungið.
Þá var gaman að lifa og ég horfði
aðdáunaraugum á Ólafíu og Möggu,
sem voru orðnar gjafvaxta og falleg-
ar stúlkur, enda þurftu þær ekki að
bíða lengi eftir sínum prinsum. Það
fréttist að ungur myndarlegur mað-
ur úr Reykjavík væri kominn á
prestsetrið, Presthóla og ætlaði að
vera þar um sumarið. Þetta var Ósk-
ar Jörgensen. Honum þótti fallegt í
hrauninu, lágvaxinn fjalldrapinn og
margskonar gróður, svanir syntu á
tjörnunum, hrafnaþing í gjánni og
allt fullt af mófugli. En það sem var
best, var yndislega falleg stúlka á
næsta bæ, sem hét Ólafía. Það fylgdi
sögunni að Óskar kæmi kannski
heldur oft í Katastaði og jafnvel
hafði hann og heimasætan sést
ganga í hrauninu. Það var ekki sök-
um að spyrja, þau urðu hjón og settu
saman bú í Reykjavík, eignuðust
fjögur mannvænleg börn, þrjár dæt-
ur og einn son.
Þegar ég kom til Reykjavíkur
1938 var mitt fyrsta verk að heim-
sækja Ólafíu og Óskar, eins og
margir Núpsveitungar gerðu. Þau
tóku mjög vel og elskulega á móti
sínum gestum og mér leið ætíð vel á
heimili þeirra, eins og maður væri á
einhvern hátt kominn heim í Núpa-
sveit.
Á aðfangadagskvöld kom ég seint
úr vinnu, klukkan að verða tíu, ég
svöng og þreytt. Þá hringdi síminn
og elskuleg rödd sagði gleðileg jól og
komdu strax. Þetta var Ólafía
frænka. Ég fór í betri fötin og hljóp
niður Spítalastíginn. Betri og elsku-
legri viðtökur var ekki hægt að
hugsa sér. Bjart og hlýtt, afburða
matur, Hjördís litla var að leika sér á
gólfinu með slaufu í hárinu, allt var
svo hátíðlegt. Þetta var ekki í eina
skiptið sem Ólafía breytti lífi mínu til
betri vegar. Eitt sinn var ég í vand-
ræðum með barnfóstru, þá hringdi
Ólafía og heyrði vandræði mín, ég
sendi þér bara eina stelpuna. Anna
Jóna kom og betri barnfóstru var
ekki hægt að hugsa sér.
Ég þakka Ólafíu og hennar börn-
um alla elskusemi í gegnum árin.
Svanhvít Friðriksdóttir.
ÓLAFÍA
BENJAMÍNSDÓTTIR
✝ Kamilla Briemfæddist á Mel-
stað í Miðfirði 5.
nóvember 1916.
Hún lést á elliheim-
ilinu Grund 1. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhann Krist-
ján Briem, f. 3.12.
1882, d. 8.6. 1959,
prestur á Melstað í
Miðfirði, og Ingi-
björg Jóna Ísaks-
dóttir, f. 3.9. 1889,
d. 7.7. 1979. Systk-
ini Kamillu voru Steindór Briem,
f. 3.9. 1913, fulltrúi hjá Löggild-
ingarstofunni, Ólöf Briem, f.
23.9. 1914, hjúkrunarkona í
Kaupmannahöfn, og Sigurður J.
Briem, f. 11.9. 1918,
deildarstjóri í
Menntamálaráðu-
neytinu. Þau eru öll
látin.
Kamilla bjó hjá
foreldrum sínum á
Melstað til 1954 en
þá fluttu þau til
Reykjavíkur. Kam-
illa vann lengst af
við saumaskap í
Reykjavík og síðan
við umönnun aldr-
aðra. Hún tók þátt í
kirkjustarfi Hall-
grímskirkju. Kamilla var ógift og
barnlaus.
Útför Kamillu verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Kamilla föðursystir mín var ógift
og barnlaus. Hún bjó hjá foreldrum
sínum á Melstað í Miðfirði þangað
til þau fluttu til Reykjavíkur 1954
þegar afi lét af prestsskap. Hann dó
1959 og Kaja, eins og hún var jafn-
an kölluð, bjó þá áfram með
mömmu sinni þangað til hún dó árið
1979. Mamma hennar, amma mín,
þótti nokkuð ráðrík kona. Þótt Kaja
hafi auðvitað haft það gott hjá for-
eldrum sínum breyttist líf hennar
mikið þegar þau voru bæði dáin.
Hún var þá orðin 65 ára og vinir
hennar og frændfólk veltu því nokk-
uð fyrir sér hvernig henni tækist nú
til. Og svarið er: Hún blómstraði.
Hún ferðaðist utan lands sem inn-
an, hún tók þátt í félagslífi, lang-
mest með Hallgrímskirkjusókn og
hún tók upp og hélt við tengslum
við fjölda vina, kunningja og ætt-
ingja. Hún var þeirrar gerðar að
öllum þótti vænt um hana. Líklega
stafaði það af því að henni þótti
vænt um alla. Hún naut sín innan
um fólk. Hún var ávallt kát og
skemmtileg í margmenni. Og marg-
ar sögurnar sagði hún, sem bæði
hún og aðrir hlógu mikið að. Þær
voru reyndar flestar um hana sjálfa
og margar með afbrigðum skemmti-
legar. Það gerðust alltaf einhverjir
spaugilegir hlutir í kringum hana.
En það sem var mest einkenn-
andi við Kaju var hversu góð og
trúuð hún var. Ef einhver mann-
eskja kemst nærri því að vera full-
komlega góð, þá var það hún. Við
konan mín höfum oft sagt það okk-
ar í milli að ef einhver ætti að eiga
greiða leið inn í himnaríki þá væri
það Kamilla.
Jón G. Briem.
Þegar ég minnist Kamillu er mér
efst í huga tryggð, vinátta og glað-
værð. Hún var fljót að kynnast fólki
og átti marga góða kunningja og
vini sem ég veit að minnast ánægju-
legra stunda á heimili hennar hvort
sem var á æskuheimili hennar Mel-
stað eða Grettisgötu 74. Ég varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
fylgjast með Kamillu alla leiðina frá
unglingsárum og fram á síðasta
dag.
Blessuð sé minning hennar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Anna Guðmundsdóttir.
Margar góðar minningar koma
upp í hugann, er ég hugsa um
Kamillu. Það eru rúm 40 ár síðan
okkar kynni hófust, sem aldrei hef-
ur skugga borið á og urðu að ein-
lægri vináttu.
Margt hefur á dagana drifið, en
vináttan sú sama, þó að vík væri
milli vina. Það var alltaf gaman að
koma við á Grettisgötunni. Hún tók
á móti manni með útbreiddan faðm-
inn og fagnaði manni. Eins var það
eftir að hún kom á Grund. Fagnaði
hún mér innilega, þegar ég kom í
heimsókn. Henni leið vel þarna. All-
ir voru góðir við hana, ekki síst
Guðrún herbergisfélagi hennar.
Það myndast ákveðið tómarúm
þegar vinirnir kveðja. En þegar
heilsan er þrotin, þá er ljúft að fá að
sofna.
Björg Ísaksdóttir.
Langri ævigöngu kærrar systur í
Kristi er lokið. Vinkona okkar til
margra ára Kamilla Briem er öll.
Um langa hríð hafa leiðir okkar leg-
ið saman enda höfum við þekkst frá
æskuárum okkar. Við minnumst
hennar fyrst og fremst, frá fyrstu
tíð og allar götur síðan, fyrir kær-
leikann, jákvæðnina og glaðværð-
ina. Hún var hláturmild og lagði sig
frekar fram um það að hrósa öðrum
og horfa á björtu hliðarnar en að
rífa niður með neikvæðni og nöldri.
Hegðun hennar, atferli og fram-
koma kenndi okkur og öllum þeim
sem hana þekktu hvernig maður á
að umgangast aðra. Áherslan á að
koma fram við aðra af virðingu, vel-
vild og skilningi. Hjá henni var
gullna reglan ætíð höfð í heiðri:
Allt sem þér viljið, að aðrir menn gjöri
yður, það skuluð þér og þeim gjöra.
(Matteus 7:12.)
Við hittum Kamillu seint í sumar
og þá fundum við að heilsan var far-
in bila, líkaminn lasinn en andinn
öflugur sem áður með glaða og létta
lund í öndvegi. Við þökkum sam-
fylgd og vináttu við Kamillu í gegn-
um árin öll og biðjum Guð blessa
minningu hennar.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
María, Helga og Margrét.
KAMILLA
BRIEM
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista