Fréttablaðið - 20.12.2003, Blaðsíða 96

SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 515 75 00, fax: 515 75 16 Ritstjórn: 515 75 05, fax: 515 75 06, ritstjorn@frettabladid.is
Auglýsinga- og markaðsdeild: 515 75 15 - fax 515 75 16, auglysingar@frettabladid.is Dreifing: 515 75 00, dreifing@frettabladid.is
VI Ð S EG J U M F R É T T I R SM Á A U G L Ý S I N G AS Í M I N N E R 515 7500
Bakþankar
REYNIS TRAUSTASONAR
Strangur
Stúfur
Opið til 22:00 til jóla
Nýtt kortatímabil
Mér skilst að Stúfur sé strangur ákartöflur,“ sagði stúlkubarnið
sem daglangt hafði farið hamförum í
óþekkt sinni. Það var komið að hátta-
tíma þegar barninu varð ljóst að
háttalagið yrði líklega til þess að í
skónum yrði grænmetistegund í stað
glaðnings með sykurbragði. Grát-
brostin rödd lýsti iðrun en jafnframt
því að líklega væri of seint að láta í
ljós þetta eitt af mikilvægustu gild-
um kristinnar trúar.
AÐVENTAN er sá árstími sem
börnin gæta þess hvað vandlegast að
jólasveinar, hvaða nöfnum sem þeir
nefnast, sýni þeim ekki þá ólund að
gefa kartöflu í skó í stað sætmetis
eða leikfanga. Jafnvel börn sem að
jafnaði eru ódæl taka upp nýja hætti
á aðventunni til þess að verða ekki
hlunnfarin að næturþeli vegna
óspekta að degi til.
KARTAFLA í skóinn er eitt það
versta sem getur hent. Stúlkubarnið
hafði eitt sinn orðið fyrir þeirri nið-
urlægingu að fá kartöflu í skóinn. Þá
var svartur morgunn í barnæsku
hennar. Fremur en að viðurkenna
ófögnuðinn opinberlega fleygði hún
kartöflunni út um gluggann í myrkur
skammdegismorgunsins. Síðan náði
hún í bangsa af minnstu gerð sem lá
neðst í dótaskúffunni og setti hann í
eigin skó. Um morguninn þegar fjöl-
skyldan sameinaðist við morgunverð-
arborðið var að vanda spurt um skó-
inn. Stúlkan sýndi bangsann þegjandi
en látbragð hennar lýsti því einu að
hún kærði sig ekki um að tala meira
um þessa gjöf jólasveinsins.
BARNIÐ gat alls ekki hugsað sér
að fá aðra kartöflu þótt hún vissi
sem var að hún hefði varla rétt til
annars. Eftir sýnilega iðrun og heim-
spekilegar vangaveltur um refsigleði
Stúfs þóttist hún finna einu færu
leiðina. Hún sótti blað og penna og
hóf skrif sín til jólasveinsins: „Kæri
Stúfur. Ég veit að ég hef verið
óþekk. Ég stjórnaði mér ekki og
missti mig óvart...,“ skráði hún með
klossuðum stöfum. Bréfið lýsti ekki
aðeins iðrun heldur loforði um yfir-
bót. Og hún bað Stúf hinn stranga
vægðar. Í fyrstu skímu morgunsins
vaknaði stúlkan og með kvíðahrolli
kíkti hún í skóinn. Þar var brúða sem
hún hafði þráð mjög. Hún hafði
skrifað sig frá kartöflunni. ■