Tíminn - 21.12.1972, Side 8

8
TÍMINN
JoLABLAÐ 1972
ENGAN MANN hef ég þekkt
sem var jafnmikið aleinn og Sun
Wu Kung, eins þótt hann væri
innanum annað fólk, en enginn
sem ég hef kynnzt var þó siður
einmana. Engan hef ég þekkt
snauðari að veraldlegum auði og
samt engan ánægðari með lifið.
Hann lifði eiginlega utanvið
söguna, horfði á samtimann eins-
og leik litilla barna, en samt var
hann ekki i liðinni tið. Hað var
eins og timinn kæmi honum ekk-
ert við.
En mennirnir, lifið, kom honum
viö.
Hann var einstakt ljúfmenni, ég
heyrði hann aldrei segja niðrandi
orð um nokkurn mann, hvorki
viðstaddan né fjarverandi.
Venjulega tók hann svari þess
sem á var deilt, og ef maður hitti
hann á l'örnum vegi reyndi hann
jafnan fyrst af öllu að gera honum
einhvern greiða.
Undarlcgt bréf.
Hað var snemma i desember
19(il að ég sat á skrifstofu minni
að Laugaveg 17B, ég var þá rit-
stjóri timaritsins Úrvals, og blað-
aði i nýkomnum pósti. Mig minnir
að það væri fremur hryssingslegt
veður úti og ég i þvi skani að
horfa út i f júkið fremur en snúa
mér að póstinum. En meðal bréf-
anna var eitt sem athygli vakti.
Hað var póstlagt i Hamborg og
skril'að utaná með blýanti, með
blokkstöfum. Ég reif það upp og
þá var innani blýanlsskrifað brél',
lika með blokkstöfum, ásamt lit-
illi mynd af gömlum manni með
skegg. Mér fannst ég kannast við
svipinn, laldi liklegt að þetta væri
einhver stjörnuspámaður eða
annars konar loddari i dulrænum
Iræðum sem á þeim árum sendu
mér sáluhjálplegan litteratúr
sinn úr öllum heimshornum,
ásamtmyndum, flestir með
skegg og skrýtnir á svip.
Sun Wu Kung
upp simann og hringja i þig, sagði
Sigurlaugur. Hér er staddur
maður i Dettifossi, gamall
maður, sem segist biða þar eftir
þér. Allir aðrir eru komnir frá
borði.
í þvi kann ég ekkert
Mér fannst nú allt i einu sjálf-
sagt að hitta þennan mann og lið-
sinna honum ef hann þyrfti að
koma sér fyrir. Hann beið min i
brúnni, var þar á tali við einhvern
yfirmanninn, mig minnir skipstj-
órann, og heilsaði mér. einsog við
hefðum þekkzt siðan við vorum
litlir strákar.
— Komdu sæll, herra Sigvaldi
Hjálmarsson, gaman að hitta þig,
sagði hann áðuren ég hafði ráð-
rúm til að spyrja hvort þetta væri
Old Sun. Ég hef verið að tefla við
skipstjórann & leiðinni, bætti
hann við. Allir skipverjar hafa
tekið mér einstaklega ljúfmann-
lega.
Ég spurði hann hvort hann
hefði mikið meðferðis, en hann
sagðist ekkert hafa annað en
þessa tösku sem hann hélt á, en
það var litil skjalamappa.
Svo héldum við f land, og gamli
maðurinn hoppaði einsog kett-
lingur niður landgangið með staf-
inn sinn og töskuna undir annarri
hendinni.
úað kom i ljós að gestur minn
átti hvorki peninga né hafði pant-
að hótel, og ekki vissi hann hve
lengi hann dveldist hér, kannski i
þrjá mánuði, kannski lengur. Ég
útvegaði honum herbergi vestur i
bæ með hjálp Ferðaskrifstof-
unnar, lánaði honum 1500 krónur
og bauð honum i kaffi á Gilda-
skálanum við Aðalstræti.
Ég var nú orðinn sannfærður
um að þetta væri einhver verald-
arinnar plötuslagari sem ætlaði
með spilirii og kúnstum að láta
mig og aðra álika fákæna halda
sér uppi. Samt var hann ekki sér-
lega loddaralegur, framkoman
einstaklega fáguð og maðurinn
allur þvi likastur að hann vildi
sem allra minnst ónæði gera. Og
vist gat ég haft eitt til marks:
hann spurði mig hvar pósthúsið
væri, þvi þangað átti að senda
honum peninga post restante frá
Paris þarsem hann hefði dvalizt
að undanförnu. Ef peningarnir
kæmu segði maðurinn satt, ef
ekki-ja þá væri loddaranum likast
að segja að hann hefði verið svik-
inn.
Sigvaldi Hjálmarsson:
Hver var gamli Su
Síðhærði og síðskeggjaði öldungurinn sem oft sást á götum Reykjavíkur fyrir áratug
Bréfið var á ensku frá ein-
hverjum sem kallaði sig Old Sun,
og ég taldi vist að það þýddi
,,gamla sól". Hann sagði að hann
væri að koma til tslands 19.-20.
des. með Dettifossi, hann hefði
fengið utanáskrift mina hjá herra
van Leaven i Amsterdam sem
sagðist vera vinur minn, og ég
gæti þekkt sig eítir myndinni
þegar skipið kæmi.
Að lestri loknum var ég alveg
sannfærður um að þarna væri á
íerðinni einhver plötuslagari,
kannski af verra taginu sem teldj
að hann gæti haft mig að ginn-
ingarfifli al' þvi ég væri grúskari i
mystik og esoteriskum fræðum,
en honum skyldi ekki verða
kápan úr þvi klæði. Þegar heim
kom sneri ég öllu við til að finna
mynd af þessum Old Sun sem ég
þóttist viss um að hafa séð á ein-
hverjum auglýsingasnepli fyrir
spámenn og sjálf-skipaða sjá-
endur. En leitin var árangurs-
laus.
Svo gleymdi ég þessum Old
Sun. Auðvitað færi ég ekki að
hlaupa niður á bryggju rétt fyrir
jól til að hitta þennan freka karl.
Eri svo bar við einmitt 20. des.
rétt eítir hádegið að skyndilega
kom mér þessi Old Sun aftur i
hug, og þá hvarflaði að mér að
hringja í Sigurlaug á Eimskip, og
spyrja um Dettifoss.
— Ég ætlaði að fara að taka
Kvöld á heimili Gretars Fells 19(12. Frá vinstri: Svava Fells, Benedikt Þorinóðsson
Sigvaldi Hjálmarsson, Gretar Fells. Ljósm.: Leifur Ui
Á Gildaskálanumröbbuðum við
saman, hann drakk te, en ég
kaffi, og afþvi ég vildi vera við
öllu búinn setti ég á mig hvert orð
sem okkur fór á milli, enda lfka
ekki að vita nema þetta gæti orðið
efni i blaðagrein.
Ég virti manninn fyrir mér i
laumi. Hann var sýnilega háaldr-
aður, en eins vist var hitt að hann
var kvikur og hraustlegur, augun
ijosbla, nefiö stórt — augnsvip-
urinn einkennilega sérstæður...
gáfulegur jú, hlýlegur jú, og ein-
kenndist þó fyrst og fremst af
heiðrikju.
En allt slikt þaggaði ég niður
þvi 4g verð að kannast við að
fyrirfram var ég búinn að stimpla
hann sem loddara.
Ég vék talinu að spámennsku
til að vita vissu mina.
— Er ekki nóg af spámönnum i
Parfs, stjörnuspekingum og lófa-
lesurum?
— Jú, mei.-a en nóg, svarar
hann. einsog alstaðar.
— Ert þú eitthvað ^ viðriðinn
slikt?
— Nei, i þvi kann ég ekkert.
Aftur á móti iikar mér vel það
sem Krishnamurti segir.
— Jæja, þekkirðu hann.
— Já, og mér þætti gaman að
ræða um svoleiðis lagað við þig
seinna ef þú vilt.