Tíminn - 21.12.1972, Blaðsíða 12

12
TÍMINN
JÓLABLAÐ 1972
Ævintýri fyrir börn og fullorðna eftir
Snjólaugu Bragadóttur.
Höfundur teiknaði myndirnar.
/
Vv\ /
Jonni litli var sex ára og fremur
lágur i loftinu. En það mátti
enginn minnast á við hann, þvi
hann var viss um, að hann væri
stór. Að minnsta kosti gat hann
klætt sig sjálfur og næstum alveg
lesið, og það voru hlutir, sem
hann vissi, að margir hinna
krakkanna gátu ekki.
Hann vissi lika ótal margt, sem
enginn vissi annar. Sumt hafði
amma sagt, sumt bara vissi
hann. Stundum reyndi hann að út-
skýra þetta fyrir krökkunum, en
þau bara hlógu. Auðvitað skildu
þau þetta ekki. Enginn skildi
svona nema hann og amma.
Jonni haföi alltaf verið hjá
ömmu. ljað var af þvi að mamma
var ekki þarna, hafði ekki verið
siðan hann mundi eftir sér. Samt
vissi hann,að hún var til, kom
meira að segja stundum. Pabbi
og afi voru alltaf að vinna, svo
Jonni fékk að hafa ömmu alveg
einn allan daginn.
ljað var þá, sem hún sagði
honum frá öllum dýrunum og
hvað þau gátu verið góð og
skemmtileg. Jonni þekkti litið al'
dýrum. Hann hafði séð hesta, kýr,
kindur, hunda og ketti og allt það.
En þau sögðu ekkert og voru
annaðhvort svo stór, að hann
þorði ckki mjög nálægt, eða þá að
þau hlupu burtu, þegar hann
ætlaði að vera góður við þau. bað
var ekki lallegt af þeim.
Ilann átti lika margar fallegar
bækur með myndum af dýrum.
Mamma hal'ði gefið honum
sumar bækurnar og amma sagð:
honum að geyma þær og tók þær
alltaf af honum, þegar hann fór
svolitið illa með þær. Hann vissi
ckki af hverju. Ekki voru þær
neitt fallegri en allar hinar. En
hann hlýddi alltaf ömmu, hún var
svo góð. Hann vildi miklu heldur
eiga hana lyrir mömmu, en ein-
hverja mömmu, sem hann þekkti
ekki.
Amma hafði sagt honum frá
l'leiru en dýrum. Hún sagði, að
álfar ættu heima i klettum og
hólunt. Hað fannst Jonna skrýtið
fólk. Maður gat stundum séð það
og stundum ekki. En amma
sagði, að álfar væru góðir, sér-
staklega við þá, sem gerðu þeim
ekkert. En hvernig gat maður
verið vondur eða góður við ein-
hvern, sem maður sá ekki og vissi
ekki einu sinni að var þarna?
Stundum var Jonni að lita i
kring um sig til að vita, hvort það
væri ekki álfur einhvers staðar.
Ilann reyndi meira að segja að
þykjast vera niðursokkinn i eitt-
hvað og lita svo snögglega að
næsta steini, til að koma álfinum
á óvart. En það var aldrei neinn
áll'ur. Hó var hann sannfærður
um,að álfar væru til, l'yrst amma
sagði það.
Eða þá jólasveinarnir. t bókun-
um hans voru ótal jólasveinar.
Sumir voru feitir og stórir, með
hvitt og fallegt skegg, aðrir
magrir og frekar ljótir, með litið
eða ekkert skegg, sumir með
ógnarstór nef og enn aðrir pinu-
litlir og skellihlæjandi. alltaf að
skjótast hér og þar, striðnislegir á
svipinn. Amma hafði lesið fyrir
hann úr bókunum um alla jóla-
sveinana og hann var viss um. að
þeir væru skemmtilegir. Hegar
hann spurði ömmu, hvort hægt
væri að sjá jólasveinana saeði
hún, að það va-ri hægt. Einhvern-
tima sá hann visteinn, en þar var
svo margt fólk og svo mikill
hávaði, að hann gat ekkert talað
við hann og spurt hann um allt,
sem stóð i bókunum.
Nú voru að koma jól. Jonni vissi
ekki, hvað langt var þangað til. en
amma sagði, að það kæmu
bráðum jól og þess vegna kæmu
þau auðvitað. Hann langaði
ósköp mikið til að hitta jólasvein-
ana, þvi það voru þeir, sem komu
með jólagjafirnar. Hvernig gátu
þeir vitað, hvað amma og afi
vildu fá i jólagjöf. Hann þurfti að
segja þeim það, svo þeir kæmu
ekki með einhverja vitleysu.
Þegar hann spurði ömmu, hvar
jólasveinarnir ættu heima, sagði
hún. að þeir ættu heima i fjöll-
ununi. þessir litlu og hinir, sem
voru mjóri og fremur ljótir. En
þessir stóru, i fallegu fötunum
með hvita skeggið, ættu heima i
jólasveinalandi, einhversstaðar
langt i burtu. Annars var amma
ekki alveg viss um þetta, þvi það
sama stóð ekki i öllum bókunum.
Jonna fannst þetta undarlegt.
Hekkti þá kannski enginn jóla-
sveinana? ljá gat hann engan
spurt, hvernig ætti að komast til
þeirra. Hann reyndi að spyrja
ömmu, en hún sagði, að það gæti
verið eríitt. Jólasveinarnir vildu
helzt ekki la neinn i heimsókn til
sin og alls ekki svona rétt fyrir
jólin, þvi að þá væri svo mikið að
gera hjá þeim.
Jonni átti heima fyrir ofan
kaupstaðinn næstum uppi i sveit.
Fyrir ofan húsið var stórt tún og
hinum megin voru klettar og
siðan tók ijallið við. Hann var
alvanur að vera einn úti, þvi
bilarnir komu aldrei þarna, nema
þegar afa bill kom heim og hann
var ekkert hra:ddur við hann.
Nú var kominn snjór og þá var
ennþá meira gaman að vera úti.
ljað var hægt að gera svo lifandis
skelfing margt með snjóinn.
Ilann varð aldrei leiður á að vera
úti, þegar snjór var.
Svo var það einn daginn, að
Jonni var úti i snjónum, að hann
ákvað að hitta jólasveinana.
Ilann var þá kominn dálitið langt
upp á túnið og fannst ekki nema
gg/Su'31 j
V
■rAV
/V
z MhdWí
'VJIPnQKA
■

Jr
ÍWK
S
jFf i \

III
*

r
Vvv
§lbv

~\
. —s- - \ ""liiWL. >
Cinlivers staðar þarna hlutu jólasvcinarnir að eiga heima.
Jonni í jólasveinalandi
stuttur spölur upp að klettunum
og fjallinu. Hann var ekkert
hræddur við fjallið, það hafði
alltaf verið þarna, og hann þekkti
það svo vel. Hað var bezt að fara
þarna upp eftir og vita, hvort
jólasveinarnir væru ekki þar.
Hann lagði af stað, en snjórinn
var svo djúpur, að dálitið erfitt
var að ganga. Stundum leit hann
við og fór þá að hlæja að slóðinni
sinni. Hún var eins og vegur með
mörgum beygjum. En húsið
heima hjá ömmu og afa var alltaf
við hinn endann á slóðinni og
hann þurfti ekkert annað en
ganga sömu leið til baka, ef hann
fyndi ekki jólasveinana.
ljegar hann var alveg að koma
að klettunum. ákvað hann að
setjast niður og hvila sig. Maöur
varð stundum þreyttur af að
ganga langt, það sagöi amma
alltaf, þegar þau voru að koma úr
búðinni og þá hvildu þau sig. En'
hann hélt áfram eftir svolitla
stund og kom loks að klettunum.
lJarna hafði hann aldrei komið
fyrr og tók af sér vettlinginn til að
snerta klettinn. ljetta var bara
eins og venjulegur steinn, kaldur
og grár.
Jonni varð fyrir vonbrigðum.
Hann sá engar dyr á klettinum,
þótt hann gengi meðfram honum.
En þarna svolitið lengra var
annar klettur, næstum eins og hús
i laginu. Har hlaut einhver að
búa. Hann gekk áfram.
Hegar Jonni kom að hinum
klettinum, sem hafði raunar verið
lengra burtu en hann hélt, var
íarið að skyggja. En hann tók
ekkert eftir þvi.
Nú var bezt að vita, hvort jöla-
sveinarnir væru heima. Eða
álfarnir. ljað gerði ekkert til, þó
að hann hitti þá á álfaklett. Hann
bankaði, eins og maður gerir,
þegar maður heimsækir ein-
hvern, en enginn svaraði. t>á
lagði hann eyraö að, en heyrði
heldur ekkert. Kannski var
enginn heima. Loks tókst honum
að losa stein úr klettinum og barði
með honum. ef jólasveinarnir
heyrðu illa eins og langamma. En
allt kom fyrir ekki.
Jonna var næst skapi að fara að
gráta, en það gerðu ekki stórir
krakkar. Bezt að fara bara heim
til ömmu aftur . Hann sá húsið,
þegar hann kom fram íyrir fyrri
klettinn og tók stelnuna heim.
Brátt var orðið dimmt, en Jonni
var ekkert hræddur, hann þekkti
ljósið heima, begar hann kom að
holunni, sem hann hafði búið til
áðan, þegar hann hvildi sig,
settist hann niður.
—Hvar ert þú að gera hérna?
heyrði hann sagt glaðlega fyrir
aftan sig. bar var komin skrýtin
stelpa, með fléttur og rauða húfu.
Hún var lika i rauðum sokkum og
skrýtnum skóm.
betta var jólasveinastelpa, það
var hann viss um — og þegar
hann spurði, svaraði hún: — Auð-
vitað! og hló.
— Ég var einmitt að koma að
heimsækja ykkur, sagði Jonni
hátiðlega — Má maður það?
— Nei, eiginlega ekki. bú ert
mannsbarn og þau mega ekki
koma til okkar fyrir jólin. En ég
held, að þú sért ágætur, og mig
langar til að kynnast mannsbörn-
um. Komdu!
Hún tók i hönd hans og reisti
hann upp og þau hlupu að
klettinum, sem Jonni hafði fyrr
komið að. Skrýtið. bar voru þá
dyr. sem hann hafði ekki séð
áðan. Hann mátti þó ekkert vera
aö hugsa um það núna, þvi jóla-
sveinastelpan hratt upp hurðinni
og dró hann inn fyrir.
— baðer vistbezt, að enginn viti,
llaiin starði uiulramli á jólasveinana, sem voru aö æfa sig að fara niður um stronipa.
að þú ert hérna, sagði hún og kom
með rauða húfu, rauða háleista
og skrýtna skó og sagði honum að
lara i.
— bá tekur enginn eftir þér. hló
hún og tók svo aftur i hönd hans.
bau fóru niður langan stiga og
komu i stóran sal. bar gaf aldeilis
á að lita, svo að Jonni starði bara
stórum augum. Hann var þá
kominn i jólasveinaland!
barna voru jólasveinar af
öllum stæðrum og gerðum,
önnum kafnir við að smiða og
mála, sauma og prjóna, byggja
og baka og ótal margir að leika
sér að leikföngum af öllu tagi.
— Má ég sjá? sagði Jonni biðj-
andi og ætlaði að halda beint af
augum inn i allan þennan lit-
skrúðuga fans. en stelpan hélt
aftur af honum.
beir mega ekki vita, að þú ert
mannsbarn og ekki heldur að ég
stalst út, sagði hún i áminningar-
tón. — En við skulum reyna. Siðan
gengu þau inn i salinn.
Augun i Jonna stækkuðu sifellt,
þvi að allt var svo furðulegt, sem
þarna bar fyrir augu. Sem betur
fór, höfðu jólasveinarnir svo
mikið að gera, að þeir litu ekki
upp, þó Jonni og jólasveina-
stelpan staðnæmdust hjá þeim
um stund. barna smiðuðu þeir
bila og brúður, báta og brúðurúm,
kubba og kassa, bjuggu til
myndabækur, bangsa, bolta, hús,
spil, dýr af öllum tegundum, yfir-
leitt allt, sem hugsast getur af
leikföngum.
Sumir jólasveinarnir skriðu um
gólfið með bila, eða léku sér að
járnbrautarlestum og bila-
brautum, aðrir voru i knatt-
spyrnu og enn aðrir að klæða
brúður i falleg föt, sem þeir voru
að Ijúka við að saumg.
— beir eru að vita, hvort allt er
ekki i lagi, hvislaði stelpan, og
teymdi hann áfram, en Jonna
langaði mest til að fleygja sér á
fjóra fætur og taka þátt i öllu
saman.
Annar salur tók við og þar var
verið að búa til stóra hluti, hús-
gögn, þvottavélar og jafnvel
alvörubila.
— betta er handa rika fólkinu,
útskýrði stelpan og þar sem Jonni
hafði engan áhuga á svona
hlutum, héldu þau beint inn i
næsta sal, þar sem ótal jóla-
sveinakonur og stelpur sátu við
saumaskap. bær saumuðu föt af
öllu tagi, handa börnum og
fulloðrnum. —Og þetta er handa
fátæka fólkinu, sagði stelpan
aftur.
Jonni hafði heldur engan áhuga
á fötum, Af þeim átti hann nóg.
Hann stefndi beint á næstu dyr og
sleppti hendinni á stelpunni.
Hann nam staðar i dyrunum,
öldungis hissa. t þessum sal, var
ekkert nema strompar. Háir,
lágir, viðir, þröngir, sivalir og
ferkantaðir strompar. Jú, þar
stóð i bókunum, að jólasveinarnir
kæmu með gjafirnar niður um
strompana á húsnum.
begar hann kom nær, sá hann,
að þarna voru jólasveinar, ein-
mitt þessir faliegu, stóru með
skeggið hvita. beir voru ýmis að
klifra upp strompana með stóra
poka eða aö hverfa niður i þá.
Sumir voru búnir að fara niður og
komu þá út um dyr á veggnum og
fóru aftur upp i strompinn.
Jonni horfði á þetta litla stund
og fannst það skrýtið. Loks gat
hann ekki á sér setið, gekk að
einum litlum strompi og ávarpaði
jólasveininn, sem var i/þann
veginn að stiga upp.
— Til hvers ertu að þessu, jóla-
sveinn? spurði hann hikandi.
Nú, ég verð auðvitað að æfa
mig fyrir jólin, svaraði jóla-
sveinninn hlæjandi og hvarf niður
um gatið.
Nokkra stund gekk Jonni milli
strompanna og fylgdist með að-
förunum. Sumir jólasveinarnir
stungu sér með höfuðið á undan
og þeir feitustu voru sumir nærri
fastir i opunum. Honum fannst
þetta skemmtilegt og hló hjartan-
l.ega að öllu saman.
bá þurfti jólasveinastelpan
endilega að koma aftur, hrópandi
af ógnar hávaða. Hún truflaði
hann.
— bvi fórstu svona langt? Ég
hefði getað týnt þér! bú mátt ekki
gera þetta!
Jonna fannst allt i einu allir
>jru jólasveinarnir koma til sin
og langaði til að hlaupa burt, en
jólasveinastelpan hélt honum
föstum. Hann brauzt um til að
losna. ösköp hélt hún fast.
Framhald bls. 48