Tíminn - 21.12.1972, Blaðsíða 76

76
TÍIMINN
JOLABLAÐ 1972
Böðvar Guðlaugsson:
SKIÐAFERÐIN
Sjálfsagt finnst mér, krakkar, að syngja litinn brag,
og segja frá, ef skeður eitthvað gaman.
Við skruppum hérna um daginn i skiðaferðalag
og skemmtum okkur konunglega saman.
Við lögðum upp i ferðina með nesti og nýja skó,
og náttúrlega bæði skiði og stafi.
En útbúnaðinn kórónaði nýja þotan þó,
á þvi er ekki nokkur minnsti vafi.
/
Og pabbi var svo kátur, að engu tali tók,
— já, trimmið virðist svei mér hafa hresst’ann.
Ég held hann gæti skrifað bara skemmtilega bók
um skiðaferðir sinar fyrir vestan.
Hann sagði frá þvi glaðlega, hve bæði brun og svig
bærilega vel hann svo sem kynni.
Og eftir litla stund fór jafnvel mamma að monta sig
sem mest hún gat af skiðaleikni sinni.
Við Gunna systir hlustuðum i aftursætinu á
og iðuðum i skinninu af kæti.
Við hlökkuðum til margs, en ég held mest til þess að sjá,
er mamma færi að sýna hvað hún gæti.
í huganum við sáum hvað hún svifi mjúkt og létt
og sitt af hverju okkur reyndi að kenna,
og nokkrum sinnum töldum við, að nærri hefði hún sett
Norðurlandamet i bruni kvenna.
Við nálguðumst nú fyrirheitnar skiðabrekkur brátt,
hvar bráðum skyldi afrek mikil vinna.
í gleði sinni kallaði hún Gunna systir hátt
gamanyrði mörg til okkar hinna.
Og færið virtist betra en jafnvel bezt má óska sér,
— nú brosti við mér snævi þakin hliðin.
Og pabbi taldi ráð að leggja Renó-bilnum hér,
og reyna að fara að koma sér á skiðin.
Það marraði undir fótum okkar mjúkur páskasnær,
og mikið var nú erfið fyrsta gangan.
En innan stundar kyssti okkur ferskur fjallablær
svo fjarskalega svalandi á vangann.
II.
Og þarna uppi i brekkunum var þys og ys og læti,
það lá nærri, að fjörið hérna gengi fram af mér,
ég hefði varla trúað, að svo gaman orðið gæti.
Og Gunna virtist heldur betur kunna við sig hér.
Við settumst bæði á þotuna og svo var brunað niður,
og sett var strax i þotubruni spánýtt hraðamet.
En ekki get ég neitað þvi, að mér féll heldur miður,
hve myndarlega Gunna systir til sin heyra lét.
Og vist er það, að aðrar þotur ekki betur runnu,
og allir krakkar dáðust mjög að henni, sýndist mér.
Og fellin þarna bergmáluðu gorgeirinn i Gunnu,
sem gerðist sifellt háværari og meiri fyrir sér.
Hjá mömmu verður tæplega i afreksannál skráður
árangur i bruninu, nei, mér list illa á það,
því kyrfiíega var hún held ég alltaf dottin áður
en orugglega tækist henni að koma sér af stað.
Mamma hefur eflaust verið allt of spennt á taugum,
—ekki getur brautin hafa verið svona þung.
Og Gunna mælti, og leit á hana alvarlegum augum:
Ósköp hefur mömmu hrakað siðan hún var ung.
Af skiðaleikni pabba er lika heldur fátt að frétta,
þó finnst mér, svona ykkar vegna, rétt að minnast á,
hve glöggt hann okkur sýndi, að það er lika list að detta
og láta ótal byltur ekki vitund á sig fá.
Já, meira en litið illa held ég öllum gangi að renna,
sem aldrei geta hitt á það að finna jafnvægið.
Mér skildist sámt á pabba, að það sé skiðunum að kenna,
ef skiðin þurfa endilega að renna út á hlið.
En þegar hann nú sýndist ætla sér til flugs að lyfta
systir min hálfóttaslegin hvislaði að mér:
Nú bjóðum við þeim pabba og mömmu eins og skot að skipta
á skiðunum og þotúnni, og sjáum hvernig fer,
En þotustjórn er meiri vandi en margan kann að gruna,
og mömmu og pabba enn þá ný og kátleg hrakför beið.
Já, það var ekkert stórglæsileg þeirra fyrsta buna,
er þotan fór á hliðina á miðri niðurleið.
Og sitt af hver ju fleira harla skemmtilegt her skeði,
en skiljanlega get ég ekki um sérhvert atvik rætt.
En ferðalagið vissulega vakti sanna gleði
og verður okkur Gunnu systur lengi minnisstætt.
trik BUte
— Ef konan mín hvetti mig ekki,
væri ég löngu hættur að starfa
sem jólasveinn.