Fréttablaðið - 06.07.2005, Qupperneq 64

SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 550 5000, fax: 550 5099 Ritstjórn: 550 5005, fax: 550 5006, ritstjorn@frettabladid.is
DREIFING: dreifing@posthusid.is Auglýsingadeild: auglysingar@frettabladid.is Veffang: visir.is
VIÐ SEGJUM FRÉTTIR SMÁAUGLÝSINGASÍMINN ER 550 5000
555 7500
Gerum þök og
svalagólf vatnsheld
Nánari upplýsingar á www.pace.is
Málarameistari sér um þakið
Síðan 1991
Hef talsvert verið að velta fyrirmér þrengslum að undanförnu.
Og mikilvægi þeirra fyrir mannlíf
allt. Það er nefnilega ekki sjálfgefið
að olnbogarýminu fylgi eintóm ham-
ingja, miklu fremur að það valdi
mönnum vandræðum, hugarangri og
jafnvel svolítilli kvöl í hjarta. Að
minnsta kosti einsemd.
STÓÐ EITT SINN og horfði yfir
hjólhýsabyggðina á Laugarvatni.
Það er merkilegt pláss. Og svo fór
að ég ræddi þar við rauðbirkinn karl
á rífum aldri sem var að sópa ein-
hvern óþrifnað út af litlu veröndinni
sinni framan við gulbrúnt hjólhýsið
sem virtist vera rótfast þarna á
tungunni. Hann hallaði sér kumpán-
lega ofan á kústsskaftið og sagði að
hvergi liði sér betur; hér væri ein-
stakt samfélag fólks sem þætti hver-
gi betra að vera en í þrengslunum –
já, hér þjöppuðu allir sér saman. Og
hana nú.
ÞETTA ER NÁTTÚRLEGA svolít-
ið skrítið. Í öllu falli sérstakt. Í þess-
ari einni sérkennilegustu sumar-
húsabyggð veraldar hefur ógrynni
gamalla hjólhýsa verið safnað sam-
an á lítið frímerki lands. Fagurlega
hekluð tjöld eru fyrir öllum glugg-
um og innan þeirra eru haldin heilu
niðjamótin á svo sem eins og átta
fermetra gólffleti. Alltaf hlátur,
alltaf einhver hamingja. Gamli mað-
urinn sem ég talaði við sagði mér að
það væri ólíkt skemmtilegra að dóla
sér í hjólhýsinu heldur en heima í
stóra einbýlishúsinu sínu í Kópa-
vogi; þangað kæmi heldur ekki
nokkur sála lengur – börnin hefðu
aldrei tíma og barnabörnin væru
alltaf á leikjanámskeiðum. Það væri
hins vegar ekki að sökum að spyrja
að öll ættin hrúgaðist inn í hjólhýsið
þegar þau mættu austur um helgar.
ÞETTA LEIÐIR HUGANN að
mikilvægum þrengsla fyrir mannlíf
allt. Þau eru beinlínis aðlaðandi. Hitt
er náttúrlega langtum furðulegra að
þorri almennings á Íslandi keppist
við það fram eftir allri ævi að koma
sér upp hundraða fermetra einbýlis-
húsum í borgarlandinu með miklum
erfiðismunum og lifi þar svo mestan
part í einsemd ásamt sjónvarpinu
sínu og örbylgjuofninum. Eina leiðin
til að nokkur heimsæki það er að
þetta sama fólk komi sér upp af-
drepi úti í sveit. Og þá er heldur
ekki að sökum að spyrja; það eru
kotin sem fyllast – ekki hallirnar.
BAKÞANKAR
SIGMUNDAR ERNIS
RÚNARSSONAR
firengsli