Fréttablaðið - 26.01.2007, Blaðsíða 62

BLS. 10 | sirkus | 26. JANÚAR 2007
BÆKUR SEM GEYMA
ÞROSKASÖGU BARNANNA ÞRIGGJA
„Þeir hlutir sem ég hef líklega tengst mestum tilfinningaböndum
erum þrjár bækur sem hafa að geyma þroskasögu barna okkar
þriggja,“ segir Tinna Gunnlaugsdóttir Þjóðleikhússtjóri og bætir við
að bækurnar séu þeir veraldlegu hlutir sem henni þykir vænst um.
„Þær færa mig aftur til þess tíma og hugsana sem voru þá,“ segir
hún og bætir við að börnunum þyki einnig gaman að glugga í þessar
bækur sem mamma þeirra hefur ritað.
„Þetta eru stórar möppur fullar af skemmtilegum sögum og
myndum af börnunum frá fyrstu dögum þeirra upp að 10-12 ára
aldri, eftir þann aldur verður þetta aðeins slitróttara. Við hjónin
höfum líka smám saman eignast talsvert safn mynda af lifandi og
liðnum forfeðrum og mæðrum sem prýða vegginn fyrir ofan
píanóið. Þetta er fjölskylduveggurinn okkar. Mér þykir vænt um
þetta safn og finnst gott að vita af þeim sem á undan eru gengnir,
finna fyrir samhenginu í tilverunni með þessum hætti. Upp á
píanóinu er líka mynd af aðaldjásninu í fjölskyldunni um þessar
mundir, fyrsta ömmu- og afabarninu sem er að verða þriggja
mánaða,“ segir Tinna og bætir við að hún eigi í raun ekki marga
hluti sem hún tengist tilfinningalega. „Ég á nokkur málverk úr
einkasafni föður míns heitins sem ég met mikils og örfáa hluti úr
dánarbúi afa og ömmu sem mér þykir sömuleiðis vænt um.“
Dýrmætasta djásnið mitt
Sirkus talaði við sex glæsilegar íslenskar konur og
spurði um dýrmætasta djásnið þeirra. Konurnar eru
allar sammála um að dýrmætasti hluturinn þurfi að
búa yfir sögu og sál. Vörumerki og hátt verð lúti í
lægra haldi fyrir lítilli gjöf frá ástvini og myndum af
börnum þeirra. Það er því óhætt að segja að
þessar konur eru með forgangsröðina á hreinu.
STÓLLINN FRÁ LANGÖMMU Í UPPÁHALDI
„Mér þykir mest vænt
um stól sem langamma
mín átti og svo mynda-
albúmin mín,“ segir Eva
Dögg Sigurgeirsdóttir
athafnakona og bætir
við að hún sé ekki mikið
fyrir að safna að sér
veraldlegu dóti.
„Stóllinn og myndirnar
mínar eru einu dauðu
hlutirnir sem ég vildi
alls ekki missa. Ég
tengist hlutum ekki
auðveldlega tilfinninga-
lega og er ekki mikið
fyrir að safna að mér
dóti, vil frekar safna að
mér góðu fólki, það er mikilvægast,“ segir Eva Dögg.
Stólinn góða fékk Eva í arf frá langmömmu sinni á
Staðarhóli sem hún hélt mikið upp á. „Þessi langamma
mín var mikil fyrirmynd mín. Hún var algjör súper-
kona og mikill kvenskörungur og við vorum miklar
vinkonur. Amma mín fékk stólinn þegar langamma lést
en nú er hann kominn í mína umsjón. Mér þykir alveg
rosalega vænt um hann en þekki ekki sögu hans nógu
vel en veit að hann er mjög gamall. Áklæðið er orðið
gamalt og slitið en ég tími ekki að skipta, stóllinn er
sjarmerandi eins og hann er.“
Eva Dögg segir að þótt henni þyki gaman að fylgjast
með því sem er efst á baugi í húsgögnum og tísku þurfi
hún alls ekki að eignast alla fallegu hlutina. „Ég veit
fyrir víst að þeir gefa manni ekki hamingjuna þó svo að
það sé vitaskuld gaman að líta vel út og að hafa fallegt í
kringum sig. Ég myndi ekki ganga með dýra fylgihluti á
raðgreiðslum né kaupa mér flatskjá enda finnst mér
lífið ekki snúast um að eignast dýra hluti.“
PLASTHÁLSFESTIN TENGDI
FJÖLSKYLDUNA SAMAN
„Ég get ekki gert upp á milli tveggja djásna sem eru mér
bæði mjög dýrmæt af ólíkum ástæðum. Annars vegar er
það hálsmen úr plastperlum sem Einar eldri sonur
minn gerði handa mér þegar hann var að byrja í skóla
og ég var heima í fæðingarorlofi með yngri bróðir hans
Elmar,“ segir Sigríður Margrét Oddsdóttir, fram-
kvæmdastjóri Já, og bætir við að hún gleymi aldrei
hversu gaman Elmar hafði af hálsmeninu. „Hitt djásnið
eignaðist ég svo nýlega en það er Blackberry-tæki frá
Símanum. Með þessu tæki get ég nálgast tölvupóstinn
minn og allar mikilvægustu upplýsingarnar utan
skrifstofunnar án þess að þurfa að kveikja á fartölvunni
og finna netsamband,“ segir Sigríður Margrét og bætir
aðspurð við að hún tengist ekki hlutum tilfinningalega
nema þeir hafi eitthvað ákveðið tilfinningalegt gildi.
„Bara með því að hugsa um þessa plasthálsfesti man
ég hvað hún tengdi okkur fjölskylduna saman og það
sama er með Blackberry-tækið. Tíminn minn með
fjölskyldunni er mér afar dýrmætur og nú þarf ég ekki
lengur að fara á skrifstofuna til að nálgast upplýsingar.
Með tækinu tekur þetta enga stund og því þykir mér
vænt um það, miklu heldur en einhverjar fínar töskur
og demantshringa.“
SKIL ALDREI TRÚLOFUNARHRINGINN VIÐ MIG
„Það eru tveir hlutir sem ég skil aldrei við mig, annars
vegar trúlofunarhringurinn og hins vegar gull- og hvíta-
gullshálsmen sem Bubbi gaf mér,“ segir Hrafnhildur
Hafsteinsdóttir. „Hálsmenið og hringurinn hafa mikið
tilfinningalegt gildi fyrir mig en á hálsmeninu er fullt
nafnið mitt skorið út ásamt fuglinum hrafninum sem ég lít
á sem verndartáknið mitt. Mér finnst hálsmenið ótrúlega
fallegt en ennþá fallegri finnst mér hugurinn og vinnan
sem lá að baki þess,“ segir Hrafnhildur og bætir við að hún
taki aldrei hringinn eða hálsmenið af sér.
„En ef ég væri að hlaupa út úr brennandi húsi myndi ég
hins vegar reyna að bjarga ljósmyndunum mínum.
Myndirnar af dóttur minni eru mér sérstaklega dýrmætar,“
segir Hrafnhildur og bætir við að hlutir sem eiga sér sögu
og sál hafa mikið gildi fyrir hana.
„Amma mín gaf mér skenk sem er líka saumavél sem
hefur fylgt henni frá því hún var ung kona. Mér þykir
ótrúlega vænt um þennan skenk enda hefur hann yfir sinni
sögu að búa. Ég safna dóti sem tengist mér tilfinningalega
og geymi sérstaklega hluti sem tengjast dóttur minni. Ég
geymi í kistli bandið sem Isabella dóttir mín fékk á
fæðingardeildinni, fyrsta lokkinn sem ég klippti af henni,
fyrstu myndina sem hún teiknaði hjá dagmömmunni,
fyrstu skóna og þar fram eftir. Mamma hélt utan um allt
sem tengdist mér í sérstakri bók og ég vil gera það sama
handa dóttur minni og skrái því dagbók um það sem gerist
í lífi hennar.“
ÞYKIR VÆNT UM KISTILINN
SEM AMMA ÁTTI
„Ég er hrifin af
íslenskri
skartgripa-
hönnun og
finnst við eiga
fólk á heims-
mælikvarða í
þeim bransa.
Mér þykir
sérlega vænt
um hálsmen
sem maðurinn
minn gaf mér
fyrir líklega 15
árum, þegar
hann hafði alls
ekki efni á því
að kaupa það,“
segir Steinunn
Valdís Óskars-
dóttir borgarfulltrúi og bætir við að hálsmenið sé hann-
að af Ófeigi gullsmiði á Skólavörðustígnum á sínum
tíma en menið er úr íslenskum sjávarsteini og keðjan og
smíðin er úr oxíderuðu silfri.
„Alla jafnan bind ég ekki bönd við dauða hluti en þetta
tiltekna hálsmen hefur ákveðið tilfinningalegt gildi.
Það er gamalt en stendur alltaf fyrir sínu,“ segir
Steinunn Valdís og bætir við að hún myndi aldrei
tengjast tilfinningaböndum við bíla eða álíka hluti.
„Annar hlutur sem mér þykir mjög vænt um er
gamall kistill sem amma mín átti en hún dó þegar ég
var sjö ára. Ég var skírð í höfuðið á henni og á lokinu á
kistlinum eru stafirnir hennar. Í kistlinum geymi ég svo
alls kyns gamalt dót sem hefur ákveðið tilfinningalegt
gildi fyrir mig frá því ég var lítil stelpa.“
HLUTIRNIR VERÐA AÐ HAFA SÁL
„Mitt dýrmætasta djásn er yfir 100 ára gamalt hús
vestur í Stykkishólmi,“ segir Unnur Steinsson verslunar-
kona og bætir við að þau hjónin hafi verið að dunda sér
við að gera húsið upp síðast liðin ár. „Þetta er hús með
fallega sál og hefur skemmtilega sögu. Við erum langt í
frá búin enda af nógu að taka sér í lagi þegar maður
gerir allt sjálfur,“ segir Unnur og bætir við að bæjar-
stæðið skemmi ekki fyrir töfrum hússins. „Ég vona að
ég móðgi engan þótt ég segi að sá bær er sá fallegasti á
landinu.“
Unnur segist ekki tengast dauðum hlutum auðveld-
lega, ekki nema þeir hafi sál eins og gamla
húsið. „Ég á náttúrulega töluvert safn af
bréfum til jólasveinsins frá börnunum
en það er ekki eitthvað sem maður
dregur fram á hverjum degi. Ég fell
ekki auðveldlega fyrir veraldlegum
hlutum og er lítið glysgjörn svo ég á
ekki marga skartgripi sem ég ber
sterkar tilfinningar til. Hlutirnir verða
að hafa sögu og sál á bak við sig
annars hafa þeir engan tilgang. Ég
held ég hafi alltaf verið svona
gamaldags í hugunarhætti. Ég er
jarðbundin og það tengist því.“
Unnur SteinssonSteinunn Valdís Óskarsdóttir
Sigríður Margrét Oddsdóttir
Eva Dögg Sigurgeirsdóttir
Tinna Gunnlaugsdóttir
Hrafnhildur Hafsteinsdóttir