Réttur - 01.01.1957, Qupperneq 134

134
RÉTTUR
að þróa marxismann neita þýðingu hinna almennu sanninda
marxismans.
A grundvelli þeirrar staðreyndar, að Stalín og fyrrverandi leið-
togar í nokkrum öðrum löndum gerðu villur, er birtust í skerð-
ingu sósíalistísks lýðræðis, reyna viss ótraust öfl í röðum komm-
únista að draga úr eða afneita alræði verkalýðsins undir því
yfirskini að vilja efla sósíalistískt lýðræði, reyna að draga úr
eða afneita lýðræðislegu miðstjórnarvaldi í sósíalistískum lönd-
um, að draga úr eða afneita forustuhlutverki flokksins.
Alræði verkalýðsins verður að sameina sem bezt alræði yfir
hinum gagnbyltingarsinnuðu öflum og hið víðtækasta alþýðu-
lýðræði, þ. e. sósíalistískt lýðræði. A þessu getur enginn vafi
leikið. Alræði verkalýðsins er máttugt og getur sigrazt á sterkum
óvinum innan lands og utan, tekizt á hendur framkvæmd hins
mikla sögulega hlutverk að byggja upp sósíalisma einmitt vegna
þess að það er alræði hinnar vinnandi alþýðu yfir arðræningj-
unum, alræði meirihlutans yfir minnihlutanum, einmitt vegna
þess, að það kemur á víðtækara lýðræði í þágu hins mikla
vinnandi fjölda en nokkurt borgaralegt lýðræðisskipulag gæti
gert. An náinna tengsla við hinn vinnandi almennig, án virks
stuðnings hins vinnandi fólks getur ekki verið um að ræða alræði
verkalýðsins, að minnsta kosti ekki traust alræði verkalýðsins.
Því harðari sem stéttabaráttan er, því einbeittari og hiklausari
verður afstaða verkalýðsins að vera jafnframt því sem hann styðst
við atfylgi alls almennings og örvar byltingarsinnaða baráttu
hans til að sigrast á öflum gagnbyltingar. Reynslan af hinni tröll-
auknu baráttu fjöldans á tímabili Októberbyltingarinnar og á
tíma borgarastríðsins, sem tók við strax á eftir byltingunni, hefur
fullkomiega staðfest þessi sannindi. „Stefna fjöldans“, sem flokk-
ur vor talar sífellt um, er árangur af rannsókn á reynslu Ráð-
stjórnarríkjanna á þessu tímabili. Hin harða barátta í Ráð-
stjórnarríkjunum á þessu tímabili var fyrst og fremst háð með
beinni þátttöku alþýðunnar og gat auðvitað ekki að öllu leyti
birzt í lýðræðislegum formum. Enda þótt alræði verkalýðsins
sé nauðsynlegt einnig eftir að arðránsstéttirnar hafa verið af-
numdar og gagnbyltingaröflin kveðin niður að mestu vegna
þess, sem enn er eftir af gagnbyltingaröflum innanlands (það
er ógerlegt að útrýma slíkum öflum með öllu, meðan heimsvalda-
stefnan er enn uppi), verður þó að beina því aðallega til varnar
gegn árásaröflum erlendra heimsvaldasinna. Við slíkar aðstæður
er auðvitað nauðsynlegt að efla smátt og smátt og færa í eðlilegt
horf ýmsar lýðræðisstofnanir í hinu pólitíska lífi, koma sósíal-