Réttur - 01.11.1965, Blaðsíða 8

Á rúmbrik sat bóndi við baðstofugafl
með bókfell ó kvistóttri fjöl,
og fógaði í hendi sér forlagatafl
úr fótækra hérvistar dvöl,
svo gull sýndist drjúpa í glóandi afl
og gleði i nistandi kvöl.
Þó ofraunin bindi honum blóðugan serk,
hann bcygir sig aldrei i sótt
við örbirgðarfjandann með krumlur ó kverk
að kyrkja honum tungunnar mótt.
Því kall barst að ofan um óskrifuð verk
við aldanna hljómkviðu slótt.
Er handritið fullgert ó fjölinni ló
hann finnur til annarlegs hreims,
sem dragi eitt hljómtak hans dulda þró
úr djúpum hins víða geims.
Hann stækkar og veit hann ó vald og tign
en það vald er ei þessa heims.
Það tekur í hugann, er tór hans ég leit
við týrunnar flakandi und,
er andvöku nóttina ofþreytan sleit,
hve enn var það fislétt hans pund,
og hversu hann barnslega um böggulinn hneit
og bjóst til að hvilast um stund.
Er siðar ó haustdegi af heiði ég reið
og heim undir afdalsins bæ,
hvar reist voru hvitþvegin rúmbrík og fjöl
að rofhnausum, köstuð ó glæ,
en búslóð i varpanum hreykt undir högg.
— Þeim höggum ei varist ég fæ —.
Að bæjarvegg studdust við steinhlöðin yzt,
sem staldrað þau hefðu þar við,
börnin og móðirin boðin ó vist,
og beygð undir framandi nið.
En utar stóð kistan hans rúnastaf rist
og rakkinn við kistunnar hlið.