Réttur - 01.11.1965, Blaðsíða 95

RETTUR
303
kaupmanninnum með þeim ummælum, að ég gæíi honum eyririnn,
sem umfram væri. Ekki vildi þó kaupmaðurinn þiggja gjöf mína,
en sendi mér einseyringinn til baka, vafinn inn i silkipappír.
Þótt ytra borð lífs míns vær.i svo atburðasnautt sem nú hefur
verið greint, gegndi nokkuð öðru máli um hið innra borð þess,
eða sálarlífið eins og menn kalla það á hátíðlegu máli.
A þessu ári mun ég hafa komizt næst því að verða það, sem
kallast mætti heilagur maður. Þótt ég kæmist ekki hjá því að vita
af þessu sjálfur, miklaðist ég ekki af því né ofmetnaðist á nokk-
urn hátt. Ég reyndi þvert á móti að leyna heilagleika mínum sem
mest ég mátti. Þrátt fyrir það komst ég þó ekki hjá því að verða
þess áskynja, að heilagleikinn sást utan á mér. Ég heyrði undir
væng, að fólkið talaði um mig sem vel innrættan og verulega góð-
an ungling, er verða mætti öðrum til fyrirmyndar um háttprýði
og gott dagfar. Innst inni kitlaði þetta hégómagirnd mína, því
heilögum mönnum þykir einnig lofið gott, næstum eins og hinum
vanheilögu.
Á meðan ég var enn í bernsku hafði móðir mín mótað viðhorf
mitt til æðri máttarvalda á mjög einfaldan og auðskilin hátt. Það
var í stuttu máli á þessa leið: í fyrsta lagi, Guð er góður og við
eigum að trúa á hann og treysta honum, af því að hann er góður.
í öðru lagi, Jesús Kristur kenndi mönnunum að þekkja vilja Guðs.
í þriðja lagi, Djöfullinn er ekki til.
En guðfræði móður minnar vakti mér enga löngun til þess að
verða heilagur maður. Meðan hennar guðfræði var mitt leiðarljós,
bélt ég enn áfram að vera andvaralaus, áhyggjulaus krakki, sem
lét hverjum degi nægja sína þjáningu.
En þá ég óx nokkuð að vizku og náð fyrir guði og mönnum, tók
ég að nema guðfræði af bókum. Ég lærði kver og biblíusögur.
Ég heyrði sungna Passíusálma og lesnar Vigfúsarhugvekjur og
Vídalínspostillu, og ég tók smátt og smátt að tileinka mér glefsur
úr þeim fræðum, eftir því sem aldur minn og andlegur þroski
færðist í aukana.
Þar sem guðfræði móður minnar og guðfræði bókanna greindi
á, fór jafnan svo, að bækurnar báru hærri hlut. Spurningin um
tilveru djöfulsins varð mér að vísu ærið erfið viðfangs. Eftir langa
og harða baráttu, bar þó djöfullinn hærri hlut. Bækurnar hlutu
þó, þegar allt kom til alls, að vera óljúgfróðari en móðir mín.
Sem ég nálgaðist sautján ára aldurinn, hafði trúfræð.i min fall-
ið í nokkurn veginn fastar skorður og náð þeirri fullkomnun, er