Réttur - 01.11.1965, Blaðsíða 38

246
R É T T U K
í Einarsnesi, en var og um tíma bónda á Ánabrekku. Páll var mikill
áhugamaður, ekki sízt um landbúnaðarmál, hafði jarðyrkjunáin-
skeið á búi sínu á vorin, ritaði rnikið um búnaðarmál í blöð og
tímarit og það, sem hann reit í „Rétt“ bar vott um trú á landið og
þjóðina og flutti boðskap hans um ræktun lýðs og lands. Páll dó
ungur 17. desember 1925.
BENEDIKT BJARNARSON (síðar ritaður Björnsson) var fædd-
ur 1879 að Bangastöðum á Tjörnesi. Iiann gekk á Möðruvallaskól-
ann og var einn vetur í Lærða skólanum. Um tíma bjó hann búi
í Garði í Kelduhverfi, en fiutti síðan til Húsavíkur.
Benedikt var lengst ævinnar kennari og skólastjóri á Húsavík,
vinsæll og vel látinn. Hann stofnaði unglingaskóla á Húsavík, sem
bar hans persónulega brag. Var liann vel sóttur, líka af eldra fólki
en nú tíðkast í slíkum skólum. Hafði Benedikt mikil áhrif til félags-
legrar vakningar á umhverfi sitt allt, ekki sízt nemendur unglinga-
skólans. Var þessi skóli hans fyrirrennari gagnfræðaskóla þar.
Benedikt var skólastjóri unglingaskólans 1906 til 1940 og barna-
skólans þar 1914 til 1940. Hann átti sæti í hreppsnefnd Húsavíkur
1912 til 1937, lengst af oddviti. Ilann reit bók um „Þjóðskipulag
Islendinga“ 1928, gaf út smásögur undir dulnefninu Björn austræni,
og þýddi m. a. „Eitur“ eftir Alexander Kielland.
Benedikt skrifaði mikið í „Rétt,“ ekki sízt um ábúð og rétt eða
réttleysi leiguliða, og barðist vel fyr.ir góðum málefnum, sem fékkst
þokað áfram fyrir baráttu hans og annarra.
BJARNI ÁSGEIRSSON, Knarrarnesi, var yngstur af ritnefndar-
mönnum Réttar, aðeins 25 ára, er „Réttur“ hóf göngu sína, —
fæddur 1. ágúst 1891 í Knarrarnesi á Mýrum. Ilann tók próf í
Verzlunarskólanum í Reykjavík 1910 og í bændaskólanum á Hvann-
eyri 1913 og var bóndi á Knarrarnesi, er Réttur var stofnaður. —
Hann varð síðar þjóðkunnur stjórnmálamaður, þingmaður varð
hann 1928, síðar ráðherra og sendiherra í Oslo. Hann var skáld
gott. En úr ritstörfum við Rétt varð lítið hjá honum. En hann mun
hafa verið með beztu foringjaefnum meðal yngri manna í sam-
vinnuhreyfingunni, og því valinn með, enda hafði hann þá ritað
allmikið í Skinfaxa.
Er fram í sótti sleppir Þórólfur ritnefndarmönnum af titilblaði
Réttar, en hins vegar koma ýmsir aðrir til aðstoðar, en eigi skal
það rakið hér að sinni, — en vonandi rætt síðar í Rétti, því þessari
grein nú er einbeitt að upprunanum.
Það er greinilegt að skáld og listamenn hafa viljað að því stuðla