Réttur - 01.11.1965, Síða 94

SKÚLI GUÐJÓNSSON
frá Ljótunnarstöðum:
Vér vitum ei hvers biðja ber
(Úr erindaflokki: „Þegar ég var sautján ára“).
[Skúli flutti þetta erindi í erindaflokki útvarpsins „Þegar ég
var sautján ára“ og hlaut verðlaun fyrir. Mun marga fýsa að
njóta þessa snjalla erindis á prenti].
Sautjánda æviárið mitt er að því leyti merkilegra en önnur ár
lífs míns, að það mun vera atburðasnauðast þeirra allra, Mér
myndi vera með öllu fyrirmunað að finna það í slóða minning-
anna, ef ekki stæði svo vel á, að hægt er með tiltölulega lítilli fyr-
irhöfn að reikna út og miða afstöðu þess við stóra viðburði ver-
aldarsögunnar, sem og minnisverða atburði í sögu þjóðar minnar.
Mér telzt svo til, að sautjánda æviárið mitt hafi byrjað fáum
tnánuðum eftir að heimstyrjöldinni fyrri slotaði og ísland varð
fullvalda ríki, og að það hafi endað snjóaveturinn mikla, þegar
bændurnir hleyptu sér í stórskuldir, er þeir keyptu rándýran fóð-
urbæti til þess að hjarga bústofni sínum frá horfell.i.
Þar af leiðir, að ég mun hafa verið kominn nokkuð á sautjánda
árið, þegar verðfallið mikla kom haustið eftir, sem skildi éftir
sig næstum því stjarnfræðilega háar tölur á þeirrar tíðar mæli-
kvarða öfugu megin í v.iðskiptareikningum bændanna. Þessi ó-
vænta uppákoma truflaði draumfarir mínar inn í lönd framtíðar-
innar og vakti mig jafnvel alveg til raunveruleikans.
Ég var reyndar ekki í tölu hinna stórskuldugu. Til þess var
ég of lítill, hvar og hvernig sem á mig var litið. Þó fékk ég
hréf upp á það frá kaupmanninum, að ég skuldaði fjórar krónur
tuttugu og fjóra aura, sem áttu að greiðast strax. Ég var svo hepp-
,inn, að ég átti í buddunni 4 kr, 25 aura. Sendi ég þessa fjárhæð