Réttur - 01.05.1932, Blaðsíða 10

Hún fékk skírteini, sem opnaði henni þegar í stað
lása og lokur fangelsisins. Hún varð að fara gegn um
löng og dimm göng, þar sem lagði frá veggjunum ís-
kalt loft. Yið endann á göngunum staðnæmdist vörður-
inn, lykli heyrðist snúið í skráargati og hin þunga hurð
hvelfingarinnar rann til hliðar, svo að sá í járngrindur.
Loks kom Lenutza auga á fangann bak við grindurnar.
Föt hans voru sundurtætt og skeggið vaxið í órækt.
Hann lá samanhnipraður á trébekk, og Lenutza veitti
því eftirtekt, að þessi daufa Ijósglæta, sem féll inn í
klefann gegnum opnar dyrnar, hafði gert honum of-
bjart í augum, eins og bjartasta sólskin.
Hann var ringlaður í svipinn og eins og hann væri
ekki með sjálfum sér. Sex ár í dimmri dýflissunni voru
búin að slökkva út anda hans.
Lenutza rétti honum höndina gegn um járngrind-
urnar eins og af eðlishvöt, en vörðurinn kippti henni
hrottalega aftur á bak. í nokkur augnablik gat hún
engu orði upp komið, og henni vöknaði ekki einu sinni
um augu. Hún stóð þarna ráðþrota.
Loks sagði hún: „Bujor félagi, eg er kominn til þess
að færa þér kveðju vina okkar“.
Við hljóminn af röddinni sást einkennileg breyting
á fanganum. Það birti yfir andliti hans, og hann tók
að tala veikum rómi, en fullkomlega skýrt. Rödd deyj-
andi manns talaði um hina þungu áhyggju, sem hafði
þjakað hann alla þessa mánuði og ár sem hann hafði
légið innibyrgður í þessari gröf. Hann minntist ekki
á sjálfan sig né heldur á kunningja sína eða ættingja.
Hann spurði stúlkuna aðeins þessarar spurningar:
„Eru Bolsévikkar ennþá við völd í Rússlandi?“
„Já“, gat hún svarað honum, en þá skarst vörðurinn
í leikinn og sagði ruddalega:
„Engin stjórnmál! Skiljið þið það!“
Þau þögnuðu.
Loks spurði hún: „Áttu nokkra ósk, Bujor félagi?“
„Nei“, svaraði hann. „Nú er eg hamingjusamur".
74