Réttur - 01.08.1968, Blaðsíða 3

Sovétríkjanna milli hugsjónastefnu sósíal-
ismann annarsvegar og valddýrkunar þeirrar,
er allt ríkisvald elur á, hinsvegar, hefur nú
lokið — í bráð eða lengd — með því að
hið nakta ofbeldi ríkisvaldsins er látið koma
í stað rökræðna í viðskiptum „bræðraflokka"
og „bandamanna". Sá aðili, er löngum hafði
forystu í krafti vits? kemur nú fram sem kúg-
ari í krafti valds.
Sá meirihluti í stjórn Kommúnistaflokks
Sovétríkjanna og ríkisstjórn þeirra, sem þessu
atferli hefur ráðið, hefur gert sig sekan um
eftirfarandi:
1. Ráðast með hervaldi á „bræðaflokk" í
sjálfstæðu ríki, en minnimáttar, þegar hann
rekur aðra sósíalistíska pólitík en meirihluti
stjórnar Kommúnistaflokks Sovétríkjanna
hefur velþóknun á, — fangelsa og færa burt
forystumenn hans og setja þeirn afarkosti,
— sem síðan er að vísu dregið úr fyrir fram-
úrskarandi hugrekki hinna tékkóslóvakísku
foringja og festu tékkóslóvakísku þjóðarinn-
ar.
2. Ráðast inn í land „bandamanns" síns og
hertaka það, til þess að knýja fram breytingar
á innanlandsstefnu þess. Aðeins ábyrgðartil-
finning og andlegur þroski hinna tékkósló-
vakísku leiðtoga afstýrðu ægilegu blóðbaði
í bræðravígum.
3. Kljúfa með þessu atferli hina kommún-
istísku eða vinstri-sósíalistísku hreyfingu í
heiminum, svo og þá heild sósíalistískra ríkja,
sem enn stóð þó saman eftir klofninginn við
Kína.
4. Gefa Nato nýtt líf og heimsvaldasinn-
um og þjónum þeirra um gervallan heim hin
hættulegustu vopn í hendur, til þess að sverta
með sósíalismann með því að skrifa þennan
verknað á hans reikning, — og verður því
ekki afstýrt nema með samtaka mótmælum
hinna róttæku flokka sósíalismans, er víta
þetta athæfi sem andstætt sósíalismanum.
5. Hrinda Sovétríkjunum úr þeirri aðstöðu
sem varðveizluríki friðar, sem þau höfðu
öðlazt í augum fjölmargra þjóða fyrir skyn-
samlega stefnu í utanríkismálum. Sovétríkin
eru með þessu atferli svipt þeirri miklu virð-
ingu, sem þau höfðu aflað sér sem friðarríki
með áratuga þrautseigri baráttu, — meðan
Bandaríki Norður-Ameríku stóðu sem ímynd
árásaraðilans blóðug upp að öxlum í Viet-
nam og annarsstaðar. Og það þarf áralangt
friðarstarf til þess að afmá þennan blett og
algert fráhvarf frá þeirri ofbeldisstefnu, sem
orðið hefur ofan á, ef það á að takast að
vinna það upp að nýju, sem eyðilagt var í
einu vetfangi ofstækis og yfirgangs.
21. ágúst 1968 er svartasti dagur sósíal-
istískrar hreyfingar síðan 4. ágúst 1914. Og
framtíð sósíalismans í Vestur-Evrópu er undir
því komin að hinir vinstri-sósíalistísku
flokkar þar — kommúnistaflokkar og aðrir,
— bregðist álíka hart og skynsamlega við
og Lenín gerði 1914.
4. ágúst 1914 —
og sósíaldemókratar
Það sem gerðist 4. ágúst 1914 var að sá
flokkur, er verið hafði forystuflokkur sósíal-
ismans í Evrópu um áratuga skeið — þýzki
sósíaldemókrataflokkurinn, flokkur Marx og
Engels, Bebels og W. Liebknechts, — brást
hinum sósíalistísku hugsjónum, bognaði fyrir
áróðursþunga hins imperíalistíska Þýzkalands
og þorði ekki að rísa upp gegn styrjöld
heimsvaldasinna og gerðist meðsekur þeim
um skelfingu og bræðramorð heimsstyrjald-
arinnar fyrri. Þessi svik sósíaldemókratisku
foringjanna við stefnu sósíalismans leiddu til
hins sögulega klofnings í verklýðshreyfingu
heims milli sósíaldemókrata og kommúnista.
Það að Lenín og nokkrir aðrir sósíalistar
brugðust svo harkalega við þessum svikum,
sem sagan greinir, leiddi hinsvegar til þess að
127