Réttur - 01.08.1968, Blaðsíða 33

ar þeir losnuðu úr þeim járngreipum, þutu
þeir beint í faðminn á Ihaldinu og sitja þar
enn. — Það liggur við að þeim finnist þeir
þurfi að ganga í þann sterkasta flokk, sem
þeir vinna með í stjórn, svo er stefnufestan
lítil.
Þessi kork-henda afstaða stjórnmálafor-
ingja Alþýðuflokksins þarf að hverfa. Hin
þétta sterka hönd hins starfandi Alþýðu-
fiokksmanns þarf að stöðva þessar sveiflur
eftir taktstokki borgaranna.
Samstarf verkalýðs og launþega í þessum
tveim verkalýðsflokkum hefur farið vaxandi
og þarf að heppnast til fulls. En vinstri
armurinn, sósíalistarnir, þurfa ætíð að muna
að þeirra hlutverk er að hefja samstarfið upp
á hástig baráttunnar í tákni tryggðarinnar við
hagsmuni alþýðu og hugsjón verklýðshreyf-
ingarinnar, ekki að sökkva niður á lágstig
undanhalds og uppgjafar.
RÍíCISSTJÓRN
ATVINNULEYSIS
Atvinnuleysið er nú orðið landlægt á fjöl-
mörgum stöðum. Það sverfur að alþýðu
manna í mörgum kauptúnum. Utlit er fyrir
a.m.k. tvöfalt meira atvinnuleysi á Reykja-
vikursvæðinu en mest var í fyrra.
Það er ávöxmrinn af hrunstefnu ríkis-
stjórnarinnar, sem þarmeð kemur í ljós. At-
vinnuleysið er bein afleiðing þeirrar stjórnar-
stefnu að vanrækja útgerðina og drepa ís-
lenzka iðnaðinn, til þess þannig að undirbúa
innlimun Islands í efnahagsbandalög stór-
veidanna.
Ráð ríkisstjórnarinnar virðist vera að biðja
svissneska aluminhringinn um að flýta fram-
kvæmdum, — m. ö. orðum: Það á með at-
virmuleysissvipunni að reka Islendinga til að
byggja fyrir erlendan auðhring — og finnast
það happ mikið, — meðan þeim er bannað
að byggja fyrir sjálfa sig með þeirri fjármála-
pólitík, sem rekin er. Það er nægilegt fé,
nægilegt vinnuafl og tæki, til að byggja af
fullum krafti auk annarra framkvæmda og
tryggja fulla atvinnu. En það er ekki alltaf
hægt að tryggja um leið að allar íslenzkar
krónur séu ávísun á erlendan gjaldeyri. Oll
stefna ríkisstjórnarinnar hefur verið byggð á
fölskum forsendum, sem nú eru hrundar, —
og þær eru orðnar þjóðinni dýrar.
En ríkisstjórnin virðist hugsa um það eitt
að hraða för Islands inn í nýtt nýlenduástand:
efla nýja einokunarherra til valda á Suður-
nesjum, er sumir atvinnulausir Islendingar
mæni til vonaraugum, meðan aðrir flýja land.
Með 20% innflutningsgjaldinu, sem rík-
isstjórnin setti á í september 1968 fram-
kvæmir hún fjórðu gengislækkunina á ein-
um áratug: 1960, 1961 (ág.), 1967 (nóv.)
og nú þessa, sem enn hefur ekki fengið fast
form. Og þetta er eftir bezta góðærisskeið
að aflamagni og verðlagi, sem yfir Island
hefur nokkru sinni komið.
Skýrar er ekki hægt að viðurkenna gjald-
þrot þeirrar stjórnarstefnu, er fylgt hefur
verið. Og samtímis eru svo skuldir þjóðar-
innar meiri og framleiðslutækin einhæfari
og að nokkru leyti færri en fyrrum. Togara-
flotinn t.d. næstum helmingi minni. Og fram-
leiðsla fullunnustu fiskvörunnar, flakanna,
minnkuð um þriðjung frá því fyrir áratug.
Ríkisstjórnin hóf í septemberbyrjun við-
ræður við stjórnarandstöðuna um ástandið.
En hún fæst ekki til þess að viðurkenna hinar
eiginlegu orsakir þess.
Ríkisstjórnin ætti að segja af sér. — En
í staðinn er Ihaldið að bollaleggja við Fram-
sókn um einmenningskjördæmi. Afturhald
verzlunarauðvaldsins er alltaf samt við sig.
Dreymir þá um „helmingaskiptastjórn" á ný,
eins og fyrir átján árum?
157