Réttur - 01.08.1968, Blaðsíða 36

um hins opinbera til þess að halda hinum
fátæku í skefjum (demókratar tala naumast
lengur um að „vinna bug á fátæktinni”, eins
og Johnson vogaði sér að gera í eina tíð), en
Nixon vill heldur draga úr eyðslu hins opin-
bera til þess að stöðva verðbólguna og rétta
við greiðsluhallann.
Hvað sem þessum áherzlumismun líður,
skiptir hitt meira máli að báðir flokksfram-
bjóðendurnir mætast, í grundvallaratriðum, í
miðju; og þar sem hvorugur hefur til að bera
þann glæsilega persónuleika sem verður oft
til framdráttar pólitíkusum, einkum banda-
rískum, sem flíka innihaldslausri stefnuskrá,
skortir báða þann „trúverðugleika" (credi-
bility) sem heiðvirðir borgarar gera kröfu til.
Báðir holdtaka þá óforbetranlegu tækifæris-
stefnu sem kalla má erfðasynd bandaríska
tvíflokkakerfisins.
Þeir sem spá í stjörnur stjórnmálanna
spyrja eftir sem áður, hvorn af þessum tveim
ógirnilegu kostum bandaríska þjóðin muni
taka í nóvember. Hvort mun hún fremur
velja pestina eða kóleruna? Ef marka má
nýjusm skoðanakannanir, er Nixon sigur-
stranglegri. Hið harðneskjulega viðmót hans
og talsmáti virðist fremur eiga upp á pall-
borðið hjá hinum bandaríska meðalmanni —
sem er umfram allt vonsvikinn og kvíðafull-
ur út af svertingjaóeirðunum, stúdentahrær-
ingunum, kreppuboðunum og sinni eigin
menningu — en hinn litlausi skuggi Johnsons.
Þegar allt kemur til alls er sennilegt að
þriðji frambjóðandinn, hinn „óháði" George
Wallace, fyrrverandi borgarstjóri í Alabama,
sem varð alræmdur fyrir nokkrum árum
vegna hrottalegrar framgöngu sinnar gegn
svertingjum í suðurríkjunum, fái oddaað-
stöðu. Wallace simr enn við sama heygarðs-
hornið, boðar skefjalausa aðskilnaðarstefnu
í kynþáttamálum og óvægilegan andkomm-
únisma. Það er þessi hrotti sem mun að öllum
líkindum ráða því, í krafti oddaaðstöðu sinn-
ar, hver skipar forsetastólinn í Hvíta húsinu
næstu fjögur árin.
BIAFRA
Styrjöldin í Nígeríu hefur nú geisað á ann-
að ár. I sumar hafa borizt um heiminn hroða-
legar fregnir af hungurdauða og eymd hinnar
stríðshrjáðu þjóðar í Biafra. Christian Brin-
court, fréttamaður frá Lúxemborgarútvarpi,
skýrir svo frá því sem við augum hans blasti
í flóttamannabúðunum í Umawa í júlílok:
„Karlmenn, konur og börn liggja hér afveita
á jörðinni, nakin, og það hryglir í þeim við
hvern andardrátt. Þetta er sannkölluð mar-
tröð.
Börn liggja í hundraðatali á jörðinni og
það er engu líkara en beinin ætli að stingast í
gegnum skorpna húð þeirra. Reifabarn sýgur
móðurbrjóst sem er svo saman skroppið að
það líkist tómri skjóðu. Og inn í leirkofa má
sjá tvö börn sem eru að narta silalega í við-
arbút; annað er að krukka í eðlu sem það
hefur hremmt. Við fætur mér liggur þriggja
ára barn sem gefur frá sér veiklulegar stunur.
höfuðið virðist alltof stórt á þessum grind-
horaða líkama, sem er með bólginn maga.
Skelfilegast er að mæta augnaráði þessara
barna — starandi og auðmjúku augnaráði
fullorðinna barna sem bíða ekki annars en
dauðans.
Mitt á meðal þessa vesæla fólks hitti ég
skozkan, miðaldra maríutrúboða sem hefur
verið búsettur í Biafra í átján ár. Hann sagði
m.a.: „Skammt frá höfuðborginni Enugu sá
ég Lagoshermenn myrða börn, hjúkrunarkon-
ur og óbreytt kvenfólk í sjúkrahúsum, á
markaðstorgi einu varð ég vitni að því að
kúlusprengja sprakk í miðri mannþrönginni
og stráfelldi fólkið. Nú deyja sex þúsund
160