Réttur - 01.10.1977, Blaðsíða 22

dóm sér í brjósti að taka upp þá menn-
ingarhætti að stjórna þjóðarbúinu með
hagsmuni þjóðarinnar að takmarki, í
staðinn fyrir að miða rekstur þess við
áráttur peningasjúklinga og undirlægju
hátt við „vestræna samvinnu“. Ef „vin-
irnir“ sýndu vinaatlot sín með þeim til-
tektum að gera okkur þröngt fyrir dyr-
um með tollaálögum eða öðrum mark-
aðshömlum gætum við fljótlega komið
þeint af vináttunni í því formi. Við þyrft-
um ekki annað en segja við J)á, standandi
uppréttir: Jæja, ]rá flytjum við svo og
svo mikið af utanríkisverslun okkar til
sósíalistisku landanna. Okkur er miklu
haganlegra að versla við þau en höndla
við ykkur upp á pessar spýtur. Rússar
hafa bjargað fiskverslun okkar einu sinni
áður, þegar vinirnir stefndu að Jiví að
gera okkur gjaldþrota.
Með Jtessu viðbragði myndi margt
liggja laust fyrir í höndum sálufélaganna,
þar á meðal hagkvæmari verslunarvið-
skipti en okkur hlotnuðust nokkurntíma
með innmúrun í Efnahagsbandalagið, því
að vinunum myndi þykja ærið fyrir það
gefandi, þótt við séum „fáir og smáir“,
að við heltumst ekki úr ræningjalestinni
fyrir stóraukin viðskipti við „heims-
kommúnismann". Og ekki myndi það
gera viðskiptin óarðvænlegri, að við lét-
um í það skína, ef með þyrfti, að við sé-
um nú að hugsa um að endurskoða
Keflavíkursamninginn og klafann, sem
við í fáráðlingshætti okkar létum tjóðra
okkur við í Naté).
Þannig ættu ráðamenn okkar að snú-
ast við málunum, og þannig myndu þeir
snúast við þeim, ef Joeir bæru liag og heill
þjóðar sinnar fyrir brjósti. En á þessa
leið myndu Jteir aldrei snúast við vand-
anum. Til þess vantar þá andlegu reisn-
ina. Þjcinslund þeirra og undirlægjuskap-
ur við innlenda peningasjúklinga og er-
lent auðmagn, samfara „vestrænni sam-
vinnu“, virðast vera svo alger, að Jteir
sýnast hafa giatað þeim hæfileika að
hugsa eins og íslendingar. Þess vegna
myndu þeir ekki horfa í að velja okkur
Jrað hlutskipti að afhenda útlendu auð-
magni auðlindir landsins og yfirráðin
yfir þjóðinni í landinu, heldur en að
bjarga landi og þjóð með stórauknum
viðskiptum við lönd sósíalismans. Og allt
yrði þetta veitt útlendu auðhringunum
við vægu verði. Það er ein af okkar
mörgu óhamingjum, hve ráðamenn okk-
ar eru lélegir kaupmenn fyrir land sitt
og þjc')ð. Það er aldrei liægt að sjá af við-
brögðum þeirra, að þeir hugsi nokkurn-
tíma sem svo: Hvernig getum við nú
hagnast sem mest fyrir land okkar og
þjcið á Jtessum greiða, til að mynda af-
hendingu Hvalfjarðar fyrir ameríska kaf-
bátastöð. Svo smart viðskiptabragð er
heila Jteirra ofvaxið og hjartanu viðbjcið-
ur, heldur koma Jæir bugtandi og frukt-
andi fram fyrir útlendu ofurmennin og
segja: Hvað getum við nú gert fyrir ykk-
ur, ykkur að sem kostnaðarminnstu, til
þess að efla varnir landsins? Þá hlæja
Kanarnir í fylgsnum hugans, Joví að þeir
vita vel, að hér á landi eru engar varnir
og verða aldrei neinar varnir til verndar
íslendingum. Ætli Joá renni ekki grun í,
að þetta eru fyrst og fremst sjónhverfing-
ar, til þess gerðar að efla utanríkisverzlun
auðhringanna í Wall Street, ])ar á meðal
óðasölu á kopar frá Chile, kopar frá
Mexikó, kopar frá Kongó, kopar frá Kan-
ada, kopar frá Rhodesíu. En sh'kir við-
skiptafimleikar virðast vera ofar skilningi
útnesjadurnanna okkar, og þeir halda
áfram að skemmta sjónhverfingaloddur-
230