Réttur - 01.10.1977, Side 4

dunið yfir þjóðina — og auður seitlast
til réttra verktaka og flokka þeirra h.vað
hernámsvinnu snertir.
Á þjóðhátíðinni 1974 var lágkúran
orðin slík að skáldin, er buðust til braga-
gerðar, gátu ekki einu sinni ort ættjarð-
arkvæði, er tækt þætti. Og 55 þúsundir
manna rituðu undir beiðni til hersins
um að vera hér kyrr.
IV.
En nú var komið að því að blekkingar-
bólan sprakk. Upplýsingastarf hernáms-
andstæðinga liafði komið þorra þjóðar-
innar í skilning um að herinn var hér
aðeins fyrir Bandaríkin, íslandi var engin
vörn í honum, þvert á móti lífshætta, ef
til ófriðar kæmi.
En þá hafði eitur lágkúrunnar, mann-
spillingarherferðin þegar borið sinn
ávöxt, fyrst og fremst sýkt hugi borgara-
stéttarinnar og þeirra, er henni eru and-
lega háðir.
Og fésýsluforingjar sögðu: Fyrst amer-
íski herinn er hér hvorki til að vernda
lýðveldið, frelsið eða ísland, heldur bara
bandaríska hagsmuni: vald þeirra í ver-
öldinni, þá er best að láta þá borga al-
mennilega fyrir það, — það erum við,
sem hættum lífi þjóðarinnar fyrir þá, —
og við viljum fá það vel borgað — á
meðan við tórum.
Og skoðanakönnun hins virka fyígis
„Sjálfstæðisflokksins“ í Reykjavík nú í
nóvember 1977 sýndi að meginþorri
flokksins var kominn á þá skoðun að:
það er nógu lengi búið að blekkja okkur
með varnarhjali, lýðræðisgali og frelsis-
söng um ,,Fjallkonuna“, — nú viljum
við fá dollara — og þá drjúga — fyrir
dvöl ameríska hersins á íslandi.
Einstaka íhaldsmenn fyrirverða sig þó
fyrir að kasta lýðræðisgrímunni — og
opinbera blákalda peningahyggjuna í
„varnarmálinu" mikla. Ogjafnvel Morg-
unblaðinu ofbýður. En staðreyndirnar,
skoðanakannanir í sjálfum innsta kjarna
íhaldsherbúðanna sýna hvernig mann-
gildi þjóðarinnar, stolt hennar og sjálfs-
virðing hefur verið leikin á þrjátíu árum
blekkinga og hernáms.
V.
Það var sögð sú saga í upphafi her-
námsins hér að er íslensk stúlka ein hafi
veitt erlendum hermanni blíðu sína,
vafalaust til gagnkvæms unaðar, hefði
hann lagt peninga á borðið á eftir og
ætlað að greiða henni fyrir. Hún hefði
ýtt til hans peningunum með þessum orð-
um: Ertu vitlaus, heldurðu að ég sé
mella?
Islensk burgeisastétt er hæst söng með
Bandaríkjamönnum 1949 og 1951 um
sameiginlegar „varnir“ og hugsjónaást á
„lýðræði og frelsi“ — virðist nú vera að
búa sig undir að breyta síðustu leyl'um
manngildisins er foringi hennar vildi
gera að kjörorði lýðveldisins 1944, í pen-
ingagildi, — glerharða dollara: Kaninn
skal nú fá að greiða fyrir afnotin af
Fjallkonunni Jrað, sem á vantar svo auð-
mannastétt íslands fái lyst sína og bæti
sér Jrannig upp það, sem hún getur ekki
rænt af aljrýðu þessa lands.
En minna má þá stétt, sem Jrannig
breytir gagnvart Jrví landi og Jrjóð, sem
henni var trúað til forustu l'yrir, á Jressi
vísuorð Þorsteins Erlingssonar:
„En þiggirðu í auðmýkt þinn ákveðinn skammt,
þá lilclnaðu þegjandi, en mundu það samt,
að dýr eru gcituniim griðin".
212