Réttur - 01.10.1977, Blaðsíða 25

Esperantista í Sofíu í sumar, skrímslinu
í Grjótárvatni, skrímslinu í Baulárvalla-
vatni, skrímslinu í Hraunfjarðarvatni,
orminum í Lagarfljóti?
Viturlegast hefði máski verið að lyfta
huganum frá landráðabálkinum til
fjórðu dimensíonarinnar, hvar reimleik-
arnir hér í íbúðinni gera sig annað veifið
sýnilega og heyranlega og kemur fyrir
þefjanlega. Sá síðasti lét sig birtast að
rnorgni hins 30. apríl. Ég var vaknaður í
orínu svefnlierbergi uppi á fjórðu hæð og
sestur framan á rúmstokkinn, sem er um
tvö fet frá glugga. Þá verð ég skyndilega
var við, að eitthvað þýtur með eldingar-
hraða yfir rúmið mitt, rétt við hliðina á
mér, strýkst við hægri fótlegginn á mér
nakinn, rétt ofan við ökla, og gerir all-
snarpan hnykk á þykka og bosmamikla
glnggagardínu, tæp tvö fet frá rúm-
stokknum, líkast því sem það smygi upp
hak við hana. Lengri var þessi reimleiki
ekki. Glugginn var lokaður, rúður tvci-
faldar, bjart í lierberginu. Hvað var
þetta? Ég gerði allar mögulegar tilraunir
bl að rannsaka það, en varð engu nær.
Ætli það liafi ekki verið eitt örlítið
spesímen af lífinu eltir dauðann?
Þótt ég telji mig kommúnista, hef ég
aldrei getað orðið efnishyggjumaður og
annarslífsafneitari og álít þær kenningar
Urelta heimsku, neikvæða hjátrú. Þeir
Marx, Engels, Lenín og Stalín vissu
tninna um annað líf en ég, þó að ég viti
lítið, en létu sig þó liafa það í krafti fá-
h'æðinnar, að innræta fólki, meinloku
•nateríalismans og útslokknunarinnar, á-
'eiðanlega til mikils tjóns fyrir fram-
gang sósíalismans. Mér er sagt, að í sendi-
ráði Sovétríkjanna hér í borg séu Brynj-
ólfur Bjarnason og ég ekki taldir vera
kommúnistar, af því að við trúum á líl
eftir dauðann. Það er nú reyndar ekki
rétt um Brynjólf, að hann trúi á líf eftir
dauðann. En hann neitar því ekki og tel-
ur mannlífið tilgangslaust með öllu, ef
framhaldslíf væri ekki til.
Þar á móti hef ég verið sannfærður um
líf eltir dauðann í 43 ár. Hins vegar er ég
og hef alltaf verið andstæður kirkju og
prestum, tel þær stofnanir hemil á and-
legum framförum mannkynsins og óvið-
komandi lífinu eftir dauðann og „öðrum
heimi“, sem er náttúrufræðilegt og eðlis-
fræðilegt fyrirbrigði eins og okkar heim-
ur, enda framhald af honum með meiri
bylgjutíðni.
En það er furðulegt, live vírus efnis-
hyggjunnar getur verið lífseigur í mönn-
um, sem á annað borð hafa fengið hann
í kroppinn. Það má segja þar um það,
sem Þorsteinn kvað: „Því þekking má
hjá mönnum ekki neitt / og margföld
reynsla jafnvel ekki heldur.“ Innspýt-
ingar hinna nýrra vísinda sýnast þarna
litlu hafa fengið um þokað.
Annars er mér það ekkert áhugamál,
að menn trúi á líf eftir dauðann. En mér
persónulega hefur verið það mikil brjóst-
birta, síðan Hitler og lærisveinar hans
hurfu niður í undirdjúpin, að vita að
Helvíti er til.
Læt ég hér svo útrætt um alla hluti og
bið þig að afsaka þennan langhund, sem
ég hef verið að' hlaupa í að setja saman
síðan 6. mars, en nú er 24. maí.
Með innilegri kveðju.
Þórbergur Þórðarson.
Bréfið hefur hvílt sig hér í skúlfu,
mænandi eftir að á sér gerðist almættis-
verk til betrumbóta, hvað þó hefur ekki
233