Réttur - 01.10.1982, Page 37

ekki og drekkur ekki en samt getum við
ekki önglað saman aurunum.
— Nú, nú, svaraði pabbi, mér tekst
það áreiðanlega. Einhvern tíma.
Öruggasta merki þess að hverfið var að
fara í niðurníslu sem í raun hófst daginn
sem því var klambrað upp, var að hverri
búðinni á fætur annarri var lokað. Osta-
Jensen var hættur, halti skósmiðurinn
hafði stungið leisti sínum niður, búð
hrossaslátrarans var um tíma sláturhús
með útsölu og síðan klámblaðaverslun og
þegar meira að segja sjoppunni hafði
verið lokað var hverfið gjaldþrota.
Margir af félögum Mettu voru fluttir í
úthverfin þar sem pabba dreymdi um að
hreiðra um sig í björtum herbergjum, í
íbúð með garði eða svalakassa þar sem
sólin vermdi spírurnar. En þau sátu eftir.
Nýju nágrannarnir voru margir utan af
landi (alveg eins og á tíunda áratugnum).
Þeir höfðu ekki getað staðið í skilum, það
voru margir ungir stúdentar sem hiklaust
fullyrtu að hverfið hefði sinn svip og það
voru erlendir verkamenn sem höfðu sent
eftir konum sínum og börnum. Það lá í
loftinu að mamma sóttist ekki eftir að
Metta umgengist þá of mikið.
— Það er nóg með eina, eins og
mamma var vön að segja án þes að láta
nánar í ljós áhyggjur sínar um að Mettu
biðu sömu örlög og eldri systur hennar,
Nönnu, sem hafði flust til Englands með
Ahmad sínum. f>ó að hann væri mjólkur-
fræðingur var og hélt hann áfram að vera
eitthvað sem mamma skildi ekki. Nógu
indæll, góður við Nönnu — en allt þetta
karrý sem hann borðaði! Og ef þau flyttu
enn lengra burt . . . nei, hún gat ekki
hugsað til þess.
Pabbi glímdi oft við krossgátur. Reynd-
ar gátu fyrstu verðlaun að vísu ekki
hjálpað þeim út úr íbúð þar sem vegg-
fóðrið rifnaði með heljarhvellum um leið
og þurrkur kom en hrukkaðist í fellingar
þegar rakinn kom aftur en það var gott
til þess að liðka sig í hálsinum þegar
maður kom þreyttur heim úr vinnunni.
— Eins og æfingarnar sem við gerum í
skólanum, sagði Metta.
— Iss, þið ættuð bara að fara og taka
til höndunum eins og við hin gerðum.
— Já, en Jesper, sagði mamma.
— Já, vinna, sagði ég! Taka hendur úr
vösum.
— Og þú ákveður hvað er vinna, ekki
satt? spurði Metta. Hvað með ungfrú
Lyng — hún stritar við að lita garn og
spinna og vefa teppi með myndum . . .
— Eins og það sé nokkur vinna. Pað
er dægradvöl.
— Þá er það sem mamma gerir hér
heima ef til vill heldur ekki vinna? hróp-
aði Metta.
— Hvað þá? Nú, jú, það . . . það er
það að vísu. En það er nú líka allt annað.
Hún gerir hreint og annað slíkt.
Mamma gerði líka hreint í skólanum.
Utivinnan stuðlaði að því að þau gátu
áhyggjulaust „haldið Mettu að lærdómn-
um“ eins og pabbi orðaði það við hátíðleg
tækifæri þannig að hún gæti fengið betri
undirstöðu en foreldrar hennar. En stóri
vinningurinn lét bíða eftir sér.
— Nei, nú skuluð þið hlusta á mig!
sagði pabbi dag einn þegar hann kom
heim áður en vinnu var lokið og mamma
var strax orðin hrædd um að hann hefði
ef til vill verið rekinn.
— í dag kallast það að vera sinn eigin
húsbóndi, sagði pabbi eins og það sé
betra. Nei, ég var ekki rekinn. Það er
miklu betra. Reynið að giska. Mamma
var ekki klók í ágiskunum. Áður en henni
datt nokkuð í hug, lét Metta spurning-
unum rigna: Valinn forsætisráðherra?
229