Réttur - 01.10.1982, Síða 39

mamma alltaf vaknað þegar eitthvað
óvenjulegt gerðist.
Mamma settist loks upp í rúminu með
hálflokuð augu. Hún sat og hallaði sér
áfram meðan Metta hristi hana til.
— Heyrirðu ekki? sagði Metta. Það er
pabbi.
— Hvað þá?
— Mamma, reyndu nú að vakna, hvað
er að þér?
— Oh — ég tók töflu — ég var svo . . .
muldraði mamma hennar og reyndi að
leggjast niður aftur.
Metta gafst ekki upp, hún dröslaði
móður sinni undan yfirsænginni og niður
á gólf.
Pví næst hljóp hún aftur frani á gang.
Pabbi horfði á hana sljóum augum,
hann reyndi að brosa en það var súr
ælulykt út úr honum.
— Hjálpaðu mér aðeins, sagði sá
vinnuklæddi við Mettu.
í sameiningu ætluðu þau að stefna á
svefnherbergið en pabbi hristi höfuðið og
streittist á móti.
— Ekki þangað inn, engin nauðsyn að
ónáða Karen.
— Já, en hvert þá?
— Stofan, muldraði hann með saman-
herptum vörum.
— Parftu að kasta upp aftur? spurði
maðurinn.
Pabbi kinkaði kolli og Metta þaut fram
eftir l'ötu. Á meðan hafði maðurinn farið
með pabba inn í stofuna og komið honum
fyrir á sófanum.
Metta setti fötuna fyrir framan pabba
en hann hvíslaði — nei.
Þá kom mamma í móki sem Metta haföi
aldrei séð hana í.
— Pú verður að líta eftir honum, sagði
hann lágt viö Mettu.
— Hvað er að?
— Gaseitrun. Djöfuls skömm. Asbest-
hanskar — ekki vantar það, en þeir láta
þá fara inn áður en gasið er l'arið, þeir
geta ekki unnið með grímur í þessum hita.
— Ég sagði það líka við hann, byrjaði
Metta. Pabbi tók fram í fyrir henni
veikróma. Hann var svo kjarklaus og
virtist vonlaus um að rétta við aftur.
— Annars hefðu allir orðið verklausir
á morgun.
Maðurinn fór og Metta bjó til kaffi,
Þegar hún kom aftur inn í stofuna var
pabbi sofnaður undir köflótta ullartepp-
inu og mamma sat glaðvakandi við hliðina
á honum tilbúin með fötuna.
Næsta morgun var pabbi gulur í framan
en hann fór á fætur eins og hann var
vanur. Mamma var ekki heima, hún var
enn ekki komin heim frá vikulegri hrein-
gerningu hjá málafærslumanninum.
Pabbi var búinn að útbúa morgunverð.
— Pú hefðir aldrei átt að taka þetta að
þér, sagði Metta, ég sagði að þeir kæmu
aftan að ykkur . . .
Hann hristi höfuðið, bar ávaxtamaukið
fram, sló fram hendinni eins og hann var
vanur.
— Ég fæ samt peningana mína, sagði
hann.
— Þú ættir að fá bætur.
— Oh, slíkur ræfill er maður nú ekki.
— Pað er á þennan hátt sem þetta
getur haldið áfram, sagði Metta reið. Af
því að þið eigið að vera svo miklir
karlmenn!
Hann sagði ekkert um rauðsokkur eins
og hann var vanur. Hann sagði dálítið
annað.
— Og svo sendu þeir ungan pilt inn í
göngin — sem aldrei hefur unnið sem
múrari.
Metta starði undrandi á hann. Hann var
bitur.
231