Réttur - 01.10.1975, Qupperneq 7

talið efnahagslegt. Og baráttan fyrir því jafn-
rétti — og að tryggt verði að það verði og
jafnrétti kynjanna — mun hefjast í flokk-
unum sjálfum, er þjóðfélagið móta, — það,
sem nú er, og það sem kemur. Og það skyldi
engan undra þótt konur sæu til þess að allt
að helmingur þingsæta yrði frá næstu kosn-
ingum skipaður þeim. Ef til vill byrja þær
vinnandi konur, sem sækja efnahagsjafnréttið
fastast, á því að knýja slíkt fram í verklýðs-
flokkunum. Þær hafa nú sýnt svo ei verður
um deilt að þær eru að minnsta kosti jafn-
færar karlmönnum til þess að hafa forustu
fjöldasamtaka og stjórnmálahreyfinga. — En
vilji vinnandi konur sýna í verkinu að ein-
hliða karlaveldi verði ekki þolað í þessum
samtökum, sem úrslitum mun ráða um mót-
un mannfélagsins, þá er upphafið á slíkum
aðgerðum þeirra að fjölmenna inn í flokka
þessa og gerast virkir aðilar þar að starfi og
forustu.
Framþróun: Það var ánægjulegt þroska-
merki þessa mikla fundar hve rík alþjóða-
hyggja kvennanna var: Krafan um framþróun
er krafa flutt vegna kvenna í „þriðja heim-
inum" var viðkvæðið. Þegar barist er fyrir
framkvæmd þeirra hugsjóna að bágstaddar
konur fyrri nýlendna öðlist aðstöðu velferð-
arþjóðfélaga, þá verður að horfast í augu
við að það eru hinir voldugu auðhringir
heims, sem enn arðræna þriðja heiminn —
í félagi við keyptar yfirstéttir hans. Ofur-
valdi og arðráni þessara risa verður að
hnekkja, ef konur — og karlar — alþýð-
unnar í þessum löndum eiga að hefjast á
hærra stig efnahags og menningar. Sem
stendur miðar ekkert í rétta átt. Það eru
völd auðhringanna og yfirstétta sem eru
Þrándur í Götu þróunar.
Friður: Það er vissulega ekkert eðlilegra en
að þær, sem sjálfar bera lífið undir brjósti
sér, — mæðurnar, — geri friðinn að hugsjón
sinni. Yfirstéttir undir karlmannaforusm hafa
nú um nokkur þúsund ár skapað miklar
tækniframfarir í veröldinni, en um leið kom-
ið heiminum á heljarþröm gereyðingar /
stríði. Og nú eru voldugustu auðhringir
hinna drottnandi auðvaldsríkja heims stærstu
„kaupmenn dauðans" í veröldinni, mesti
gróðavegur þeirra er einmitt vopnafram-
leiðsla. Og þess má minnast í sambandi við
24. október, dag Sameinuðu þjóðanna, að
einmitt þessi ríki hafa öll verið fordæmd þar
fyrir innrásir í önnur lönd: Holland (vegna
Indonesíu), Bretland og Frakkland (vegna
árásar á Egyptaland 1956), svo ekki sé talað
um Bandaríkin, morðvarginn frá Vietnam.
Allt Natoríki, allt nýlenduríki forn og ný.
Friðurinn, heimsfriðurinn, verður aðeins
unninn og tryggður með sigri yfir voldugusm
auðhringum heims, í barátm við allar til-
hneigingar í hvaða þjóðfélögum heims sem
er til að drottna yfir öðrum, segja öðmm
þjóðum fyrir verkum.
Baráttan fyrir friðnum, það er baráttan
um valdið til að ákveða frið, baráttan fyrir
að stjórna heiminum, að breyta heiminum.
Það er stórpólitískasta barátta, sem til er. Þá
baráttu þurfa konur heims vissulega að heyja
með öllu því afli, allri þeirri fórnfýsi og ást,
sem þær eiga til.
Konur Islands mega, þegar þær taka upp
þessa barátm í fullri alvöru, minnast þess,
er Jóhannes úr Kötlum sagði í lok fyrirlest-
urs þess, er birtist í síðasta hefti „Réttar",
er hann lætur konuna benda karlinum sín-
um út yfir öll ríkin og dýrðina svomælandi:
„Þessi ríki og þessa dýrð læt ég þig ekki
eyðileggja fyrir bömunum okkar."
Það er mannlífið sjálft, framtíð mann-
kynsins á jörðunni, sem átökin standa um.
E. O.
215