Réttur - 01.10.1975, Síða 10

Annað er þó öllu verra: Félögunum er
skipt upp í einingar. Þú fær 25%, þú 20,
þú 15 o.s.frv. og alltaf er bitinn í öfugu
nlutfalli við þörfina. Hvar eru gömlu hug-
tökin okkar ,,einn fyrir alla og allir fyrir
einn“? Hvar er kyndillinn sem lýsti upp
verkalýðshreyfinguna fyrr á árum þegar
sjálfsagt var að sá sterki lyfti þeim
veika? Hvar eru gömlu hugsjónirnar okk-
ar? Vonandi liggja þær líka á borðinu
næst þegar samið verður. Og á hverjum
bitnar þetta verst? Á konunum auðvitað.
Við verslunar- og skrifstofustörf hafa
þær 73% af launum karla og verkakonan
hefur 30 þúsund krónum minna í mánað-
arkaup en verkamaður.
Til þessa liggja ýmsar ástæður. Hér
koma tvær: Konur eru varavinnuafl. Þær
eru kallaðar til vinnu eða sendar heim
eftir því sem hentar vinnuveitanda og
það sem verst er: Eins og fram kom hjá
konum í frystihúsum þá vinnur kona enn
sama verk við sama borð og karl en þau
eru í sitt hvorum launaflokki. Og svo er
það sveitakonan. Henni eru ætlaðir 2
tímar á dag í vinnu við búið og kaupið er
áætlað 175 þúsund krónur á ári eða öllu
minna en þingmenn ætla sér á mánuði.
Ég á ekki önnur orð um þetta en að það
sé þjóðarskömm. Konur fá þessu ekki
breytt fyrr en þær sækja sinn rétt og
láta ekki fara svona með sig.
Ég hef orðið þess vör að sumir karl-
menn og fáeinar karlhollar konur halda
að við þessar konur sem erum að halda
fram skoðunum viljum reka karlmenn út
í horn og svipta þá öllum völdum, jafnvel
kyrrsetja þá í eldhúsi eða yfir börnum.
Ekkert er fjær okkur en kúga karla. Við
viljum jafnrétti. Hvorki meira né minna.
Við þurfum að leysa flest ef ekki öll mál
í félagi við karla.
Okkur íslendingum ætti að vera þetta
Ijóst þessa daga þegar við berjumst fyrir
lífshagsmunum okkar, 200 mílna land-
helginni. Þar verðum við öll að standa
saman og ef hvergi brestur hlekkur erum
við dæmd til að sigra.
Við íslenskar konur, bárum gæfu til
þess að verða fyrstar kvenna í heiminum
til að ná samstöðu um þennan dag. Ég
er stolt af því. En fleiri koma á eftir. Kon-
an er að vakna. Hún veit að karlmenn
hafa ráðið heiminum frá því sögur hófust
Og hvernig hefur sá heimur verið? Hann
hefur löðrað í blóði og logað af kvöl.
Ég trúi því að þessi heimur breytist þeg-
ar konur fara að stjórna honum til jafns
við karla. Ég vil, og ég trúi því að þið
viljið það allar, að heimurinn afvopnist.
Allt annað eru stjórnmálaklækir og
hræsni. Við viljum leysa ágreiningsmál
án vopna. Við viljum ekki byggja fangelsi
heldur opna þau í hvaða landi sem er
þar sem fangar eru lokaðir inni og kvald-
ir vegna skoðana sinna. Við tökum undir
við alþjóðafangahjálpina: ,,Kvöl þeirra er
samviska vor.“ Við viljum mannúðina í
öndvegið en grimmdina og græðgina á
dyr.
Vísindamenn í öllum heiminum segja
heiminn á heljarþröm. Svo gálaut hefur
verið gengið um jörðina, svo fast sótt í
auðlindir hennar, svo miskunnarlaust eru
náttúrulögmál brotin að mannkynið er að
kafna úr mengun. Er ekki mál að linni?
Nú gerast hlutirnir hratt. Ég trúi að eftir
10 ár hittumst við á Lækjartorgi mikið
fleiri og þá verði sú stund komin þegar
orð sem við sjáum nú í hyllingum eru
orðin töm í talmáli. Orð eins og þau
sem við göngum undir í dag: Jafnrétti —
framþróun — friður.
218