Réttur - 01.04.1987, Blaðsíða 11

Dýrtíðin var mikil á stríðsárunum fyrri
en vinnan minnkaði þá mikið. En það var
sama hvort unnin var eftirvinna eða ekki,
kaupið var alltaf það sama. Ég leigði hjá
Andrési Bryde, hjá honum var ég á
bátum. í hvert sinn er ég borgaði honum
húsaleiguna var flaskan á lofti. Já, það
var nóg af því í þá daga. En það sást aldrei
að menn væru ölvaðir við vinnu. Og á fé-
•agsfundum sá ég aldrei vín á nokkrum
•nanni. Félagið vann á móti áfengisdrykkju.
— Guðmundur Gissurarson húsráð-
andi í litlum bæ við Lindargötu 35 var
einn af stofnendum Dagsbrúnar. Hann
var fæddur 30. ágúst 1867 í Litlabæ sem
var rétt við Lindargötu 35 en þar hafði
hann verið í 68 ár þegar samtalið fór
fram. Eina húsið við Laugaveginn var
Vísir, þar bjó Jón yfirdómari. Þar fyrir
vestan þar sem Völundur er nú, við
Klapparstíg, var Lindin, sem Lindargata
heitir eftir. Lind var einnig hér fyrir neð-
an á Kveldúlfslóðinni. Þarna kom vatnið
hreint upp úr jörðinni. Svo var gerður
brunnur. Þá kom upp taugaveiki. Niku-
lásarkot var skammt frá þar sem Land-
smiðjan er nú. Þá var holtið hér einn
svakki í rigningum, og vorum við að stela
steini og steini úr görðum til að stikla á
hingað heim. Það voru engar götur um
holtið. Þeir gátu farið að leggja Laug-
aveginn og brúa lækinn, — Fúlutjarnar-
lækinn — eftir að tveir kvenmenn sem
voru að koma úr þvottalaugunum fórust í
læknum. Nei það var engin brú á
læknum, ekkert að gera nema vaða hann.
Hann var krappur, djúpur og illur yfir-
lerðar, einkum í myrkri. Það var ljóta
ferðalagið að fara í. Laugar þá og standa
úti í hvaða veðri sem var. Sæmundur með
sextán skó bar marga poka af þurrum
þvotti inn í Laugar suma daga og blautan
þvott til baka. Á morgnana bar hann
vatn.
Það er húsráðandinn í litlum bæ við
Lindargötu 35 sem talar. Dyr móti norð-
vestri. Smellilás að utan. Skellihurð að
innan, með járnlóði. Skafbylurinn ham-
ast á bænum, en við heyrum það ekki inn.
Veggir eru þykkir, hlaðnir úr höggnum
grásteini úr holtinu. Bærinnn er lágreistur
og tekur lítið á sig í veðrum. Inni er hlýtt
og andlit húsráðandans er hann spjallar
við gesti sína ljómar af þeirri fölskvalausu
gleði er ekki verður séð í háreistum sam-
kvæmissölum. Nei, Guðmundur Stefáns-
son næturvörður byggði þennan bæ, Guð-
mundur Gissurarson keypti hann árið
1903 á 1700 krónur. Þá var ég farinn að
búa. Ég hefði aldrei farið að búa ef konan
hefði ekki verið duglegri en ég.
Nei við áttum ekkert og fengum ekkert
nema skammir í heimamund. Ég átti ekk-
ert nema puttana þegar ég fór að búa.
Seldi jakkann minn og keypti fyrir hann
fyrstu aðdrættina. Fór svo að róa niðri í
Klapparvör, við vorum á fjögurra manna
fari, Jóhann í Klapparhúsum var formað-
ur. Þá gat maður ekki fengið neitt fyrr en
fiskurinn var þurr. Ég bar fiskinn til
þurrkunar inn á móts við Laugaveg 60, þá
voru þar klappir, konan bar með mér á
börum. Ég man það að eitt sinn fékk ég
30 krónur fyrir skippund af fiski, þóttist
ég þá ríkur maður.
Guðmundur Gissurarson var spurður
hvernig kjörin voru áður en Dagsbrún var
stofnuð. Þá var allt borið af bryggjunum
upp í pakkhús. Þegar þangað var komið
voru handleggirnir bilaðir. Það var ljótt
að detta á hausinn með saltpoka. Konur
unnu jafnt og karlar í timbri og kolum,
sumar voru komnar á steypirinn. Það var
ljótt. Við höfðum aldrei frí á sunnudög-
um. Það var enginn matartími. Matur var
59