Réttur - 01.04.1987, Blaðsíða 64

Landrán
Eftir að Bretar höfðu hertekið ís-
land 1940, kröfðust þeir þess
1941 að ísland bæði um hervernd
Bandaríkjanna og er íslenska
ríkisstjórnin varð ekki við þeirri
kröfu, hótaði breska ríkisstjórnin
24. júní 1941 að ef islandi yrði
ekki við þeirri kröfu innan 24 klst.
skyldi þjóðin svelt inni: allar sigl-
ingar til og frá landinu stöðvaðar.
Við slíkri hótun lét ríkisstjórnin
undan. — Síðan var allt svikið,
sem lofað var, svo sem brottför
hers að stríði loknu og 7. júlí 1951
var landið enn hertekið af innrás-
arher bandarískum, er situr hér
enn. 9. júlí 1951 var Alþingi í her-
teknu landi látið samþykkja of-
beldið, er var gert opinbert bæði af
þingmönnum, er atkvæði greiddu
með og móti. — Síðan hefur i 46
ár verið reynt að troða því inn í ís-
lendinga að Bandaríkjaher væri
„verndari" þeirra!
•
Manngildið
„Voila une homme“
(Hér sjáið þér mann)
Svo kvað Napoleon I. hafa
mælt, er hann var kynntur fyrir Go-
ethe í Weimar, eftir sigurinn við
Jena.
Goethe kvað sjálfur hafa mælt
svo fyrir að á grafsteini sínum
stæði:
„lch bin ein Mensch gewesen
und das heizt ein Kámpfer sein".
(„Ég hef verið maður og það
þýður að vera baráttumaður".)
•
Eitt sinn forðum daga gisti ég
(E.O.) hjá góðum félögum sem
oftar á ferðum út á landi þá. Þau
voru orðin ein og börnin flutt burt.
Svo bar til í samtali við húsfreyju
eitt sinn að hún sagði mér þessa
sögu:
Hún hafði verið vinnukona hjá
fínu fólki í Reykjavík, líklega á
krepputímanum eða nokkru síðar.
Gott bókasafn var á heimilinu,
sem vinnukonan fékk oft að líta í.
Eitt sinn sagði hún við húsfreyju:
„Þið eigið engar bækur eftir Hall-
dór Kiljan.“ „Nei,“ kvað húsfreyja,
„við kaupum ekki bækur eftir svo-
leiðis mann.“ Féll svo talið niður.
Alllöngu síðar vildi svo til að
húsfreyja sú, er ég gisti hjá, hafði
gert sér ferð til Reykjavíkur. Heim-
sótti hún nú m.a. hina fínu hús-
freyju, sem hún hafði verið vinnu-
kona hjá áratugum áður og var vel
tekið. Bókasafnið hafði aukist mik-
ið og m.a. sá vinnukonan „forna“
að bækur Kiljans voru þar allar í
skrautbandi. „Þið hafið fengið ykk-
ur Halldór Laxness, sé ég,“ sagði
nú gesturinn. „Já, sérðu til,“ svar-
aði húsfreyjan fína, „nú hefur
hann fengið Nóbelsverðlaun og
það er ómögulegt annað en eiga
hann. En við lesum hann auðvitað
ekki.“
•
Það er lærdómsríkt fyrir okkur
íslendinga að fylgjast með lygum
þeim, sem bandaríski CIA-þjónn-
inn Oliver North, ber fyrir rann-
sóknarnefnd Bandaríkjaþings.
Hann lýgur þar vægðarlaust til
þess að hilma yfir glæpaverk for-
setans og CIA í sambandi við (ran
og níðingsverkin gagnvart Nicara-
gua. — Það er rétt fyrir okkur ís-
lendinga að muna að með sams-
konar lygum og hótunum hefur ís-
land verið hertekið af Bandaríkja-
her, aldrei gerður löglegur samn-
ingur um neitt atriði, en peninga-
fúlgurnar látnar flæða því örar til
aðalverktaka hersetunnar og for-
ustuklíkna hernámsflokkanna.
Oliver North hefur afhjúpað
óafturkallanlega fyrirlitningu
Bandaríkjaforseta og CIA, —
hinnar leynilegu stjórnar Banda-
ríkjanna, á öllu, sem heitir þing og
lög: Ofbeldið eitt skal ráða, fram-
kvæmt af peningavaldi með mút-
um og morðum.
Og svo tala fulltrúar þessarar
þjóðar um virðingu fyrir þingræöi
og- lýðræðil! Og ætlast til að menn
taki þá alvarlega.
Og íslensku þjóðina ætla út-
sendarar CIA sér að forheimskva
svo með tímanum að hún trúi því
að Bandaríkjaher sá, er hertók
landið, sé hér til að vernda íbúa
þess!
Hafa menn máske gleymt því
þegar Hermann Jónasson krafðist
þess að yfirlýsing bandaríska
utanríkisráðherrranns, Dean Ac-
hesons, um að hér yrði aldrei her
á friðartímum* væri tekin inn í
Nato-samninginn og „ríkisstjórn"
íslands neitaði, — en her kom og
hertók landið tveim árum síðar.
Og Nato segist hafa tryggt frið í 30
ár!
* Sjá nánar um þetta í bókinni „ís-
land í skugga heimsvaldastefn-
unnar“, bls. 288 og síðar.
112