Morgunblaðið - 07.02.2006, Síða 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 7. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Atli Sigurðssonfæddist á Lauga-
vegi 20b í Reykjavík
hinn 26. mars 1925.
Foreldrar hans voru
Ástríður Jónsdóttir,
f. á Þóroddsstöðum í
Ölfusi 18. apríl 1893,
d. 9. nóvember 1979,
og Sigurður Kjart-
ansson, f. í Melshús-
um í Bessastaðasókn
á Álftanesi 8. apríl
1889, d. 13. ágúst
1967. Systkini Atla
voru Guðfinna, f.
1917, d. 1974, Haukur, f. 1918, d.
1998, Sigríður, f. 1921, d. 1988, og
Guðrún, f. 1937, d. 1994.
Atli kvæntist Sigrúnu Guð-
mundsdóttur 1962. Þau eignuðust
þrjú börn. Þau eru: 1) Helga Berg-
lind, f. 29. apríl 1951, gift Bjarna
Má Bjarnasyni. Börn þeirra eru A)
Atli Már, kvæntur Kristínu Guð-
bjartsdóttur, börn þeirra eru
Nadia Lind og Aron
Már. B) Bjarni Már,
sambýliskona Lára
Þyrí Eggertsdóttir,
börn þeirra eru Sara
Hlín og Arnar Orri.
Bjarni á fyrir dótt-
urina Viktoríu Kar-
en. C) Sigrún Elsa,
sambýlismaður
Haukur Gíslason.
Dóttir Sigrúnar er
Helga Berglind
Tómasdóttir. 2) Sig-
urður Atli, f. 7. júlí
1958, dóttir hans er
Salka Rún. 3) Ívar Ómar, f. 25. nóv-
ember 1960, sambýliskona María
M. Peralta. Börn þeirra eru tvíbur-
arnir Monika Sól og Símon Alex-
ander, dóttir Maríu og uppeldis-
dóttir Ívars er Natalía. Ívar á fyrir
Sindra Mána.
Útför Atla verður gerð frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Nú er það minningin sem lifir í
huga okkar um pabba.
Pabbi og mamma hófu búskap á
Grettisgötu og var þá Helga komin í
heiminn. Stuttu síðar fluttust þau að
Árbæjarbletti 54, þar sem Sigurður
og Ívar bættust við í fjölskylduna.
Ekki fór nú mikið fyrir þægindunum í
litla rauða húsinu en einhvern veginn
er minningin þaðan svo sterk og göf-
ug. Það eru til margar skondnar
minningar um Árbæjarblett. Eitt
sinn eftir aftakaveður kom pabbi inn
og sagði að þægindin á bænum
myndu skerðast lítils háttar næstu
daga. Hann Kári hafði nefnilega feykt
kamrinum okkar út í skurð. Aðstæð-
ur voru gamaldags en þarna hlupum
við um eins og lömb í haga, hálfber-
rössuð ef því var að skipta og varð
okkur sjaldan misdægurt. Sannast
þar kannski best máltækið góða að á
misjöfnu þrífast börnin best.
Frá Árbæjarbletti fluttumst við síð-
ar í Nökkvavog og þaðan á Laugaveg
27b. Pabbi var Laugavegsmaður og
þekkti sögu flestallra húsa við Lauga-
veginn og eigendur þeirra. Ræddi
hann stundum um að gaman væri að
skrifa heimildabók um Laugaveginn.
Foreldrar hans bjuggu á Laugavegi
41 og bjó pabbi þar eftir skilnað við
móður okkar Sigrúnu Guðmundsdótt-
ur. Þar sinnti hann eftirlifandi móður
sinni af stakri alúð, jafnframt því sem
hann sinnti verslunarrekstri í húsinu
og sá fyrir heimilinu með þeim hætti.
Pabbi vann ýmis störf um ævina
sem tengdust kaupsýslu. Árið 1954
hóf pabbi feril sinn sem umboðsmaður
fyrir innlenda og erlenda listamenn og
stofnaði hann fyrirtækið Atlas Artist
Agency. Hann var frumherji við inn-
flutning á dáleiðsluskemmtikröftum.
Á hans vegum kom m.a. annarra dá-
valdurinn Frisenette sem kom marg-
oft til landsins. Einnig komu hingað
kabarettar, stórsöngvarar og aðrir
listamenn. Oftast voru þessar sýning-
ar í Austbæjarbíói en einnig var farið
á helstu staði úti á landi. Pabbi hefði
eflaust getað orðið leikari ef hann
hefði lagt þá list fyrir sig. Hann þurfti
oftsinnis að taka að sér að túlka og
kynna á sýningum og gerði það með
glæsibrag. Eftir langt hlé í umboðs-
mannstörfum (impresario) hóf hann
aftur að flytja inn dávalda árið 1982 og
komu þá dávaldar frá Danmörku,
Englandi og Skotlandi til landsins.
Pabbi var yfirburðasölumaður, eða
eins og stundum er sagt sölumaður af
guðs náð. Það var ósjaldan að hús-
mæður fóru úr verslun Sigurðar
Kjartanssonar (Laugavegi 41 þar sem
pabbi rak verslun í fjölda ára) með
troðfullt fangið af vörum sem þær
höfðu keypt í „algleymingi“ og hrós-
uðu síðan pabba fyrir afburða sölu-
mennsku. Einnig var pabbi farand-
sölumaður með varning sem hann
seldi víðsvegar um landið fyrir ýmis
fyrirtæki.
Á gullárum pabba var hann þekktur
fyrir áhrifamikla framkomu og þótti
hafa sterkan persónuleika, góða kímni
og hnyttni í orðavali. Hann var glæsi-
legur og heillandi og oft léttur í lund.
Pabbi þurfti að þola tengsl við
Bakkus allt sitt líf, og því blasti tvenns
konar veruleiki við okkur í kringum
hann, en minningin um pabba þegar
hann var heill er góð. Pabbi lét ekki á
því standa að hrósa fyrir það sem hon-
um þótti vel unnið eða á annan hátt
var vel gert, en hann fór ekki í graf-
götur með það sem honum líkaði ekki
og lét það óspart í ljós. En hann var
diplómat og kunni sig og því var gott
að geta sagt hlutina af lagni og tungu-
lipurð.
Elsku pabbi, við kveðjum þig með
söknuði. Guð geymi þig.
Helga Berglind Atladóttir,
Sigurður Atli Atlason,
Ívar Ómar Atlason.
ATLI
SIGURÐSSON
✝ Kolbeinn Gríms-son fæddist á
Austurbakka við
Brunnstíg í Reykja-
vík 10. des. 1921.
Hann lést á Land-
spítalanum í
Reykjavík 24. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Dýrleif
Jónsdóttir, f. 16.
maí 1889, d. 20. des.
1971, og Grímur
Kristinn Árnason, f.
15. des. 1882, d. 9.
mars 1950. Þau bjuggu fyrst á
Austurbakka en byggðu sér síðan
hús við Freyjugötu og áttu þar
heima síðan. Þar var líka heimili
Kolbeins alla ævi, að frátöldum
bernskuárunum á Austurbakka.
Kolbeinn var yngstur þriggja
bræðra. Hinir tveir voru: Leifur,
f. 28. maí 1915, d. 22. ágúst 1974.
Torfi, f. 8. júlí 1919, d. 20. febrúar
1936.
vins Sigurðssonar, f. 5. apríl 1903,
d. 12. nóv. 1936. Börn Kolbeins og
Hrefnu eru: 1) Grímur, f. 7. jan.
1952. Kona 1: Jóhanna Ólafsdótt-
ir. Þau skildu. Börn þeirra:
Hrefna, Guðrún og Kolbeinn.
Kona 2: Anna Ragnheiður Har-
aldsdóttir. 2) Hörður, f. 17. apríl
1955, kvæntur Petrínu Einars-
dóttur. Börn þeirra: Dýrleif
Hrönn og Jóhann. 3) Leifur, f. 22.
mars 1966, kvæntur Jónínu Þ.
Kristjánsdóttur. Börn þeirra:
Kristján Fannar og Hrefna Þur-
íður. Sonur Leifs og Írisar Mar-
grétar Valdimarsdóttur: Andri.
Helsta áhugamál Kolbeins var
fluguveiði og allt sem henni við-
kom. Hann var meðal brautryðj-
enda í þeirri íþrótt hér á landi,
hnýtti flugur af list og kenndi ár-
um saman bæði fluguhnýtingar
og fluguköst. Hann var einn af
stofnendum Ármanna, félags
fluguveiðimanna, og var lengi í
félagi við Þorstein Þorsteinsson
sem rak verslunina Ármót á
Flókagötu 62, litla heimilislega
búð þar sem flest fékkst sem við-
kom fluguveiði.
Útför Kolbeins verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Kolbeinn vann al-
menna verkamanna-
vinnu framan af ævi.
Hóf nám í offsetljós-
myndun í Litbrá
1962 og lauk því
1966. Hann vann í
Litbrá og síðan í
Prenttækni. Hann
var kennari í bóka-
gerðardeild Iðnskól-
ans í Reykjavík
1977–1991.
Sonur Kolbeins
með Ásdísi Sigurðar-
dóttur, f. 29. okt.
1920, d. 3. okt. 1998, er Guðni, f.
28. maí 1946. Hann er kvæntur
Lilju Bergsteinsdóttur. Börn
þeirra: Hilmir Snær, Ásdís Mjöll,
Bergdís Björt og Kristín Berta.
Hinn 9. des. 1950 kvæntist Kol-
beinn Hrefnu Kristjánsdóttur, f.
13. sept. 1932, d. 2. júlí 1991, dótt-
ur hjónanna Jóhönnu Elínborgar
Sigurðardóttur, f. 27. júní 1902, d.
16. okt. 1988, og Kristjáns Björg-
Þann 24. janúar sl. andaðist Kol-
beinn tengdafaðir minn. Þann sama
dag fyrir 37 árum eignuðumst við
hjónin son vestur á Patreksfirði,
fyrsta barn okkar og jafnframt fyrsta
barnabarn Kolbeins. Eiginmaður
minn, Guðni, ólst ekki upp hjá föður
sínum og kannski var tilkoma þessa
afabarns ástæða þess að í Reykjavík-
urheimsókn okkar með soninn fimm
mánaða ákvað Guðni, eftir að hafa
farið á bókasafn með vini sínum, að
þeir skyldu koma við á Freyjugöt-
unni á heimleiðinni og láta Kolbein
vita að hann væri orðinn afi. Þannig
kynntist ég Kolbeini fyrst þegar
hann keyrði þá félaga heim eftir
heimsóknina og kom inn til að heilsa
upp á móður og barn. Síðar þetta
sama ár fluttum við svo í bæinn og
tókust þá góð kynni við fjölskylduna
á Freyjugötunni.
Eina minningu á ég um litlu fjöl-
skylduna á Hofteignum sem kemur
heim einn eftirmiðdaginn og í for-
stofunni liggur heljarinnar lax í
plastpoka. Eftir smávangaveltur um
hvaðan laxinn komi og hverjum
hann sé ætlaður, er hann eldaður og
etinn með góðri lyst og í góðri trú og
reyndar kemur á daginn síðar að
Kolbeinn hefur verið á ferð og keyrt
út afla til ættingja og vina eins og
hann gerði gjarnan eftir góða veiði-
ferð.
Aldrei hvarflaði að mér að neinum
tækist að gera manninn minn að sil-
ungsveiðimanni en Kolbeinn fór létt
með það í fyrstu veiðiferðinni sem
hann bauð syni sínum í.
Þegar leið á ævikvöldið fannst
mér Kolbeini vera í mun að sameina
fólkið sitt og fá það til þess að verja
meiri tíma saman. Hann var stoltur
af sínu fólki og flutti fréttir af sonum,
tengdadætrum og barnabörnum,
hvað hver og einn var að fást við og
hversu vel gengi. Ef eitthvert barna-
barnið var á leið til útlanda kom
hann færandi hendi með afgangs-
gjaldeyri sem hann hélt að þau gætu
notað í ferðinni, að ógleymdu jóla-
umslaginu handa langafabörnunum
fyrir hver jól.
Kolbeinn minn, í sumar verður
ekki hringt frá Laxá á Freyjugötuna
til þess að færa fréttir af góðum afla
eða aflaleysi og fá góð ráð. Hafðu
þökk fyrir árin 37, þau hefðu gjarn-
an mátt vera fleiri.
Lilja Bergsteinsdóttir.
Kæri tengdapabbi.
Með söknuð í hjarta langar mig að
kveðja þig og þakka fyrir öll árin.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Blessuð sé minning þín.
Kveðja,
Petrína.
Það er með söknuði sem við systk-
inin kveðjum elsku afa okkar. Sem
börn nutum við þeirrar ánægju að
alast upp í ekta fjölskylduhúsi við
Freyjugötu með ömmu og afa og
frændsystkini á næstu hæðum. Það
segir kannski mest um hve ham-
ingjurík þessi ár voru að í minning-
unni var alltaf sól og gott veður á
Freyjugötunni!
Afi og amma voru einstakt fólk og
höfðu þau ávallt tíma fyrir okkur
barnabörnin. Leikvöllur okkar
teygði sig um garðinn og upp til
þeirra, hvenær sem var máttu þau
búast við barnaskara sem lék kóngu-
lær um allt hús eða njósnurum sem
földu sig á bak við sófa og hurðir í
leynilegum aðgerðum. Amma kenndi
okkur að dansa með því að láta okkur
standa á tánum á sér, söng mikið fyr-
ir okkur og var ávallt kát og hress.
Afi var öllu rólegri og hafði endalaus-
an tíma til að teikna með okkur eða
segja okkur sögur. Hann unni veið-
inni mest af öllu og fluguhnýtinga-
herbergið var eins og ævintýraland.
Aldrei var okkur bannað að fara
þangað og fengum við að spreyta
okkur á að hnýta óhefðbundnar flug-
ur sem var svo beitt fyrir túnfisk í
garðinum. Þær voru líka ófáar ferð-
irnar sem hann kom með okkur fjöl-
skyldunni á Þingvöll þar sem hann
kenndi okkur grundvallarreglur
sannra veiðimanna. Hann umgekkst
náttúruna af virðingu og aldrei mátti
hann heyra á það minnst að við
reyndum við fiskinn með neinu öðru
en flugu. Afi hafði líka gaman af
ferðalögum og þegar hann hóf sög-
urnar af ferðum sínum erlendis
gæddi hann þær slíku lífi að hann
hélt okkur föngnum tímunum saman.
Afi tók öllum vinum okkar vel og í
hugum margra þeirra er hugsað til
hans sem afa.
Það var erfitt að flytja frá þessari
skemmtilegu götu þar sem íbúarnir
lokuðu efsta hluta götunnar í góðu
veðri á sumrin til að fara í leiki og þar
sem allir söfnuðust saman á gamlárs-
kvöld og skutu upp flugeldum. Þá
földum við okkur gjarnan undir sófa
hjá ömmu og afa með Nönu hund-
inum þeirra til að forðast mestu
sprengingarnar og dönsuðum og lék-
um okkur síðan fram á rauða nótt
með foreldrum okkar, afa og ömmu,
ættingjum og nágrönnum. Eftir
flutningana var gott að eiga ömmu og
afa áfram á Freyjó. Amma veiktist og
lést fyrir 15 árum, aðeins 59 ára að
aldri. Þá stóð afi eftir einn en samt
með svo marga í kringum sig. Auk
fjölskyldunnar átti hann ótal vini og
kunningja. Hélt flughnýtinganám-
skeið á veturna og veiddi á sumrin
sem aldrei fyrr. Afi hafði gaman af
gönguferðum og oft hitti maður hann
óvænt niðri í bæ þar sem hann gekk
marga kílómetra á dag allt fram á
seinasta vor að hann fór að kynnast
aðeins Elli kerlingu.
Hann lét sér annt um okkur barna-
börnin og barnabarnabörnin og fylgd-
ist með öllu sem á daga okkar dreif og
hvatti okkur áfram í námi og starfi.
Hann fékk góðan félagsskap hjá Stef-
áni og Guðrúnu á efri hæðinni og opn-
aði dyr sínar fyrir kettinum þeirra
honum Goða sem hafði þá yfir tveim-
ur heimilum að ráða. Mikið var gaman
að heimsækja þá félaga. Hann afi var
afburða góður maður, einstaklega
barngóður og skemmtilegur. Hans
verður sárt saknað, en við munum
minnast hans með bros á vör. Hann er
án efa alsæll, kominn í faðm hennar
Hrefnu ömmu.
Hrefna, Guðrún og
Kolbeinn Grímsbörn.
Kveðja frá Iðnskólanum í Reykja-
vík og samstarfsmönnum þar
Látinn er Kolbeinn Grímsson
meistari í offsetljósmyndun og kenn-
ari við Iðnskólann í Reykjavík um
árabil.
Kolbeinn réðst til starfa við Iðn-
skólann í Reykjavík á áttunda ára-
tugnum og byggði upp ásamt félögum
sínum í bókagerðariðnum öflugt
verknám í þessum starfsmennta-
geira.
Þá var að hefjast ótrúlega hröð þró-
un í gerð bóka og annarra prentgripa
og reyndi svo sannarlega á þennan
samvalda hóp við það starf.
Fagleg hæfni og samskiptahæfi-
leikar Kolbeins gerðu hann að öflug-
um liðsmanni og víst er að nemendur
hans og samstarfsmenn minnast hans
með hlýju og virðingu.
Kolbeinn naut þess að leiðbeina og
vinna með ungu fólki. Stundum var
hann svolítið hrjúfur á yfirborðinu en
undir niðri var hann gull af manni og
sérlega umhyggjusamur gagnvart
nemendum sínum, ekki síst þeim sem
minna máttu sín.
Sterk skapgerð og hárfín kímni-
gáfa áttu stóran þátt í því að fólki leið
vel í návist hans en jafnframt því var
hann ákveðinn og fastur fyrir ef því
var að skipta. Þessir eiginleikar gerðu
hann að eftirminnanlegum og góðum
kennara jafnt við kennslu í Iðnskól-
anum og á landsfrægum námskeiðum
í fluguköstum og fluguhnýtingum.
Eitt helsta áhugamál Kolbeins var
lax- og silungsveiði og óhætt er að
segja að hann hafi verið veiðimaður af
guðs náð. Frábær þekking hans á líf-
ríki í ám og vötnum og virðing hans
fyrir veiðidýrum og náttúru lands er
alþekkt og hann hafði án efa sterk og
góð áhrif á þá fjölmörgu veiðimenn
sem lutu leiðsögn hans eða kynntust á
annan hátt viðhorfum hans og veiði-
tækni.
Stundum var fengurinn sem komið
var með heim rýr en þeim mun fleiri
fiskum var þá sleppt aftur, það voru
gæði en ekki magn sem Kolbeinn
sóttist eftir.
Kolbeinn lét af störfum við skólann
í byrjun tíunda áratugarins en rækti
þó vel samband sitt við gamla vinnu-
staðinn, kom reglulega í heimsókn og
var alltaf aufúsugestur.
Reisn sinni og þægilegu viðmóti
hélt hann til hinstu stundar og þó
nokkuð væri af honum dregið í síð-
ustu heimsókninni kom andlátsfregn
hans okkur á óvart.
Við samstarfsmenn Kolbeins við
Iðnskólann erum þakklátir fyrir að
hafa kynnst þessum góða dreng sem
við minnumst með virðingu. Við send-
um sonum hans og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðjur og
vonum að þau finni huggun og styrk í
sorg sinni.
Orð Bólu-Hjálmars: „Mínir vinir
fara fjöld, feigðin þessa heimtar
köld“, koma í hug þegar vinur og
veiðifélagi er genginn frá garði. Það
eru náin og sérstæð tengsl sem skap-
ast milli veiðifélaga. Svo er margt
sinnið sem skinnið, en víst er að góðir
veiðifélagar tengjast óvenjulegum
vináttuböndum. Viljir þú kynnast
manni vel þá er veiðiferð óskeikull
mælikvarði á manngildið. Kolbeinn
var veiðifélagi okkar í meira en þrjá-
tíu ár. sSérstök ánægja er í því fólgin
að vísa öðrum til fiskjar, segja til um
tökustaði, greina frá flugum sem báru
árangur og rétta viðkomandi fluguna
eigi hann hana ekki. Fáir þekktu veið-
ar í Laxá í Mývatnssveit betur en
hann og var hann ætíð tilbúinn að
miðla af reynslu sinni þar sem annars
KOLBEINN
GRÍMSSON
Elsku afi.
Fyrir okkur er þetta rosalega
erfitt. Hvernig er hægt að
skrifa kveðju til þín sem inni-
heldur allt sem okkur langar að
segja? Það er erfitt að finna
orð. Allar stundir sem við átt-
um með þér og ömmu á
Freyjugötunni eru gulls virði.
Þið munuð alltaf vera hjá okk-
ur í hjarta og huga.
Kveðja
Dýrleif og Jóhann.
HINSTA KVEÐJA