Morgunblaðið - 02.05.2006, Page 25

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. MAÍ 2006 25
MINNINGAR
✝ Guðrún Sig-þrúður Agnars-
dóttir fæddist á Suð-
ureyri við
Súgandafjörð 19.
júní 1922. Hún and-
aðist á Landspítala –
háskóla- sjúkrahúsi í
Fossvogi 24. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sturla Agnar
Guðmundsson, skip-
stjóri á Ísafirði, f.
14.10. 1897, d. 2.10.
1981, og kona hans
Kristjana Margrét Sigmundsdótt-
ir, f. 2.3. 1897, d. 6.1. 1983. Systk-
ini Sigþrúðar eru Hulda, f. 2.4.
1921, d. 30.12. 2003, Kristján Jón-
atan, f. 11.5. 1924, d. 21.11. 1978,
Höskuldur, f. 27.9.
1925, d. 18.1. 2000,
Kristín Svava, f.
27.7. 1927, d. 1927,
Kristín Svava, f.
14.10. 1928, Agnes
Sturlína, f. 18.6.
1930, Hjaltlína Sig-
ríður, f. 17.7. 1931,
Guðmundur, f. 14.3.
1933, d. 2.6. 2002,
Guðbjörg Erna, f.
11.11. 1934, Margrét
Sigmunda, f. 28.2.
1937, Agnar, f. 22.7.
1938, d. 19.12. 1977,
Sigmundur, f. 30.10. 1941, og Eyj-
ólfur, f. 22.7. 1944.
Útför Sigþrúðar verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Í dag kveðjum við móður mína
Þrúðu, sem hét fullu nafni Guðrún
Sigþrúður Agnarsdóttir.
Hún fæddist á Suðureyri við
Súgandafjörð 19. júní 1922 og var
skírð í höfuðið á föðurömmu sinni.
Hún var önnur í röðinni af 14 systk-
inum.
Þegar Þrúða móðir mín er fjög-
urra ára gengur mannskæð pest í
Súgandafirði sem fólk deyr úr og
lamast. Þrúða veikist og verður það
mikið veik að henni er ekki hugað
líf. En þegar hún nær sér getur
hún ekki talað, en hafði áður verið
altalandi og var það hennar tollur
að ná sér líkamlega en verða and-
lega veil fyrir lífstíð.
Þegar amma mín og afi, Margrét
Sigmundsdóttir og Agnar Guð-
mundsson skipstjóri, flytja frá Súg-
andafirði 1928 er Þrúða orðin sex
ára. Þrúða verður eftir hjá ömmu
sinni. Amma hennar kenndi henni
bænir, ljóð og sálma utanbókar.
Þrúða fermdist á réttum tíma og
lærði allt sem þurfti að læra fyrir
ferminguna með góðri hjálp Guð-
rúnar ömmu sinnar.
Hún flytur 14 ára til foreldra og
systkina sinna á Ísafjörð, þá falleg
ung stúlka sem gat unnið hin ýmsu
störf, við fisk, sem vinnukona við
heimilisstörf og á elliheimilinu.
Hún átti fullt af skondnum til-
svörum, var létt í lund, hláturmild
og glöð að eðlisfari, en andlegt
ójafnvægi hennar ágerðist með ár-
unum og olli henni oft erfiðleikum
þegar rétt lyf voru ekki til staðar.
Ég hef oft hugsað um það, hvað
það hlýtur að hafa verið djúpt sár í
hjarta hennar þegar hún fæðir mig
17. ágúst 1951 og er ekki fær um að
sjá um ungbarn. Þá er amma mín
orðin 64 ára og búin að eiga 14 börn
og yngstu börnin ennþá heima.
Þá ákveður Hulda elsta systir
hennar og Gunnar Örn Helgason að
taka ungbarnið að sér og ættleiða
það. Þar eignast ég góða foreldra
og fann aldrei annað en ég væri
sem þeirra eigið barn. Ég á erfitt
með að setja mig í spor Þrúðu, að
sjá á eftir barni sínu, sem henni
þótti ævinlega vænt um. Þrúða fór
suður í Kópavog á Kópavogshæli
þegar það var opnað og var með
fyrstu vistmönnum þar 19. ágúst
1958. Síðar flytja amma, afi, pabbi
og mamma búferlum frá Ísafirði til
Keflavíkur árið 1965.
Fljótlega fer ég með mömmu og
systrum hennar Ernu, Svövu og
Höddu í Kópavog að heilsa upp á
Þrúðu. Mér fannst áfall að koma
þangað, þarna var mikið af mis-
veiku fólki sem lá á gólfinu eða
skreið, mikið fatlað.
Þrúddan tók á móti okkur, eitt
geislandi bros og hamingjusöm að
sjá okkur. Það hrærðust blendnar
tilfinningar í hjarta mínu, fannst
mér þetta erfitt og ánægjulegt í
senn. Við komum með konfekt og
annað sælgæti og er mér minn-
isstætt þegar hún tók konfektmola
og stakk upp í alla sjúklingana í
kringum okkur, ég hafði áhyggjur
af að einhver myndi kafna því hún
sá til þess að þeir héldu namminu
uppí sér. Hún var eins og ráðskona,
búin að laga kaffi og lék við hvern
sinn fingur.
Þrúðu hefur alltaf þótt gaman að
syngja, var mjög lagvís og hafði
góðan takt. Lærði hún mörg lög á
sínum yngri árum. Það var gaman
þegar hún söng hástöfum og dillaði
sér.
Þrúða var sótt reglulega í Kópa-
vog. Þá voru haldnar veislur, hlað-
borð af kræsingum og öllum boðið í
kaffi, alltaf á kvenréttindadaginn
19. júní þegar flaggað var í heila
stöng.
Þá átti Þrúddan afmæli, eigum
við margar myndir og góðar minn-
ingar frá þeim samverustundum.
Hjá Þrúðu í Kópavogi fóru vist-
arverur alltaf stækkandi og urðu
alltaf fallegri með árunum og síð-
ustu 20–25 árin átti hún glæsilegt
herbergi með fallegum húsgögnum
sem hún var stolt af.
Þegar hún var hjá okkur í Kefla-
vík og var orðin hundleið á okkur
talaði hún um að nú vildi hún kom-
ast heim í Kópavog. Þegar við kíkt-
um í heimsókn í Kópavoginn sat
hún inni og kallaði til starfsfólksins:
„Á ekki að bjóða fólkinu kaffi?“ Það
var alltaf gott að koma til Þrúddu,
hún hafði einstaka ánægju af því að
vera vel til höfð og þá alltaf með
skartgripi enda búin að fá ófáar
hálsfestarnar, úr og eyrnalokka.
Það hefur alltaf verið hugsað vel
um Þrúddu í Kópavogi, enda ein-
stakt starfsfólk þar.
Þrúða var síðast hjá okkur á ann-
an í páskum. Hún var þreytt en
ánægð og spurði mig hvort ég ætl-
aði ekki að fylgja henni til grafar
því nú færi hún bráðum að deyja.
„Jú, auðvitað,“ svaraði ég, „ég er
nú dóttir þín.“ Hún var mjög sátt
við þetta svar.
Ég og fjölskylda mín þökkum öll-
um þeim sem hafa verið góðir við
móður mína og hugsað óaðfinnan-
lega um hana.
Kristínu og starfsfólki hennar vil
ég þakka fyrir allar þær jákvæðu
breytingar sem orðið hafa á þessu
fallega heimili. Takk fyrir allt, kæra
starfsfólk. Guð veri með ykkur.
Elsku mamma mín, við Gummi
og fjölskylda okkar biðjum Guð að
blessa minningu þína.
Þökkum samfylgd á lífsins leið,
það lýsandi stjörnur skína.
Og birtan himneska björt og heið,
hún boðar náðun sína.
En alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Höf. ók.)
Guð geymi þig
Gunnhildur.
Elsku amma. Þinn tími kom með
stuttum fyrirvara, en samt varstu
búin að segja okkur að þú værir að
fara þó að ekkert væri að. Ég veit
að það var hugsað vel um þig þar
sem þú varst og þú varst mjög
ánægð í fallega herberginu þínu.
Alltaf þegar þú komst í heimsókn
þegar maður var lítill, þá voru alltaf
veislur og allir komu til að hitta þig.
Og þá fékkstu langþráð Contreau
og sígarettu, sem var víst á bann-
listanum, og hlegið var að gullmol-
unum sem komu frá þér, sérstak-
lega um tengdasoninn.
Amma mín, ég veit að það eru
margir að taka á móti þér, m.a.
mamma þín sem þú hefur svo oft
talað um og saknað.
Amma, við elskum þig. Farðu
með ljós í hjart til hinna.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Þín ömmustelpa og langömmu-
stelpa
Hildigunnur og Emma.
Hún Þrúða systir er dáin, hún er
horfin yfir móðuna miklu, hún er
komin til mömmu og pabba, til
bræðra og systra, hún er líka horfin
frá þjáningu og veikindum og nú
trúi ég því að hún sé orðin alheil.
Þrúða veiktist barn að aldri og
losnaði ekki við þann sjúkdóm á
meðan hún lifði, þó gat hún bæði
dansað og sungið þegar vel lá á
henni, hún mátti ekkert aumt sjá
svo að hún væri ekki tilbúin að
hjálpa. Ég man vel eftir henni
heima í foreldrahúsum í Fjarðar-
strætinu þegar hún fór gangandi til
að skúra fyrir nágrannana. Það
þekktu flestir Þrúðu og tóku vel á
móti henni. Hún átti líka erfiða
tíma heima á Ísafirði, og þurfti þá
oft að fara að heiman í skemmri eða
lengri tíma. Þrúða systir eignaðist
yndislega dóttur, þá tuttugu og níu
ára, en vegna síns sjúkdóms gat
hún ekki hugsað um hana. Tóku þá
Hulda systir og Gunnar við henni,
og gengu henni í foreldra stað.
Gunnhildur hefur reynst móður
sinni afskaplega vel og hugsað vel
um hana, og, Gunnhildur mín, megi
guð styrkja þig í sorg þinni þar sem
þú hefur nú séð á eftir báðum
mæðrum þínum á svo skömmum
tíma. Ég vil þakka systrum mínum
fyrir umhyggju þeirra gagnvart
Þrúðu, og, Eyi bróðir, þú átt allan
hug minn fyrir þá ræktarsemi og
natni sem þú sýndir Þrúðu systur.
Það var æðislegt að þú skyldir fara
með mig til hennar og þegar hún
sagði: „Kemur þú himneskur Eyi,
og Simbi bróðir, komdu komdu og
kysstu Þrúðu.“ Og Sigga hafði
braggatertu með og við drukkum
kaffi og spjölluðum saman. Það má
segja það að mikil er breytingin til
batnaðar frá skúrunum á bak við
elliheimilið á Ísafirði og til þessarar
yndislegu stofnunar í Kópavogi, að
ég tali nú ekki um starfsfólkið sem
þar vinnur. Það má með sanni segja
að Kópavogshælið hafi verið hennar
eina heimili, og þar voru margir
sem þótti vænt um hana og vildu
allt fyrir hana gera.
Elsku Þrúða, ég þakka þér fyrir
móttökurnar fyrir svo agnarstuttu.
Ég geymi þá mynd í brjósti mér og
hún er mér dýrmæt. Farðu í guðs
friði og kysstu mömmu og pabba
frá mér.
Kveðja.
Þinn bróðir
Sigmundur.
Þrúða okkar, kæra vinkona. Okk-
ur langar að skrifa nokkur orð og
þakka þér samfylgdina. Það var svo
auðvelt að þykja vænt um þig, þú
gafst okkur alltaf svo mikið af
sjálfri þér.
Þau eru nú orðin nokkuð mörg
árin síðan við kynntumst og ófá eru
ferðalögin sem við fórum saman.
Þrúða var afar félagslynd og
glæsileg kona með áhrifamikinn
persónuleika. Það var gaman og
gefandi að vinna við hlið hennar.
Hún var mikill gleðigjafi, vakti
jafnan glaðværð og setti svip á
hverja þá samkomu sem hún tók
þátt í. Hagmælt var hún og flugu
oft snjallar ljóðlínur og stökur frá
henni.
Þrúða vildi alltaf vera vel til höfð
og vel til fara, þannig leið henni
best, hún hafði gaman af að fara í
bíltúr og heimsóknir.
Það voru svo margar minningar
sem rifjuðust upp, þegar við hugs-
uðum til þín. Við mundum einn dag-
inn þegar við fórum í Kringluna,þér
fannst stigarnir ansi erfiðir en upp
fórstu, móð og másandi en hálfhlæj-
andi samt.
Við kveðjum Guðrúnu Sigþrúði
Agnarsdóttur með virðingu og þökk
fyrir allt. Fyrir okkur voru það for-
réttindi að fá að kynnast þessari
einstöku merkiskonu sem nú hefur
gengið sinn veg á enda, en minning-
arnar eigum við sem fjársjóð sem
ekkert fær grandað.
Blessuð sé minning þín, Þrúða
mín.
Dóttur hennar, barnabörnum og
öðrum vandamönnum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þínar vinkonur,
Helga, Jó-Ann, Dagbjört,
Guðrún og Sigríður Þ.
Elsku besta systir, nú ert þú far-
in til betri heima. Ég læt hugann
reika um öll þau ár sem varst á
Kópavogshælinu, allt það góða fólk
sem hugsaði um þig og þótti svo
vænt um þig. Þú varst sérstök og
skemmtileg. Mér þótti alltaf indælt
að koma í heimsókn til þín, þú
bauðst upp á kaffi og meðlæti og
allt var borið fram á glæsilegan
hátt. Ég man eftir þér heima á Ísa-
firði, með gítarinn þinn, spilandi og
syngjandi fyrir okkur krakkana,
yngri systkini þín.
Ég veit að það eru margir komn-
ir til að taka á móti þér mín kæra
systir, bæði foreldrar og systkini.
Ég fékk hugboð um að heimsækja
þig daginn áður en þú lést, þó gerði
ég mér ekki grein fyrir að hverju
stefndi, hversu veik þú varst orðin.
Ég bið Guð almáttugan að
styrkja okkur í sorginni. Elsku
Gunnsa mín og fjölskylda, systkini
og fjölskyldur ég votta ykkur öllum
mína dýpstu samúð. Ég vil um leið
þakka starfsfólkinu á deild 18 á
Kópavogshælinu fyrir allan kær-
leikann í garð systur minnar á um-
liðnum árum. Megi guð blessa ykk-
ur öll.
Guðs friður fylgi þér, kæra systir
mín.
Erna Agnarsdóttir.
GUÐRÚN SIGÞRÚÐ-
UR AGNARSDÓTTIR
✝ Margrét Magn-úsdóttir fæddist
í Reykjavík 30. októ-
ber 1918. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 24. apríl síðast-
liðinn. Hún var dótt-
ir hjónanna
Vilborgar Þorkels-
dóttur og Magnúsar
Björnssonar nátt-
úrufræðings. Systk-
ini Margrétar eru
Björn, f. 1913,
Gunnlaugur, f.
1915, Margrét, f.
1917, Árni, f. 1919, sem öll eru lát-
in, og Katla, f. 1924.
Margrét giftist 2. febrúar 1946,
Sigurði Jónssyni, lyfjafræðingi og
síðar apótekara á Húsavík og
Sauðárkróki, f. 11. ágúst 1916, d.
28. október 1994. Börn þeirra eru:
1) Margrét lyfjatæknir, f. 16. júlí
1947, var gift Hallbirni Sævars,
þau skildu. Sonur þeirra er Sig-
urður Jóhann, f. 22. júlí 1969,
börn hans eru Gréta Ingibjörg, f.
18. október 1999 og Sveinbjörn
Sævar, f. 22. júní
2001. Sonur Mar-
grétar og Jóhanns
Péturs Jóhannsson-
ar er Arnar Már, f.
14. október 1981,
unnusta Þorbjörg
Elsa Ingólfsdóttir, f.
18. maí 1982. Seinni
maður Margrétar er
Guðmundur Haf-
steinn Friðriksson.
2) Magnús efna-
verkfræðingur, f.
19. febrúar 1949.
Maki Alfa Sigrún
Sverrisdóttir. Börn þeirra eru, Jó-
hannes, f. 19. júní 1975, Jón
Bjarni, f. 20. september 1976 og
Margrét, f. 16. maí 1984.
Margrét ólst upp í Reykjavík og
gekk í Landakotsskóla. Hún var
símastúlka hjá Landsíma Íslands á
Borðeyri og í Reykjavík áður en
hún giftist. Eftir það sinnti hún
húsmóðurstörfum.
Útför Margrétar verður gerð
frá Grensáskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Þær eru ófáar minningarnar sem
ég á tengdar ömmu. Ég var þeirrar
gæfu aðnjótandi að vera í pössun hjá
ömmu á meðan jafnaldrar mínir voru
á leikskóla. En það var mikill skóli að
vera hjá ömmu. Hún kenndi mér
margt og leyfði mér að taka þátt í því
sem hún var að gera, hvort sem það
var að fara í morgunkaffi til vin-
kvennanna, baka kökur, elda matinn
eða spila á spil. Amma hafði mjög
gaman af því að spila og þegar ég var
orðinn eldri fórum við oft saman að
spila félagsvist. Einnig hafði hún
gaman af hannyrðum og var lista-
kona í útsaum, prjónaskap og hekli.
Og ófáar flíkurnar saumaði hún um
ævina á börnin sín og barnabörnin.
Einnig leituðu ófáar konurnar til
hennar til að fá ráð og aðstoð í
saumaskap.
Það var alltaf mikill gestagangur
hjá ömmu og afa, enda frændrækin
bæði. Amma hafði yndi af því að taka
á móti gestum og alltaf var til nóg
með kaffinu og lítið mál að bæta við
matargestum með skömmum fyrir-
vara. Heimili þeirra á Sauðárkróki
var alltaf iðandi af lífi og sjaldan leið
sá dagur að ekki kom einhver við í
heimsókn.
Það var alltaf reisn yfir ömmu og
hún hugsaði vel um útlit sitt. Aldrei
fór hún út úr húsi nema uppáklædd
og með hatt, veski og hanska. Og
helst þurfti hún að fara á hár-
greiðslustofu einu sinni í viku í lagn-
ingu.
Eftir að afi hætti að vinna fluttu
þau til Reykjavíkur og bjuggu sér
fallegt heimili. En fimm árum seinna
dó afi og heilsu ömmu tók að hraka.
Hún var greind með Alzheimer og
lagðist sá sjúkdómur þungt á ömmu.
Hún bjó á sambýli fyrir Alzheim-
ersjúklinga í nokkur ár uns hún flutti
á Hrafnistu í Reykjavík þar sem hún
bjó sín síðustu ár. Það var erfitt að
horfa upp á ömmu hraka jafnt og
þétt en ég hugga mig við að nú er
hún komin á betri stað, komin til afa.
Elsku amma, minning þín mun lifa
með mér og ylja mér um ókomna
framtíð. Hafðu þökk fyrir allt, þinn
ömmustrákur
Sigurður Jóhann.
Nokkrar af mínum fyrstu minn-
ingum eru um það þegar ég var í
pössun hjá þér á Skagfirðingabraut-
inni á Króknum. Þú varst alltaf svo
hlý og góð við mig og fannst óteljandi
leiðir til að hafa ofan af fyrir mér, þú
kenndir mér að spila og sagðir mér
sögur, laumaðir í mig súkkulaði öðru
hverju, sem var alltaf vinsælt og
kenndir mér kvöldbænirnar sem ég
fer ennþá með í dag. Eitt af því sér-
staka við þig var að þegar kom að
kaffinu eða matnum áttir þú alltaf til
samsvarandi glös, hnífapör og diska í
barnastærðum svo að ég fengi nú al-
veg eins og fullorðna fólkið, þú hugs-
aðir fyrir öllum smáatriðum. Það var
alltaf þægilegt að vera í kring um þig
og þegar ég varð eldri komst ég að
því að hægt var að tala við þig um allt
milli himins og jarðar. Ég saknaði
þess að tala við þig og vera með þér
eins og í gamla daga en síðustu árin
háðirðu erfiða baráttu við skelfilegan
sjúkdóm. Ég mun alltaf sakna þín og
minnast þín sem yndislegu ömmunn-
ar sem þú varst mér en ég veit að þér
líður vel núna, þú ert komin til afa.
Arnar Már.
MARGRÉT
MAGNÚSDÓTTIR