Morgunblaðið - 08.06.2006, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. JÚNÍ 2006 43
MINNINGAR
✝ SteingrímurIngimar Sig-
valdason fæddist í
Langhúsum í Við-
víkurhreppi í
Skagafirði 18. apríl
1932. Hann lést
þriðjudaginn 30.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigvaldi Pálsson,
bóndi í Langhúsum
og á Unastöðum í
Kolbeinsdal í
Skagafirði, síðar
verkamaður í Ólafs-
firði, f. 18. mars 1898, d. 9. desem-
ber 1964, og Hólmfríður Pálma-
dóttir húsfreyja, f. 9. júní 1897, d.
11. október 1969. Systur Stein-
gríms eru Ingibjörg Þuríður, f. 26.
maí 1920, d. 4. júní 1925, og Ásta
Jóhanna, f. 8. mars 1924, gift
Pétri Sigurðssyni, f. 15. júlí 1920,
d. 7. október 1972.
Steingrímur kvæntist 1. desem-
ber 1953 Karólínu Guðnýju Ing-
ólfsdóttur, f. á Grímsstöðum á
Fjöllum 31. júlí 1932, d. 3. janúar
1997. Foreldrar hennar voru Ing-
ólfur Kristjánsson,
bóndi á Víðihóli á
Fjöllum, f. 8. sept-
ember 1889, d. 9.
janúar 1954, og
Katrín María Magn-
úsdóttir, f. 13. októ-
ber 1895, d. 17.
mars 1978. Karólína
var alin upp í Hól-
seli hjá Karen Sig-
urðardóttur og
manni hennar Birni
Jónssyni bónda.
Sonur Steingríms
og Karólínu var
Björn, f. 31. maí 1953, d. 9. janúar
2000, en hann bjó stóran hluta ævi
sinnar í Danmörku.
Steingrímur og Karólína
bjuggu fyrsta búskaparár sitt á
Akureyri en fluttust síðan til
Ólafsfjarðar þar sem þau dvöldust
í sex ár, 1953–1959. Þaðan fluttust
þau aftur til Akureyrar í eitt ár,
en eftir það bjuggu þau í Reykja-
vík.
Útför Steingríms verður gerð
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hjartans þakkir fyrir allar liðnar
stundir.
Hinsta kveðja.
Ásta Sigvaldadóttir og
frændfólk.
Hann Steingrímur móðurbróðir
minn lést þriðjudaginn 30. maí á
sjötugasta og fimmta aldursári, eft-
ir langa og erfiða glímu við Park-
inson-sjúkdóminn. Steini, eins og
hann var jafnan kallaður, var 11
ára þegar ég fæddist, og var litlum
frænda sínum vitanlega mikil fyr-
irmynd, þó e.t.v. hafi hann ekki
alltaf verið hrifinn af þessum litla
organdi krakka sem vildi gera allt
eins og hann og elti hann á röndum
út um allan bæ. Á þessum árum
bjuggu foreldrar mínir á Vestur-
götu 13 í Ólafsfirði, uppi á lofti hjá
ömmu og afa, og Steini því stöðugt
í sjónlínu lítils frænda, með tilheyr-
andi áreiti og truflun, en aldrei bar
á því að honum fyndist nóg um.
Seint þreyttist Steini á málgefnum
frænda sínum og var besti hlust-
andi sem hægt var að hugsa sér,
enda varð honum einhverju sinni
að orði þegar ég, einu sinni sem
oftar, lét dæluna ganga: „Það er
kúnst að kunna að hlusta“. Stein-
grímur var víðlesinn lífskúnstner
og nálgaðist viðfangsefni, menn og
málefni gjarnan undir heimspeki-
legum vinkli og var fljótur að sjá
spaugilegu hliðarnar á ýmsum
þeim dægurmálum sem tröllriðu
samfélaginu í það og það sinnið,
aldrei kaldhæðinn eða hleypidóma-
fullur, heldur lúmskur og útpældur
þannig að grínið rann manni seint
úr minni. Heimili Steina og Karól-
ínu, eða Línu eins og hún var
gjarnan kölluð, stóð öllum opið og
að þeim löðuðust margir enda hlýtt
viðmót þar að finna sem og
skemmtilegt spjall og pælingar.
Lína lést 3. janúar 1997 eftir
margra ára erfiða baráttu við syk-
ursýki. Lína og Steini eignuðust
einn son, Björn, en hann lést 9. jan-
úar 2000. Þarna stóð Steini einn
eftir, þessi kröftuga stoð sem
reynst hafði öllum svo vel. Tveimur
árum eftir andlát Björns réðst
Parkinson-veikin á Steina af fullum
þunga. Þetta mikla stillingarljós
sem Steini var kvartaði aldrei.
Þrátt fyrir langa rúmlegu og hálf-
gert málleysi undir hið síðasta
mátti alltaf greina að hugur hans
var vakandi og fylgdist með og
stutt var í húmorinn góða. Nú kom
vaðallinn í mér að góðum notum því
nú þurfti að tala fyrir tvo og enn
hlustaði Steingrímur. Fyrir sumum
kann þetta að hafa virkað hálfhjá-
kátlega en það gafst vel, enda ára-
löng þjálfun að baki. Nú er þessi
góði hlustandi minn farinn á vit
feðra sinna og eftir situr tómarúm
sem verður ekki fyllt. Steingrímur
dvaldi síðustu ár ævi sinnar á
hjúkrunarheimilinu Grund og naut
þar frábærrar þjónustu starfsfólks
sem á miklar þakkir skildar. Við
sem vorum samferðamenn Steina
söknum hans á þeirri leið sem eftir
er þar til við hittumst á ný.
Sigvaldi H. Pétursson.
STEINGRÍMUR INGI-
MAR SIGVALDASON
dauðsfalli eiginmanns. Í litlu skóla-
samfélagi líkt og við Landbúnað-
arháskóla Íslands á Hvanneyri
tengjast kennarar nemendum oft á
persónulegan hátt. Það hefur verið
afar ánægjulegt að fylgjast með
hvernig Oddný hefur á þessum
þremur árum þroskast og styrkst
sem námsmaður. Miðað við persónu
hennar tel ég það ekki síst því að
þakka að fjölskyldulíf hennar var
líka að blómstra og þó að Berg sjálf-
an hafi ég ekki hitt nema nokkrum
sinnum, var ekki annað hægt en að
hrífast af geislandi andliti Oddnýjar
hvort sem hún lýsti brúðkaupi, ótal
gönguferðum eða samstöðu um fyr-
irhugað framhaldsnám. Í eiginmanni
sínum átti hún greinilega ástmann,
vin og félaga.
Mín elskulega Oddný, hugur okk-
ar allra við umhverfisskipulagsbraut
LbhÍ er hjá þér á þessum erfiðu tím-
um. Megi góður Guð styrkja þig og
fjölskylduna.
Kveðja.
Helena Guttormsdóttir.
Stórt skarð hefur myndast í hóp
okkar vinanna, hann Beggi er dáinn.
Maður trúir því ávallt að svona
nokkuð muni ekki henda. En einn
góðan veðurdag, líkt og hendi sé
veifað, kemur fregn sem skilur okk-
ur eftir lömuð af sorg og söknuði.
Fyrir ári síðan vorum við í brúð-
kaupi hjá Oddnýju og Begga, ekki
hefði okkur grunað að við ættum eft-
ir að kveðja Begga hinstu kveðju ári
seinna.
Elsku Oddný, Þórhildur, Svavar
Kristján og aðrir aðstandendur,
missir ykkar er mikill á þessari sorg-
arstund. Við biðjum guð um að gefa
ykkur styrk á þessum erfiðu tímum.
Blessuð sé minning góðs vinar.
Guðrún Ósk, Hrefna,
Svava og fjölskyldur.
Það er ávallt erfitt að heyra um
andlát samferðamanns, ættingja eða
vinar. Það var undarlegt tómarúm
sem myndaðist þegar ég heyrði um
andlát Bergs Magnúsar. Spurningar
eins og hvers vegna, af hverju ein-
mitt hann, og fleiri slíkar komu fram
í hugann.
Þó samverustundir okkar hafi
ekki verið margar á síðustu árum
voru þær ávallt góðar, og koma þá
margar minningar upp í hugann,
eins og frá Flateyri, fjölskylduboð-
um og þegar við fjórir frændurnir
hittumst fyrir nokkrum árum. Síð-
ustu minningar mínar um Berg
Magnús eru frá því að ég hitti hann í
brúðkaupi okkar hjóna fyrir einu og
hálfu ári síðan.
Hann spurði mig þá ýmissa spurn-
inga um lífið hérna í Lundúnaborg
og sagði mér að hann hefði áhuga á
að heimsækja okkur einhvern dag-
inn. Hann sagði mér einnig að röðin
væri komin að honum og átti þá við
hjónaband, sem hann síðan gekk í
seinna um vorið. Mig óraði ekki fyrir
að þetta yrðu mín síðustu orðaskipti
sem ég ætti við Berg og ég hafði
hlakkað til að hitta hann þegar ég
kæmi næst heim til Íslands.
Ég kveð þig nú, elsku frændi, og
ég bið algóðan Guð að geyma þig og
vernda og blessa fjölskyldu þína og
vini og ég veit að þér líður vel á þeim
stað sem við öll munum fara á að lok-
um.
Svo hleypur æskan unga
óvissa dauðans leið
sem aldur og ellin þunga,
allt rennur sama skeið.
Innsigli engir fengu
upp á lífsstunda bið,
en þann kost undir gengu
allir að skilja við.
(Hallgr. Pét.)
Ólafur Elíasson.
Ég kynntist Begga fyrir rúmum
tuttugu árum á Flateyri. Fyrst
þekkti ég hann sem Begga á brúna
Vollanum en seinna unnum við sam-
an, bæði hjá Hjálmi og svo Fiskborg.
Okkur varð vel til vina og í gegnum
tíðina höfum við brallað ýmislegt og
náðum að kynnast hvor öðrum vel.
Hann var mikið til sjós og ævintýra-
maður í sér. Var meðal annars vél-
stjóri á skipi sem gerði út frá Höfða-
borg í Afríku.
Braut að vísu á sér löppina og var
held ég bara megnið af tímanum í
landi.
Hann var mikill húmoristi í sér en
samt frekar feiminn og var ekki mik-
ið að hafa sig í frammi í góðra vina
hópi en átti oftar en ekki bestu um-
mæli kvöldsins.
Nú þegar hann er horfinn á braut
streyma um huga minn minningar
um þær ótal góðu stundir sem við
áttum saman. Verslunarmannahelg-
in ’89 þegar við horfðum átta sinnum
á Með allt á hreinu, Esjuferðir, mörg
skemmtileg teiti í Ólafstúninu og
þegar við fórum á Megas og Ný-
dönsk og hann söng öll lögin upphátt
í eyrað mér svona til að tryggja að
ég skildi textann. Það er gott að eiga
þessar minningar um þennan góða
vin. Hann hafði að vísu óbrigðult fíls-
minni og nánast allt sem var sagt og
gert límdist í langtímaminnið hjá
honum, það gat stundum verið ansi
hreint leiðinlegt en oftast kom það
sér þó vel að leita í þann brunn.
Þegar Beggi og Oddný fóru svo að
stinga saman nefjum fann maður að
hann var kominn á þann stað í lífinu
sem hann vildi vera. Bæði svo róleg,
með einstaklega góða nærveru og
góð heim að sækja. Ég kveð þig nú
minn kæri vinur, ég á eftir að sakna
þín óhemju mikið.
Vertu sæll gamli swingur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ófeigur Hreinsson.
Þeir sem ólust upp
í Reykjavík á sjötta
og sjöunda áratug
síðustu aldar muna
hve umhverfi barna
var fjölbreytt og til-
efni til útileikja voru
rík. Í því umhverfi ólst Andrés
Hafliðason upp, fyrst á Kjartans-
götu en síðar á Háleitisbraut. Þeg-
ar við systkinin fluttum til Reykja-
víkur frá Keflavík um 1964
kynntumst við frændsystkinum
okkar Önnu og Andrési á Háaleit-
isbraut betur en áður. Komumst
við þá í kynni við frænda sem var
sérstaklega skemmtilegur, hug-
myndaríkur og fjörugur og var vilj-
ugur að leyfa okkur að taka þátt í
margvíslegum uppátækjum og æv-
intýrum. Hann tók okkur sem jafn-
ingjum þrátt fyrir töluverðan ald-
ursmun. Var okkur alltaf mikið
tilhlökkunarefni að hitta Andrés
enda litum við mikið upp til hans.
Á yngri árum stundaði Andrés
íþróttir svo sem handbolta, síðar
júdó en síðast en ekki síst sjálfs-
varnaríþróttina karate, sem hann
keppti í með góðum árangri. Hann
var einn af stofnendum Karate-
félags Reykjavíkur og formaður
þess um tíma. Andrés lærði flug-
virkjun í Bandaríkjunum þar sem
hann hélt áfram að stunda og
keppa í karate. Hann var góður
skíðamaður þó að hann legði ekki
stund á þá íþrótt með keppni í
huga. Á unglingsárunum lágu leiðir
okkar oft á skíði í Skálafelli,
ANDRÉS
HAFLIÐASON
✝ Andrés Hafliða-son fæddist í
Reykjavík 12. maí
1954. Hann lést 25.
maí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Grensáskirkju 1.
júní.
Hveradölum, Bláfjöll-
um og jafnvel í Kerl-
ingarfjöllum. Héldust
þessar ferðir okkar
fram á síðustu ár og
var alltaf mjög
ánægjulegt þegar
Andrés var með í för
ekki síst vegna ríkrar
kímnigáfu og frá-
sagnargleði. Þá voru
ótaldar ferðir í kvik-
myndahús þar sem
spennu- og hasar-
myndir urðu gjarnan
fyrir valinu.
Andrés var einstaklega fróður
um ólíkustu málefni, enda var hann
sílesandi og vel greindur og fylgd-
ist vel með atburðum líðandi stund-
ar. Ef maður ætlaði t.d. að fá sér
ný skíði var nóg að hafa samband
við hann því hann var örugglega
búinn að kynna sér dóma um nýj-
asta útbúnaðinn í erlendum skíða-
blöðum. Þá fengum við bræðurnir
oft í gamla daga lánaðar bækur hjá
Andrési hvort sem það voru er-
lendar spennusögur eða bækur um
„ju jitzu“-íþrótt. Þetta var mjög
hvetjandi fyrir okkur til að hefja
lestur bóka á erlendum málum.
Hann reyndist okkur hinn besti
frændi. Það var engin lognmolla í
kringum hann. Í fjölskylduheim-
sóknum voru nýjustu karatebrögð-
in gjarnan æfð, flogist á í góðu eða
ný leikföng skoðuð og reynd innan-
eða utandyra. Á sumrin var gjarn-
an farið með nesti í dagsferðir í ná-
grenni Reykjavíkur.
Nú að leiðarlokum, sem komu
allt of snemma, langar okkur til að
þakka Andrési allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman og þann
hlýhug sem hann ætíð sýndi okkur.
Hvíl í friði, kæri frændi.
Birgir og Eiríkur
Björnssynir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegs bróður míns, mágs,
og frænda,
ANDRÉSAR HAFLIÐASONAR
flugvirkja,
Háaleitisbraut 22,
Reykjavík.
Anna Hafliðadóttir, Sigfús Hreiðarsson,
Hafliði Sigfússon, Katherine Davidson,
Hildur Sigfúsdóttir,
Edda Sigfúsdóttir.
Innilegar þakkir sendum við öllum, nær og fjær,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug vegna and-
láts og útfarar
STEFÁNS KARLSSONAR
handritafræðings.
Stuðningur ykkar hefur verið fjölskyldunni
ómetanlegur.
Steinunn Stefánsdóttir og fjölskylda.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ÓLÍNU SIGRÍÐAR JÚLÍUSDÓTTUR,
Sólvangsvegi 1,
Hafnarfirði.
Sérstakar kveðjur til íbúa og starfsfólks á
Sólvangsvegi 1.
Sigríður Karlsdóttir, Jóhann Ólafur Ársælsson,
Þorvaldur Karlsson, Rakel Ingvarsdóttir,
Karitas Rósa Karlsdóttir,
Júlíus Karlsson, Þóra Vilbergsdóttir,
Guðmundur Karlsson, Björg Gilsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.