Morgunblaðið - 09.06.2006, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JÚNÍ 2006 39
MINNINGAR
viku. Fyrir mér var ekki neitt ann-
að merkilegt í fréttum í þá daga.
Stóri happavinningurinn var
þegar landað var heima á Húsavík.
Þá var beðið niðri á bryggju eftir
komu skipsins og fylgst með lönd-
un á meðan handmokað var í lönd-
unarmálið af dekkinu og horft á
stóra bróður af aðdáun á meðan
færi gafst. Þá strax var manni ljóst
hve Bergur lagði hart að sér til að
láta hlutina ganga. Svo var beðið
eftir því að hetjan kæmi heim í
smástund áður en lagt væri aftur í
veiðiferð.
Síðar kom Bergur heim með
Margréti og Birni og bjó hjá okkur
í kjallaranum á Hringbraut. Þá
fékk maður tækifæri til þess að lifa
sig inn í og taka þátt í fjölskyldu-
gleðinni stundum með því að passa
Birni og síðar Maríu, eða spila á
spil á kvöldin. Síðar fluttust þau
suður til Ólafsvíkur og svo til
Keflavíkur og þar fæðist svo Vern-
harður. Það var manni þá ekki eig-
inlega ljóst fyrr en eftir að þau
fluttu að Birnir og María voru eig-
inlega ekki systkini mín, ég skildi
eiginlega ekki orðið föðurbróðir,
það voru bara eldri menn sem
komu stundum í heimsókn og
stoppuðu stutt.
Eftir þetta hafa samvistir okkar
alltaf mótast af þessari einlægu
gleði Bergs og hlýju. Þótt stundum
hafi verið löng stund á milli funda
og stundum stoppað stutt við er
eins og aldrei hafi verið skilið á
milli og þráðurinn tekinn upp þar
sem skilið var síðast við, en nú
verður það ekki lengur svoleiðis.
Bergur hefur kvatt okkur.
Missirinn er mikill fyrir Mar-
gréti og börnin þrjú, Birni, Maríu
og Vernharð. Ekki síður fyrir maka
þeirra, barnabörn og barnabarna-
barn. Var hann þeim mikill félagi
og tók mikinn þátt í þeirra lífi.
Hans er sárt saknað og sendi ég
þeim mínar óskir að þau geti unnið
úr þeim söknuði sem fylgir. Að þau
gætu nú breytt sorg sinni í þá lífs-
gleði og framkvæmdahug sem
fylgdi Bergi alla hans ævi. Megi
blessun vera með þeim á þessari
erfiðu stund.
Björn Vernharðsson.
Það hefur verið höggvið stórt
skarð í minn félagahóp þegar vinur
minn, ferðafélagi og fyrrum sam-
starfsmaður Bergur Vernharðsson
lést hinn 31. maí síðastliðinn. Bergi
eða Begga eins og hann var ávallt
kallaður kynntist ég þegar ég hóf
nám 17 ára gamall í bílamálun hjá
Bigga Guðna 1977. Þá var Beggi í
hlutastarfi þar en hans aðalstarf
var hjá slökkviliði varnarliðsins á
Keflavíkurflugvelli þar sem leiðir
okkar áttu líka eftir að liggja sam-
an.
Bergur var maður með ríka rétt-
lætiskennd og það gat gustað af
mínum manni ef svo bar undir og
var þá betra að hafa hann með sér
en á móti.
Þessi ríka réttlætiskennd kom
líka fram í því að hann stóð ótrauð-
ur með þeim sem á þurftu að halda,
sama hvaðan vindurinn blés.
Beggi var mikill þúsundþjala-
smiður og skipti þá engu hvort það
voru húsa-, báta- eða bílaviðgerðir,
allt lék í höndunum á honum. Bílar
skipuðu stóran sess í lífi hans og
áttum við það sannarlega sameig-
inlegt að vera báðir haldnir mikilli
jeppadellu.
Þegar hann svo festi kaup á iðn-
aðarhúsnæði, eða athvarfinu eins
og við félagarnir kölluðum það,
eyddi hann þar mörgum stundum í
báta- og bílastússi og var þá ekkert
eðlilegra en að renna við í athvarf-
inu. Oft var yngsti guttinn minn,
hann Elvar Þór, með mér og fékk
hann iðulega mikla athygli og harð-
fisk eða annað góðgæti að launum
fyrir innlitið og mátti varla á milli
sjá hvor var kátari, guttinn eða
Beggi, því að Beggi var mikil
barnagæla. Fjallaferðir voru
Begga líf og yndi og fórum við í
ófáar ferðirnar saman og í gegnum
árin, synir mínir fóru stundum með
og þá skipti miklu máli að Beggi
væri með því alltaf gaf hann sér
tíma til að spjalla við þá, bjóða
þeim að sitja í eða jafnvel keyra
jeppann sinn og ekki var það nú
leiðinlegt. Síðasta ferðin okkar í
vor verður nú sennilega sú eftir-
minnilegasta – þá fengum við frá-
bært veður alla 4 dagana og tókum
hreinlega landið og miðin. Ein var
sú ferð sem Beggi átti eftir að fara
og talaði mikið um en það var inn í
Snæfell en þangað förum við bara
seinna, kæri vinur.
Elsku Margrét, Birnir, María,
Venni og fjölskyldur, ég votta ykk-
ur mína dýpstu samúð, munið að
minningin lifir. Guð veri með ykk-
ur.
Fanna skautar faldi háum
fjallið, allra hæða val,
hrauna veitir bárum bláum
breiðan fram um heiðardal.
Löngu hefur Logi reiður
lokið steypu þessa við.
Ógnaskjöldur bungubreiður
ber með sóma réttnefnið.
Ríð ég háan Skjaldbreið skoða,
skín á tinda morgunsól,
glöðum fágar röðulroða
reiðarslóðir, dal og hól.
Beint er í norður fjallið fríða.
Fákur eykur hófaskell.
Sér á leiti Lambahlíða
og litlu sunnar Hlöðufell.
(Jónas Hallgímsson.)
Með þökk fyrir allt.
Ómar Björnsson.
Kveðjustund er stund minning-
anna. Og minningarnar eru það
sem við eigum áfram eftir viðskiln-
aðinn. Minningarnar halda lífi í
þeim kærleika sem var, þær næra
áfram þann hlýhug, sem við áttum
og nutum – og þær leyfa okkur að
njóta áfram enn um stund eins
konar samvista við þau sem við
söknum.
Í dag rekjum við slóð minning-
anna til hins stóra og ástríka heim-
ilis afa og ömmu á Húsavík, þar
sem við frændsystkinin bjuggum
sitthvorumegin við götuna, en
heimilin öll eins og eitt. Venni og
Birna með börnin á loftinu yfir
verslunarhúsinu en við, fjölskylda
Sigtryggs og Bryndísar, uppi í
Bjarnahúsi, handan götunnar. Þar í
húsum ríkti aldrei nein lognmolla
og Bergur var í ríkum mæli gædd-
ur þeim eiginleikum margra úr föð-
urætt sinni að verða jafnan mið-
punktur athafna, athygli og
frásagnargleði. Uppátækin urðu
oft mörg og sögur af þeim fleygar.
Ekki síst árið eftir að við úr
Bjarnahúsi fluttum suður en Þór-
hallur, eldri bróðir minn, var árið
um kyrrt fyrir norðan og þeir
frændur og vinir nutu nokkurs
frelsis til að þróa hugarflug sitt og
brellur, – sumum eflaust til ein-
hvers ama – en allt þó í hóflegu
sakleysi og flestum til skemmtun-
ar.
Bergur var frásagnamaður góð-
ur og líflegur og við höfðum öll
hlakkað til þess að hittast, hinn
stóri ættbogi, norður á Húsavík
næsta sumar, þar sem þeim frænd-
um skyldi ætlað það hlutverk að
leiða okkur um bæinn og uppfræða
næstu kynslóð niðja afa Bjarna og
ömmu Þórdísar um það samfélag,
sem var þar í bæ um miðja nýliðna
öld. Sú frásögn hefði orðið ógleym-
anleg öllum, þegar Bergur væri bú-
inn að krydda hana öllum þeim
sögum, sem hann kunni af mannlíf-
inu, og sem ekki eru skráðar í ár-
bækur og annála.
En örlögin eru óræð – og nú hef-
ur frændi okkar fyrirvaralaust ver-
ið kvaddur til þess staðar, þar sem
við öll hittumst að nýju einhvern
tíma. Þar verða móttökur hlýjar.
Megi honum fylgja guðs blessun –
og innilegar þakkir okkar frænd-
fólksins úr Bjarnahúsi fyrir það
ljós, sem hann var á vegferð sinni.
Og svo koma minningarnar aftur
og aftur og ylja, gleðja og kæta.
Minningin um glaða og öra lund og
hvellan hlátur, um stórt hjarta,
hjálpfýsi, örlæti og rausn. Um ljúf-
an frænda og vin.
Bjarni Sigtryggsson.
 Fleiri minningargreinar
um Berg Vernharðsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Birnir;
Þórður Kristjánsson.
✝ Margrét Einars-dóttir fæddist
13. ágúst 1934. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 31. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Einar Jóhann Ein-
arsson, f. 10.11.
1898, d. 9.9. 1976 og
Ástríður Guðjóns-
dóttir, f. 19.5. 1902,
d. 16.6. 1986. Bræð-
ur Margrétar eru
Kristleifur, f. 28.2.
1932, kvæntur Önnu Hjálmars-
dóttur, og Valur sem lést tæplega
3 ára gamall.
Margrét giftist Gunnari Magn-
úsi Jónssyni frá Akureyri. Þau
slitu samvistir.
Margrét giftist 15. febrúar
1975 Jóni Árnasyni, f. 3.9. 1931.
Börn Margrétar
eru: 1) Ásta Mar-
grét Gunnarsdóttir,
sonur hennar er
Arnar Freyr Hall-
dórsson. 2) Jóna
Björk Gunnarsdótt-
ir, synir hennar eru
Einar Valur Þor-
varðarsson og Helgi
Bjartur Þorvarðar-
son. 3) Valdís Reg-
ína Gunnarsdóttir,
börn hennar eru
Gréta Lind Krist-
jánsdóttir og Hrafn
Jónsson. 4) Eyrún Anna Gunnars-
dóttir, synir hennar eru Davíð
Arnar Baldursson og Brynjar
Darri Baldursson. 5) Trausti Már
Kristjánsson.
Útför Margrétar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Hinsta kveðja til mömmunnar
okkar.
Æi það er svo ótal margt sem við
vildum segja á þessum degi, en – við
skulum taka fyrir örlitla upprifjun
og okkur kom saman um að það yrði
Bergþórugötuupprifun.
Bergþórugata 9, húsið okkar, sem
langamma og langafi byggðu, húsið
sem var okkar óðalssetur. Mamma
okkar hún Maddý var eiginlega
hetja, aðeins 26 ára gömul einstæð
móðir með okkur fjórar, yngsta var
tæplega eins árs og elsta sex ára.
Í dag væri það súrrealískt að
reyna að ímynda sér annað eins! Við
munum allar mömmu á þessum ár-
um sem ákaflega fallega unga konu,
alltaf hlæjandi, hrók alls fagnaðar og
heyrum hlátrasköllin á milli hæða
þegar Baldur Karlsson og Vigga og
afi og mamma hlógu þannig að undir
tók í húsinu. Útvarpið á fullu,
mamma að klæða sig upp í fallega
„Jackie“-kjólinn og háhæluðu skóna.
Tom Jones, Raggi Bjarna og fleiri
góðir tóku undir og við starandi
stórum augum á alla þessa fegurð.
Mamma var einstakur kartakter,
lítillát, óhemju þrifin og akkúrat á
öllum sviðum. Hún var ekki kona
sem velti sér mikið upp úr hlutunum,
en hún var einstaklega réttlát og
mikil baráttukona. Við stelpurnar
fórum ekki varhluta af því, ungar að
árum máttum við taka á okkur
ábyrgð, sem þegar litið er til baka er
ekki undir neinum kringumstæðum
annað en hægt að þakka fyrir. En
hún var óhemju stolt af stelpunum
sínum.
Árið 1974 fór að venja komur sínar
á Bergþórugötu 9 „strákur“ sem hún
hafði þekkt í gamla daga, Jón nokkur
Árnason, og við urðum spenntari en
hún. 15. febrúar 1975 giftist hún hon-
um og nýr kafli hófst í lífi hennar.
Jóndi kom inn í líf hennar, gullmol-
inn hennar, án efa það besta sem fyr-
ir hana kom, hann bar hana á gullstól
og dekraði og dáði alla tíð. Þau
byggðu sér saman fallegt heimili og í
rauninni er sama hvar borið er niður,
alls staðar var fallegt hvar sem þau
bjuggu.
Það er svo margt að minnast á
þegar komið er að leiðarlokum, en
líklega breyttist líf okkar allra svo
mikið í september sl., þegar mamma
greindist með krabbamein í höfði, að
ekki er hægt undir neinum kringum-
stæðum að skrifa í fáum orðum
hvaða áhrif það hefur á aðstandend-
ur, en þeir vita það sem hafa staðið í
sömu sporum. Hins vegar, þegar lit-
ið er til baka, er sá tími sem við átt-
um með henni síðan í september
ótrúlega mikilvægur, en í leiðinni
ákaflega óraunverulegur. Á hverjum
einasta degi veltum við fyrir okkur
hvernig henni liði, hvað færi í gegn-
um huga hennar … Ó það er svo
skelfilegt! Að horfa upp á ástvin sinn
missa sjónina, veslast upp fyrir aug-
unum á manni, umbreytast í útliti og
allt það, er nokkuð sem er svo erfitt
að svo óskandi væri að enginn þyrfti
að upplifa það. En mamma, hún var
fallegust til síðasta dags, og sýndi al-
úð og umhyggju, áhuga fyrir pólitík,
áhyggjur af Sjálfstæðisflokknum,
meira að segja í kosningunum. Lík-
aminn var orðin máttfarinn, augun
misstu vonina, en alltaf var til staðar
sú umhyggja sem hún átti til handa
Jónda sínum, og fram til hins síðasta
hafði hún það miklar áhyggjur af
honum að hún vildi ekki íþyngja með
sínum sjúkdómi. Þvílíkt æðruleysi
og alúð mættu margir temja sér.
Við systur urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að kynnast starfsemi
líknardeildar Landspítalans í Kópa-
vogi, og getur enginn nema sá sem
stendur í sömu sporum skilið hvað
þar fer fram. Þvílík blessun að hafa
eytt þremur síðustu vikum sínum í
faðmi þess frábæra starfsfólks og
Kjartans læknis. Við viljum af öllu
hjarta þakka þessu yndislega fólki
fyrir umhyggju, alúð og ótrúlega fal-
lega nærveru og dásamlega hjúkrun.
Þau gerðu síðustu vikurnar hennar
mömmu, og okkar saman, eins fal-
legar og mögulegt var.
Elsku mamma, takk fyrir árin öll –
og passaðu upp á okkur – stelpurnar
þínar,
Ásta, Jóna, Valdís og Eyrún.
Ömmustrákurinn þinn vildi svo
mikið geta sagt þér núna brandara
og heyra hláturinn þinn.
Elsku amman mín, takk fyrir hvað
þú varst mér alltaf góð. Ég átti enga
aðra ömmu, þannig að ég hef engan
samanburð, en ég myndi ekki vilja
skipta fyrir neitt.
Ég skal lofa að reyna að standa
mig í skólanum, eins og þú vildir svo
mikið, og vera góður við mömmu og
afa.
Vilt þú samt lofa mér því að passa
upp á okkur sem sitjum hérna niðri
og hugsum ótrúlega mikið um þig,
alla daga og allar nætur.
Guð og allir englarnir passi þig
alltaf, elsku amma.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hrafn.
Liðin eru 32 ár síðan ég fyrst sett-
ist upp í bifreið sem Jón Árnason
stýrði. Það varð síðar hluti af mínum
daglega veruleika. Við hófum þá
gjarnan vinnudaginn saman og luk-
um honum og það stundum æði
seint. Við Jón urðum góðir félagar og
vinir. Heimar Jóns voru tveir. Starf-
ið, þar sem hann fór langfremstur
meðal jafningja, var annar og hinn
var Maddý. Viðbrigðin eru því mikil.
Jón hættur að vinna og Maddý farin
á undan honum. Maddý hafði búið
þeim Jóni myndarlegt og fagurt
heimili þar sem alúð og snyrti-
mennska bar húsbændum vitni og
gestrisni öll til fyrirmyndar. Þau
hjónin voru einstaklega samrýnd og
samhent og litu ekki hvort af öðru.
Þau höfðu bæði átt sinn lífskaflann
áður, fengið sína skammta af erfið-
leikum og vonbrigðum. Þau höfðu
reyndar lengi vitað hvort af öðru,
Jón og Maddý, en þegar þau hittust
af alvöru á nýjan leik varð ekki sund-
ur slitið nema af því afli einu, sem
allt verður að lokum undan að láta.
Maddý var glæsileg kona, fjörug
og kát og lét sér annt um velferð
Jónda síns og hann taldi aðeins það
besta vera nógu gott fyrir Maddý.
Og það viðhorf hans hélst til hinstu
stundar. Hún reyndist kjörkuð og
stór í sínum þungu veikindum og erf-
iðu tilraunum til að andæfa þeim. Við
Ástríður kveðjum Maddý með sökn-
uði, sendum börnum hennar samúð-
arkveðjur og hugsum með hlýju til
Jóns vinar okkar sem svo mikið hef-
ur misst.
Davíð Oddsson.
Ég sit hér og skrifa um kæra vin-
konu sem nú er látin, eftir langa og
erfiða baráttu sem hún háði við sjúk-
dóm sinn, sem því miður hafði betur í
þetta sinn.
En minningarnar hrannast upp og
margs er að minnast. En fyrst af öllu
þakka ég fyrir að hafa fengið að
kynnast góðri konu með stórt hjarta,
sem mátti ekkert aumt sjá. Konu
sem hafði ríka réttlætiskennd og bar
hag náungans fyrir brjósti.
Konu sem vissi hvað lífið var og
stóð við hlið vinkonu sinnar, sem
missteig sig í hringiðu lífsins, og
dæmdi hana ekki. Fyrir það er ég
þakklátari en nokkur orð fá lýst.
Maddý var stórglæsileg svo eftir
var tekið. Við unnum saman í mörg
ár hjá Rafmagnsveitu Reykjavíkur
við símavörslu, og var oft grínast og
mikið hlegið.
Já þær voru margar góðar stund-
irnar sem ég minnist.
Stóra ástin í lífi Maddýar var Jón
Árnason og samhentari hjón var vart
að finna. Ég hugsaði oft með mér,
tvö hjörtu sem slá sem eitt, svona er
hrein ást.
Það var einstakt að sjá þau saman.
Ég votta þeim góða dreng samúð
mína, hugur minn er hjá þér elsku
Jóndi.
Mínar dýpstu samúðarkveðjur til
Ástu, Jónu, Valdísar, Eyrúnar og
Trausta, gullmolanna hennar
Maddýar. Hvíl þú í friði kæra vin-
kona. Minning þín lifir.
Kristín Friðriksdóttir (Stína).
Í dag kveð ég góða og trygga vin-
konu. Hún Maddý mín er farin og
margar góðar minningar streyma í
dagsljósið.
Ég kynntist Maddý og eiginmanni
hennar í gegnum störf mín hjá
Stjórnarráðinu. Maddý var trygg og
trú vinum sínum og alltaf tilbúin að
aðstoða eftir fremsta megni. Hún
átti fyrirmyndarheimili og var góð
heim að sækja. Hún greindist með
krabbamein fyrir níu mánuðum síð-
an og varð það mikið áfall fyrir fjöl-
skyldu og vini. Maddý var lífsglöð og
hamingjusöm kona og það var ekk-
ert sem hún ætlaði ekki að gera. Hún
gafst aldrei upp og barðist ötullega
til síðasta dags.
Ég votta fjölskyldu og ættingjum
Maddýjar mína dýpstu samúð. Guð
blessi ykkur öll.
Hvíl í friði vinkona.
Kristrún Valdimarsdóttir.
MARGRÉT
EINARSDÓTTIR
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Ef útför hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Minningar-
greinar