Morgunblaðið - 28.07.2006, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JÚLÍ 2006 35
MINNINGAR
votta ég mína dýpstu samúð.
Erling Magnússon.
Við höfum oft heyrt setningar á
borð við að enginn sé ómissandi og að
alltaf komi maður í manns stað. Þetta
hljómar fjarstæðukennt þegar við
hugsum til Ninna frænda og ná-
granna okkar, enginn getur nokkurn
tímann fyllt hans skarð. Hann til-
heyrði staðnum Kirkjulækjarkoti,
eins og fjallið Þríhyrningur á Suður-
landi. Hann var hluti af umhverfinu
hér og vissulega er óskaplega tóm-
legt hér án hans. Hann var sístarf-
andi frá morgni til kvölds, alltaf á
ferðinni í samfestingnum og með der-
húfuna, var fljótur í förum, gekk
rösklega eins og unglingur. Honum
fannst gaman að vinna, sérstaklega
að endurbæta og viðhalda öllu sem
best. Handarverk hans sjást líka alls
staðar og bera dugnaði hans vitni.
Síðast í fyrrasumar málaði hann allt
verkstæðið að utan með einum hand-
pensli og var ekki svo lengi að því.
Fólki var þó um og ó þegar hann var
uppi á þaki og hélt sér í kaðal með
annarri hendinni og málaði með
hinni. Allt gekk þó vel og fljótt fyrir
sig eins og annað sem hann tók sér
fyrir hendur, kominn hátt á níræð-
isaldur.
Hann hafði yndi af því að hugsa um
garðinn sinn og sló hann helst einu
sinni í viku. Það var mikil vinna að slá
svo stóran garð, en honum fannst það
gaman. Við minnumst þess svo oft
þegar hann tók sér smápásu frá
slættinum og kallaði blíðlega á Jónu
sína, hvort hún ætti kaffi handa sér.
Síðan sátu þau á veröndinni með
kaffið og hann horfði yfir garðinn
stoltur og ánægður. Þetta eru hlýjar
minningar um mann sem var svo
sáttur og glaður yfir því sem Guð gaf
honum. Aldrei heyrðum við hann
hækka róminn eða skammast út í
nokkurn mann.
Okkur sýndi hann ávallt mikinn
kærleika og hlýju. Það var gaman að
sýna honum eitthvað nýtt, sem við
höfðum gert til betrumbóta, hann var
svo áhugasamur og dáðist að öllu,
sem var gert til að fegra umhverfið.
Hann var sjálfur einstakt snyrti-
menni og tíndi alltaf allt rusl sem
varð á vegi hans.
Við vitum að við tölum fyrir hönd
allra hérna í „Kotinu“, við vildum
óska að við hefðum fengið að hafa
hann lengur hjá okkur. Við eigum öll
eftir að sakna hans mjög mikið.
Stóran hluta lífs síns helgaði hann
Guði og nú hvílir hann í náðarfaðmi
hans.
Elsku Ninni, þakka þér fyrir vel-
vilja þinn og umhyggju alla tíð.
Elsku Jóna, börn og afabörn og
aðrir aðstandendur, við biðjum Guð
að styrkja ykkur og blessa.
Hans og Auðbjörg.
Snaggaralegur, glettinn og
skemmtilegur eru þær minningar
sem ég á fyrstar af Ninna frænda.
Bræðurnir þrír sem bjuggu í Kirkju-
lækjarkoti eru nú allir farnir heim.
Harðduglegir, handlagnir og vel að
sér í mörgu voru bræðurnir en ólíkir
mjög. Ninni var þeirra elstur og hann
kveðjum við nú tæpra 88 ára gamlan.
Ég naut þeirra forréttinda að fá að
vinna með honum móðurbróður mín-
um þegar ég var á sautjánda ári. Ég
fékk skilaboð um að ég ætti að mæta
með hamar, bogasög og töng. Hann
treysti fólki til verka og mér var ætl-
að að smíða við hlið hans eins og ég
hefði aldrei gert annað. Þannig lærði
ég fljótt og það var aldrei leiðinlegt í
vinnunni í sveitinni.
Ninni var skrafhreifinn og það var
spjallað um margt. Ef maður forvitn-
aðist um trúmálin, þá opnuðust gáttir
og af innlifun sagði hann manni frá
trúnni, sem hann hafði lifað í fjöl-
mörg ár saman með sínum föður sem
þá var nýfallinn frá. Aldrei prédikaði
hann yfir manni, hann sagði manni
frá og sögurnar voru margar enda
var ég forvitinn eins og aðrir ungling-
ar.
Allar götur síðan hef ég átt góð
samskipti við Ninna enda bar ég eins
og svo margir aðrir mikla virðingu
fyrir honum og til þeirra hjóna,
Ninna og Jónu, var alltaf gott að
koma. Síðast spjallaði ég við hann eft-
ir að kom heim eftir fyrstu veikindin í
vor og bar hann sig vel enda kvartaði
Ninni aldrei. Hann var bjartsýnn en
ég fann að krafturinn var ekki samur
og áður. Enda fór svo að það dró af
honum uns kallið kom. Þann dag
heimsótti ég hann og þá var hugur
hans kominn annað. Mikil friðsæld
var yfir honum og ekki bjóst ég við að
aðeins nokkrir klukkutímar væru eft-
ir þótt vitað væri hvert stefndi.
Mér er efst í huga þakklæti til ást-
kærs frænda míns, þakklæti fyrir að
hafa gefið mér svo mikið. Hann var
þakklátur fyrir farsælt líf sitt og því
er auðveldara að kveðja hann en
söknuðurinn er mikill. Fjölskylda
hans er í sárum og syrgir. Henni færi
ég blessunaróskir frá okkur Krist-
jönu og strákunum og bið algóðan
Guð að vera með henni og stórfjöl-
skyldunni allri.
Guðni Gíslason.
Með aldrinum taka lífsviðhorf
manns breytingum. Fleiri ár, aukinn
þroski, ný reynsla og menntun gefa
manni ný sjónarhorn. Það sem í byrj-
un virtist einfalt, svart og hvítt, verð-
ur flóknara og litríkara. Í flestum til-
fellum fagnar maður og gleðst yfir
víðari sýn sem færir mann á nýjar
slóðir. Um leið tekur maður að skoða
það nýja sem fyrir augu ber í ljósi
fyrri reynslu. Komandi auga á ofan á
hvað er byggt. Hvað og hverjir hafi
haft áhrif í áranna rás. Maður lítur
um öxl til horfinna daga. Þeir hafa
fært manni skjól, öryggi, tiltrú, sam-
ferðafólk og samfélag. Lagt sitt af
mörkum til að gera mann að því sem
maður er.
Kirkjulækjarkot í Fljótshlíð mark-
ar nokkurn sess í lífshlaupi þess sem
hér ritar. Allt frá bernsku til dagsins í
dag. Staðinn ber ekki hæst í hugan-
um sökum háreistra bygginga eða til-
komumikils umhverfis. Hann ber
hátt sökum þeirra sem þar stilltu sér
upp. Með sjálfum sér, lífinu, trúnni á
Guð og öðrum. Það fólk lét sér annt
um aðra. Gekk fram í þeirri fullvissu
reynslunnar að trúin á Guð skipti
sköpum. Miðlaði því til annarra sem
þurfandi voru. Með atlæti og orðum.
Kotið er því nokkurs konar vagga
þeirrar trúar sem alla tíð síðan hefur
gefið lífinu annað og meira gildi.
Horfandi um öxl vaxa verðmæti
þeirrar tilhögunar.
Í þessum hópi var Guðni Guðna-
son, ávallt kallaður Ninni. Ekki var
maður hár í loftinu þegar maður fór
að muna eftir Ninna og njóta nær-
veru hans. Hann var eins og klettur.
Þéttur á velli, iðinn og fastur fyrir.
Hafði hlýtt handtak, þétt faðmlag
sem umvafði mann hlýju. Ávallt eins.
Allt fram til dagsins í dag hefur mað-
ur notið vináttu og umhyggju á heim-
ili hans og konu hans, Jónheiðar. Þar
hefur maður átt hauka í horni. Ekki
aðeins í þeim hjónum heldur og í
börnunum þeirra. Liðnar stundir
með þeim hafa fengið aukið vægi.
Samræður í eldhúsinu daga og nætur
um allt milli himins og jarðar. Glað-
værðin í bland við hæfilega stríðni
sem leiddi af sér hlátur og gleði. Sam-
vera sem auðkenndist af virðingu og
áhuga. Samgleði yfir farsæld, hjóna-
bandi, börnum, störfum og leik. Ná-
vist á helgum stundum í trúarlífi.
Ninni var fyrirbiðjandi. Slíkur ber
málin fyrir Guð, biðjandi öðrum
blessunar. Á þann hátt og með þekki-
legri nærveru sinni hafði hann áhrif á
það sem nú er orðið. Það verður seint
fullþakkað.
Í dag er Ninni horfinn sjónum. En
minning hans lifir. Við leiðarlok er
þakklæti fyrir samferð hans efst í
huga. Veri hann Guði falinn.
Ágúst Ólason.
Guðni Guðnason var handlaginn
maður og góðgjarn. Þegar ég kynnt-
ist honum var hann þekktur fyrir að
smíða hús á rússajeppa. Mörgum
þótti hvergi betur að verki staðið en
hjá þeim í Kotinu.
Ég, ásamt Betelsöfnuðinum í Vest-
mannaeyjum, fór á sumarmót 1959.
Flogið var á Skógasand og þar biðu
okkar bílar frá Kirkjulækjarkoti í
Fljótshlíð. Einn af bílstjórunum var
einmitt Guðni. Við komum okkur í
bílana og glaðværðin einkenndi
ferðalagið. Farið var um hetjuslóðir
Guðna og Gunnars á Hlíðarenda.
Guðni og starfið í Kotinu miðaði að
því að byggja upp hetjur trúarinnar,
ungar sem gamlar.
Svo þegar táningsárin komu og ég
mætti í Kirkjulækjarkot var Guðni
sami öðlingurinn, glaðvær og já-
kvæður.
Við tókum oft tal saman og fórum
yfir sögu lands og þjóðar en dvöldum
lengst af í umræðunum um Biblíuna.
Í gegnum árin breyttust viðfangs-
efni brauðstritsins. Hann vann við
smíðar á híbýlum manna. Í því amstri
gleymdi hann samt ekki að sinna hús-
inu sem Guð vill búa í. Það hús var
hann sjálfur.
Hann hafði það fasta hlutverk inn-
an Hvítasunnusafnaðarins að setja
Kotmótin og slíta þeim. Við þau tæki-
færi minntist hann ævinlega á end-
urkomu Jesú Krists. Að lokum var
sungið: „Ó, er okkar vinir allir mæt-
ast þar. Ganga á geislafögrum grund-
um eilífðar. Lofa Guð og Lambið, lífið
sem oss gaf. Sorgin dvín, sólin skín.
Sjá Guðs náðarhaf!“ Síðustu starfs-
árin notaði hann í að vitja íbúa á dval-
arheimilum aldraðra og boða þeim
Jesú.
Nú er starfsdegi Guðna lokið.
Frelsarinn Jesús Kristur sagðist
sjálfur fara burt að útbúa okkur stað.
Þegar því væri lokið kæmi hann aftur
og tæki okkur til sín. Guðni er fluttur
inn í sína vistaveru en við erum hér
eftir.
Með þessum orðum vil ég kveðja
Guðna og þakka honum samveruna,
umræðurnar og bræðraþelið. Ég
votta aðstandendum samúð mína og
minni þau á að innan skamms mæt-
umst við öll á grundum eilífðar til að
lofa Guð og Lambið.
Kveðja.
Snorri í Betel.
Ég sá Guðna Guðnason, Ninna,
fyrst á sumarmóti hvítasunnumanna
í Stykkishólmi í júní 1950. Hann var
þá rúmlega þrítugur, nýlega frelsað-
ur, glaður og fullur orku og áhuga.
Kynni fjölskyldu hans af hvítasunnu-
boðskapnum byrjuðu í janúar 1949 er
faðir hans, Guðni Markússon, smiður
og bóndi í Kirkjulækjarkoti í Fljóts-
hlíð, þurfti erinda til Reykjavíkur og
var þá boðið á samkomu í Fíladelfíu.
Þetta urðu straumhvörf í lífi hans,
hann frelsaðist og kom heim nýr
maður og fór það ekki framhjá fjöl-
skyldu hans. Á næstu mánuðum
frelsuðust synirnir þrír og konur
þeirra. Fljótlega eftir afturhvarf sitt
hófu þeir feðgar kristilegt starf í
Kirkjulækjarkoti og voru samkom-
urnar haldnar í heimahúsum fyrst í
stað.
Þeir feðgar voru allir góðir smiðir
og sumarið 1950 hófust þeir handa
við byggingu samkomuhúss á staðn-
um. Þegar húsið var í byggingu og
búið var að reisa grindina og setja á
hluta af þakjárninu gerði svo mikið
veður að það fauk um. Svo var það
byggt upp aftur.
Haustið 1953 brann samkomuhús-
ið og var það mikið tjón fyrir starfið.
„Pabbi var svolítið beygður þegar
það brann, þetta var erfitt,“ sagði
Ninni, „og ég man eftir því að ég tók
um herðarnar á honum og sagði: „Við
byggjum þetta allt upp aftur, pabbi
minn,“ og það hressti hann svo upp
að hann alveg varð eins og nýr mað-
ur.“
Þeir feðgar hófust strax handa við
byggingu nýs samkomuhúss á sama
grunni. Þeir lengdu það nokkuð til
austurs og byggðu góðan inngang
með snyrtiaðstöðu að vestan.
Um 1950 hófust mót í Kotinu um
verslunarmannahelgina, frekar fá-
menn í fyrstu, en hafa undið upp á sig
með tíðinni og skipta þátttakendur
nú þúsundum.
Ég átti því láni að fagna að kynnast
Ninna á mínum yngri árum. Það var
fróðlegt og gaman að líta inn til hans
á trésmíðaverkstæðið, þar sem hann
vann um árabil við að yfirbyggja
jeppa.
Árið 1980 keypti ég land af honum
undir sumarhús niðri á svokallaðri
Réttarfit og byggði húsið þá um sum-
arið. Ég undirbjó verkið, teiknaði
húsið, sneið niður stoðir og smíðaði
kraftspessur. Síðan fékk ég Ninna
með mér einn dag við að slá saman
grindina, reisa hana og setja upp all-
ar sperrurnar. Þetta gekk allt fljótt
og vel þrátt fyrir úrhellisrigningu.
Síðan átti Ninni eftir að smíða fyrir
mig allar hurðir í húsið, eldhúsinn-
réttingu og þrjú rúm auk margvís-
legrar vélavinnu, ráðgjafar og fleira
sem hann lét mér í té af sinni miklu
reynslu.
Nokkrum sinnum vann ég með
honum við smíðar og var lærdóms-
ríkt að fylgjast með því hve fumlaust
hann vann sín verk. Hann var vand-
virkur og traustur smiður og góður
vinnufélagi og vandaður maður á all-
an hátt.
Trúin var ríkur þáttur í lífi hans og
var hann ófeiminn við að vitna um
frelsara sinn og notaði vel þau tæki-
færi sem hann fékk til þess. Alla tíð
var hann virkur trúboði, hélt sam-
komur einn og með öðrum, hélt lengi
uppi sunnudagaskóla víða í nágrenn-
inu og fram á síðustu ár heimsótti
hann elliheimilin á Hvolsvelli og
Hellu og hélt samkomur fyrir heim-
ilismenn.
Ég og fjölskylda mín vottum Jón-
heiði konu hans, börnum þeirra og
öllum ástvinum innilega samúð. Við
söknum góðs vinar og biðjum Guð að
blessa minningu hans.
Daníel Jónasson
og fjölskylda.
Hinn 17. júlí sl. kl. 19.30 andaðist
minn ástkæri bróðir. Nú þarf hann
ekki að þjást lengur. Hann þjáðist
ekki mikið líkamlega þótt hann væri
orðinn lamaður öðrum megin. Hann
þjáðist mest andlega því hann gat
ekki farið heim að slá fallega garðinn
sinn. Hann sagði: „Togaðu mig upp,
þá get ég gengið og farið heim að
vinna, það er svo margt sem þarf að
gera.“ Hann hugsaði ekki um annað
en að komast heim, hann var fæddur
og uppalinn þar og fór aldrei neitt
annað. Hann var alla tíð mjög hraust-
ur þurfti aldrei á sjúkrahúsum að
halda fyrr en nú, orðinn þetta fullorð-
inn. Í fyrra var hann uppi á þaki að
mála bílskúrinn, hann þreyttist aldrei
á því að gera fínt í kringum sig, hann
hafði svo gaman af því og sagði alltaf:
„Við Jóna mín njótum þess.“ Hann
var alltaf svo glaður, hann elskaði líf-
ið, konu sína, börn og barnabörn. Það
var unun að sjá hvernig þau hjónin
unnu alltaf saman heimilisstörfin og
hversu samrýnd þau voru.
Missir þinn er mikill, elsku Jóna
mín. Elsku besti bróðir minn, ég á
eftir að sakna þín mikið og faðmlagið
þitt góða þegar ég var að koma til að
vinna í litlu lóðinni minni, aldrei kom
til greina að ég mætti sofa ein í litla
hjólhýsinu mínu og því síður borða
þar. Ég varð alltaf að koma í mat til
ykkar, en þegar ég kom með mat með
mér var alltaf sagt: „Hélstu nú að
ekkert væri til að borða?“ Svo ég
sagði: „Ég fer bara að flytja til ykkar
og lifa á ykkur og leigja íbúðina mína
og safna peningum.“ Þá var svarið
hjá báðum að mér væri það velkomið
því nóg væri plássið. Þau vildu allt
fyrir mig gera eftir að ég varð ein.
Ninni minn, það var alltaf svo gott að
biðja þig þegar ég var að dunda á
verkstæðinu þínu, ég þurfti oft á
hjálp þinni að halda til að saga hluti
sem ég var að búa til og fá tilsögn.
Nokkrum sinnum þurfti ég að sækja
þig þegar ég var að slá. Þá kom ég
ekki sláttuvélinni í gang. Það var
sama hvað þú varst upptekinn, alltaf
fórstu frá þínu verki til að hjálpa mér.
Nú eruð þið allir bræður mínir
farnir, að mér finnst með alltof stuttu
millibili. Maggi fór 23. desember
1999, Grétar fór 3. apríl 2001. Svo fór
elsku Dídí systir fyrir aldur fram 13.
júlí 1999, svo það er komið stórt
skarð í hópinn. Nú veit ég að þér líður
vel í dýrðarfaðmi drottins, þú elsk-
aðir hann og þjónaðir honum. Ég veit
að ég á að gleðjast og vera þakklát yf-
ir því að hafa átt svo mörg yndisleg ár
með þér. Það er svo margs að minn-
ast að það yrðu æði margar blaðsíð-
urnar ef ég ætti að skrifa það allt nið-
ur.
Elsku besti bróðir minn, hafðu
þökk fyrir allt sem þú varst mér. Ég
kveð þig með uppáhaldssálminum
þínum:
Eins hefi ég beðið Drottin,
það eitt þrái ég:
Að ég fái að dveljast í húsi Drottins
alla ævidaga mína
til þess að fá að skoða yndisleik
Drottins,
sökkva mér niður í hugleiðingar
í musteri hans.
Því að hann geymir mig í skjóli
á óheilladeginum,
hann felur mig í fylgsnum tjalds síns,
lyftir mér upp á klett.
(Úr 27. Davíðssálmi)
Elsku Jóna mín og börn og barna-
börn, ég bið algóðan Guð að blessa
ykkur á þessari miklu sorgarstund.
Kveðja.
Oddný Guðnadóttir.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
GUÐRÚN JÓHANNESDÓTTIR
frá Húsavík,
Laxalind 9,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju í dag,
föstudaginn 28. júlí, kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Krabbameinsfélagið.
Jón Guðgeirsson,
Ása Jónsdóttir, Björn Halblaub,
Guðgeir Jónsson,
Guðrún Jónsdóttir, Ingvar Stefánsson,
Jóhannes Heimir Jónsson, Agnes Benediktsdóttir
og barnabörn.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug vegna andláts og
útfarar eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
HANNESAR JÓNSSONAR
fv. sendiherra,
Gullsmára 10,
Kópavogi.
Karin Waag Hjálmarsdóttir,
Hjálmar Waag Hannesson, Anna Birgis,
María Inga Hannesdóttir, Ólafur Georgsson,
Guðrún Andrésdóttir,
Kristín Hanna Hannesdóttir, Páll Torfi Önundarson,
Jakob Bragi Hannesson,
Glódís Karin E. Hannesdóttir,
Guðmundur Hannes Hannesson,
barnabörn og barnabarnabörn.