Morgunblaðið - 28.07.2006, Side 36

36 FÖSTUDAGUR 28. JÚLÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Halldóra Guð-mundsdóttir
fæddist á Einifelli í
Stafholtstungum í
Borgarfirði 8. októ-
ber 1917. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 19. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Tómasson,
f. 14. september
1891, d. 13. septem-
ber 1980, og Ólöf
Jónsdóttir, f. 13.
nóvember 1887, d.
15. ágúst 1955. Systkini Halldóru
eru: Fjóla, f. 12. október 1912;
Margrét, f. 10. apríl 1921, d. 3.
nóvember 2002; Tómas, f. 28. apr-
íl 1926; og Ásta, f. 28. október
1930.
Halldóra giftist 23. september
1944 Hauki Helgasyni, f. 23. maí
1913, d. 6. október 1974. Synir
þeirra eru 1) Guðmundur Hauks-
son, f. 21. ágúst 1945, kvæntur
Rannveigu Garðarsdóttur, f. 23.
ágúst 1949. Börn
þeirra eru: Hall-
dóra, f. 20. júní
1973, í sambúð með
Gunnari Reyni Val-
þórssyni, f. 1. apríl
1975, og eiga þau
Valþór Reyni sem er
á sjötta aldursári.
Garðar Haukur, f. 2.
maí 1977, og Guð-
mundur Helgi, f. 20.
ágúst 1980, í sam-
búð með Kötlu Rán
Sturludóttur. f. 9.
desember 1980. 2)
Helgi Hauksson, f. 7. maí 1947.
Halldóra lauk námi frá Hjúkr-
unarskóla Íslands 1943 og vann
við hjúkrun allt til starfsloka,
lengst af hjá Heilsugæslu Kópa-
vogs en hún var einn af fyrstu
starfsmönnum Kópavogskaup-
staðar. Síðustu starfsárin vann
hún á Reykjalundi.
Útför Halldóru verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku amma Doja. Þú varst af
þeirri kynslóð Íslendinga sem man
tímana tvenna. Fædd í torfbæ í
Borgarfirðinum, braust til mennta
í borginni og lærðir hjúkrun. Þú
varst ein af frumbyggjum Kópa-
vogs, rakst heimili fyrir vandræða-
börn á Vatnsenda og svo fluttuð
þið afi í Kópavogsskólann þar sem
þú helltir víst lýsi ofan í alla og afi
sá um húsvörslu. Við systkinin
lendum iðulega í því að heyra af
ykkur góðar sögur þegar við hitt-
um Kópavogsbúa sem voru í skól-
anum á þessum tíma. Svo vigtaðir
þú næstum hvern einasta Kópa-
vogsbúa sem kom í heiminn þegar
þú vitjaðir um nýjustu íbúa bæj-
arins.
Því næst fórstu að vinna á
Reykjalundi og þið afi bjugguð í
litlu húsi þar upp frá. Afi fór frá
þér allt of fljótt er hann dó 1974
og þá fluttir þú í Kjarrhólma 10,
nýbyggða blokk í Kópavoginum og
rétt hjá okkur í Stórahjallanum.
Þangað labbaðir þú iðulega á okk-
ar fund með rjúkandi pönnukökur
í poka. Og einstaka sinnum ríðandi
á hestunum þínum Grána eða
Rauð, og þá fékk maður að fara á
bak. Og seinna, þegar þeir voru
allir, fékk maður að sofa í svefn-
pokanum sínum ofan á Grána því
húðin hans lá á gólfinu við hliðina
á rúminu þínu.
Þér þótti annt um allt líf, hvort
sem um var að ræða menn, dýr
eða plöntur.
Við systkinin fórum oft í heim-
sókn til þín og oftar en ekki byrj-
aðir þú að baka pönnsur og ást-
arpunga og þú leyfðir okkur að
hjálpa til. Við gleymdum okkur oft
í leik með Lego-kubbana og plast-
svínin og vorum iðulega leyst út
með ullarsokkum og vettlingum
sem þú virtist eiga endalausar
birgðir af.
Þú leyfðir okkur einu í einu að
koma með þér niður í bæ í strætó.
Út á Hlemmi og síðan var rölt nið-
ur Laugaveginn í búðarápi. Við
systkinin áttum ávallt aðeins það
besta þegar kom að sængum,
sængurfatnaði og náttfötum, þú
sást til þess, svo að okkur liði allt-
af sem best.
Þú fylgdist afskaplega vel með
öllu í umhverfinu, varst vel lesin,
fylgdist með öllum fréttum og
stjórnmálum. Einu sinni við mat-
arborðið þegar við vorum að tala
um menntun sagðir þú okkur að ef
þú ættir að velja þér námsbraut
núna þá værir þú til í að fara í
mannfræði. Okkur fannst það
merkilegt að þú hefðir pælt í
þeirri grein en hún hefði örugg-
lega hentað þér vel.
Þrátt fyrir háan aldur kaust þú
að búa uppi á fjórðu hæð í lyftu-
lausum Kjarrhólmanum. Þar vissir
þú jú hvað þú hafðir og svo var út-
sýnið yfir Fossvogsdalinn þar sem
þú gast fylgst með mönnum og
dýrum að leik.
Maður fann svo vel að þér þótti
svo vænt um okkur og við elsk-
uðum þig svo sannarlega líka,
amma.
Halldóra (Doja), Garðar Hauk-
ur og Guðmundur Helgi.
Horfin er úr heimi hér kær
mágkona mín, Halldóra Guð-
mundsdóttir hjúkrunarkona. Hún
var ein af bestu manneskjum sem
ég hef kynnst. Alltaf jafn róleg og
í góðu skapi. Hún vann öll sín verk
af samviskusemi og var aldrei að
flýta sér.
Aldrei kvartaði hún yfir því
mikla ónæði að búa í Digranes-
skóla. Ef eitthvað var að var leitað
til Halldóru en Haukur Helgason,
eiginmaður Halldóru, var umsjón-
armaður skólans. Börnin komu til
að fá plástra og sprautur og einnig
fólk utan úr bæ.
Öllum var vel tekið og allt var
afgreitt á þann góða máta sem hún
gat miðlað öðrum með hjálp sinni.
Halldóra vann sem hjúkrunarkona
við ungbarnaeftirlit við skólann.
Þau fluttu upp að Reykjalundi
þar sem hún vann við hjúkrun
þangað til hún fór á eftirlaun.
Halldóra tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi aldraðra við Digranes-
kirkju. Hún var dugleg að ferðast
bæði innanlands og utan.
Það er margs að minnast á
kveðjustund. Þökk sé þér, Hall-
dóra mín, fyrir alla hjálpsemina og
samfylgdina gegnum árin.
Þín er sárt saknað.
Anna Ólöf Sveinbjörnsdóttir.
HALLDÓRA
GUÐMUNDSDÓTTIR
Rigningarsumarið
1955 er mér minnis-
stætt er við systurnar
fluttumst frá Reykja-
vík til Hafnarfjarðar, á Suðurgötuna
góðu fyrir neðan Sankti-Jósepsspít-
alann. Þar eyddum við sumrinu í
regngalla og hörku vinnu við stíflu-
gerð.
Auður systir var alltaf afskaplega
ljúf en skemmtilegur félagi og vin-
ur, enda var ýmislegt brallað á upp-
vaxtarárunum. Sumarið sem hún
varð 11 ára var hún send í sveit á
bæinn Smáratún í Þykkvabæ, og
fékk því í farteskið svartar galla-
buxur með ísaumuðu danspari á
rassvasanum. Við systurnar vorum
hálföfundsjúkar út í flottheitin en
samglöddumst henni engu að síður,
sérstaklega þar sem okkur þótti hún
vera að fara svo langt í burtu.
Reyndar strauk hún úr sveitinni á
degi tvö og húkkaði sér far með
mjólkurbíl aftur í bæinn og birtist
brosandi á rakarastofunni hjá
pabba, honum til mikillar undrunar.
Hún var rakleitt send sömu leið til
AUÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Auður Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
28. september 1947.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi miðviku-
daginn 19. júlí síð-
astliðinn og var út-
för hennar gerð frá
Hafnarfjarðar-
kirkju 27. júlí.
baka og undi hag sín-
um vel í þetta skiptið
hjá góðri fjölskyldu.
16 ára fór hún ásamt
vinkonunum á síldar-
vertíð á Raufarhöfn
og var mikil spenna í
kringum það ævintýri
enda biðum við hinar
þess með óþreyju að
heyra allt um dvölina
þegar hún kæmi til
baka. En Auður skildi
alveg við heimahag-
ana þegar hún hitti
ljúfan dreng frá Þing-
eyri enda var það
nokkuð ljóst frá upphafi að þar var
alvara á ferðinni og því ekki aftur
snúið. Páll Egilsson var mættur á
svæðið með allan sinn sjarma til að
heilla dömuna upp úr skónum. Það
kom mér því ekki á óvart sú fallega
setning sem Auður hvíslaði að mér í
veikindum sínum þegar hún sagði
hvað hún hefði nú verið rík að eign-
ast hann Palla sinn, svona traustan
og yndislegan mann sem reyndist
henni vel alla tíð.
Elsku Auður, ég er afar þakklát
fyrir að hafa átt systur eins og þig
og kveð þig með miklum söknuði,
hinsvegar hugga ég mig við að ég
veit að þér líður vel á núverandi
stað, í hópi góðra genginna ætt-
ingja. Ég sendi mínar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar strák-
anna, Palla, Egils, Guðmundar og
Björgvins, og bið þess að góður guð
gefi ykkur styrk í sorginni.
Svava Guðmundsdóttir.
Elsku Auður mín, mig langar til
að minnast þín með nokkrum orð-
um. Mér fannst svo bjart yfir þér
þegar við fórum að fylgja honum
Lauja, gamla vinnuveitandanum
okkar, en það var nú í Laujabúð
sem við kynntumst fyrst fyrir 43 ár-
um, þar unnum við saman í nokkur
ár.
Við áttum margar yndislegar
stundir saman enda vorum við þá á
okkar djammárum og höfðum
margt til að spjalla um.
Það slitnaði ekki sambandið hjá
okkur þó að við hættum að vinna
saman, alltaf hittumst við af og til
og svo kynntust karlarnir okkar,
Nonni og Palli. Þó að síðustu ár hafi
sambandið minnkað var alltaf kært
á milli okkar og alltaf nóg að tala
um þegar við hittumst.
Síðasta skiptið sem við hittumst
varst þú á hlaupum að versla því að
þið Palli voruð að fara í siglingu með
fleiri hjónum. Ég man hvað ég var
glöð að heyra það, þá virtist lífið
leika við þig. Síðar frétti ég að þú
hefðir veikst svo mikið fljótlega í
ferðinni.
Nú ert þú komin á þann stað þar
sem veikindi þín hrjá þig ekki leng-
ur.
Þar sem englarnir syngja sefur þú,
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
á að ljósið bjarta, skæra,
veki þig með sól að morgni,
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi)
Guð blessi Auði vinkonu mína,
með þökk fyrir allt og allt.
Elsku Palli, Egill, Guðmundur og
Björgvin, Guð veri með ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Jóhanna.
✝ Kristján Valdi-marsson vél-
stjóri fæddist í
Reykjavík 16. júní
1947. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu á Ása-
braut 11 í Keflavík
21. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Valdimar
Kristjánsson, f. 30.
október 1925, d. 30.
ágúst 1984, og
Gríma Thoroddsen,
f. 9. júlí 1930. Þau
skildu 1955. Albræður Kristjáns
eru: Bolli Thor, f. 10. september
1950, og Þorvaldur Emil, f. 6.
október 1954, d. 22. janúar 1986.
Systkin sammæðra eru Gunnar
Þorsteinn Sumarliðason, f. 13.
desember 1958, Ingibjörg, f. 15.
janúar 1961, Kristín, f. 29. júní
1963, Ragnhildur, f. 16. desember
1965, og Ásthildur, f. 16. desem-
ber 1965. Systkin samfeðra eru
Steinunn Björk, f. 13. júní 1963,
Kjartan, f. 29. september 1964, og
Brynjar, f. 30. des-
ember 1967.
Kristján var í
sambúð með Hlíf
Jónsdóttur, f. 26.
ágúst 1952. Þau
slitu samvistum
1986. Þeirra börn
eru Valdimar, f. 16.
nóvember 1978, og
Vigdís, f. 16. nóv-
ember 1978. Henn-
ar barn er Ísabella
Dís Hermannsdótt-
ir, f. 17. maí 2005.
Kristján gekk í
skóla í Hafnarfirði. Hann fór síð-
an í Vélskóla Íslands og útskrif-
aðist með annað stig. Var hann
vélstjóri á fiskibátum, togara og
fraktskipum. Hann vann hjá
Skipaafgreiðslu Suðurnesja sem
kranamaður frá 1987–1993 og
síðan hjá Varnarliðinu sem Heavy
Duty Equipment Mechanic í rúm
24 ár eða til dauðadags.
Útför Kristjáns verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Þegar Bolli bróðir hringdi og
sagði mér að þú værir látinn, var
eins og allt stöðvaðist. Þú hafðir
hringt í mig aðeins í vikunni á und-
an en mér finnst eins og ég hafi
talað við þig í gær. Við hittumst
því miður ekki oft en þú hringdir
oft í mig og mér þótti virkilega
vænt um það. Við ræddum um allt
milli himins og jarðar. Oft það sem
þér lá á hjarta hverju sinni. Stund-
um ræddum við bíla, eða réttara
sagt, þú sagðir mér frá og ég
hlustaði. Því þar hafðir þú alla
kunnáttuna og ég nær enga. Í
þessum samtölum varð mér ljóst
að börnin þín og hamingja þeirra
voru þér mikils virði. Það sem
skipti þig öllu og mestu máli í
þessu lífi. Þú sagðir mér stoltur og
hamingjusamur frá því að þú værir
orðinn afi.
Það var alltaf stutt í hláturinn
og stutt í grínið hjá þér. Alltaf
fékk maður bros á vör og sól í dag-
inn þegar maður talaði við þig. Ná-
kvæmlega þannig vil ég muna þig,
brosandi og glaðan. Þótt það sé
sárt að þú sért farinn þá hefur þú
snert sálu okkar allra og minning
þín lifir áfram í okkur.
Er sárasta sorg okkar mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Vertu ekki grátin við gröfina mína
góða, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér –
Gáðu – ég dó ei! ég lifi í þér.
(Höf. ók.)
Ég votta börnum þínum, barna-
barni, móður og systkinum öllum,
mína dýpstu samúð. Megi guð vera
með ykkur á þessum erfiðu tímum.
Þín systir,
Steinunn.
Sú harmafregn barst okkur
systkinum á föstudaginn að þú,
elskulegi bróðir okkar, hefðir kvatt
þennan heim og haldið þangað sem
við vitum að vel verður á móti þér
tekið. Þú varst svo björt sál, sást
ætíð það góða í öllum og aldrei tal-
aðir þú illa um neinn, jafnvel þó að
gert væri á hlut þinn. Alltaf varst
þú boðinn og búinn að aðstoða
hvern þann sem á hjálp þurfti að
halda. Það var svo gaman að hitta
þig niðri á Valló, þú hafðir svo
góða nærveru og húmorinn var
alltaf í lagi.
Annað skarð hefur nú myndast í
okkar systkinahóp en eins og Ingi-
björg sagði: „Ef ég væri eins og ör
og yrði beygð saman myndi ég
brotna, en ef við fjölskyldan vær-
um örvar sem settar yrðum í eitt
knippi og beygðar saman myndi
ekkert henda, því sameiginlegur
styrkur okkar væri óbrjótanlegur.“
Með þessum orðum, elsku Stjáni,
viljum við segja þér og Emma
bróður að þótt þið séuð komnir á
annan stað vitum við að þið veitið
okkur styrk og eruð með okkur á
erfiðum stundum sem þessari.
Elsku mamma, pabbi, Vigdís og
Valdi, Guð veri með ykkur í þess-
ari miklu sorg og gefi ykkur styrk.
Systkinakveðja,
Bolli, Gunnar, Ingibjörg,
Kristín, Ragnhildur og
Ásthildur.
Lát þitt bar snöggt að, elsku
bróðir. Á milli okkar var mikill
kærleikur og vinskapur góður alla
tíð. Minningar um mætan dreng
streyma fram í hugann. Kristján
fór í sveit sem unglingur að
Klaustri, síðan Skaftártungu. Hann
var vörubílstjóri á Óskarsstöð á
Raufarhöfn eitt sumar og tvö sum-
ur hjá Haföldunni á Seyðisfirði.
Fór síðan á sjóinn, fyrst sem kokk-
ur eina vertíð á Stafnesi, en var
hann sjóveikur alla þá vertíð og lá
við að hann yrði afhuga sjó-
mennsku eftir það. En á endanum
sjóaðist hann og fór í Vélskóla Ís-
lands og varð hann vélstjóri á bát-
um í nokkur ár. Það var alltaf gott
að leita til hans ef eitthvað bjátaði
á, því að það lék allt í höndunum á
honum. Hann var úrræðagóður og
hjálpsamur, eins var stutt í húm-
orinn og smitaði hlátur hans allt í
kring.
Þín er sárt saknað, kæri bróðir,
Guð geymi þig.
Þinn bróðir,
Bolli Thor.
Elsku Stjáni minn. Þú áttir alltaf
sérstakan stað í hjarta mínu, þótt
okkar samskipti hafi mætt miklum
mótbyr.
Tilfinningar mínar hafa verið
fullar trega og eftirsjár á því sem
hefði getað orðið, ósögð orð og
sögð.
En ég hugga mig við okkar síð-
asta samtal sem var svo innilegt og
skemmtilegt, þar sem kærleikurinn
og fyrirgefningin var í fyrirrúmi.
Kærleikurinn sigrar allt og fyr-
irgefningin er máttugt meðal á
gömul sár.
Takk, Stjáni, fyrir þessa góðu
minningu. Við kvöddumst í góðu.
Elsku Stjáni minn, núna ertu
frjáls, frjáls undan oki versta óvin-
ar mannkyns.
Ég bið algóðan guð að vaka yfir
þér og sýna þér ljósið.
Hvíl í friði.
Angela Kelly Abbott.
KRISTJÁN
VALDIMARSSON