Morgunblaðið - 08.11.2006, Blaðsíða 32

32 MIÐVIKUDAGUR 8. NÓVEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Auður KristínAntonsdóttir,
fæddist á Hofsósi
24. febrúar 1950.
Hún lést á líkn-
ardeild LHS í Kópa-
vogi 1. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðmundur Anton
Tómasson bílstjóri,
f. 21. nóvember
1914, d. 14. sept-
ember 1982, og Lí-
ney Sigurlaug
Kristinsdóttir, for-
stöðukona á Dvalarheimilinu Ási í
Hveragerði, f. 28. desember 1913,
d. 1. maí 2000. Systkini Auðar eru
Ólafur Tómas, f. 2. maí 1935, maki
Ásdís Dagbjartsdóttir; Sigríður, f.
30. júní 1938, maki Hörður Ein-
arsson, d. 25. mars 1999; Kristinn
Gísli, f. 11. júní 1942, maki María
Þórarinsdóttir; Þorkell Máni, f. 2.
ágúst 1946, d. 12. júní 1999, fyrri
kona Erna Marlen, síðari kona
María Bjarnadóttir; og Sigurlína
Ásta, f. 1. september 1948, maki
Arnar Daðason. Auður ólst upp í
Hveragerði en eftir að hún hóf
nám í framhaldsskóla dvaldi hún
hjá Sigríði systur sinni og Herði í
Garðabænum.
Auður giftist 21. júlí 1973 Andr-
ési Sigurðssyni félagsfræðingi, f. í
Reykjavík 2. júní 1945. Foreldrar
hans voru Guðrún Jónsdóttir hús-
móðir, f. í Hvammi undir Eyja-
fjöllum 14. mars 1906, d. í Reykja-
vík 6. febrúar 1998, og Sigurður
Einarsson vélsmíðameistari, f. í
Rannsóknastofu Háskólans í
veirufræði, Landspítala. Rann-
sóknirnar beindust m.a. að mati á
árangri bólusetninga, þróun og
stöðlun ELISA-mótefnamælinga,
auk þjónusturannsókna. Stunda-
kennari í veirufræði við líf-
fræðiskor HÍ 1975–83 og við
Hjúkrunarskóla Íslands 1980–84.
Í rannsóknaleyfi á árinu 1981
vann hún við rannsóknir á misl-
ingaveiru og aðferðum til mót-
efnamælinga við Kaupmanna-
hafnarháskóla, Institut for
Medicinsk Mikrobiologi. Hún var
framkvæmdastjóri Félags ísl.
náttúrufræðinga hluta árs 1993
og 1994–95.
Auður sat í stjórn Líffræði-
félags Íslands 1987–91, í kjararáði
Félags ísl. náttúrufræðinga (FÍN)
1986–89 og var formaður félags-
ins 1989–91. Hún sat í fjölda
samninga- og samstarfsnefnda á
vegum FÍN frá 1987–2006 og
hafði frumkvæði að réttinda- og
löggildingarmálum náttúrufræð-
inga á Landspítalanum. Auður sat
í stjórn BHM 2000–2002, í ráð-
gjafanefnd FÍN frá 2001 og var
kjörinn heiðursfélagi á 50 ára af-
mæli félagsins 2005.
Áhugamál Auðar voru mörg.
Þar mætti helst nefna trjáræktina
við hús þeirra systra á Miðhóli í
Sléttuhlíð í Skagafirði, ferðalög,
bóklestur og brids. Vinahópur
Auðar var stór bæði í leik og
starfi.
Útför Auðar verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Nýjabæ undir Eyja-
fjöllum 29. október
1905, d. í Reykjavík
6. mars 1960. Börn
Auðar og Andrésar
eru Sigurlína, f. 11.
janúar 1974 og Sig-
hvatur, f. 24. mars
1976. Sonur Sig-
urlínu er Ómar
Andrés Ottósson, f.
22. júlí 2001. Auður
og Andrés bjuggu
lengst af á Tóm-
asarhaga 53 í
Reykjavík.
Auður lauk landsprófi frá
Kvennaskólanum í Reykjavík
1966 og stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum í Reykjavík árið 1970.
Hún lauk B.S.-prófi í líffræði frá
Háskóla Íslands 1973 og eins árs
framhaldsnámi í veirufræði frá HÍ
1975. Hún stundaði framhaldsnám
við HÍ í ónæmisfræði og sam-
eindaerfðafræði og sótti auk þess
fjölda starfstengdra námskeiða.
Auður varð löggiltur nátt-
úrufræðingur í heilbrigðisþjón-
ustu 1991. Lokaritgerð Auðar í
veirufræði við HÍ fjallaði um ár-
angur af mislingabólusetningu á
Íslandi og hún var meðhöfundur
að fræðiritum og ritaði auk þess á
annan tug ágripa sem birst hafa í
innlendum og erlendum ráð-
stefnuritum.
Auður vann við rannsóknir á
veirusjúkdómum í mönnum við
Tilraunastöð Háskólans í meina-
fræði að Keldum 1973–74 og frá
1974– 2005 við rannsóknir á
Mikilli baráttu er lokið, Auður,
yngsta systir mín er fallin í valinn.
Í október 2004 féll dauðadómur-
inn óvænt og óvæginn, krabbamein-
ið orðið útbreitt um líkamann og
henni voru áætlaðir 2–4 mánuðir lífs.
En það var aldrei hennar stíll að gef-
ast upp baráttulaust og með dyggri
hjálp læknavísindanna og hins
ágæta læknis, Óskars Jóhannsson-
ar, fengust 2 ár þokkalegra lífsgæða
þar til á síðustu mánuðunum.
Í minni lífsins bók á systir mín
margar blaðsíður.
Hún var yngst okkar systkina og
ég á 12. ári þegar hún fæddist.
Vegna veikinda föður okkar varð
mamma að sjá okkur farborða og
amma Sigurlína gekk til liðs við okk-
ur og fóstraði Auði frá 3ja mánaða
aldri. En saman ólumst við svo upp
undir umsjá þeirra sterkra kvenna,
mömmu og ömmu. Sem barn var
hún fremur hæglát, talaði fátt en
framkvæmdi meira, og ævinlega
stóð hún við sitt. Hún gafst ógjarna
upp fyrir ofureflinu og sjálf sagðist
hún hugsa með þakklæti til mömmu
og ömmu fyrir umburðarlyndi þegar
hún kom heim, krambúleruð og í
rifnum flíkum eftir slagsmál við
strákana í þorpinu, aðalatriðið var
að standa fyrir sínu.
Þó ég dveldi mikið fjarri heim-
ilinu, á barnsárum Auðar fékk ég
alltaf bréf frá ömmu og góðar lýs-
ingar á framgangi fjölskyldunnar,
ekki síst hjá barninu hennar. T.d.
þegar Auður var í 11 ára bekk þótti
ömmu heimaverkefnin vera orðin
ansi lítil og létt svo hún gekk fyrir
skólastjórann og sagði barnið ekki
hafa nóg að gera. Um áramótin var
Auður flutt einn bekk fram og lauk
honum að vori.
Þegar við Hörður stofnuðum
heimili haustið 1964 flutti Auður inn
til Harðar á undan mér, þá 14 ára og
í Kvennaskólanum. Hjá okkur bjó
hún svo þar til hún gifti sig, þá langt
komin með sitt háskólanám.
Ég, stóra systir, hugðist taka upp-
eldishlutverkið föstum tökum. Á
þessum árum voru minipils og næl-
onsokkar aðalfatnaður skólastúlkna,
algjörlega óháð veðurfari. Morgun
eftir morgun stóð ég með prjónlesið
í höndunum, sem ég rétti fram um
leið og ég hélt smátölu um alla þá
sjúkdóma sem hlotist gætu af að
fara svona klædd út í vetrarfrostið.
Þetta eru misskildustu góðverk mín
um dagana og skemmst frá því að
segja að undantekningarlaust skall
útidyrahurðin svo harkalega að stöf-
um þegar þú, litla systir, yfirgafst
kjallaraíbúðina í Norðurmýrinni að
ég sá mér þann kost vænstan að
hætta þessum morgunsöng svo okk-
ur yrði ekki sagt upp húsnæðinu.
En ég var ekki af baki dottin, hún
eyddi nánast engum tíma í heima-
lærdóm, það hlaut allt að vera komið
í ólestur. Svo ég hringdi í skólastýru
Kvennaskólans og lýsti áhyggjum
mínum. Hún vissi ekki um hvað ég
var að tala, þessi nemandi væri
bráðnæmur og ekkert til að kvarta
yfir. Já, ekki skil ég hvernig þú,
Auður mín, slappst í gegn um þenn-
an tíma, ljúkandi prófum með sóma
og haldandi góðri andlegri og líkam-
legri heilsu.
Þegar við systur allar fyrir 13 ár-
um hófum skógrækt norður við út-
haf voru margar raddir sveitung-
anna á þá lund að slíkt væri vonlaust
verk. Auður brást fálega við þessum
hrakspám en hugsaði örugglega
meira og þetta varð bara hvatning til
að ná árangri. Hún lagði sig fram um
að prófa allar mögulegar og ómögu-
legar tegundir og afbrigði gróðurs
og hver sem afföllin voru var aldrei
gefist upp, heldur tvöfaldur plöntu-
fjöldi settur niður næsta vor. Hún
undirbjó jafnvel plöntur til flutnings
norður með því að herða þær og
fóstra vetrarlangt á svölum sínum.
En þegar hún í hitteðfyrra setti nið-
ur hvítu rósina fannst mér nóg um
bjartsýnina og trúna á landið. Í sept-
ember síðastliðinn fór ég svo norður
og ég trúði vart mínum eigin augum
þegar ég leit undurfögur alhvít rósa-
blómin, sem ég færði henni svo af-
klippt í vasa á sjúkrahúsið. Í dag eru
haustlitir skógarins í hlíðinni farnir
að gleðja augu sveitunganna.
Dægrastytting vetrartímans var
svo að glíma við hvers konar hug-
arþrautir, spila brids, leysa orðagát-
ur, myndagátur, sudoku, þúsund
stykkja púsluspil eða svo.
Við lærðum snemma að spila
brids, því bæði amma og mamma
voru miklar spilakonur. Marga jóla-
daga var komið saman heima hjá
mér og ávallt tekið í spil og sú mynd
sem ég ætla að geyma í hug mér er
þegar Auður situr við borðsendann
með kaffibollann, sagnir dræmar og
lítið virðist vera í spilunum, ekki
samstaða hjá andstæðingum, þá fær
hún sér góðan kaffisopa, brettir
kankvís upp ermar, segir slemmu
upp úr þurru og stendur hana með
glæsibrag. Það er langt síðan bilið
sem aldursmunur okkar skapaði
hvarf og ég hefi lengi sótt ráð til
Auðar, enda hefur hún ævinlega
reynst traustur vinur.
Ég veit að ég á oft eftir að minnast
systur minnar við hin ýmsu tækifæri
og Guði sé lof fyrir það.
Fjölskyldu hennar bið ég allrar
blessunar.
Sigríður systir.
Kæra systir, þá er komið að
kveðjustund. Það eru tvö ár frá því
að þú fékkst þann dóm að þú ættir
aðeins örfáa mánuði eftir af þessu
lífi. Þessir fáu mánuðir urðu að
tveimur árum og varst þú ákveðin í
að nýta þennan tíma eins vel og
hægt var. Þú tókst hispurslaus á
móti ættingjum og ræddir veikindi
þín upp að því marki sem við vildum
fræðast um ástandið hverju sinni.
Umfram það varstu ekkert að setja
veikindin of mikið í umræðuna. Eftir
að veikindin komu í ljós hófu margir
einstaklingar sem og vina- og sam-
starfshópar að hittast með þér
reglulega í hádegissnarli eða kaffi á
hinum ýmsu veitingastöðum. Þarna
varst þú hressust af öllum og hrókur
alls fagnaðar. Þú eyddir þessum
tíma sem þú áttir eftir sem sagt ekki
í volæði, enda hefði það verið ólíkt
þér.
Þú varst sem barn í sveit frá fimm
til tólf ára aldurs á heimili Ingi-
bjargar móðursystur okkar og
hennar manns Eiríks, að Hlemmi-
skeiði á Skeiðum. Þar kom í ljós að
þér líkaði best að ganga til útiverka
með Eiríki sem þér líkaði afar vel að
vera í nálægð við. Þarna öðlaðist þú
skilning á sveitastörfum sem varð til
þess að ég átti mjög auðvelt að ræða
við þig um bústörf meðan við Arnar
vorum bændur.
Eitt hafðir þú fyrir reglu þegar þú
komst í heimsókn. Þú náðir táning-
unum á heimilinu afsíðis og ræddir
við þá um stöðuna í námi þeirra
hverju sinni. Þannig lést þú þér
ávallt annt um þá og sýndir þeim
áhuga og stuðning á viðkvæmum
unglingsárum þeirra.
Vorið 1993 námum við systur þ.e.
Sigga, þú og ég, land að Miðhóli í
Sléttuhlíð í Skagafirði. Það vor var
landið girt og gróðursettar ca. þús-
und plöntur, þar af stór hluti í harð-
an melinn. Í þessu verkefni blómstr-
aðir þú ef hægt er að komast svo að
orði um miðaldra konur sem á
hverju vori stóðu dag eftir dag í
gróðursetningum á trjám í hvernig
veðri sem var. Oftar en ekki var
þurrkur og rok þannig að hár stóð
strítt af sandi og moldroki. Þar sem
melurinn er nú ekki vel fallinn til
trjáræktar gátu afföll orðið mikil en
þú hafðir gjarnan á orði þegar verið
var að gróðursetja e.t.v. í þriðja sinn
á sama stað að nú hlyti að vera kom-
inn nægjanlegur skítur í jarðveginn.
Ég held líka að það hafi aldrei hvarfl-
að að okkur að hætta og gefast upp
þó landið væri erfitt til ræktunar.
Byggingarframkvæmdir hófust 1995
og það ár var hús okkar systra reist.
Þetta var afar fjölskylduvæn fram-
kvæmd því velflestir fjölskyldumeð-
limir tóku þátt í henni. Það tók nokk-
ur ár að pota byggingunni áfram en í
framkvæmdarferðum varst þú alltaf
sjálfskipaður handlangari og hægri
hönd Arnars yfirsmiðs. Ég er þess
líka fullviss að þið mátuð hvort annað
að verðleikum og ég veit að þessar
ferðir ykkar voru þér að skapi.
Við systur fórum í norðurferðir
jafnt að sumri sem og vetri. Ekki
þóttum við alltaf nógu fyrirhyggju-
samar um veðurspá. Við nefnilega
bara ákváðum að fara og svo var lagt
af stað. Í vetrarferðum hrepptum við
oft á tíðum hrein og klár óveður og
það fór að verða máltæki þegar við
ætluðum norður hvort veðurspáin
væri nú örugglega orðin nógu slæm.
Við Auður villtumst líka eitt sinn á
ferðalagi inni á hálendi, þvældumst
svolítið um en komum okkur sjálfar
til byggða, góðar með okkur en dálít-
ið þvældar eftir nær sólarhrings
ferðalag.
Ég mun sakna þín systir góð og ég
sakna ferðafélaga míns til margra
ára.
Sigurlína systir.
Í návist Auðar var engin þörf á
látalátum, væmni var ekki hennar
stíll og ekki hafði hún heldur of mörg
orð um hlutina. Ég ætla að reyna að
hafa sama háttinn á hér.
Í raun finnst mér ótrúlegt að hún
frænka mín skyldi lúta í lægra haldi
fyrir sjúkdómnum. Kletturinn sem
ekkert virtist hagga og allt virtist
geta sigrað. Hún, sem var svo hryss-
ingslega ljúf eða var hún ljúflega
hryssingsleg, ég veit ekki hvort á
betur við. Fyrir mér var hún bara
Auður og átti enga sér líka. Mér
fannst hún oft ekki síður systir mín
heldur en systir mömmu, enda lítið
eitt lengra á milli mín og Auðar og
var á milli mömmu og Auðar.
Kannski var það bara óskhyggja, því
stundum örlaði á afbrýðissemi hjá
mér út í þetta bandalag þeirra
systra, Auðar, Sillu og mömmu.
Hún frænka mín var bæði þrjósk
og þver ef því var að skipta og hún
gafst eiginlega aldrei upp. Þessi eig-
inleiki sýndi sig svo gjörla þegar þær
systur byggðu sér hús og ræktuðu
upp land á versta stað í landi Miðhóls
í Skagafirði. Þá var bara spýtt í lófa
og asparsprotarnir reknir niður með
hamri. Núna rúmum áratug síðar
geta stuttlappaðir týnst í systraskóg-
inum og rósir blómstra í heimreið-
inni. Þessi eiginleiki kom líka svo
skýrt í ljós þegar Auður greindist
með krabbamein fyrir réttum tveim-
ur árum. Hún ætlaði sér sigurinn og
uppskar lengri tíma heldur en
læknar spáðu fyrir um.
Við Hafsteinn vottum Andrési,
Línu, Sighvati og Ómari Andrési
okkar dýpstu samúð og einnig systr-
um hennar og vinum sem sjá á eftir
góðri vinkonu og félaga.
Mín kæra frænka, far þú í friði og
haf þökk fyrir allt og allt.
Guðfinna (Guja).
Elsku Auður mín. Þá hefur þú yf-
irgefið líkama þinn eftir erfið veik-
indi. Ég átti því láni að fagna að
dvelja á heimili ykkar Andrésar á
menntaskólaárum mínum. Það var
gott að búa hjá ykkur. Ég sat oft hjá
þér við eldhúsborðið og þá töluðum
við um alla heima og geima. Ég
treysti þér fyrir því hver ég var,
hvernig mér leið og hvað ég fann og
ég fann að þú hlustaðir á mig af
áhuga. Margt sem þú sagðir við mig
hjálpaði mér að skilja sjálfa mig,
aðra og lífið á betri hátt. Svo skaut
Andrés inn orði eða spilaði fyrir okk-
ur fallega tónlist og þá var ekki kom-
ið að tómum kofunum. Hjá ykkur
byrjaði ég að hlusta á tónlist á allt
annan hátt. Lína og Sighvatur voru
bara lítil þá en þau voru skemmtileg.
Þau lágu gjarna á gólfinu í borðstof-
unni og teiknuðu. Stundum rifust
þau og þá var það bara gert almenni-
lega.
Árin liðu. Ég varð fullorðin, eign-
aðist fjölskyldu og við hittumst ekki
svo oft en það var alltaf gaman þegar
við hittumst. Þú hafðir mikla kímni-
gáfu og varst ein af þeim manneskj-
um sem taka sjálfar sig ekki of hátíð-
lega. Þú sást líka gjarna broslegu
hliðina á hlutunum. Fyrir nokkrum
árum fórum við að hafa meira sam-
band. Þú sýndir mér og sannaðir hve
mikill klettur þú ert og hjálpaðir mér
mikið á tíma sem ég átti erfitt. Það
var mér gríðarlega mikils virði að
vita af þér. Seinna hringdi ég í þig og
þakkaði þér fyrir þetta. „O, ég hef nú
sosum ekki gert mikið fyrir þig,“
sagðir þú. En ég sagði þér að það
sem skipti mig máli var hver þú varst
og að finna stuðninginn. Takk, elsku
Auður mín.
Eftir að þú veiktist fyrir tveimur
árum fór ég að venja komur mínar til
þín og Andrésar aftur. Þú tókst veik-
indum þínum af yfirvegun, varst
meðvituð allan tímann um hvert
stefndi. Það var gott að koma til ykk-
ar og við töluðum um alla heima og
geima. Við ræddum líka veikindin
þín og þú sagðir mér alltaf hver stað-
an var í það og það skiptið án þess að
það virtist koma þér úr jafnvægi.
Krakkarnir mínir komu stundum
með mér í þessar heimsóknir. Oftast
kom Ásdís Margrét litla dóttir mín
með og stundum lék hún við Ómar
Andrés ömmustrákinn þinn. Þú varst
stolt af honum og þér var mjög um-
hugað um velferð hans. Þegar ég
hitti þig seinast varst þú orðin mjög
veik. En ég gat sagt þér frá því hve
mikils virði þú varst mér.
Elsku Auður. Góða ferð þangað
sem þú ferð. Takk fyrir að vera til og
vera sú sem þú varst. Þú ert falleg
sál og þú snertir líf mitt og fjölskyldu
minnar fallega. Fyrir það erum við
ævinlega þakklát. Ég, Birgir og
börnin okkar viljum votta Andrési,
Sighvati, Línu og Ómari Andrési
okkar innilegustu samúð og senda
þeim kærleikskveðjur. Mikil mann-
eskja með stórt hjarta er gengin en
sál hennar skín að eilífu.
Þín frænka,
Steinunn.
Fallin er frá eftir erfið veikindi
æskuvinkona okkar hún Auja. Það
eru tvö ár síðan hún greindist með
illvígt krabbamein sem nú hefur
dregið hana til dauða. Hún barðist
hetjulega við þennan vágest til hins
síðasta. Við erum ævinlega þakklátar
fyrir þessar samverustundir síðustu
tvö ár. Það voru ófáar stundirnar á
kaffihúsum borgarinnar þar sem við
þrjár gleymdum okkur yfir dýrindis
rjómatertum og ljúffengu cappuch-
ino. Þar voru rifjuð upp bernsku-
brek, slúðrað og hlegið. Það var líka
tekið á alvarlegri málum, pólitík,
stéttarbaráttu og svo voru auðvitað
börnin og ömmubörnin oft til um-
ræðu. Henni varð tíðrætt um Ómar
Andrés, ömmubarnið sitt, enda átti
hann sérstakan sess í hennar huga.
Það er ánægjulegt að rifja upp
sumarbústaðarferðina sem við fórum
í, norður í Miðhól í fyrrasumar. Þar
hafði hún ásamt systrum sínum
Siggu og Sillu komið sér upp falleg-
um bústað. Gaman var að ganga með
Auju um landareignina þar sem hún
sýndi okkur stolt skógræktina. Auja
naut sín mjög vel í sveitinni, þar sem
hún hafði útsýni yfir í Drangey,
Málmey og Skagafjörðinn. Hún fór
oft ein þangað og dvaldi í nokkra
daga í senn, átti góða vini á næsta
bæ, þar sem Ella bóndi býr og henn-
ar fjölskylda.
Í þessari ferð keyrðum við um,
borðuðum góðan mat, spiluðum, og
horfðum á „Matador-þættina“ Þetta
var yndisleg ferð.
Síðasta ferðin sem við fórum sam-
an var núna í haust, í Hestlandið, þar
sem Heiða á sumarbústað. Þar voru
dregin upp gömul sendibréf og
myndir frá því við vorum saman í
barnaskólanum í Hveragerði.
Við skemmtu okkur vel og hlógum
mikið, enda hafði Auja smitandi hlát-
ur.
Það var notalegt að orna sér við
gamlar minningar, rifja upp skóla-
Auður Kristín Antonsdóttir