Morgunblaðið - 08.11.2006, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. NÓVEMBER 2006 33
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
SIGURÐUR HALLVARÐSSON
rafvirki,
Kristnibraut 33,
Reykjavík,
lést á Landspítala Landakoti sunnudaginn 5. nóv-
ember.
Jarðarförin fer fram frá Bústaðakirkju fimmtudag-
inn 9. nóvember kl. 11.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim sem vilja
minnast hans er bent á líknarfélög.
Málhildur Þóra Angantýsdóttir,
Angantýr Sigurðsson, Erla Björk Gunnarsdóttir,
Hallvarður Sigurðsson, Anna Margrét Ingólfsdóttir,
Elín Fríða Sigurðardóttir, Davíð Þór Óskarsson
og afabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, fósturfaðir, stjúpfaðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN EINARSSON
vélstjóri
frá Smyrlabjörgum,
Suðursveit,
lést á Sóltúni 2 sunnudaginn 5. nóvember.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni föstudaginn
10. nóvember kl. 13.00.
Alda Júlíusdóttir,
Jón Ívar Einarsson, Dóra Kristín Briem,
stjúpbörn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
✝
Ástkær sonur okkar, bróðir og barnabarn,
ÓLAFUR SVERRIR SÖLVASON,
verður jarðsunginn frá Árbæjarkirkju laugardaginn
11. nóvember kl. 14.00.
Sölvi Ólafsson, Ingibjörg Sverrisdóttir,
Ragnheiður, Vera, Guðrún
og Anna Elísabet,
Sverrir Sveinsson, Guðrún Maack.
✝
Ástkær eiginkona mín, fósturmóðir og amma,
BIRNA INGIBJÖRG EGILSDÓTTIR
frá Miðgrund í Skagafirði,
Stórholti 6a,
Akureyri,
andaðist á Fjórðungssjúkrahúsi Akureyrar
mánudaginn 6. nóvember.
Sigurður Sigmarsson,
Helgi Jónsson,
Nótt Magdalena Helgadóttir.
✝
Elskulegur faðir minn, sonur og bróðir,
STEFÁN KARL KRISTINSSON,
lést af slysförum sunnudaginn 29. október.
Útförin fer fram frá Grindavíkurkirkju föstudaginn
10. nóvember kl. 13.
Hansína Guðný Stefánsdóttir,
Kristinn Ingimar Karlsson,
Una Ósk Kristinsdóttir.
✝
Okkar yndislega móðir, tengdamóðir og amma,
EVA KRISTINSDÓTTIR
sjúkraliði,
Austurströnd 10,
Seltjarnarnesi,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti mánu-
daginn 6. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Kristinn Ólafsson, Laufey Elísabet Gissurardóttir,
Berglind Ólafsdóttir, Dag Helge Iversen,
Anna Lóa Ólafsdóttir,
Margrét Lind Ólafsdóttir, Jóhann Pétur Reyndal,
Magnús Sverrir Ólafsson
og barnabörn.
Elsku Skafti.
Til hamingju með
daginn. Þú hefðir orðið
35 ára í dag. En þú
stoppaðir ekki hjá
okkur nógu lengi til
þess. Varst tekinn óvænt í burtu,
alltof snemma. Enginn veit af
hverju. Við söknum þín mikið og
hugsum um þig á degi hverjum. Þú
varst ávallt svo glaðlyndur og
skemmtilegur. Fjölskyldurækinn og
góður drengur. Það vantar svo mikið
þegar þú ert farinn. Það vantar dag-
legu símtölin og reglulegu heimsókn-
irnar. Það vantar nærveru þína sem
var svo góð. Við munum alltaf minn-
ast þín og geyma þig í okkar hjarta.
Guð blessi þig, elsku drengurinn
okkar.
Pabbi og mamma.
Skafti Kristján hefði orðið 35 ára í
dag, 8. nóvember, en hann lést 14.
ágúst sl. Skafti var næstelstur af
þremur sonum Atla Skaftasonar og
Jónu Báru Jakobsdóttur frá Fá-
skrúðsfirði.
Skafti Kristján
Atlason
✝ Skafti KristjánAtlason fæddist
í Neskaupstað 8.
nóvember 1971.
Hann lést á Land-
spítalanum 14.
ágúst síðastliðinn
og var útför hans
gerð 19. ágúst.
Hvernig er hægt að
skilja þegar maður í
blóma lífsins er hrifinn
á brott frá eiginkonu,
ungum börnum og
öðrum ástvinum?
Skafti sem var svo
sterkur og hraustur og
átti allt lífið framund-
an. En sjúkdómarnir
eru stundum óþekkj-
anlegir og ekki í
mannlegum mætti að
greina þá fyrr en allt
er um seinan. Það er
erfitt að sætta sig við
að þessi hrausti maður sé ekki leng-
ur með okkur.
Sjáumst oft og verum hress, voru
orðin sem Skafti notaði mikið. Hann
sem var alltaf hrókur alls fagnaðar
og var duglegur að hafa samband við
ættingja og vini. Honum var umhug-
að um afa sína og ömmur og ræktaði
samband við þau á fallegan hátt. Af
öðrum barnabörnum ólöstuðum má
segja að Skafti hafi verið afa sínum
og ömmu í Sigtúni mjög náinn. Hann
kom oft til þeirra og hringdi til þeirra
þegar hann var á sjó. Þeir nafnarnir
voru vinir og báðir áhugamenn um
sjómennsku.
Á Fáskrúðsfirði ólust bræðurnir
upp við leik og störf. Ég fylgdist með
þeim vaxa úr grasi og fannst mér
alltaf léttleiki og innilegur vinskapur
einkenna samband þeirra. Á ung-
lingsárum mætti Skafti mótlæti sem
erfitt var að takast á við. Kom þá í
ljós hversu sterkur hann var.
Skafti var mjög söngelskur maður
og kunni marga texta. Ég man sér-
staklega eftir lagi sem hann söng
fyrir mig einu sinni. Lagið var um
vorið sem kom að sunnan, fallegt lag
og texti sem hrífur þá sem eru næm-
ir. Þetta lag var síðan sungið við út-
för Skafta.
Ungur hóf hann sambúð með unn-
ustu sinni, Þóreyju Eiríksdóttur frá
Borgarfirði eystra. Þau eiga börnin
Örnu sem er 5 ára og Atla 3 ára.
Skafti var stoltur af fjölskyldu sinni
og umhugað um velferð hennar.
Þrátt fyrir að búa á Borgarfirði
stundaði hann sjóinn á skipum frá
Fáskrúðsfirði og var lengst stýri-
maður á Hoffellinu.
Á fallegum júlídegi á liðnu sumri,
þegar Borgarfjörður skartaði sínu
fegursta, heimsótti ég og mitt fólk
Skafta og fjölskyldu. Skafti var glað-
ur og hress og spaugaði eins og hon-
um einum var lagið. Við áttum sam-
an skemmtilegt síðdegi sem ég mun
aldrei gleyma. Hann leiðbeindi okk-
ur um áframhaldandi ferðalag til
Loðmundarfjarðar. Þegar við
kvöddumst þennan fallega dag ætl-
uðum við að sjást fljótlega aftur,
jafnvel næsta dag, við messu í Loð-
mundarfirði, en það varð ekki.
Nú þegar Skafti er farinn situr eft-
ir mikil sorg en minning um góðan og
elskulegan dreng lifir. Ég vil þakka
fyrir þær stundir sem ég átti með
frænda mínum. Megi góður Guð
styrkja Þóreyju og börnin í sorginni,
foreldra hans, bræður og fjölskyldur
þeirra, móðurömmu og afa og ömmu
í Sigtúni sem ég veit að syrgja hann
mjög mikið.
Blessuð sé minning um góðan
dreng.
Erla frænka.
ferðalögin, skólafélagana og öll
bernskubrekin. Uppátækin voru af
ýmsu tagi, frá því að fara í leyfisleysi
á Selfoss, keyra skellinöðrur um
þorpið, synda í Varmá, heimsækja
spákonur, og slást við strákana. Auja
var hetjan okkar, bjargaði okkur iðu-
lega út úr slagsmálunum því hún var
sterkust. Það var kannski ástæða
fyrir því að hún var send í Kvenna-
skólann í Reykjavík: „að gera úr
henni dömu“.
Auja fluttist með fjölskyldu sinni
ung að aldri úr Skagafirðinum til
Hveragerðis. Við kynntumst henni
þegar við byrjuðum í barnaskólan-
um. Þar hófst vinskapur okkar sem
hélst alla hennar tíð. Við vorum oft
samferða úr skólanum, komum við
heima hjá Auju þar sem amma henn-
ar beið okkar með heitt kakó. Við
bárum óttablandna virðingu fyrir
ömmu Sigurlínu sem var peysufata-
klædd upp á hvern einasta dag. Hún
leyfði okkur líka stundum að malla
kökur í litla eldhúsinu sínu.
Auja var vel gefin, skapmikil, glað-
lynd og skemmtileg. Hún var afar
hlý og það var gott að vera nálægt
henni, enda gaf hún mikið af sér, var
kraftmikil og heilsteypt manneskja.
Hún var vinamörg og átti gott með
að umgangast fólk. Það var sama
hver umræðan var, aldrei kom mað-
ur að tómum kofunum hjá henni.
Það er ekki hægt að ljúka þessum
kveðjuorðum án þess að minnast á
ógleymanlegu stundirnar sem við
áttum með þeim hjónum Andrési og
Auju þegar þau bjuggu á Bragagöt-
unni.
Elsku Andrés, Sigurlína, Sighvat-
ur, Ómar Andrés og aðrir ættingjar,
missir ykkar er mikill, megi guð
gefa ykkur styrk og frið á erfiðum
tímum.
Einlægar samúðarkveðjur,
Ragnheiður og Kristín.
Haustið 1970 hittist hópur ung-
menna í gamla iðnaðarmannahúsinu
að Vonarstræti 1 til að hefja nám í líf-
fræðideild Háskóla Íslands sem þá
var nýstofuð. Í þeim hópi var Auður
Antonsdóttir sem nú er kvödd.
Líffræðin var að mestu kennd
fyrsta árið í Vonarstrætinu og auk
þess voru lesstofur í sama húsi. Þetta
varð til þess að við nemendurnir
bjuggum þar nánast, sóttum
kennslustundir, lásum á lesstofun-
um, spiluðum og spjölluðum á kaffi-
stofu og notuðum þann tíma sem af-
gangs var til að skemmta okkur af
öllum lífs- og sálarkröftum.
Þarna var Auður hrókur alls fagn-
aðar. Hún var ljós yfirlitum, þétt á
velli og þétt í lund, ljóngreind og full
af lífskrafti. Hún spilaði brigde við
strákana, og lét engan eiga neitt hjá
sér. Þá var ekkert til sem hét að hafa
áhyggjur af morgundeginum; menn
nutu líðandi stundar til fullnustu og
lífið blasti við með öllum þess gæðum
og vonum.
Þarna hófst vinátta sem hefur enst
fram til þessa dags. Þegar Auður
fékk sinn óvæga dóm fyrir réttum
tveimur árum ákváðu nokkrir gamlir
félagar að hittast vikulega í hádeginu
og borða saman. Skömmu síðar fékk
annar skólafélagi okkar, Árni Heim-
ir, sem einnig er nýlátinn, sama dóm
og slóst hann í för með okkur. Þessar
hádegisstundir urðu okkur öllum
mikils virði. Þótt heilsufarið væri
misjafnt tókst okkur undantekninga-
laust að njóta stundarinnar bæði með
gamni og alvöru. Þau Auður og Árni
deildu með okkur reynslu sinni af
veikindunum og meðferðinni og
tókst þeim á undraverðan hátt að
halda sjó þótt þau gerðu sér ljósa
grein fyrir því hvert stefndi.
Nú þegar Auður hefur þurft að
láta undan því eina sem við eigum
víst í þessu lífi þökkum við fyrir að
hafa átt svo stórbrotna og merkilega
konu að vini. Við sendum Andrési,
börnum hennar Línu og Sighvati,
dóttursyninum Ómari Andrési og
öðrum ættingjum og vinum einlægar
samúðarkveðjur.
Marta, Bergþóra, Gísli,
Hrefna, Margrét og Sigríður.
Við Auður kynntumst á okkar ung-
lingsárum í Hveragerði. Það var
Guðrún Aðalsteinsdóttir sem leiddi
okkur saman og áður en varði urðum
við þrjár óaðskiljanlegar. Við vorum
stundum nefndar hin heilaga þrenn-
ing, því þegar ein birtist komu venju-
lega hinar tvær töltandi á eftir. Við
vorum saman í hópi sem hittist í litlu
húsi sem kallað var Skátaheimilið og
þar var hlustað með andakt á nýjustu
afurðir Bítlanna og stór stund þegar
nýtt albúm kom í hús. Síðan var tek-
inn rúnturinn um plássið með þeim
sem voru komnir með próf og sungið:
„Baby you can drive my car...“ Þetta
voru góðir tímar og skemmtilegar
konur. Nú hafa þær báðar kvatt.
Guðrún lést í Danmörku fyrir all-
mörgum árum þar sem hún hafði
verið búsett og starfað sem kennari
og nú er Auður kvödd.
Alltaf voru sterkar taugar á milli
okkar þótt samvistir yrðu stopulli
með árunum. Við hittumst nokkrum
sinnum þegar hún átti í sínu veik-
indastríði og enn var húmorinn og
kjarkurinn óbilandi. Mér þótti vænt
um að geta kvatt hana á Landspítala
þegar hún var orðin mikið veik
Nú er orðið lítið eftir af hinni heil-
ögu þrenningu en minningar lifa um
góðar samverustundir.
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar.
Auður Aðalsteinsdóttir.
Fyrir tveimur árum endurnýjuð-
um við Auður gömul kynni, ýmist
tvær einar eða með gamla sauma-
klúbbnum úr Kvennó. Við gengum
eftir Ægisíðunni, heimsóttum
gróðrarstöðvar og fjárfestum í suð-
rænum plöntum, sigldum í kvöldsól
á Eyjafirði, dáðumst að útsýninu af
Veiðileysuhálsi á Ströndum og nut-
um haustlitanna á Þingvöllum. Oft-
ast fórum við þó á kaffihús í Reykja-
vík og gerðum kökum og sætabrauði
góð skil. Við tókum tæknina í þjón-
ustu okkar og sms-skeytin flugu á
milli. Við töluðum í kapp og hlógum
að bröndurum hvor annarar rétt
eins og fyrir fjörutíu árum. En nú er
komin kveðjustund:
Í morgun saztu hér
undir meiði sólarinnar
og hlustaðir á fuglana
hátt uppí geislunum
minn gamli vinur
en veist nú, í kvöld
hvernig vegirnir enda
hvernig orðin nema staðar
og stjörnurnar slokkna
(Hannes Pétursson).
Ég þakka Auði gömlu og nýju
kynnin, hún er kært kvödd.
Guðrún Þorbjarnardóttir.
 Fleiri minningargreinar um Auði
Kristínu Antonsdóttur bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Bergþóra, Val-
gerður Sverrisdóttir, Bekkj-
arsystur, Starfsfólk á veirufræði-
deild LHS, Sigríður
Guðmundsdóttir, Margrét Guðna-
dóttir, Sigrún Guðnadóttir, El-
ínborg Hilmarsdóttir, Páll Hall-
dórsson og Ína Björg
Hjálmarsdóttir, Arthúr Löve og
Unnur B. Johnsen.