Morgunblaðið - 16.03.2007, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2007 45
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát eiginkonu minnar,
ÁSTHILDAR EYJÓLFSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar B2 á Land-
spítala háskólasjúkrahúsi Fossvogi.
Þórður R. Jónsson,
Sigríður Björk Þórðardóttir, Sigurður Björgvinsson,
Hjörtur Þórðarson, Helene Alfredson,
Harpa Þórðardóttir, Ásmundur Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Hjartans þakkir til allra er vottuðu okkur samúð og
hlýhug vegna fráfalls ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
JÓSEFS TRYGGVASONAR
bónda,
Þrastarhóli,
sem jarðsunginn var frá Möðruvallarkirkju laugar-
daginn 24. febrúar sl.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heimahlynningar á
Akureyri, Karlakórs Akureyrar-Geysis og sr. Solveigar Láru Guðmundsdóttur.
Guð blessi ykkur öll.
Vilborg Pedersen,
Hreinn Pálsson, Sigríður Bjarkadóttir,
Salvör Jósefsdóttir, Árni Ómar Jósteinsson,
Ingibjörg V. Jósefsdóttir, Sigurður Svan Gestsson,
Óskar Jósefsson, Ingibjörg Sverrisdóttir,
Haraldur Jósefsson,
Sigrún Jósefsdóttir, Friðbjörn Hilmar Kristjánsson,
Hildur Jósefsdóttir, Guðmundur Örn Helgason,
Níels Jósefsson, Anna Jóna Vigfúsdóttir,
Heiða Björk Jósefsdóttir, Ingi Rúnar Jónsson,
Sigríður Hrefna Jósefsdóttir S., Ricky Carl Sørensen,
Ólöf Harpa Jósefsdóttir, Axel Grettisson.
✝
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og útför
elskulegs bróður okkar, mágs og frænda,
ÞORVARÐAR GUÐMUNDSSONAR
bónda,
Stekkum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðisstofnunar
Suðurlands fyrir góða umönnun og hlýju.
Sigríður Elín Guðmundsdóttir, Haukur Guðjónsson,
Böðvar Sigurjónsson,
Guðmundur Lárusson, Margrét Helga Steindórsdóttir,
Valdimar Lárusson, Elísabet Helga Harðardóttir
og fjölskyldur.
þinn er mikill og ykkar allra og bið ég
að Guð gefi ykkur styrk og von á
þessum erfiðu tímum.
Elsku Ingvar, ég kveð þig með
miklum söknuði en minningin um þig
lifir með okkur.
Nú legg ég augun aftur,
Ó Guð þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
Þín,
Þorbjörg
Þessi orð eru rituð í minningu vinar
míns Ingvars Árnasonar. Þó svo að
Ingvar hafi verið giftur henni Elsu
föðursystur minni þá leit ég ávallt á
Ingvar sem vin minn. Þegar ég var
um níu ára aldur þá áttaði ég mig á
því að Ingvar öðru vísi en hitt full-
orðna fólkið, hann gaf sér alltaf tíma
til þess að tala við mig einslega á jafn-
ingjagrundvelli. Hann talaði ekki nið-
ur til mín eins og sumt fullorðna fólkið
gerði, til að sýnast kurteist, heldur
talaði hann við mig sem jafningja í
stað þess að líta á mig sem einhvern
krakka. Ég fékk að hafa skoðanir og
þær voru jafnréttmætar skoðunum
hans, þessi samskipti voru mér dýr-
mæt og eiga eftir að nýtast mér sem
veganesti til framtíðar.
Ég man hvað það var gaman að
koma til Ingvars og Elsu þegar ég var
yngri, þar var alltaf til það nýjasta.
Hvort sem það var vídeó-tæki, lyft-
ingagræjur eða njósnasjónaukar, allt
var til í Hafnarfirðinum. Stundum var
nánast ævintýralegt að koma í heim-
sókn. Þó ég hafi elst þá mun ég halda
áfram að koma við í Hafnarfirðinum,
bæði til að heilsa upp á Elsu og einnig
til að láta hugann reika til ævintýra-
bjarma æskuheimsóknanna.
Ég mun viðhalda minningunum um
heimsóknirnar og vin minn Ingvar
með því að segja mínum nákomnustu
sögur af þessum ævintýrum og af
þessum einstaka vini sem ég eignað-
ist.
Ég votta Elsu, börnum, barnabörn-
um og foreldrum Ingvars mína
dýpstu samúð.
Ingi Björn
Ég á ennþá erfitt með að trúa því
að þú sért farinn, Ingvar, það er svo
miklu auðveldara að ímynda sér að þú
verðir í eldhúsinu, tilbúinn að spjalla,
næst þegar ég kem í heimsókn í
Lækjarbergið. Það var alltaf svo gott
að koma til ykkar Elsu, hjá þér fann
maður að það var hlustað og tekið
mark á manni. Það breytti engu á
hvaða aldri ég var, alltaf gat ég verið
viss um að þú kæmir fram við mig
sem jafningja. Elsku Ingvar, takk
fyrir allar góðu og skemmtilegu
stundirnar, sérstaklega í eldhúsinu
hjá ykkur Elsu.
Elsku Elsa, Árni, Doddi og fjöl-
skylda, megi góður guð styrkja ykk-
ur.
Sandra Rut.
Það er svo erfitt að trúa því að hann
Ingvar sé farinn, það er svo ósann-
gjarnt að svona góður maður skuli
þurfa að kveðja fyrir aldur fram, hon-
um hefur verið ætlaður annar tilgang-
ur. Hann Ingvar var einn sá persónu-
leiki sem manni finnst forréttindi að
hafa fengið að kynnast. Ég var svo
lánsöm að fá að þekkja Ingvar, það
voru ófáar útilegurnar sem við Val-
geir fórum með þeim á árum áður,
alltaf var gaman, við með strákana
okkar og þau með strákana sína. Við
lentum í ýmsum uppákomum í úti-
legunum, sérstaklega þegar veður
var vont, einu sinni td. vöknuðum við
upp við það á Kirkjubæjarklaustri að
Ingvar og Elsa fengu beljufót í gegn-
um tjaldið hjá sér, annað skipti urðum
við að taka allt upp um miðja nótt
vegna veðurs. Alltaf var þetta samt
gaman, Ingvar var ekki að æðrast yfir
svona smámunum, heldur hafði alltaf
lag á að gera gott úr hlutunum og
finna eitthvað spaugilegt við aðstæð-
urnar, svo þetta eru bara skemmti-
legar minningar. Ég fór í mína fyrstu
utanlandsferð með Valgeiri, Elsu og
Ingvari og vinahjónum þeirra. Það
var mikið gaman, margar góðar
minningar frá þeirri ferð. Við vorum
ekki í miklum samskiptum um nokk-
urra ára skeið, en sem betur fer komu
þau Elsa og Ingvar til okkar þar sem
ég bjó í Florida 2005, það var svo
notalegt að fá þau í heimsókn, eins og
alltaf, þau komu mér gjörsamlega á
óvart í samráði við Reyni, þau bönk-
uðu uppá, ég fór til dyra, kíkti útum
hliðargluggann á útihurðinni, sá að-
eins framan í mann sem stóð fyrir ut-
an og hugsaði með mér „Ef ég vissi
ekki betur gæti ég svarið að þetta
væri hann Ingvar“. Og það voru hann
og Elsa. Við áttum með þeim
skemmtilegar stundir þar, fórum með
þeim hitt og þetta, og ekki hafði Ingv-
ar breyst neitt, alltaf sami Ingvar,
skemmtilegur með sérlega góða nær-
veru. Ég mun alltaf þakka fyrir þá
heimsókn, að hafa endurnýjað kynnin
við þau góðu hjón. Við töluðum um að
þau mundu koma oftar og oftar, en við
fluttum heim það sama ár, og höfðum
góð samskipti við þau eftir að við
komum heim. Það var alltaf svo nota-
legt að koma til þeirra, síðast þegar
við komum sýndu þau okkur nýja
Bensinn hans Ingvars, hann var svo
ánægður með hann, kominn á
draumabíl. Hann ferðast öðruvísi
núna en vonandi líður honum vel þar
sem hann er, kvalirnar á enda. Því
miður verða ekki fleiri stundir með
Ingvari, ég hlakkaði svo til að verða
búin að koma mér fyrir í Hafnarfirð-
inum ég ætlaði að fá þau í mat sem
fyrst til okkar, en við eigum Elsu eftir
og góðar minningar.
Elsku Elsa, megi allar góðar vættir
styrkja þig og alla fjölskylduna þína á
þessum svo mjög erfiðu tímum.
Minningin um þennan góða dreng
lifir með okkur.
Oss héðan klukkur kalla,
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér,
þá söfnuð hans vér sjáum
og saman vera fáum
í húsi því, sem eilíft er.
Kveðja,
Hulda og Reynir.
Þakkarkveðja til félaga míns og
vinar í alltof stuttan tíma. Ingvar
minn, ég þakka þá umhyggju og ósér-
hlífni gagnvart mér og þeim sem
minna máttu sín.
Eina sögu vil ég segja, ekki af því
að allir séu góðir sem látnir eru held-
ur hreinan og beinan sannleikann:
Dag einn milli jóla og nýárs hafði
vínguðinn náð af mér völdum eins og
stundum vill verða. Hafði ég þá fengið
Ingvar til að keyra mig eftirmiðdag
einn og fram eftir kvöldi. Þar sem
vínguðinn hafði náð heltökum á mér
var mér fótaskortur og hrasaði á höf-
uðið, beint á andlitið, losnuðu við það
framtennur og illa var sprungin
neðrivörin.
Ingvar vildi drífa mig beint upp á
slysavarðstofu en ég hélt nú ekki, það
væri nú ekkert að mér. Keyrði Ingvar
mig þá heim, lét vita hvert ferðinni
var heitið og fór strax með mig upp á
slysavarðstofu eins og hann sagðist
mundu gera.
Allt kvöldið sat hann og beið, ekki
veit ég hversu lengi en svo mikið veit
ég að ég vaknaði heima morguninn
eftir.
Kom þá strax upp í hugann að ég
hafði gleymt að borga bílinn.
Ég fór strax í símann og hringdi í
Ingvar, til að athuga hversu mikið ég
skuldaði honum. Ingvar svaraði strax
„ekki neitt, ekki nokkurn skapaðan
hlut. Ég hef aldrei tekið krónu fyrir
að keyra fólk á slysavarðstofu eða
spítala, það myndir þú Ólafur Einars-
son heldur ekki gera“. Þarna hafði ég
tekið vinnu af Ingvari heilan eftirmið-
dag og fram eftir kvöldi, og ekki var
króna borguð.
Margur maðurinn hefði tekið sitt
og jafnvel rúmlega það án þess að svo
mikið sem sýna þakklæti.
Ingvar minn, ég tók eftir góð-
mennsku þinni og umhyggjusemi
gagnvart eldra fólki. Þakka vil ég þér
fyrir dekrið við gömlu frænku mína
sem farin er. Var hún í einhverri
dægrastyttingu á DAS. Er ég sá þig
koma snemma morguns, stíga út úr
bílnum að útidyrahurðinni, banka og
fylgja frænku út. Sami siður var hafð-
ur þegar komið var til baka.
Ingvar minn, það er gott til þess að
vita þegar manns eigin stund rennur
upp og búin verða skil á mínu lífi. Þá
dreg ég upp litla gula miðann sem
stendur á Ingvar Árnason – bílstjóri,
tek upp símtólið og panta mér bíl.
Mikið vildi ég að væru fleiri eins og
þú en þeim fer fækkandi.
Eiginkonu og börnum Ingvars,
foreldrum, bræðrum og öðrum að-
standendum votta ég mína dýpstu
samúð.
Kveðja í bili,
Ólafur Einarsson.
Okkur var brugðið sunnudaginn 4.
mars, s.l. þegar okkur var sagt að
Ingvar Árnason, kenndur við Kæn-
una í Hafnarfirði væri allur. Veikindi
höfðu gert vart við sig hjá honum, en
að þau væru svo langt gengin áttuð-
um við okkur ekki á. Ingvar vann
mikið allt sitt líf og finnst manni eðli-
legra að menn eins og hann fái notið
efri ævidaga, en lífsklukkan snýst
ekki um hvað manni finnst, heldur er
hún eitt af því sem við mennirnir
fáum ekki við ráðið.
Í öllu því er Ingvar tók sér fyrir
hendur um ævina, stóð Elsa kona
hans honum við hlið og fór þeim ein-
staklega vel að vinna saman.
Þau reistu og ráku um langan tíma
veitingahúsið Kænuna við Suðurhöfn-
ina í Hafnarfirði. Kænan, vann sér
fljótt fastan sess í hafnar- og bæjarlífi
okkar Hafnfirðinga. Samhliða veit-
ingarekstrinum ráku þau bensínstöð
og afgreiðslu henni tengda í sama
húsi. Þar var unnið alla daga og ekki
var klukkan þar í hávegum höfð,
nema þá til að standa vaktina, þar var
litið til þess sem þurfti að gera. Við-
skiptavinunum leið vel og sýndi það
sig best með fjölda fastakúnna. Vel-
vilji þeirra hjóna var mikill og lánuðu
þau m.a. Kænuna, húsið, þegar það
var í byggingu, undir bryggjuball,
sem haldið var af Sjálfstæðisflokkn-
um í Hafnarfirði. Það ball verður
lengi í minnum haft sem og þakklæti
fyrir tækifærið á þeirri góðu skemmt-
un.
Ingvar var drengur góður, dugnað-
arforkur, hreinskiptinn, fastur fyrir
og gaf ekkert eftir, sérstaklega ekki
þegar stjórnmál og ákvarðanir tengd-
ar þeim voru í umræðunni. Samt var
alltaf stutt í glettnina, hlýtt stríðnis-
brosið, sérstaklega ef honum þótti vel
svarað.
Ingvar stundaði sjómennsku, var í
eigin útgerð og nú síðast keyrði hann
leigubíl.
Þau voru góð árin við höfnina í
Hafnarfirði, þegar Suðurhöfnin var
að taka breytingum til að mæta aukn-
um kröfum tímans, þá samveru sem
og alla samleið, vináttu og tryggð,
þökkum við Böddi í dag.
Elsku Elsa, við vottum þér, Árna,
Þórði og fjölskyldum ykkar, okkar
innilegustu samúð.
Blessuð sé minning Ingvars Árna-
sonar.
Valgerður Sigurðardóttir.
Elskulegur mágur
minn er dáinn.
Ég kynntist honum
ung að aldri, aðeins 15 ára gömul.
Valdi vissi ekki hvað kynslóðabil var.
Hann kom eins fram við alla, börn,
unglinga og fullorðna og honum
mátti treysta. Hann var hlýr og
glettinn og fádæma gestrisinn. Eng-
inn kom í hlað öðruvísi en vera boðið
í kaffi og spjall. Valdi fylgdist með
öllu sem gerðist í fréttum og þjóð-
málum bæði til sjós og lands. Hann
var fróður um margt. Valdi var góð-
ur bóndi og þó búið væri ekki stórt
átti hann fallegt vel ræktað fé sem
gaf góðar afurðir og meðalvigt var
há í Núpakoti. Valdi var hestamaður
á árum áður og átti fallega hesta
enda gott hestakyn frá Núpakoti.
Þegar ég kynntist Valda var elsta
systir mín að koma sem ráðskona á
heimilið með unga dóttur sína, Jó-
hönnu Rannveigu. Þau Magga og
Valdi giftust síðar og reyndist Valdi
Jóhönnu góður faðir og félagi.
Seinna fæddist Hafdís. Við það sást
enn betur sú hlið á Valda sem sneri
að umhyggju og ást sem hann átti
Þorvaldur Sigurjónsson
✝ Þorvaldur Sig-urjónsson fædd-
ist í Núpakoti undir
Austur-Eyjafjöllum
1. október 1929.
Hann lést á Dval-
arheimilinu Lundi
22. febrúar síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Eyvind-
arhólakirkju 3.
mars.
svo nóg af. Þegar
Guðlaug fæddist óx
stolt hans en hann
var ákaflega stoltur
af dætrum sínum.
Þær veittu honum
ómælda gleði og hann
var kletturinn í lífi
þeirra. Dæturnar, bú-
störfin og síðar
barnabörnin voru það
sem allt líf Valda
snerist um. En tíminn
er eins og vatnið í
bæjarlæknum, ekk-
ert stöðvar það. Veik-
indi og erfiðleikar knúðu dyra.
Magga var oft mikið veik og seinna
Valdi sem alltaf hafði verið hraustur.
Það hefur allt sinn tíma og nú kveð
ég þig kæri mágur. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guðrún Árnadóttir (Ninna).