Morgunblaðið - 04.05.2007, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. MAÍ 2007 47
✝ Hjörtur LeóJónsson fæddist
á Kambi í Deild-
ardal í Skagafirði
26. maí 1918. Hann
lést Sjúkrahúsi Suð-
urlands 24. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Hólmfríður Rann-
veig Þorgilsdóttir
og Jón Halldór
Árnason bændur á
Kambi sem bæði eru
látin. Systkini
Hjartar voru Stein-
þór og Baldur Ágeirssynir, látnir,
sammæðra. María, samfeðra, bú-
sett á Siglufirði. Albræður Hjartar
voru Páll Ágúst, látinn, Runólfur
Marteins, dvelst á Sjúkrahúsi
Sauðárkróks og Ingólfur, látinn.
Fyrri kona Hjartar var Lilja M.
Fransdóttir. Þau eiga tvær dætur;
þær eru: 1) Hólmfríður Rannveig,
f. 6. október 1941, gift Ólafi Sig-
fússsyni, f. 20. maí 1938, þau eru
búsett á Selfossi. Þau eiga fjögur
börn, þau eru: a) Anna Lilja, gift
Bjarna Davíðssyni, þau eiga fjög-
ur börn og þrjú barnabörn. b) Inga
Björk, hún á þrjú börn og fjögur
barnabörn. c) Sigmar, í sambúð
unn Gígja, b) Hjördís Gígja og c)
Hreinn Orri.
Hjörtur lauk barnaskólanámi á
Hofsósi, stundaði nám við Bænda-
skólann á Hólum 1933–34 og nám
við Íþróttaskólann í Haukadal
1938–39. Hann stundaði síðan ým-
is störf til sjós og lands, var t.d.
lögregluþjónn á Siglufirði um
skeið. Hann flutti á Eyrarbakka
1946 og starfaði hjá Kaupfélagi
Árnesinga á Selfossi til 1949 en
hóf þá störf hjá Landnámi ríkisins
þar sem hann starfaði til 1960. Þá
hafði hann um tíma allmikla garð-
rækt sem hann stundaði meðan
aldur leyfði. Hjörtur var hrepp-
stjóri á Eyrarbakka í tuttugu ár.
Hann sá um sjúkrasamlag Eyr-
arbakka um árabil og sá um öll
sjúkrasamlög Árnessýslu á ár-
unum 1972–90 er hann hætti
vegna aldurs. Hjörtur var mikill
hagleiksmaður og hafði á heimili
sínu í Káragerði smíðaverkstæði
þar sem hann annaðist húsgagna-
viðgerðir og smíði ýmiss konar um
árabil. Alla tíð hafði hann mikinn
áhuga á hverskonar handverki
sem hann sinnti fram á síðustu ár.
Útför Hjartar Leós verður gerð
frá Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
með Rósu Jóhanns-
dóttur, þau eiga tvö
börn. d) Birgir Leó í
sambúð með Rögnu
Björnsdóttur. Þau
eiga tvö börn. 2)
Sigríður Hrafn-
hildur, f. 25. ágúst
1943. Hún var ætt-
leidd. Búsett á Spáni.
Hún á fjögur börn
Hinn 31. mars 1945
giftist Hjörtur Leó
Sesselju Ástu Er-
lendsdóttur, f. í
Reykjavík 28. sept-
ember 1921. Hún er dóttir Erlends
Jónssonar, skipstjóra á Stokkseyri
og Vigdísar Guðmundsdóttur hús-
móður, sem bæði eru látin. Börn
Hjartar og Ástu eru: 1) Jón Er-
lendur, f. 8. mars 1946, d. 16.
ágúst 2001, 2) Vigdís, f. 2. mars
1951, gift Þórði Grétari Árnasyni,
f. 26. mars 1950. Börn þeirra eru
a) Þórdís Erla, gift Guðjóni Ægi
Sigurjónssyni, þau eiga Hjört Leó
og Hörpu Hlíf og b) Árni Leó,
hann á Vigdísi Höllu. 3) Hreinn, f.
13. mars 1956, kvæntur Iðunni
Ásu Hilmarsdóttur, f. 22. maí
1961. Þau skildu. Börn þeirra eru
a) Ásta Huld, dóttir hennar er Ið-
Elsku afi minn. Þó að við vitum
alltaf að á einhverri stundu komi að
leiðarlokum erum við alltaf jafn-
óviðbúin því og eigum erfitt með að
trúa að einhver nákominn okkur sé
horfinn á braut. Eftir lifa góðar og
kærar minningar sem gott er að líta
til. Þú varst einstakur persónuleiki,
með hlýtt hjartalag og góða nær-
veru. Þegar ég var lítil stelpa sótti ég
í að umgangast þig og ég minnist
þess þegar ég gerði mér ferðir til þín
í vinnuna á sjúkrasamlaginu og fékk
að hjálpa til við verkefnin þín. Þá var
toppurinn að setjast niður með þér
eftir vinnuna og við fengum okkur
appelsín og Hraun og ræddum dag-
inn og veginn. Það voru merkilegar
stundir í huga lítillar stelpu. Um
helgar sótti ég í að fá að vera hjá þér
og ömmu í Káragerði þar sem nóg
var við að vera og þú gafst þér alltaf
nægan tíma fyrir mig þó að verk-
efnin væru ærin. Mörgum stundum
eyddi ég með þér í smíðaverkstæð-
inu í kjallaranum sem var eins og
ævintýraland í huga lítillar stelpu.
Þú varst náttúrlega höfðinginn í
þessu ævintýralandi og eftir þig
liggja mörg meistaraverkin sem þú
smíðaðir af þinni miklu kunnátt-
usemi. Þegar þú skutlaðir mér heim
eftir heimsóknirnar fékk ég að sitja
frammi í hjá þér og passaði ég að
beygja mig niður ef sást til löggunn-
ar til að þú lentir ekki í vandræðum.
Þegar ég eltist var ég ákveðin í að
ef ég skyldi eignast son skyldi hann
fá nafnið þitt. Það nafn mætti bera
með stolti. Það var því mikið gleði-
efni þegar sonur minn fæddist og var
þegar gefið nafnið þitt.
Þú varst einstök barnagæla og öll
börn hændust að þér. Þú gafst þér
alltaf tíma til að spjalla við börnin,
miðla af þekkingu þinni á hverju sem
var og ekki síst að stríða þeim aðeins
og leika við þau. Alltaf þegar við hitt-
umst í seinni tíð voru það börnin mín
sem þú spurðir um í upphafi, hvort
þau væru ekki dugleg, hvort þeim
kæmi ekki vel saman og gengi ekki
vel í skólanum. Ég veit að þau áttu
sérstakan stað í hjarta þínu og iðu-
lega endaðir þú spurningarnar um
þau á að segja „þetta eru snillingar“,
kíminn á svip.
Það verður ekki skilið við minn-
ingarnar um þig án þess að minnast
á hvers lags listamaður þú varst í
höndunum. Eftir þig liggja margir
fallegir trémunir og húsgögn. Allir
þeir munir sem þú færðir okkur eða
lagfærðir fyrir okkur og prýða heim-
ili okkar eru í sérstöku uppáhaldi hjá
mér.
Elsku afi minn. Það er svo margs
að minnast og af svo mörgu að taka.
Í huga mínum eru samverustundir
með þér og ömmu stór hluti æsku-
minninga minna. Ég er þakklát fyrir
að hafa átt þig að og fengið að njóta
allra góðu samverustundanna með
þér.
Elsku amma, megi góður Guð gefa
þér styrk til að takast á við brott-
hvarf afa. Minning hans lifir í hugum
okkar allra.
Þórdís Erla.
Elsku afi minn, með þessum orð-
um langar mig að þakka þér fyrir all-
ar þær stundir sem við áttum saman.
Ég gleymi seint öllum þeim ferðum
norður í Skagafjörð sem ég fór með
þér og ömmu í bústaðinn. Einnig
allra heimsóknanna á Eyrarbakka
þar sem þið bjugguð sem lengst. Þú
varst svo góður við okkur systkinin.
Við nutum góðs af að eiga svona frá-
bæran afa eins og þú varst okkur. Þú
varst hafsjór af fróðleik sem ég fékk
að njóta, hvort sem það voru sögur
frá gömlum tíma eða vísur sem þú
kunnir nóg af. Einnig tryggðir þú að
ég ætti nóg af húsgögnum þegar ég
hóf minn búskap. Nóg var til af
handverki þínu sem ég mátti fá. Þú
varst listamaður í höndunum og
naust þín best við rennibekkinn og
annað handverk meðan þú hafðir
heilsu til.
Dóttir mín Vigdís Halla (3 ára) var
heppin að fá að kynnast þér. Heim-
sóknir hennar í Gauksrimann til þín
og ömmu vöktu mikla lukku hjá
henni og ekki síður hjá þér, þar sem
þið færðuð hvort öðru svo mikla
gleði. Þið hændust hvort að öðru.
Seinustu dagar hafa verið tómlegir
og ég hugsa um hvað þú reyndist
mér vel.
Takk fyrir allt elsku afi minn, þín
verður sárt saknað og minning þín
lifir í hjarta mínu. Góði Guð veitt
ömmu og okkur öllum styrk á þess-
um erfiðu tímum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Árni Leó og Vigdís Halla.
„Þetta er leiðin okkar allra,“ var
sagt við okkur systkinin þegar okkur
var tilkynnt skyndilegt fráfall afa
Hjartar, en hann lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands á Selfossi þ. 24 apríl sl.
Afi var fæddur og uppalinn í
Deildardal í Skagafirði, honum þótti
alltaf vænt um heimahagana, enda
byggði hann sér lítið sumarhús á
jörðinni Nýlendi, þar sem fjölskyld-
an átti lengi góðar og skemmtilegar
stundir.
Afi var ekki einn á sinni lífsgöngu.
Lífsförunautur hans var amma okk-
ar Ásta Erlendsdóttir, einstök gæða-
kona, og eignuðust þau þrjú börn,
tvö eru á lífi en eldri soninn Jón Er-
lend misstu þau fyrir sex árum.
Ömmu er mjög annt um börn sín og
barnabörn, enda eru ófá sokkapörin
sem hún hefur prjónað á litla kalda
fætur.
Afi var mjög vinnusamur maður, á
unga aldri vann hann mikið við jarð-
vinnslu til sveita, en eftir að amma
og afi fluttu suður og settust að á
Eyrarbakka varð hann hreppstjóri
sveitarinnar og gegndi ýmsum fleiri
trúnaðarstöfum fyrir sveitunga sína,
þar á meðal var hann forstjóri
Sjúkrasamlags Suðurlands í mörg
ár. Þegar opinberum starfstíma lauk
tók afi til við að bólstra og smíða hús-
gögn, til þess hafði hann aðstöðu á
heimili sínu. Í eigu okkar afabarna
hans eru ófáir fallegir nytjahlutir
sem hann smíðaði og eru mjög dýr-
mætir í dag. Við minnumst afa mest
og best með því að varðveita þessa
dýrgripi, sem hann framleiddi með
eigin höndum á langri starfsævi.
Afi og amma á Eyrarbakka voru
mjög glaðvært og gestrisið fólk, þess
nutum við í ríkum mæli með heim-
boðum til þeirra af allskonar tilefn-
um. Við minnumst jólaboðanna sem
stóðu frá morgni til kvölds, öllum til
ánægju og gleði, þar sem borðið
hennar ömmu var hlaðið góðgæti.
Heilsu afa fór hrakandi hin síðari
ár og var hann orðinn mjög sjóndap-
ur, en hann bar gæfu til að dvelja
heima fram á síðasta dag.
Við þökkum þér, elsku afi, alla
þína vinsemd við okkur systkinin og
biðjum góðan guð að varðveita minn-
ingu þína.
Ásta Huld, Hjördís Gígja
og Hreinn Orri.
Fallinn er nú frá tengdafaðir minn
eftir langt og farsælt æviskeið, sem
varði í tæp 89 ár. Það var árið 1969
sem leiðir okkar lágu saman er ég
kynntist dóttur hans, sem síðar varð
eiginkona mín. Allt frá fyrsta degi
fann maður að þar var traustur mað-
ur. Hann tók mér með varúð og var
ekki tilbúinn að hleypa mér að sér
strax, en það tók ekki langan tíma og
eftir það var okkar vinátta mikil og
innileg.
Hjörtur Leó var mikill hagleiks-
maður og vinnusamur. Það var ekk-
ert það verkefni sem hann treysti sér
ekki í og leysti að jafnaði. Þrátt fyrir
vinnusemina gaf hann sér alltaf tíma
ef gest bar að garði til að spjalla,
segja sögur eða fara með vísur.
Hann var afskaplega hjálpsamur og
ófáar voru þær stundir sem hann
veitti liðsinni sitt þegar við vorum að
koma okkur upp þaki yfir höfuðið.
Hann bar miklar taugar til Skaga-
fjarðar og fann maður það vel eftir
að hann eignaðist sumarhús í Deild-
ardal í Skagafirði hvað honum leið
vel í dalnum við skógrækt og annað
sem til féll. Í bústaðinn fóru þau
hjónin mörgum sinnum á sumri á
meðan honum entist heilsa að keyra
norður.
Á síðustu æviárum sínum fékkst
hann við hverskonar handverk og
liggja margir fagrir gripir eftir hann.
Undir lokin þegar hann var hættur
að geta smíðað þá voru nokkrir grip-
ir ókláraðir og oft hafði hann á orði
hvort ég gæti ekki klárað þetta fyrir
sig. Ég kveð minn kæra tengdaföður
með söknuði og þakka fyrir að hafa
átt samfylgd með slíkum manni.
Guð blessi þig og þína. Megir þú
hvíla í friði.
Þinn tengdasonur,
Þórður G. Árnason.
Elsku langafi. Nú er komið að
kveðjustund. Það er margs að minn-
ast þessi 12 ár sem við vorum sam-
ferða. Mér finnst eins og ég hafi hitt
þig í gær en samt finnst mér óra-
langt síðan þú kvaddir okkur. Ég
man heimsóknir mínar á Eyrar-
bakka og það sem við gerðum til að
stytta okkur stundir var margbreyti-
legt. T.d að spila á spil, tefla eða bara
sitja og tala saman. Það var margt
sem að þú kenndir mér t.d að tefla og
sýndir mér hvernig er að vera gam-
all en samt hraustur. Í hvert skipti
sem að þú talaðir við mig sagðirðu
„nafni minn“ og spurðir hvað ég væri
orðinn gamall, hvernig mér gengi í
skólanum, hvar systir mín væri og
hvort að ég væri ekki alltaf stilltur
og prúður en systir mín óþæg.
Með þessum orðum kveð ég þig
nafni minn og hafðu það gott þar sem
að þú ert núna.
Kveðja,
Hjörtur Leó yngri.
Kær vinur minn og frændi, Hjört-
ur Leó Jónsson er dáinn. Ég kveð
hann með söknuði en minnist jafn-
framt kynna okkar með mikilli
ánægju. Hjörtur var bróðir afa míns
og kynntist ég honum fyrst að ráði
þegar ég hóf störf á Selfossi 1990.
Hann var þá nýhættur störfum, en
sat þó sannarlega ekki með hendur í
skauti því hann var ávallt önnum
kafinn við smíðar löngu eftir þetta.
Smám saman fór ég að venja komur
mínar til þeirra Hjartar og Ástu í
Káragerði á Eyrarbakka, enda lá
leið mín oft niður á ströndina.
Ef Hjörtur var ekki niðri í kjallara
við smíðar byrjaði hann alltaf á því
að fara með mig þangað og sýna mér
það sem hann var að vinna að. Hann
var hagleiksmaður á tré og lék efnið í
höndunum á honum og úr varð hver
kostagripurinn af öðrum. Heimsókn-
in endaði svo yfirleitt á því að Ásta
bauð upp á hlaðið kaffiborð.
Það var gott að eiga Hjört að vini
og það var alltaf skemmtilegt að
hitta hann, glettnin var ávallt
skammt undan og tilsvörin oft tví-
ræð. Margs er að minnast, t.d. þegar
ég hitti hann nokkrum sinnum norð-
ur í Deildardal, þar sem hann var í
essinu sínu á bernskuslóðum sínum,
t.d man ég vel eftir ræðu hans á ætt-
armótinu 1989, sem var stór-
skemmtileg, en Hjörtur var vel máli
farinn og átti auðvelt með að sjá
skondnar hliðar mannlífsins.
Ég vil um leið og ég kveð vin minn
og frænda, Hjört Leó, senda Ástu
mínar dýpstu samúðarkveðjur sem
og öllum vinum og ættingjum þeirra.
Karl Gauti Hjaltason.
Ég stend úti fyrir dyrunum í
Káragerði og banka, dyrnar opnast
og frammi fyrir mér stendur maður
mikill vexti og mikilúðlegur á svip.
Hann horfir á mig smá stund, glettið
bros færist yfir andlitið og stráksleg-
ur glampi kemur í augun, hann réttir
mér hramminn og býður mér inn
með einhverju huggulegu ávarpi
sem við kunnum báðir að meta.
Hann kallar inn í húsið ,,Það er kom-
inn gestur Ásta, – ég set hann í horn-
ið“. Ég sest í hornið og á móti mér
sest húsbóndinn og líflegar samræð-
ur hefjast með græskulausum glett-
um.
Auðvitað þótti sjálfsagt að hún
Ásta stæði allan tímann í eldhúsinu
með kaffikönnuna á lofti og með kök-
ur á borði. Oft var hún þá nýkomin
heim eftir vinnu í frystihúsinu og
vafalaust dauðþreytt. En gestrisni
hjónanna í Káragerði var slík að þau
viku öllu öðru til hliðar, rausnar-
skapurinn var þeim í blóð borinn.
Við Hjörtur kynntumst fyrst fyrir
alvöru þegar leiðir okkar lágu saman
í margvíslegum félagsmálastörfum á
Eyrarbakka. Hjörtur bar hag sveit-
ar sinnar mjög fyrir brjósti enda
lengi hreppstjóri og lét öll góð mál
sem vörðuðu hag Eyrarbakka sig
varða.
Það var gott að vita af Hirti og
eiga hann sem bakhjarl og samherja
og það var aldrei nein lognmolla í
kringum Hjört. Hann var óhræddur
við að hafa sínar skoðanir á hlutun-
um og var þá ekki alltaf mjúkur á
manninn en undir hörðum skrápnum
leyndist ljúfur drengur sem oftar en
ekki reyndist lipur samstarfsmaður.
Hjörtur var greiðugur og gott að
leita til hans.
Einu sinni sem oftar leitaði ég til
Hjartar og þá til að undirbúa hús til
flutnings sem Ungmennafélag Eyr-
arbakka hafði keypt. Þegar við kom-
um á staðinn þurfti að aftengja ofn-
ana en ég hafði gleymt að taka
rörtöng með. Hjörtur leit á mig með
miklum þunga og blés útúr sér
,,Ertu ekki búinn að aftengja ofnana
maður?“ Ég sá strax að nú mundi
draga til tíðinda og kallaði á strák-
ana Hrein og frænda hans, sem þá
voru unglingar og með okkur í för og
forðaði mér með þá út úr húsi. Eftir
stutta stund heyrðum við gríðarleg-
an gauragang inni í húsinu og allt lék
það á reiðiskjálfi. Eftir svo sem 15
mínútur heyrðist ekkert hljóð lengur
svo ég áræddi að opna dyrnar.
Hjörtur stóð þar á miðju gólfi með
alla ofnana aftengda í kringum sig,
þann þyngsta um 300 kg. Mesti móð-
urinn var þá runninn af Hirti, en það
veit Guð að ég þorði ekki að minnast
á rörtöng það sem eftir lifði dags og
hvernig hann fór að því að aftengja
ofnana án verkfæra, því hef ég ekki
enn fengið svör við.
Hjörtur var mikill vinnuþjarkur
og verklaginn. Skóflan, kartöflu-
kvíslin, hamarinn eða penninn, allt
lék í höndunum á honum en þó held
ég að hann hafi haft mest yndi af
smíðum enda smiður góður. Það var
gaman að koma í kjallarann til hans
og skoða smíðisgripi eða húsgögn
sem hann bólstraði og gerði sem ný
fyrir marga. Í kjallaranum virtist
orka athafnamannsins breyta um
svip og í fínlega gerðum smíðisgrip-
um sínum tjáði Hjörtur þær tilfinn-
ingar listamannsins sem báru vott
um mildi og hlýju sem nánir vinir
hans urðu svo oft aðnjótandi í fé-
lagsskap hans.
Í Orðskviðum Salomons segir að
,,Væn kona sé kóróna manns síns“ og
þegar ég nú kveð minn gamla vin
sem ég kýs að gera í minningunni
með því að rísa upp úr horninu mínu
í eldhúskróknum í Káragerði vil ég
segja þakka þér fyrir mig, Ásta mín,
þú varst vissulega kórónan hans
Hjartar. Drottinn Jesús styrki þig
og blessi.
Ég votta aðstandendum Hjartar
samúð mína og bið þeim Guðs friðar.
Ársæll Þórðarson.
Hjörtur Leó Jónsson
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is