Morgunblaðið - 24.06.2007, Side 64

Ég er að vinna í róleg-
heitunum að salern-
issögum fyrir byrjendur, yf-
irskriftin er Spékoppar –
sögur fyrir byrjendur … 66
»
reykjavíkreykjavík
ÞAÐ má með sanni segja að Cannibal Corpse
sé ein viðbjóðslegasta rokksveit sögunnar, all-
tént hvað umslagshönnun varðar. Ekki spilla þó
laga- og plötutitlar eins og Tomb of the Mutil-
ated, Orgasm Through Torture, Frantic Dis-
embowelment, Hammer Smashed Face og I
Cum Blood fyrir (en tvö síðustu lögin eru helstu
„slagarar“ sveitarinnar. Og nota bene, hér valdi
ég „prenthæfustu“ titlana).
Tónlistin sjálf undirstrikar þetta svo allt sam-
an. Níðþungt háhraðadauðarokk með drynjandi
djúpum söng. Sveitin vakti þegar verðskuldaða
athygli er fyrsta platan, Eaten Back To Life,
kom út 1990 og fór þegar með dauðarokkið í áð-
ur óþekktar hæðir (eða kannski lægðir öllu
heldur). Sveitin er ein fárra dauðarokksveita
sem hafa staðið vaktina frá upphafi (önnur mik-
ilvæg sveit er Deicide) og hefur selt yfir milljón
eintök af plötum sínum í dag. Hún náði þá þeim
fágæta árangri að koma plötu inn á Billboard-
listann, og er eina dauðarokksveitin sem hefur
náð þeim árangri.
Höldum okkar striki
– Cannibal Corpse á Íslandi. Hvað kemur til?
„Já … það er reyndar dálítil saga á bak við
það. Við hittum Þorstein (Kolbeinsson, tón-
leikahaldara) á tónleikum í Kaupmannahöfn
fyrir um ári síðan og hann sagði að við ættum
endilega að kíkja hingað. Við skiptumst á net-
föngum og það hefur verið unnið að þessu síðan.
Og við erum að sjálfsögðu mjög spenntir yfir
þessu.“
– Já, það var hörku dauðarokkssena hér sem
reis hvað hæst á árabilinu ’91 til ’93. Og nú er í
gangi mikil dauðarokksvakning, ef mér leyfist
að orða það svo …
„Já, ég var búinn að heyra af þessu. Að það
væri mikil virkni hjá ykkur þrátt fyrir mann-
fæðina.“
– En það munar ekki um virknina hjá ykkur.
Bráðum tuttugu ár í bransanum.
„Já. Á næsta ári verða þau tuttugu og við höf-
um verið að túra meira og minna frá árinu 1991.
Ef við erum ekki að því erum við að vinna að
næstu plötu. Við erum alltaf að og enn er þetta
jafn gaman. Annars værum við ekki að þessu.“
– Nú var dauðarokkið mjög áberandi upp úr
1990, það sneri svo aftur niður í jörðina í kring-
um ’95 en virðist vera að koma sterkt inn aftur.
En þið hafið haldið sjó allan tímann.
„Við höfum verið mjög heppnir. Þegar áhug-
inn á dauðarokkinu fór að dvína, sem var um
það leyti sem svartþungarokksbönd eins og
Emperor, Marduk og Immortal voru að verða
vinsæl, skiptu sumir yfir í þá tónlist. Ég skil
samt ekki af hverju er ekki hægt að hafa gaman
af hvoru tveggja. En vinsældir okkar dvínuðu
ekki, einhverra hluta vegna. Við héldum okkar
striki og stöðugleika. Það voru ekki allar sveitir
jafn heppnar. En það er vissulega gaman að
upplifa þessa nýju innspýtingu, og þennan end-
urnýjaða áhuga á dauðarokki. Þess fyrir utan
tel ég að ef tónlistin er góð, burtséð frá duttl-
ungum tískunnar, eigi maður alltaf að geta stól-
að á að einhver nenni að hlusta. Persónulega
finnst mér margar af þessum nýju dauðarokks-
veitum ótrúlegar, og það er alltaf verið að þróa
formið og gæðin verða meiri og meiri. Gamlir
karlar eins og við verðum meira að segja fyrir
áhrifum af þessu, og erum að sækja í okkur
veðrið vegna þessa. Þannig að já, það er mikið
„líf“ í dauðanum um þessar mundir!“
Dauðarokk og ekkert annað
– Ég verð nú bara að segja þér frá því að þeg-
ar ég heyrði Butchered At Birth (aðra plötu
sveitarinnar, frá 1991) á sínum tíma þá hafði ég
aldrei heyrt annað eins á ævi minni …
„Svalt!“
– … þetta var einfaldlega þyngsta plata sem
ég hafði heyrt fram að því. Var það eitthvað sem
þið lögðuð upp með?
„Já. Svo sannarlega. En ég held að allar hin-
ar dauðarokksveitirnar hafi verið að reyna ná-
kvæmlega það sama (hlær). Allt þurfti að vera
eins öfgafullt og það gat helst verið; söngrödd,
hraði, dýpt o.s.frv. Þessum stíl höfum við haldið
allan ferilinn, með stöku tilbrigðum.“
– Einmitt. Sumar hljómsveitirnar fundu hjá
sér þörf til að breyta verulega út af dauðarokk-
inu á meðan þið högguðust vart frá forminu …
„Persónulega lagði ég ríka áherslu á að við
myndum halda okkur við það sem við mótuðum
strax í upphafi. Hafa þetta hrottafengna dauða-
rokk til grundvallar ætíð og alltaf. Ég játa að
við urðum fyrir nokkrum vonbrigðum með
stefnuna sem nokkrar af okkar uppáhalds-
sveitum tóku, en ég upplýsi nú ekki hverjar þær
voru. Sumar af þeim breyttu sér allsvakalega
og ég man eftir því að maður varð sár. Ég vildi
ekki að fólk færi að hugsa þannig til okkar. Það
er vel hægt að finna að einstökum plötum hjá
okkur en það er alveg klárt að þær innihalda all-
ar sem ein hreint og ómengað dauðarokk. Ekk-
ert fönkmetal hér takk fyrir.“
– Svo virtist líka sem sumar sveitir sæju sig
knúnar til að semja eins konar leiðindamínís-
infóníur eftir því sem þær urðu betri …
„Já … það er eðlilegt að tónlistarmenn vilji
verða betri á hljóðfærin sín en ég varð alltaf dá-
lítið vonsvikinn þegar ég horfði upp á menn
snúa baki við dauðarokkinu þegar það fór að
gerast. Af hverju ekki að nota þessa færni þá til
að þjóna dauðarokkinu og reyna að þróa það og
gera það betra? Og þegar ég segi betra þá
meina ég að sjálfsögðu þyngra (hlær).“
– Nú er hljómsveitin upprunalega frá Buffalo
í New York en svo fluttuð þið höfuðborgar
dauðarokksins, Tampa í Flórída …
„Rétt. Við fluttum þangað eftir að við gáfum
út The Bleeding, árið 1994.“
– Kanntu einhverjar skýringar á því af
hverju það var svona mikil gróska í Tampa?
„Þetta var nú eitthvað samkrull af tilvilj-
unum. Það var mikið af hæfileikaríkum tónlist-
armönnum þarna í kring. Chuck Schuldiner úr
Death var í Orlando, hiklaust einn allra hæfi-
leikaríkasti lagahöfundur og gítarleikari sem
starfaði í dauðarokkinu (Schuldiner lést úr
krabbameini árið 2001). Annar snillingur, Trey
Azagthoth úr Morbid Angel, var þá þarna líka
og svo hljómsveitir eins og Deicide, Atheist,
Obituary og fleiri. Mikið af framúrskarandi
dauðarokksveitum starfaði þarna og svo er
Morrisound-hljóðverið rekið í Tampa og þar var
mörgum meistaraverkunum landað. Þeir fött-
uðu alveg hvernig átti að véla um dauðarokks-
hljóminn og draga fram það besta í hljómsveit-
unum.“
– Þar réð ríkjum upptökustjórinn með stóru
U-i, sjálfur Scott Burns.
„Scott er frábær gaur (hann upptökustýrði
Cannibal Corpse frá upphafi til og með Vile
(1996)). Hann er góður vinur sveitarinnar.
Hann vann þrotlaust fyrir okkur og var sem
sjötti meðlimurinn í hljómsveitinni. En hann er
nú farinn til annarra starfa (síðast fréttist af
honum sem tölvuforritara. Innsk. AET).“
Uppvakningarnir taka völdin
– En svo var líka mjög sterk sena í Svíþjóð á
sama tíma. Entombed, Dismember, Grave, Un-
leashed o.fl. Voruð þið í einhverju sambandi við
þetta lið?
„Ja … við vorum nú í einhverju bréf-
sambandi. Þessir gaurar voru auðheyranlega að
hlusta á það sama og við. En vissulega mátti
heyra mun á „sænska“ hljómnum og „Florida“-
hljómnum þó að sótt væri í sama brunn, og
sveitir eins og Slayer, Kreator, Sodom, Celtic
Frost, Possessed höfðu greinilega áhrif á alla.“
– Var mikil samkeppni á milli þessara dauða-
rokkshljómsveita á sínum tíma? Eða kannski
meiri vinskapur?
„Það fór reyndar vel á með okkur og öllum
hinum hljómsveitunum. Sumar sveitirnar voru í
vissri samkeppni, en það var ekki endilega á
neikvæðum nótum. Stundum er samkeppni
hamlandi, þetta er jú list en ekki íþrótt. En í til-
felli dauðarokksins er heilnæm samkeppni í
raun af hinu góða. Að leitast við að spila hraðar
og tæknilegar en næsti maður hefur getið af sér
magnaða tónlist.“
– En segðu mér nú að lokum aðeins frá þess-
um mögnuðu plötuumslögum ykkar …
„Chris Barnes (upprunalegi söngvari Canni-
bal Corpse) var mikið inni í Deadworld-
teiknisögunum og ákvað að hafa samband við
Vincent Locke, sem fór þá mikinn á þeim vett-
vangi. Sögurnar snerust um að uppvakningar
væru búnir að ná völdum á jörðinni, með skelfi-
legum afleiðingum eðlilega, og við vorum með
nokkur lög sem voru á svipaðri línu. Svo þegar
ég sá umslagið fyrir Eaten Back To Life varð
ég afskaplega hamingjusamur. Ég hugsaði bara
vá! Þetta var eitt það flottasta sem ég hafði séð.
Og það er ekki spurning um að verk hans hjálp-
uðu til við að koma okkur á framfæri fyrstu árin
og hann hefur sem betur fer starfað með okkur
fram á þennan dag.“
Nýjasta plata Cannibal Corpse heitir KILL
og kom út á síðasta ári en upptökur á þeirri
næstu, elleftu hljóðversplötu sveitarinnar, hefj-
ast í nóvember á þessu ári. Það er hart að vera
(dauða)rokkari eins og þeir segja í Færeyjum.
Cannibal Corpse Stofnuð árið 1988 í Tampa í Flórída og vakti strax athygli þegar hún gaf út sína fyrstu plötu, Eaten Back To Life árið 1990.
Tuttugu ár af viðbjóði
Bandaríska dauðarokksveitin
Cannibal Corpse heldur
tvenna tónleika á NASA um
næstu helgi. Arnar Eggert
Thoroddsen ræddi við Alex
Webster bassaleikara, sem
hefur verið blóðugur upp fyrir
haus frá stofnun sveitarinnar.
Fyrri tónleikarnir fara fram laugardaginn 30.
júní og er aldurstakmark þá tuttugu ár. Um
upphitun sjá Mínus og Changer. Síðari tón-
leikarnir fara fram daginn eftir og þá er ekk-
ert aldurstakmark. Um upphitun sjá For-
garður Helvítis, Momentum og Severed
Crotch. Miðaverð er 2.500 krónur. Miðasala á
tónleikana er á midi.is, í verslunum Skífunnar
á Laugavegi, í Kringlunni og Smáralind og í
BT á Akureyri, Selfossi og Egilsstöðum.