Morgunblaðið - 16.09.2007, Qupperneq 57

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. SEPTEMBER 2007 57
HUGVEKJA
 Það er gott að vera kristinn
og vita það en það er betra að
vera kristinn og sýna það.
Óþekktur höfundur
 Sorg lítur um öxl, áhyggjur
horfa í kringum sig en trúin
horfir fram á veginn.
Óþekktur höfundur
 Flestir gleyma Guði í önn
dagsins en biðja hann að minn-
ast sín að kveldi.
Óþekktur höfundur
 Sumir kvarta yfir því að Guð
hafi sett þyrna á rósirnar. Aðrir
lofa hann fyrir það að hafa sett
rósir innan um þyrnana.
Óþekktur höfundur
 Við opinberum hvaða mann
við höfum að geyma með því
sem við gerum þegar enginn sér
til.
Óþekktur höfundur
 Hjartað er aldrei hamingju-
samara en þegar það slær fyrir
aðra.
Óþekktur höfundur
 Sá sem bíður eftir því að eitt-
hvað gerist ætti að byrja á því
að bretta upp ermarnar.
Óþekktur höfundur
 Sá sem þjónar kærleikanum
minnst þarfnast hans mest.
Óþekktur höfundur
 Kærleikurinn er ávallt skap-
andi, aldrei eyðandi. Í honum
felst eina von mannsins.
Leo Buscaglia
 Lítið hús rúmar fullt eins
mikla hamingju og stórt hús.
Óþekktur höfundur
 ;Maðurinn er aldrei stærri en
þegar hann krýpur.
Blaise Pascal
 Eitt kærleiksorð getur sálir
til himins borið.
Davíð Stefánsson
frá Fagraskógi
 Því fáorðari sem bænin er,
þeim mun betri er hún.
Marteinn Lúther
 Vingjarnlegt orð sem fellur í
dag getur borið ávöxt á morgun.
Mahatma Gandhi
 Stundum eru mennirnir svo
önnum kafnir við að frelsa
heiminn, að þeir gleyma að
sýna hver öðrum kærleika.
Olfert Ricard
 Lærðu eins og þú eigir að
lifa eilíflega. Lifðu eins og þú
eigir að deyja á morgun.
Mahatma Gandhi
 Fegursta blóm jarðarinnar
er brosið.
Henrik Wegerland
 Það versta sem maður get-
ur gert sjálfum sér er að gera
öðrum órétt.
Henrik Ibsen
 Undrunin er móðir hugs-
unarinnar.
Sigurbjörn Einarsson
 Guð er sá eini, sem aldrei
þreytist á að hlusta á mennina.
Sören Kirkegaard
 Kærleikurinn er ávöxtur
sem hægt er að tína á öllum
árstíðum og í seilingarfjarlægð
fyrir alla.
Móðir Teresa
 Fólkið klappar fyrir flug-
eldasýningum en aldrei fyrir
sólarupprás.
Friðrik Hebbel
 Öðru hverju verður þú að
loka augunum til að sjá betur.
Páll la Cour
 Sé hjarta þitt trútt og vilj-
irðu vel er veröldin björt og
fögur.
Halldór Kristjánsson
frá Kirkjubóli
 Hin raunverulega hætta á
tækniöld er ekki fyrst og
fremst fólgin í þeim möguleika
að vélarnar fari að hugsa eins
og menn, heldur miklu fremur
í því að mennirnir fari að
hugsa eins og vélar.
Sydney J. Harris
 Guð deyr ekki fyrir neinum
eldflaugum eða dauðageislum
úr smiðjum vísinda. En hann
lifir ekki í dauðu hjarta.
Sigurbjörn Einarsson
Undir vetur
sigurdur.aegison@kirkjan.is
Nú þegar sumarið er liðið og haustið tekið við,
er öllum hollt að rifja upp nokkur fleyg orð um
hið góða, áður en veturinn heldur innreið sína
með kulda og myrkur í farteskinu. Sigurður
Ægisson er að þessu sinni með eftirfarandi
birtuauka fyrir hjarta og sál.
Ljósmynd/Sigurður Ægisson
MINNINGAR
✝ Ásdís Stein-grímsdóttir
fæddist á Siglufirði
28. júlí 1929. Hún
lést á líknardeild
Landspítala í Kópa-
vogi 1. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Steingrímur Ey-
fjörð Einarsson
sjúkrahúslæknir á
Akureyri og Siglu-
firði, f. á Hömrum í
Eyjafirði 19.5. 1894,
d. 29.7. 1941, og
Þorbjörg Ásmundsdóttir hús-
freyja og yfirhjúkrunarkona á
Akureyri og Siglufirði, síðar for-
stöðukona á Sólvangi í Hafnar-
firði, f. á Brekkulæk í Miðfirði
13.9. 1893, d. 16.6. 1959. Systkini
Ásdísar eru Einar Ásmundur, f.
2.1. 1927, d. 12.10. 1927, og Rósa
Margrét læknaritari í Reykjavík,
f. 7.12. 1930, börn hennar eru
Steingrímur Eyfjörð Kristmunds-
son og Ásdís Hlökk Theódórs-
dóttir.
Ásdís giftist 19. maí 1956 Guð-
mundi Péturssyni lækni og síðar
Menntaskólanum á Akureyri
1952. Hún stundaði nám við
heimspekideild Háskóla Íslands
1952-1953, cand.phil. þaðan 1953.
Hún stundaði nám við Hjúkrunar-
kvennaskóla Íslands 1952-1954 og
læknadeild Háskóla Íslands 1954-
1957. Einnig stundaði hún nám í
frönsku við Háskóla Íslands 1969-
1970.
Ásdís var húsfreyja í Reykjavík
og í Vestmannaeyjum 1956-1960, í
Færeyjum, Danmörku, Svíþjóð,
Bandaríkjunum og Sviss 1960-
1967 og í Reykjavík frá 1967. Hún
kenndi við Laugalækjarskóla
1969-1970. Hún fór að vinna sem
rannsóknarmaður hjá Rannsókn-
arstofu Sauðfjárveikivarna á
Keldum 1971-1985. Var síðar
meinatæknir á Rannsóknastofu
Háskólans í veirufræði frá 1985
þar til hún lét af störfum sökum
aldurs. Ásdís vann ýmis trúnaðar-
störf fyrir Starfsmannafélag ríkis-
stofnana og BSRB á starfsferli
sínum. M.a. var hún í ritstjórn Fé-
lagstíðinda. Einnig tók hún virkan
þátt í starfi Samtaka kvenna á
vinnumarkaði. Ásdís hafði unun af
ferðalögum og stundaði útivist og
fjallgöngur í ríkum mæli á meðan
heilsan leyfði.
Ásdís var jarðsungin í kyrrþey
14. september.
forstöðumanni Til-
raunastöðvar Há-
skólans í meinafræði
á Keldum, f. í Nesi í
Selvogi 8.2. 1933.
Foreldrar hans voru
Pétur Magnússon
læknir, f. í Reykjavík
30.4. 1911, d. 4.11.
1949, og Bergljót
Guðmundsdóttir
kennari, f. á Hvammi
í Lóni 18.2. 1906 , d.
19.6. 1980. Börn Ás-
dísar og Guðmundar
eru: 1) Pétur Magnús
leiðsögumaður, f. 21.10. 1956, d.
9.11. 2006. Maki Sveinn Haralds-
son, f. 11.7. 1962. 2) Bergljót
Björg sérkennsluráðgjafi, f. 14.6.
1958, börn hennar eru Halla
Björg, f. 12.4. 1993, og Guð-
mundur Páll, f. 14.5. 1998, Sig-
urþórsbörn. 3) Steingrímur Ey-
fjörð hljóðmeistari, f. 8.1. 1960,
börn hans eru Sigurður Árni, f.
15.12. 1987, búsettur í Þýskalandi,
og Sindri Már, f. 12.4. 1995, bú-
settur á Írlandi.
Ásdís ólst upp á Siglufirði og á
Akureyri. Hún varð stúdent frá
Vinkona mín, Ásdís Steingríms-
dóttir, er látin. Ég sakna vinkonu
minnar. Vinátta okkar hófst á
menntaskólaárunum á Akureyri.
Ég var nýgræðingur og einhvern
veginn æxlaðist það svo að við fór-
um að lesa saman heima. Það var
latínan sem við glímdum við. Við
plöntuðum okkur í stofuna heima
hjá Dísu við Möðruvallastræti þar
sem Þorbjörg Ásmundsdóttir bjó
með dætrum sínum Ásdísi og Rósu
sem báðar voru í MA. Þóra Davíðs
slóst gjarnan í hópinn.
Mikið var latínan skemmtileg, að
minnsta kosti hlógum við mikið.
Stundum settist Dísa við píanóið og
spilaði „hasta hestinn“ okkar.
Mér fannst Dísa greind á bókina
og vitur á lífið. Þráður vináttunnar
rofnaði aldrei þó að leiðir okkar
lægju ekki saman. Ég man bréfin
hennar frá Sviss með sterku per-
sónulegu skriftinni hennar þar sem
hún skrifaði mér um barnauppeldi
og kennslu þar. Dísa var mjög næm
og minnug, hafði áhuga á lífsgát-
unni og því sem máli skiptir. Það
gat liðið langur tími á milli þess að
við hefðum samband, tilfinningin
var samt eins og við hefðum hist í
gær. Stundum þegar við litum upp
úr latínunni í þann tíð sagði hún
mér ýmislegt úr bernsku sinni á
Siglufirði og frá dvölinni í sveitinni í
Fljótunum.
Stutt er síðan Dísa rifjaði upp
með mér minningabrot úr sveitinni.
Dísa tæpra sex ára var farin að lesa.
Átti alltaf að lesa upphátt og gerði
það. Hún sat í stofu og las. Bókin
var Sesselja síðstakkur. Gestur á
bænum gekk inn í stofuna og hlust-
aði á barnið. Þegar Dísa þagnar
segir gesturinn, sem var Halldór
Kiljan Laxness: „Þú lest vel, betur
en margir sem eru að lesa í útvarp-
ið.“ Dísa lokaði bókinni og gekk út.
Nú hefur vinkona mín lokið að
lesa úr bók þessa lífs. Blessuð sé
minning Ásdísar Steingrímsdóttur.
Ég sendi fjölskyldunni samúðar-
kveðjur.
Þórey Kolbeins.
Allt hefur sinn tíma.
Öllu er afmörkuð stund.
Kveðjustundin er upprunnin.
Ásdís vinkona mín og mágkona
hefur kvatt þetta jarðlíf.
Ég var unglingur þegar Dísa kom
fyrst inn í fjölskylduna og giftist
Guðmundi bróður. Okkur varð strax
vel til vina. Svo fæddust þeim börn-
in: Pétur Magnús, Bergljót Björg
og Steingrímur Eyfjörð. Yndisleg
börn og ég elskaði að vera með
þeim. Ég kynntist þeim vel, því ég
bjó hjá þeim bæði á Íslandi og í
Bandaríkjunum.
Pétur Magnús lést í nóv. sl. og
var okkur öllum mikill harmdauði.
Það er því skammt stórra högga á
milli.
Dísa fékk margar góðar gjafir í
vöggugjöf. Hún hafði einstaklega
gott skap, var létt í lund, þolinmóð
með afbrigðum og skilningsrík. Hún
var góð manneskja og vel greind.
Hún var mikil móðir og sinnti móð-
urhlutverkinu vel. Dísa var sjarm-
erandi og með mikla útgeislun. Hún
brosti fallega og hún brosti oft.
Henni lá lágt rómur, hafði dökka og
fallega rödd, sem ég heyrði hana
aldrei hækka. Hún hafði gaman af
að segja frá og spjalla.
Oft lásum við ljóð saman í Eski-
hlíðinni í gamla daga. Það voru góð-
ar stundir og gjöfular. Börnin sofn-
uð. Kyrrð og ró. Og við: Dísa, Rósa
systir hennar og ég, lásum upphátt
ljóð og ræddum þau.
Ég lærði margt af Dísu. Hún
kenndi mér m.a. að hekla og margt
fleira. Mest lærði ég af henni með
óbeinum hætti. Það sem ég sá og
heyrði og hún gerði í daglegu lífi.
Ég er þakklát fyrir það. Við erum
búnar að þekkjast í rúmlega hálfa
öld og aldrei varð okkur sundur-
orða.
Dísa var nægjusöm og nýtin. Hún
fór vel með og kunni að sníða stakk
eftir vexti. Ég minnist þess þegar
við bjuggum í New York og hún
sneri sængurverunum við eins og
það var kallað en hún var bráðflink í
höndunum. Dísa var sterk í lífinu og
endalokunum tók hún af æðruleysi.
„Allir eiga sína endastöð,“ sagði
hún.
Ég gætti barnanna hennar. Síðar
gætti hún barnanna minna. Ég sé
hana fyrir mér með börn í kringum
sig. Börn löðuðust að henni enda
var hún með eindæmum barngóð.
Hún sinnti ömmuhlutverkinu vel.
Hún var sterk eiginkona og stóð
fast við hlið eiginmanns síns.
Ég sendi Guðmundi bróður sam-
úðarkveðjur á sorgarstund, svo og
Systu, Bróa, Sveini, Rósu, Höllu
Björg, Sigga Árna, Sindra og Guð-
mundi Páli.
Dísu kveð ég með virðingu og
þakklæti.
Sigríður Eyþórsdóttir.
Ásdís Steingrímsdóttir
Minn kæri vinur
Sigurdór Hermundarson er nú lát-
inn eftir baráttu við krabbameinið.
Hann var mér kær enda náðum við
vel saman strax á yngri árum. Á
þeim tíma starfaði hann hjá Jóni
Mathiesen kaupmanni og þar sem
Sigurdór var vinnuveitanda sínum
ákaflega staðfastur og trúr var hann
Sigurdór Sævar
Hermundarson
✝ Sigurdór SævarHermundarson
fæddist á Norður-
braut 21 í Hafnar-
firði 2. febrúar
1934. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 27.
ágúst síðastliðinn.
Útför Sigurdórs
fór fram frá Víði-
staðakirkju mið-
vikudaginn 5. sept-
ember sl.
ávallt kallaður Siggi
Math.
Margar voru okkar
gleðistundir sem við
áttum m.a. á veitinga-
staðnum Skiphól.
Ekki þeim Skiphól
sem nú er horfin þ.e.
hóll sem stóð fyrir of-
an núverandi suður-
hafnargarð í Hafnar-
firði. Okkar leiðir
skildu um tíma, en
lágu síðan saman aftur
eftir að við hófum störf
hjá Íslenska álfélaginu
í Straumsvík, ÍSAL. Þar starfaði
hann á lagernum við almenn lager-
störf. Hann hafði óbilandi minni og
var því oft á tíðum kvaddur til starfa
um nætur og helgar til að bjarga
málum til að finna þá varahluti sem
vantaði á hverjum tíma en fundust
ekki þar sem Sigurdór var ekki á
staðnum. Já, hann hafði alveg ótrú-
lega gott minni.
Margar voru þær ferðirnar sem
við félagarnir fórum í, bæði innan-
lands sem utan. Innanlands var ekið
á jeppum, oft í góðra vina hópi, hvort
heldur sem var inni í Jökuldali eða á
Lónsörævi. Oft þurfti Sigurdór tíma
til að meta aðstæður t.d. þegar aka
skyldi yfir ár eða mikinn bratta, en
eftir að hafa fengið sér vel í nefið þá
lá allt mikið ljósara fyrir.
Eftirlifandi kona hans var alltaf
ómissandi enda sá hún um að allir
strengir væru á lagi á gítarnum ef
fólkið vildi taka lagið eftir strangan
jeppadag og komið var í náttstað.
Nú við leiðarlok kveðjum við þig
með eftirfarandi ljóði.
Svo vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heiti, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
Góða ferð kæri vinur.
Ragnar Jóhannesson.
Unnur Ragnarsdóttir.