Morgunblaðið - 16.09.2007, Síða 58

58 SUNNUDAGUR 16. SEPTEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
✝
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HILDUR J. GUNNLAUGSDÓTTIR
Seljahlíð,
Hjallaseli 55,
lést sunnudaginn 2. september.
Að ósk hinnar látnu fór jarðaförin fram í kyrrþey.
Gunnhildur Kristjánsdóttir, Kristján Einarsson,
Unnur Pálsdóttir, Sigurður Magnússon,
og barnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, fósturfaðir, afi og
bróðir,
GUÐNI W. KRISTJÁNSSON,
lést á Landspítalanum Fossvogi mánudaginn
3. september.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey. Fjölskyldan vill
sérstaklega þakka starfsfólki deildar 2b, Fossvogi,
fyrir frábæra umönnun og gott viðmót.
Vala Dóra Magnúsdóttir,
Magnús Helgi Björgvinsson, Kristján Bjarnason,
Helga Lind Magnúsdóttir,
Erla Dóra Magnúsdóttir,
Guðmundur Kristján Kristjánsson.
✝ Sólrún Sverris-dóttir fæddist á
Eyrarbakka 18.
október 1958. Hún
andaðist á Heil-
brigðisstofnun
Suðurlands 3. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Guðlaug Böðv-
arsdóttir og Sverrir
Bjarnfinnsson, d.
26.9. 1992. Sólrún
var áttunda í röð
ellefu systkina.
Maður Sólrúnar
er Ari G. Öfjörð, þau eiga fimm
börn, þau eru: 1) Jó-
hanna Ósk, sonur
hennar er Hugi
Rafn, 2) Guð-
mundur Lárus, í
sambúð með Salome
Huld Gunnars-
dóttur, börn þeirra
eru Emilía Sól og
Patrekur Þór, 3)
Sigurður Hans, 4)
Hafsteinn Bigir og
5) Ásgeir.
Útför Sólrúnar
var gerð frá Eyrar-
bakkakirkju í kyrr-
þey 8. september.
Elskuleg móðursystir mín er dáin.
Hún barðist hetjulega við krabba-
mein en á endanum gat líkami henn-
ar ekki meir. Með sorg í hjarta lang-
ar mig að deila með ykkur
minningum mínum um þessa yndis-
legu, glaðværu frænku mína.
Ég vildi að ég hefði sagt henni
hversu mikið mér fannst til hennar
koma.
Geislandi einlægt bros og hlýr
faðmur tók alltaf á móti mér þegar ég
hitti hana. Ég heyrði Sólu aldrei hall-
mæla nokkrum manni og ekki kvart-
aði hún. Hún gerði lítið úr veikindum
sínum með því að tala sem minnst um
þau. Hún vildi ekki láta hafa áhyggj-
ur af sér. Hún ætlaðist aldrei til mik-
ils af öðrum og hafði lag á að líta já-
kvætt á hlutina. Ef hægt er að
sigrast á sjúkdómum með hlátri og
jákvæðni þá hefði hún Sóla okkar átt
að læknast fljótt og örugglega.
Fyrir mér tengdust Sóla og Ari
sterkum tilfinningaböndum. Þau
komu fram hvort við annað af virð-
ingu og umhyggju. Þeim hlotnaðist
að eignast fimm mannvænleg börn.
Það var alltaf svo dæmalaust nota-
legt að koma í heimsókn til þeirra.
Þar ríkti alltaf glaðværð og óspart
var slegið á létta strengi.
Þegar ég var um 9 ára gömul fékk
ég að vera heilt sumar hjá Sólu og
Ara í sveitinni. Þau höfðu þá eignast
Jóhönnu Ósk og Guðmund Lárus.
Frá þessu sumri á ég dýrmætar
minningar. Allir voru mér svo góðir
og hún Sóla var einstök. Ég man allt-
af eftir því hvað fallegur söngur
hennar snart mig þegar hún söng
Vöggukvæði eftir Jón Thoroddsen.
Hún sat á rúmstokknum hjá honum
Gumma og söng svo undur blíðlega.
Ég hafði læðst úr rúminu mínu og
fram á gang til að heyra betur og hélt
niðri í mér andanum til að trufla ekki.
Það fór ekki framhjá mér að Sóla
var stolt af honum Ara og börnunum
þeirra. Í veikindum sínum talaði hún
oftar en einu sinni um dugnað þeirra.
Ég tek einróma undir það.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Guðlaug Dröfn Ólafsdóttir.
Við höfum nú kvatt hana elskulegu
Sólu okkar – en hún var kölluð héðan
í blóma lífsins. Hún skilur eftir sig
stórt skarð í hjörtum okkar. Sóla var
alltaf svo kát og gefandi, hún lýsti
upp tilveruna og það glaðnaði yfir
öllu og öllum þegar hún var nálæg.
Ég horfi í ljóssins loga
sem lýsir í hugskot mitt
og sé á björtum boga
brosandi andlit þitt.
(Snjólaug Guðmundsdóttir)
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Ég man þig enn og mun þér aldrei gleyma.
Minning þín opnar gamla töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni og jörðu.
Brosin þín mig að betri manni gjörðu.
Brjóst þitt mér ennþá hvíld og gleði veldur.
Þú varst mitt blóm, mín borg, mín harpa og
eldur.
(Davíð Stefánsson)
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga.
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannske á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhorni.
(Tómas Guðmundsson)
Nú er gengin mikil og góð kona.
Hennar síðustu dagar einkenndust af
æðruleysi og hennar einstöku per-
sónutöfrum. Við kveðjum með sökn-
uði og megi góður guð styrkja Ara,
Jóhönnu Ósk, Guðmund Lárus, Sal-
ome Huld, Sigurð Hans, Hafstein
Birgi, Ásgeir og barnabörnin þrjú.
Jóhanna, börn og
fjölskyldur þeirra.
Sólrún Sverrisdóttir
Góður vinur minn,
Einar Möller, er fallinn
frá langt um aldur
fram. Leiðir okkar Einars lágu sam-
an, fyrir líklega um 40 árum síðan,
þegar við vorum vélstjórar á vertíð-
arbátnum Verði-ÞH 4 frá Grenivík.
Meðan við vorum á Verði stundaði
skipið veiðar bæði með þorskanetum
og veiddi loðnu í hringnót. Til sjós
hefur það löngum verið svo að allir í
áhöfninni verða að vera tilbúnir til að
ganga í þau verk sem sinna þarf á
hverjum tíma hvort sem þau form-
lega tilheyra einhverjum ákveðnum
um borð eða ekki.
Einar gekk í hvaða verk sem var af
mikilli eljusemi og lagði jafnan metn-
að sinn í að skila öllum verkum sem
hann sinnti eins vel af sér og hugsast
gat og skipti þá engu hvers eðlis starf-
ið var öllum störfum var sinnt af alúð
og virðingu.
Einar hafði þetta hrjúfa yfirborð
sem oftar en ekki einkennir tilfinn-
ingaríka einstaklinga. Hann gat
stundum verið nokkuð töff í tilsvörum
og lét engan vaða yfir sig sama hvað
hann hét eða hvaða stöðu hann gegndi
um borð, allir fengu sinn skammt af
hárbeittum og hnitmiðuðum athuga-
semdum Einars ef svo bar undir.
Eftir að ég hóf störf hjá Vélstjóra-
félagi Íslands hringdi Einar nokkuð
reglulega í mig til þess að ræða lands-
ins gagn og nauðsynjar. Stundum las
hann mér pistilinn vegna þess að í
kjarasamningum vélstjóra á fiski-
skipum var ekki allt eins og það átti
að vera að hans mati og þá um leið til
Einar Möller
✝ Einar Möllerfæddist í
Reykjavík 15. des-
ember 1943. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja að kvöldi 30.
ágúst síðastliðins.
Útför Einars fór
fram frá Keflavík-
urkirkju 6. sept-
ember síðastliðinn.
þess að brýna mig til
að ná fram breytingum
á þessu eða hinu kjara-
atriðinu í næstu samn-
ingum. Þrátt fyrir
skiptar skoðanir um
einstök mál var það al-
veg víst að ef Einar hét
mér stuðningi varð-
andi framgang ein-
hvers ákveðins máls þá
stóð allt sem sagt hafði
verið eins og stafur á
bók.
Einar var réttsýnn
og fylginn sér; hann
þoldi ekki að rangt væri við haft og
breytti þá engu hvort málið varðaði
hann eða félagana.
Skömmu áður en Einar veiktist
starfaði hann hjá útgerð sem ákvað
það einn góðviðrisdaginn að áhöfnin á
skipinu hans skyldi flutt, bara si
svona, á annað skip útgerðarinnar
svipaðrar stærðar sem var mun eldra
og verr búið, bæði tækjum og aðstöðu
fyrir áhöfn. Einar var erlendis þegar
áhöfninni bárust þessi boð útgerðar-
innar. Þegar hann kom heim var öll
áhöfnin búin að samþykkja að færa
sig á milli skipa án nokkurra kvaða.
Einar aftur á móti hafnaði þessu
ráðslagi á þeirri forsendu að ekki
væri heimilt að flytja áhöfnina, frá
einu skipi til annars, nema að und-
angengni uppsögn með þriggja mán-
aða fyrirvara.
Málinu lyktaði þannig að útgerðin
varð að bakka og segja áhöfninni upp
með samningsbundnum fyrirvara og
ráða hana síðan á hitt skipið í sam-
ræmi við samningsbundin ákvæði þar
um. Þannig var Einar, hann stóð fast
á sínum rétti og lét hvorki háa né lága
beygja sig eða beina af réttri braut.
Við leiðarlok þakka ég þér samfylgd-
ina, trausta vináttu sem ég verð ætíð
stoltur af, með ósk um farsæla sigl-
ingu yfir móðuna miklu til nýrra
heimkynna.
Aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Helgi Laxdal.
Langar til að kveðja með nokkrum
orðum vinkonu mína, hana Önnu Ein-
arsdóttur sem dó hinn 27 ágúst síð-
astliðinn og var jörðuð hinn sjöunda
september. Við Anna náðum betur
saman en margir gerðu sér held ég
grein fyrir. Á einhvern hátt skildum
við svo vel hver aðra. Við áttum báðar
Jesú Krist í okkar hjarta og elskuðum
hann. Hann var okkur óendanlegt
umræðuefni þegar við hittumst í Mið-
holtinu. Þá báðum við saman og lás-
um saman í Guðs orði eða ræddum
um daginn og veginn. Oft gaf Guð
okkur náð til að leiðbeina hvor ann-
arri í hinum ýmsu málefnum og
styðja hvor aðra eins og systrum í
Jesú ber að gera. Það var alltaf ynd-
islegt að koma til Önnu. Hún átti allt-
af faðmlag og hlý orð. Ég þakka Önnu
innilega fyrir samfylgdina og hlakka
til að hitta hana í eilífðinni hjá Jesú
þar sem hún hvílir nú í faðmi hans.
Birna Einarsdóttir.
Anna Ein-
arsdóttir
✝ Anna Einarsdóttir kjólameist-ari fæddist í Hafnarfirði 24.
mars 1925. Hún lést á Landspít-
alanum 27. ágúst síðastliðinn og
var útför hennar gerð frá Víði-
staðakirkju 7. september.
Ragna frænka á
Sundlaugaveginum, ljósberi og
gleðigjafi, hefur kvatt þennan
heim. Ragna var uppeldissystir
hennar ömmu og þótt þær tengd-
ust ekki blóðböndum einkenndist
samband þeirra alla tíð af einlægri
vináttu og sönnum kærleik systra.
Ég var mikil ömmustelpa og
fékk oft að fljóta með þegar hún
heimsótti Rögnu systur sína og þá
var gaman. Það varð allt gaman
þegar Ragna var á staðnum.
Amma sem var fremur alvörugefin
kona kættist og hló og þær systur
kýttu góðlátlega um lífið og til-
veruna.
Þær eru margar minningarnar
sem ég á um hana Rögnu frænku,
of margar til að rekja hér til fulln-
ustu. Minningar um hnyttin til-
svör, skemmtileg orðatiltæki, grín
og glens og það hversu eðlislægt
henni var að gera gott úr öllu.
Ég setti einu sinni rúllur í hárið
á henni sem unglingsstúlka með
vægast sagt skelfilegum árangri.
Þó að ég legði mig alla fram hvött
til dáða af Rögnu þá enduðu rúll-
urnar einhvern veginn allar á ská
og skjön eftir mikið hártog. Ragna
hélt því aftur á móti statt og stöð-
ugt fram að hún hefði aldrei fengið
betri rúlluísetningu.
Ragna S. Friðriksson
✝ Ragna SigríðurFriðriksson
fæddist í Reykjavík
hinn 29. maí 1913.
Fyrir fimm árum
fluttist hún á Hrafn-
istu í Hafnarfirði,
en þar lést hún hinn
30. ágúst síðastlið-
inn.
Útför Rögnu var
gerð frá Fossvogs-
kirkju 14. septem-
ber sl.
Ég er enn þann
dag í dag tæpum
tuttugu árum og
mörgum tilraunum
seinna ófær um að
setja skammlaust
rúllur í hár, en svona
birtist Ragna mér,
alltaf jákvæð og
hvetjandi.
Ég var einmitt að
tala um hana Rögnu
frænku við manninn
minn stuttu áður en
ég frétti af andláti
hennar. Ég var að
segja honum sögur af því hvernig
hún mætti öllu í lífinu með jákvæði
og bjartsýni og hversu mjög ég
vildi geta tamið mér lífsviðhorf
hennar.
Mér er einstaklega minnisstætt
fyrsta skiptið sem ég hitti hana
eftir að gleymska ellinnar fór að
sækja verulega á.
Mér var brugðið þegar ég áttaði
mig á hvernig komið var fyrir
henni, en Ragna huggaði mig og
klappaði mér með þeim orðum að
það væri nú hreint ekki vont að
vera gleyminn, maður myndi þá
ekkert slæmt á meðan.
Það er ekki að undra að minn-
ingin um hana Rögnu í mínum
huga sé björt og fögur, því þannig
var hún sjálf.
Ég votta börnum Rögnu og af-
komendum hennar öllum samúð
mína, mikil manneskja er gengin
eftir langa og farsæla ævi. Rögnu
færi ég einlæga þökk fyrir góð-
gjörning allan við mig og mína,
húsaskjólið, góða matinn, birtuna,
hlýjuna og fyrir það hvað hún
gerði hana ömmu mína glaða. Góða
ferð til englanna, Ragna mín, það-
an komstu og þar áttu í eilífðinni
heima.
Sigrún Tómasdóttir.