Morgunblaðið - 24.11.2007, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. NÓVEMBER 2007 39
Nú þegar Silli á Húsavík hefur lokið vegferð
sinni verða þáttaskil á Morgunblaðinu. Silli er sá
maður sem lengst hefur skrifað fréttir í blaðið og
var hann þó aldrei fastráðinn starfsmaður þess. Í
nær 70 ár af 94 ára sögu Morgunblaðsins sendi Silli
blaðinu fréttir frá Húsavík. Síðustu fréttina símaði
hann í fyrra, 89 ára gamall. Það var frétt um jarð-
skjálfta.
Ég hef þekkt Silla alveg frá því ég var barn að
aldri að alast upp á Húsavík. Tvö minningabrot
standa upp úr. Silli kemur til Húsavíkur á þeim
flottasta bíl sem ég hafði augum litið. Allur bærinn
kom til að skoða þennan flotta bíl. Seinni minningin
er úr sparisjóðnum. Ég er þar staddur ásamt pabba
að stofna innlánsreikning og leggja inn á hann
fyrstu peningana sem ég hafði eignast. Ég man vel
hvað ég var stoltur þegar Silli rétti mér bankabók-
ina og óskaði mér til hamingju með hana.
Það er svo vorið 1974 að ég hef störf á Morg-
unblaðinu og þá hefst langt og farsælt samstarf
okkar Silla á fréttasviðinu. Hann var þá þegar einn
af reyndustu fréttariturum blaðsins. Var talað um
hann í sömu andrá og Björn í Bæ, Björn í Eyjum.
Sverri Pálsson á Akureyri, Árna í Stykkishólmi og
aðra slíka kappa í fréttaritarastétt.
Fremstur meðal jafningja
Silli var einstaklega vakandi í starfi sínu sem
fréttaritari. Segja má með sanni að engin frétt sem
máli skipti í Þingeyjarsýslum færi framhjá honum.
En hann var líka vandlátur á fréttir og sendi helst
ekki „vondar“ fréttir í blaðið. Silli var mjög fær
ljósmyndari, einn sá allra fremsti í hópi fréttarit-
aranna. Myndirnar gæddu fréttir Silla miklu lífi.
Það var ætíð gleðiefni þegar síminn hringdi og
Silli var á línunni. „Sæll vinur“ og „heyrðu“ voru
ávörpin sem hann notaði mest. Hann var í miklu
uppáhaldi hjá öllum á ritstjórn Morgunblaðsins, rit-
stjórum, blaðamönnum og ljósmyndurum. Þegar
fréttaritarar Morgunblaðsins komu saman til
fundahalda, var hann fremstur meðal jafningja.
Undir það síðasta fækkaði fréttunum frá Silla
sem vonlegt var. Hann færði það stundum í tal við
mig að nú vildi hann hætta en ég tók það ekki í mál.
Það væri heiður fyrir blaðið að nafn hans stæði í
fréttaritaraskránni.
Við leiðarlok færi ég Silla innilegt þakklæti okkar
Morgunblaðsmanna fyrir hans frábæru störf og
áralanga vináttu. Jafnframt sendi ég ástvinum hans
samúðarkveðjur. Morgunblaðið verður fátæklegra
án Silla.
Sigtr. Sigtryggsson.
tuga og sjö ára skeið og sendum að-
standendum hans hjartanlegar sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
okkar kæra skólabróður, Sigurðar P.
Björnssonar.
f.h. skólasystkinanna,
Árni Kr. Þorsteinsson.
Við Silli höfum þekkst í tæp 70 ár
eða frá því í nóvember 1939. Þá hitt-
umst við tveir ungir menn í stjórn-
málaskóla Sjálfstæðisfokksins, þar
sem Gunnar Thoroddsen var skóla-
stjóri. Þar var kominn saman sérstak-
lega samheldinn og áhugasamur hóp-
ur alls staðar af landinu. Skóli þessi
starfaði í mánuð og varð til þess að
vinátta myndaðist.
Síðan hefur samband okkar Silla
ekki rofnað. Ég minnist þess með
þakklæti er ég heimsótt hann á Húsa-
vík árið 1940. Þá dvaldist ég á heimili
hans í tvo sólarhringa. Það voru
ánægjulegir dagar og ógleymanlegir.
Eftir að ég flutti til Stykkishólms árið
1942 varð lengra á milli okkar. Alltaf
er ég átti leið um Þingeyjarsýslur
heimsótti ég vin minn. Ferðunum
fjölgaði er Gunnlaugur, sonur minn,
kom í Aðaldalinn sem kennari þar.
Hann var alltaf reiðubúinn til að gefa
mér tóm til að skoða bæinn og ná-
grennið. Það voru góðar samveru-
stundir. Þá skrifuðumst við oft á og
mörg bréfin fóru okkar á milli.
Silli hafði góða rithönd og allt var
snyrtilegt sem hann kom að og sendi
frá sér. Í mörg ár sendi hann vinum
sínum áramótabréf. Þar tíundaði
hann allt sem gerst hafði á Húsavík á
árinu og auðvitað var ég einn af þeim
fjölmörgu sem fengu þannig kveðju.
Ég var undrandi hve miklu hann kom
í verk. Hann var lengi bankastjóri á
Húsavík og í því starfi var hann far-
sæll, bæði leiðbeinandi og hjálpsamur
á þeim vettvangi. Fræðimaður var
hann góður og þar sem annars staðar
vandaður. Ég veit að það munu marg-
ir minnast hans og Morgunblaðið á
honum margt að þakka í starfi sem
elsta og farsæls fréttaritara.
En maðurinn, Sigurður P. Björns-
son, verður öllum minnisstæður sem
honum kynntust. Ég þakka honum öll
samferðarárin, vináttu og hið góða
sem streymdi frá honum. Bið honum
allrar blessunar og fólkinu hans sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Árni Helgason, Stykkishólmi.
Við andlátsfregn Silla á Húsavík
leitar hugurinn til baka og minning-
arnar um þennan merka mann sækja
á.
Kynni okkar Silla hófust sumarið
1960. Ég hafði hafið störf sem bæj-
argjaldkeri á Húsavík þá um vorið en
Silli var þá sparisjóðsstjóri Sparisjóðs
Húsavíkur. Þann tíma sem ég var
bæjargjaldkeri á Húsavík hafði ég
einn heimild til að ávísa á reikning
bæjarins hjá Sparisjóðnum. Fór ætíð
vel á með okkur.
Snemma ársins 1972 tók ég við
starfi bæjarstjóra á Húsavík. Silli var
þá útibússtjóri L.Í. á Húsavík. Fjár-
hagur bæjarins var þá þungur, enda
var Hitaveita Húsavíkur á fyrsta
starfsári með miklar lausaskuldir
sem L.Í. stóð ábyrgur fyrir.
Allt leystist þetta á besta veg strax
á fyrsta ári og ég öðlaðist á ný fyrra
traust hans sem ekki bar skugga á
þau tæplega 7 ár sem ég gegndi bæj-
arstjórastarfinu.
Eftir að ljóst var orðið á árinu 1978
að mínu starfi sem bæjarstjóri á
Húsavík væri að ljúka var ég kallaður
á fund í bankanum. Á þeim fundi voru
þeir Silli og Jónas Haralz þáverandi
aðalbankastjóri Landsbankans og
sem slíkur yfirmaður Silla. Eitthvað
mun ég hafa verið stuttur í spuna, en
það gladdi mitt hjarta að báðir þessir
öðlingsmenn létu mig finna að brott-
för mín frá Húsavík væri þeim ekki að
skapi.
Silli hafði þann sið að senda útvöld-
um vinum annál Húsavíkur sem jóla-
kveðju. Þennan annál hef ég fengið
árlega frá árinu 1978 og haft mikla
ánægju af lestri hans, því annállinn
birti skoðanir hans á atburðum árs-
ins..
Skömmu eftir að Dagrún Helga
dóttir okkar Sigrúnar dó úr lungna-
krabba haustið 1997 barst okkur
minningabók um hana frá Silla. Minn-
ingabókin innihélt allar minninga-
greinarnar um hana, sem Silli hafði
skannað fyrir bókarbrotið.
Í framhaldi af þessari sendingu
báðum við hann um að gera samskon-
ar bók um Hafþór Má son okkar, sem
lést af slysförum í janúar 1985. Þá bók
sendi hann okkur litlu síðar.
Ekki var liðinn mánuður frá andláti
Sigrúnar konu minnar sl. vetur þegar
mér barst frá Silla samskonar bók
með öllum minningagreinunum um
hana ásamt samúðarkveðju. Þessi
sending frá nálega níræðum manni og
vinnan sem að baki lá var mér ómet-
anleg. Enn var hugurinn sá sami og
eljusemin óbreytt. Í stuttu þakkar-
bréfi sem ég sendi Silla gerði ég hon-
um grein fyrir veikindum hennar og
óvæntu andláti.
Silli var maður sem lifði lífinu lif-
andi til hinstu stundar. Hann lét sér
ekkert óviðkomandi og lá ekki heldur
á skoðunum sínum. Um slíka menn
verða óhjákvæmilega skiptar skoðan-
ir.
Í mínum augum var Silli maður
sem hafði mannkærleikann að leiðar-
ljósi umfram allt annað.
Ég vil að lokum þakka Silla sam-
fylgdina og órofa tryggð og votta að-
standendum mína innilegustu samúð.
Haukur Harðarson.
Með Sigurði Pétri Björnssyni –
Silla, eins og hann kaus að láta nefna
sig, er genginn ötull og óeigingjarn
verkamaður í víngarði Drottins.
Kristin trú og kirkjurækni var honum
í blóð borin og hann ástundaði hvort
tveggja af þeirri einstöku ræktarsemi
og trúmennsku sem einkenndi alla
hans framgöngu. Það mun hafa heyrt
til algjörra undantekninga að hann
sækti ekki messu í kirkju sinni ef
heilsan á annað borð leyfði. Og þó
hann ætti frá barnsaldri við mikla
fötlun að stríða, og væri þar af leið-
andi veill fyrir, lét hann það ekki aftra
sér frá því að takast á hendur hvers
konar ábyrgðarstörf fyrir söfnuð sinn
og kirkju. Hann sat í sóknarnefnd og
var safnaðarfulltrúi Húsavíkursafn-
aðar í áratugi. Minnist ég framgöngu
hans á héraðsfundum, hve einarður
hann var í afstöðu sinni til þeirra mál-
efna sem rædd voru og alls óhræddur
við að láta hana í ljós. Þá verður
stuðnings hans við uppbyggingu sum-
arbúðanna við Vestmannsvatn lengi
minnst. Hélt hann um fjármálin af
mikilli útsjónarsemi og dugnaði. Á því
var heldur ekki vanþörf því í þær
framkvæmdir var lagt af stað með
tómar hendur. En hugsjónir forystu-
mannanna og draumar urðu að veru-
leika fyrir vasklega framgöngu þeirra
og lagni við að fá fólk til liðs við sig.
Síðan hafa sumarbúðirnar, eða
kirkjumiðstöðin við Vestmannsvatn,
reynst blessunarlind fjölmargra,
ungra sem aldinna.
Silli var góður ljósmyndari og
ástundunarsamur. Var safn hans orð-
ið mikið að vöxtum og spannaði langt
tímabil. Er þar að finna ómetanlegar
heimildir um fólkið í héraðinu, líf þess
og störf. Kirkjustarfinu eru þar gerð
góð skil eins og vænta mátti. Í því
sambandi tók Silli saman seríur
mynda sem hann sýndi á kirkjukvöld-
um hér og þar fólki til ánægju og fróð-
leiks. Varðveisla minja og minninga
var Silla hugleikið viðfangsefni. Á
þeim vettvangi vann hann stórvirki er
hann tók sér fyrir hendur að skrá leiði
og kortleggja kirkjugarða Þingeyj-
arprófastsdæmis. Því verki fylgdi
mikil rannsóknarvinna sem Silli leysti
af hendi af stakri nákvæmni og vand-
virkni. Meining hans var að kort-
leggja einnig heimagrafreiti héraðs-
ins. Tími vannst þó ekki til að klára
það verk né heldur kirkjugarða og
heimagrafreiti Skagafjarðarprófasts-
dæmis sem hann var kominn nokkuð
á veg með. Í Skagafirði lágu rætur
Silla og sýndi hann héraðinu alltaf
mikla ræktarsemi og átti þar nána
vini. Naut Hofstaðakirkja í Viðvíkur-
sveit þess sérstaklega, en þaðan var
móðir hans sem honum var dýrmæt-
ust alls í minningunni.
Nú, þegar Silli er kvaddur hinstu
kveðju, sér Þjóðkirkjan á eftir ein-
lægum og öflugum liðsmanni. Blessuð
sé minning hans og blessaður sé
ávöxtur hugar hans og handa.
Jón Aðalsteinn Baldvinsson,
Hólum.
„Kallið mig bara Silla,“ sagði Sig-
urður Pétur Björnsson útibússtjóri
Landsbankans á Húsavík þegar hann
tyllti sér á koll í eldhúsinu í sinni
fyrstu heimsókn til okkar hjóna. Það
var upphafið að vináttu sem varað
hefur í 41 ár. Við vorum nýflutt til
Húsavíkur og svo vildi til að Silli var
einn af okkar næstu nágrönnum og
nánast daglega sáum við honum
bregða fyrir. Þar að auki varð ég fljótt
einn af félögum Rótarýklúbbs Húsa-
víkur (RH) og þar hittumst við viku-
lega. Stundirnar með Silla eru því
orðnar margar.
Silli var einn af stofnendum RH og
var alla tíð Rótarýmaður af lífi og sál
og margir eru fundirnir þar sem hann
hefur farið með Rótarýfræðslu og
brýnt okkur félagana til dáða. Starf
Silla innan Rótarýhreyfingarinnar
var lýsandi fyrir manninn og hvað
hann stóð fyrir sem var trúnaður
gagnvart þeim verkefnum sem hann
tók að sér. Nafnið hans Silla er því vel
þekkt innan Rótarýhreyfingarinnar.
Og Silli vann það einstæða afrek að
vera með fulla mætingu á fundum RH
frá stofnun klúbbsins þar til síðasta
árið að örfáir fundir hafa fallið niður
vegna heilsubrests. Silli hefur því set-
ið yfir 3.000 Rótarýfundi um ævina.
Formlega starfaði Silli með RH í 63
ár en í reynd urðu árin 68. Rótarý-
klúbbur Húsavíkur var nefnilega
stofnaður 1939 en vegna stríðsins
dróst að fá klúbbinn staðfestan, eða
allt til 1944.
Silli var alla tíð varfærinn og spar-
samur og hafði mikla andúð á bruðli
og flottræfilshætti. Margir fram-
kvæmdaglaðir menn gengu því bón-
leiðir til búðar þegar þeir leituðu lána
hjá bankastjóranum, en fengu
stranga áminningu um mikilvægi
sparnaðar. Ég tala nú ekki um ef ung-
ir menn sem voru að stofna heimili
vildu slá lán fyrir bíl. Þá var Silla nóg
boðið. En þrátt fyrir þessa afstöðu
var Silli vinsæll og virtur af flestum.
Hann hafði alltaf brennandi áhuga á
samfélaginu sem kostaði auðvitað af-
skiptasemi. Og það var aðdáunarvert
að fylgjast með hans vakandi huga á
efri árum, hann hélt áfram að gagn-
rýna og skipta sér af því sem honum
þótti miður fara. Margir óttuðust að
Silli myndi „visna og verða strá“ eftir
að hann hætti sem útibússtjóri LÍ sjö-
tugur að aldri, enda bjó hann alltaf
einn og útibú LÍ á Húsavík var eins-
konar afkvæmi hans, stolt hans. En
Silli lét þetta ekki slá sig út af laginu,
hann fann sér fljótlega verðug við-
fangsefni og setti sér markmið. Og af
því að hann gekk ekki að fastri vinnu
þá settist hann ævinlega niður að
kvöldi og setti sér dagskrá fyrir
næsta dag svo dagurinn færi ekki í
snúninga og hangs.
Silli var ekki fjölskyldumaður í
þeim skilningi að hann kvongaðist
ekki og eignaðist ekki börn. Hann átti
við mikil veikindi að stríða í æsku,
berklaveiki, og hlaut varanlega fötlun
af hennar völdum. En Silli tókst á við
þetta sem annað sem mætti honum og
varð um árabil einn af þeim sem setti
hvað mestan svip á húsvískt sam-
félag. Það er sjónarsviptir af Silla.
Félagar í Rótarýklúbbi Húsavíkur
og við hjónin þökkum Silla samfylgd-
ina og sendum aðstandendum hans
einlægar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Silla.
Gísli G. Auðunsson.
Nú hefur Silli eins og hann var allt-
af kallaður, kvatt okkar jarðneska líf.
Minningin um Silla verður mér og
mínum ætíð hugleikin um ókomna tíð.
Þar fór maður, sem hefur varðað líf
mitt frá unglingsárum.
Það var sem í gær, að fyrir mér
lágu skilaboð um að hitta Silla, tilefnið
var að kanna hug minn til að hefja
störf í Landsbankanum. Síðan eru lið-
in mörg ár. Ekki hefði mig órað fyrir
því, að þarna hafi Silli valið mér lífs-
starfið. Læriföður, sem var snillingur
í að móta nýliða í takt við sínar ætl-
anir. Hann hafði óþrjótandi vilja og
metnað til að kenna og leiðbeina
þannig að vinnubrögð væru í takt við
hans kröfur. Öll störf voru mikilvæg,
hvort sem um var að ræða gerð mik-
ilvægra skjala eða upplagningu og
fyrirkomulag í geymslum. Skilvirkni
var hans boðorð, að öllum hlutum átti
að vera hægt að ganga. Eitt af því
fyrsta sem Silli kenndi mér var að frá-
gangur á pósti væri eitt mikilvægasta
starfið í bankanum – enginn spyrði
hve lengi þú værir að gera hlutina,
heldur hvernig þú gerðir þá. Þá var
annað boðorð – ekki geyma til morg-
uns það sem þú getur gert í dag. Mán-
aða- og áramót verða ætíð minnis-
stæð í þessum efnum. Aldrei farið úr
húsi fyrr en allt var afstemmt og
skýrslur komnar í póst. Silli var mikill
smekkmaður og hafði einnig auga og
metnað fyrir nýjungum. Bygging nýs
Landsbankahúss á Húsavík var hon-
um mikið hjartans mál, enda bar sú
framkvæmd sæmd hans. Þá lagði
hann allt af mörkum til að útibúið
fylgdi kröfum tímans og var það því á
stundum valið til að vera frumkvöðull
hvað nýjungar varðaði. T.d. var Húsa-
víkurútibú fyrsta útibúið með bein-
línu tengingu við Reiknistofu bank-
anna.
Það var krefjandi að vinna undir
stjórn Silla – vinna var dyggð í hans
augum og flest annað þurfti að víkja –
sjálfur tók hann nánast aldrei frí. Það
lét ekki öllum að vinna undir slíkum
aga en eftir á að hyggja var þetta frá-
bær skóli, sem skilar sér á lífsins
göngu.
Árin liðu og starfslok Silla stað-
reynd. Sem fyrr var það vinnan sem
gaf lífinu gildi. Að setjast í helgan
stein var ekki hans háttur. Áhugamál-
in fengu nú sinn sess, nýr ólaunaður
starfsvettvangur tók við. Skrásetning
kirkjugarða, umsýsla með minningar-
greinar, ljósmyndun, o.fl. áttu hug
hans allan. Samvistum mínum við
Silla lauk ekki, þrátt fyrir að hann
hyrfi úr Landsbankanum. Hann var
ætíð skammt undan, enda bjó hann í
næsta húsi. Hann heimsótti mig og
fjölskyldu mína nokkuð reglulega,
glaður í bragði – tjáði sig um það sem
honum var hugleikið hverju sinni. Silli
hafði skoðun á öllum hlutum og talaði
ekki tæpitungu. Hann hafði góðan
húmor fyrir sjálfum sér og minnis-
stætt er orðatiltæki: „Konan er farin
að bíða heima.“ Þá sagði hann oft:
„Grímur minn, ég get alltaf spurt þig
– þú segir alltaf eins og þér finnst.“
Þáttaskil í hans lífi nú á haustdögum
koma í hugann hvað þetta varðar.
Silli hélt ótrúlegri heilsu fram undir
það síðasta. Hann vildi fylla 90 árin og
ganga frá sínum málum í takt við það.
Það gekk eftir og Silli kvaddi, sáttur
við Guð og menn.
Blessuð sé minning hans.
Þorgrímur Aðalgeirsson.
Við leiðarlok rifjast upp hjartkærar
minningar um lágvaxinn mann með
risastórt hjarta. Kynni okkar systra
og foreldra okkar við Silla hófust
skömmu eftir fæðingu okkar fyrir 19
árum, þegar Silli hafði samband við
foreldra okkar til að flytja þeim ham-
ingjuóskir og okkur útsaumaða
klukkustrengi og til að láta í ljós gleði
sína en við nutum þess heiðurs að
fæðast á afmælisdegi þessa indæla,
barngóða manns sem lífið hafði ekki
fært allt það besta, en hann átti við
heilsuleysi að stríða framan af ævi.
Þegar við fórum í ferðalag norður á
land var litið inn hjá Silla í læknishús-
inu en það vakti undrun okkar hvað
hann átti fallegt heimili, sem skartaði
ótal listaverkum sem hann hafði sjálf-
ur saumað út, og í líklega fyrstu heim-
sókninni þegar við vorum um það bil
fimm ára og vorum á leið út í bíl á
heimleið, varð einni okkar að orði „Á
strákurinn heima aleinn í húsinu.“
Alla afmælisdaga okkar sendi hann
okkur gjafir og hlýjar kveðjur til fjöl-
skyldunnar á jólum.
Það er dýrmætt að eiga þessar
ljúfu bernskuminningar sem munu
fylgja okkur í gegnum lífið.
Okkur langar til að enda þessi
kveðjuorð með 23. sálmi Davíðs:
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína, leiðir mig um rétta
vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir fjendum mín-
um,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
Við systur ásamt móður okkar,
Margréti Þóru, kveðjum nú Sigurð
Pétur Björnsson með virðingu og
innilegu þakklæti.
Fallega sál, hvíl þú í guðs friði.
Alexandra, Brynhildur, Elín og
Diljá Guðjónsdætur.
 Fleiri minningargreinar um
Sigurður Pétur Björnsson bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.