Morgunblaðið - 24.11.2007, Síða 42

42 LAUGARDAGUR 24. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Margrét Svein-björnsdóttir
fæddist í Noregi
31. október 1951.
Hún lést á Land-
spítalanum 13. nóv-
ember síðastliðinn.
Móðir hennar var
Þórunn Benjamíns-
dóttir, f. 1915, d.
26. apríl 1981.
Seinni maður Þór-
unnar, Guðmundur
Jón Guðmundsson,
varð stjúpi Mar-
grétar. Margrét
var 5-6 ára gömul þegar móðir
hennar flutti hana frá Noregi til
Ísafjarðar og þar ólst hún upp
og byrjaði sinn búskap.
Margrét giftist 24. september
1983 Páli Inga Árnasyni. Börn
þeirra eru: 1) Þórarinn Ágúst, f.
3. mars 1983, unnusta Sunna
Sigurðardóttir. Þau eru búsett í
Reykjavík og ala upp einn son.
2) Helga Guðný, f. 18. febrúar
1985, unnusti Þórarinn Pálsson.
Þau eru búsett á Selfossi.
Sonur Margrétar og Jóhanns
Egils Hólm er Guðmundur Þór,
f. 22. ágúst 1972.
Hann ólst upp hjá
móður sinni. Eig-
inkona Guðmundar
Þórs er Lilja Sig-
urjónsdóttir. Börn
þeirra eru Alexand-
er, f. 13. febrúar
1998, og Sindri
Þór, f. 25. apríl
2007.
Margrét gekk í
fiskvinnsluskóla í
Reykjavík. Hún
starfaði til fjölda
ára sem verkstjóri í
Hraðfrystihúsinu á Ísafirði. Síð-
ar varð hún verkstjóri í Hrað-
frystistöðinni í Reykjavík en
þangað fluttu þau hjónin 1982.
Þá starfaði hún einnig við
umönnun aldraðra hjá Hrafnistu.
Margrét vann á leikskóla í
Reykjavík og einnig í Gnúpverja-
hreppnum en þangað fluttu þau
hjónin að Leiti 1992 og varð það
heimili þeirra og vettvangur æ
síðan.
Útför Margrétar fer fram frá
Skálholtsdómkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Núna þegar aðventan nálgast tek
ég fram rauðu jólahjörtun sem hún
Margrét saumaði og gaf mér. Þau
eru vel gerð og mjúk eins og hún og
minna á smekkvísi hennar og vand-
virkni en ekki síst umhyggju hennar
fyrir okkur í fjölskyldunni.
Ég hitti Margréti fyrst á síldar-
vertíð í Þorlákshöfn haustið 1978
Ekki grunaði mig þá að hún ætti
eftir að verða svilkona mín en 5 ár-
um seinna giftust þau Palli og síðan
höfum við átt margar góðar stundir
þó lengst af væri nokkur vegalengd
milli okkar. Símtölin síðasta árið
styrktu þau bönd enn frekar.
Fjölskyldan og heimilið var efst á
forgangslista Margrétar. Hún var
myndarleg húsmóðir, hvort sem laut
að matargerð, bakstri eða hannyrð-
um. Hún hugsaði afar vel um Palla
sinn og bræður hans töldu það nú
algert dekur en þetta var hennar
aðferð að tjá ást og umhyggju.
Frystikistan var fyllt að hausti, og
þess gætt að alltaf væri nóg að bíta
og brenna. Börnin og Palli í fal-
legum handprjónuðum peysum,
jólakjólarnir hennar Helgu Guðnýj-
ar hver öðrum glæsilegri og barna-
börnin nutu líka góðs af sköpunar-
gleði ömmunnar. Alls kyns föndur
var henni hugleikið og heimilið ber
vott um nostursemi hennar og fima
fingur.
Hún sýndi líka ræktarsemi og
stuðlaði að samkennd innan fjöl-
skyldunnar. Gróf upp gamlar mynd-
ir og lét taka eftir þeim handa okkur
hinum og afhenti bræðrunum ný-
lega innrammað ljóð eftir yngsta
skáldið í fjölskyldunni. Síðastliðið
vor undirbjó hún ættarmót í fjöl-
skyldu sinni, orðin sárlasin. Lét sig
ekki muna um að baka ástarpunga
fyrir hófið og annaðist fráganginn
þegar öllu var lokið.
Vissulega var síðasta ár litað af
erfiðri læknismeðferð en Margrét
hélt sínu striki eftir mætti. Hún
stundaði sundlaugina í góða veðrinu,
skrapp til Kaupmannahafnar með
vinkonunum, mætti á Fiskidag á
Dalvík og komst til Ísafjarðar í
haust. Fjörugt heimboð á Leiti í vor,
þegar nærri 30 vinkonur trölluðu til
morguns var henni ógleymanleg
upplifun. Ég samdi texta eftir upp-
lýsingum frá vinkonum Margrétar
og ekki fór milli mála hversu vel
þær kunnu að meta hana.
Húmorinn hennar og hláturinn glaði
og hjartað svo stórt sem í brjóstinu slær.
Að hreinskilni hennar er heldur ei skaði
maður hrós eða skammir í andlitið fær.
Enda er aldeilis augljóst og bert,
að við elskum þig, Margrét já, eins og þú
ert!
Margrét var ekki há í loftinu en
hún stóð fyrir sínu og sannarlega óx
hún í augum okkar sem urðum vitni
að sjúkdómsbaráttu hennar. Ég
færði henni nýlega lítinn fíl sem
teygði ranann og hafði það hlutverk
að geyma hringana hennar. Ég valdi
hann vegna þess að að fíllinn er
traustur og jarðbundinn og kemst
það sem hann ætlar sér. Þannig var
Margrét líka og sýndi þar ítrekað í
veikindum sínum.
Að leiðarlokum vil ég þakka fyrir
allar okkar gæðastundir, fullviss um
að við tökum upp þráðinn á öðru til-
verustigi. Palla og börnunum,
tengdabörnum og barnabörnum
færi ég innilega samúðarkveðjur
okkar Hjartar og veit að björt minn-
ingin um Margréti lýsir þeim langan
veg.
Unnur Halldórsdóttir.
Elsku Margrét.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Takk fyrir allt frænka.
Saknaðarkveðja,
Andrea Ingibjörg (Adda).
Elsku Magga æskuvinkona okk-
ar, við þökkum þér samfylgd og vin-
áttu.
Máría, ljáðu mér möttul þinn,
mæðir hretið skýja;
tekur mig að kala á kinn,
kuldi smýgur í hjartað inn;
mér væri skjól að möttlinum þínum hlýja.
Þegar mér sígur svefn á brá
síðastur alls í heimi,
möttulinn þinn mjúka þá,
Móðir, breiddu mig ofan á,
svo sofi ég vært og ekkert illt mig dreymi.
(Einar Ól. Sveinsson)
Elsku Páll og fjölskylda, okkar
dýpsta samúð.
Bjarney og Guðný.
Elsku Magga, þegar við í sauma-
klúbbnum ákváðum fyrir mörgum
árum að við myndum skrifa minn-
ingargrein hver um aðra þá held ég
að við höfum haldið að við yrðum ei-
lífar, þetta yrði eitt af því sem við
þyrftum aldrei að klára. En lífið er
víst ekki svo einfalt og nú ert þú far-
in. Við sitjum eftir með söknuð í
hjarta en líka gleði yfir að hafa átt
samleið með þér. Þú varst ekki há í
loftinu, jafnlöng málbandinu eins og
við grínuðumst svo oft með. En
margur er knár þótt hann sé smár
og það sannaðist svo sannarlega á
þér. Lífið var þér ekki alltaf auðvelt
en þú hafðir stórt hjarta og mikinn
kjark. Þú varst alltaf hreinskiptin
og sagðir þína skoðun opinskátt og
lást aldrei á liði þínu. Við eigum eft-
ir að sakna þess að geta ekki rætt
hlutina við þig og þegið ráð frá þér,
en þau áttir þú svo oft í pokahorn-
inu.
Við eigum eftir að sakna þín í
sumarbústaðaferðunum, þar sem þú
varst nú oftast fyrst á fætur og
komin með handavinnuna í hend-
urnar. Við eigum eftir að sakna
ferðanna til þín í pottinn undir norð-
urljósunum á Leiti þar sem málin
voru nú oft krufin til mergjar. Þú
tókst alltaf á móti okkur eins og
höfðingi enda gestrisni þér í blóð
borin. Við eigum eftir að sakna ferð-
anna vestur á heimahagana sem
voru þér ávallt svo kærir.
Þér var alltaf svo umhugað um
aðra en sjálfa þig. Þegar við buð-
umst til þess að gera eitthvað fyrir
þig var alltaf svarið: Stelpur, ekkert
vesen ég er í góðum málum. En þú
gast haft áhyggjur af okkur og varst
alltaf tilbúin að styðja okkur í gegn-
um þykkt og þunnt. Þær eru svo
margar minningarnar sem við eig-
um, glettið brosið og notalegi hlát-
urinn þinn, allar litlu gjafirnar hvort
sem var í orðum eða á borði. Þú
varst svo mikil punturófa og hélst
því fram á síðustu stund. Hverjum
dettur í hug að láta þig fá fjólublátt
flísteppi – það var sko ekki í þínu
litakorti. Samverustundirnar sem
við áttum í vor þegar við fórum allar
saman til Kaupmannahafnar eru al-
veg ómetanlegar. Sú minning á al-
veg örugglega eftir að kalla fram
bros í gegnum tárin.
Það er komið að kveðjustund í bili
og við kveðjum þig með orðunum
sem þú gafst okkur í sumar, „vinir
að eilífu“. Við vitum, Magga mín, að
þú tekur á móti okkur með hnall-
þórum og verður búin að skreyta í
kringum þig með handunnum list-
munum þegar við hittumst á ný.
Elsku Palli, Guðmundur, Þórar-
inn og Helga Guðný og fjölskyldur,
Guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Þínir vinir að eilífu.
Brynja Guðmundsdóttir,
Elfa Dís Arnórsdóttir,
Guðný Elíasdóttir,
Guðný Hólmgeirsdóttir,
Gunnhildur Hauksdóttir,
Helga Harðardóttir,
Sesselja Magnea Matthías-
dóttir,
Sigríður Bragadóttir,
Steinunn Árnadóttir.
Í dag kveðja stjórn og starfsfólk
Trésmiðafélags Reykjavíkur góðan
samstarfsmann til margra ára, Mar-
gréti Sveinbjörnsdóttur.
Það var upp úr 1990 sem félagið
festi kaup á jörðinni Stóra-Hofi í
Gnúpverjahreppi. Í framhaldi af því
réðum við einn félagsmann okkar,
Pál Inga Árnason, til að stýra upp-
byggingastarfi félagsins þar. Hann
flutti ásamt konu sinni Margréti og
börnum að Stóra-Hofi og bjuggu
þau þar fyrst um sinn. Þau hafa búið
í Gnúpverjahreppi síðan. Félagið
hefur notið starfskrafta þeirra einn-
ig síðan. Margrét var umsjónarmað-
ur með eignum félagsins og það hef-
ur verið mikið lán félagsins að hafa
fengið jafntrausta manneskju til
þess starfs. Hún hefur hugsað um
eignir félagsins sem sínar og var
okkur harður húsbóndi ef henni
fannst eitthvað skorta á áhuga fyrir
staðnum. Þrátt fyrir veikindi und-
anfarið stóð hún vaktina fyrir okkur
eins og heilsa leyfði. Fyrir alla við-
kynningu okkar við Margréti erum
við þakklát.
Við sendum Páli Inga og öðrum
ástvinum hennar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Stjórn og starfsfólk Trésmiða-
félags Reykjavíkur.
Kveðja frá Kvenfélagi
Gnúpverja
Lífsgöngu Margrétar á Leiti er
lokið. Illvígur sjúkdómur sem ekki
spyr um aldur hefur lagt hana að
velli langt um aldur fram.
Margrét var ötul félagsmálakona.
Hún var ritari Kvenfélags Gnúp-
verja í nokkur ár, þar kynntist ég
Margréti og við áttum mjög gott
samstarf. Hún var hugmyndarík, já-
kvæð og ósérhlífin og alltaf tilbúin
að taka að sér hin ýmsu verkefni
fyrir kvenfélagið. Þegar heilsan fór
að gefa sig og kraftar tóku að
þverra var hún einnig alltaf tilbúin
að starfa, þá oft meira af hug en
mætti. Þannig var Margrét, dugn-
aður og kraftur í fyrirrúmi.
Nú á haustdögum ætluðum við
kvenfélagskonur saman í ferðalag til
útlanda en örlagavaldar tóku í
taumana og Margrét fór í aðra ferð.
Kvenfélagið þakkar henni öll
hennar góðu störf í þágu félagsins
og við kvenfélagskonur sendum
Páli, börnum þeirra og fjölskyldu
innilegar samúðarkveðjur.
Megi góður guð styrkja ykkur í
sorginni.
Blessuð sé minning hennar.
f.h. kvenfélagsins,
Rosemarie B. Þorleifsdóttir.
Elskuleg vinkona okkar, hún
Magga Todd, er nú látin og eftir
sitjum við með sorg í hjarta. Okkar
fyrstu kynni voru þegar við vorum
að vinna í frystihúsinu heima, þá 13
og 14 ára gamlar, og þótti okkur
hún frekar merkileg kona, svona
smá að geta lyft þessum þungu
pönnum eins og ekkert væri. Svo
þegar önnur okkar komst í pönn-
urnar með henni var það eins og að
komast inn í helgidóm. Þegar við
urðum eldri fórum við að kynnast
henni betur utan vinnu og eru þetta
góðar minningar sem við geymum
vel í hjörtum okkar. Svo datt Palli
inn í líf hennar eins og engill og áttu
þau tvö yndisleg börn saman en fyr-
ir átti Magga einn son.
Þau fluttust úr borginni í sveitina
og undu sér vel þar á fallegum stað í
Árnesi.
Síðastliðið vor, þegar Magga var
ennþá hress, bauð hún öllum vin-
konum sínum til veislu í sveitinni og
skemmtum við okkur við söng og
gítarspil.
Umhyggja og fórnfýsi Palla og
barnanna í baráttu hennar við þenn-
an erfiða sjúkdóm síðustu mánuðina
snerta hjörtu okkar. Elsku Palli,
Guðmundur, Þórarinn, Helga
Guðný og aðrir aðstandendur, við
sendum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og vonum að Guð megi
styrkja ykkur og styðja á þessum
erfiðu tímum.
Sólveig og Marta.
Elsku vinkona, nú ertu farin á vit
feðranna eftir að hafa barist á annað
ár við erfiðan sjúkdóm. Þú skilur
eftir þig góðar og margvíslegar
minningar í okkar huga; Rúnturinn
á Ísafirði, Esso, samfélagið í Íshús-
félaginu og böllin í Hnífsdal, auk
annars sem við áttum og brölluðum
saman fyrir vestan.
Margrét
Sveinbjörnsdóttir
Hinsta kveðja frá
langafabörnum.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Saknaðarkveðjur.
Egill Vagn, Ásdís og Skúli Þór.
Ég er á langferð um lífsins haf
og löngum breytinga kenni.
Mér stefnu frelsarinn góður gaf.
Ég glaður fer eftir henni.
Mig ber að dýrðlegum, ljósum löndum.
Þar lífsins tré gróa’ á fögrum ströndum.
Bragi Skarphéðinsson
✝ Bragi Skarp-héðinsson fædd-
ist í Reykjavík 24.
nóvember 1933.
Hann lést á Dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Hlíð á Ak-
ureyri 20. október
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Glerárkirkju 26.
október.
Við sumaryl og sól-
ardýrð.
Og stundum sigli ég
blíðan byr
og bræðra samfylgd þá
hlýt ég
og kjölfars hinna er
fóru fyrr
án fyrirhafnar þá nýt
ég.
Í sólarljósi er særinn
fríður
og sérhver dagurinn
óðum líður,
er siglt er fyrir fullum
byr.
En stundum aftur ég aleinn má,
í ofsarokinu berjast.
Þá skellur niðadimm nóttin á,
svo naumast hægt er að verjast.
Ég greini ei vita né landið lengur,
en ljúfur Jesús á öldum gengur,
um borð til mín í tæka tíð.
Lát akker falla! Ég er í höfn.
Ég er með frelsara mínum.
Far vel þú æðandi dimma dröfn!
Vor Drottinn bregst eigi sínum.
Á meðan akker í æginn falla.
Ég alla vinina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingað heim.
(Þýð.Vald. V.
Snævarr)
Elsku afi minn.
Loksins ertu laus og horfinn yfir
landamærin, erfiðum veikindum er
lokið. Ég man brosið þitt og hlát-
urinn, minningar sem munu ylja
mér á komandi árum.Þú vaktir
áhuga minn á ljóðum og tónlist, og
margar ljóðabækur hafðirðu gefið
mér frá því ég var lítil stelpa.
Minningar þegar ég sat á hné þér,
lítil stelpa, sögurnar og vísurnar
sem við sungum saman.Þú hafðir
alltaf mikinn áhuga á því sem ég
tók mér fyrir hendur, bæði sem
barn og á fullorðinsárum. Árið
1997 þegar ég gekk með frumburð
minn, Egil Vagn, þá hringdir þú í
mig í hverri viku. Það var yndislegt
hvað þú varst spenntur að verða
langafi, eins fylgdist þú vel með
þegar ég gekk með litlu prinsess-
una. Þau sakna þín sárt, en skilja
vel hvað hvíldin var þér kær.Yngsti
sonur minn, Skúli Þór, mun fá að
heyra margar sögur um langafa
sinn.
Elsku afi minn, nú er komið að
kveðjustund. Ég sakna þín sárt, og
veit þú tekur á móti mér, þegar
minn tími kemur.
Árla ég aftur rís
ungur af beð.
Guðs hús á grýttri braut
glaður ég hleð.
Hver og ein hörmung mín
hefur mig, Guð, til þín,
hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
Lyfti mér langt í hæð
lukkunnar hjól,
hátt yfir stund og stað,
stjörnur og sól,
hljómi samt harpan mín:
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
(Matthías Jochumsson)
Ástar og saknaðarkveðjur, þín
sonardóttir
Adda Laufey og
Sigurður Hallmann.