Morgunblaðið - 17.12.2007, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 17. DESEMBER 2007 29
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og systir,
KATRÍN BÍLDDAL,
dvalarheimilinu Grund,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju þriðjudaginn
18. desember kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim sem vilja
minnast hennar skal bent á : Bergmál, Líknar- og
vinafélag, reikningur: 0117-26-1616, kt: 490294–
2019.
Sigurður Valgeir Jósefsson, María Halldórsdóttir,
Eugenia Björk Jósefsdóttir, Ársæll Óskarsson,
Þorgrímur Dúi Jósefsson, Erna Björg Bjarnadóttir,
Heiðdís Halla Sigurðardóttir,
Jósef Fannar Sigurðsson,
Ástrós Eva Ársælsdóttir,
Alex Daniel Dúason,
Valgerður Bílddal.
✝ RagnheiðurHermannsdóttir
fæddist á Glitstöð-
um í Norðurárdal
24. desember 1927,
en flutti fjögurra
mánaða með for-
eldrum sínum að
Sigmundarstöðum í
Þverárhlíð. Hún lést
á Droplaugarstöð-
um að kvöldi mið-
vikudagsins 5. des-
ember síðastliðins.
Foreldrar Ragn-
heiðar voru Her-
mann Þórðarson, f. 19. febrúar
1881, d. 1. febrúar 1962, skóla-
stjóri á Patreksfirði, kennari á
Hvítárbakka og bóndi á Glitstöð-
um í Norðurárdal og síðar Sig-
mundarstöðum í Þverárhlíð og
síðast kennari við Laugarnesskól-
ann og kona hans Ragnheiður
Gísladóttir, f. 6. apríl 1884, d. 21.
ágúst 1979. Hermann var sonur
Þórðar, bónda á Glitstöðum, Þor-
steinssonar, bónda á Glitstöðum,
Sigurðssonar á Höll í Þverárhlíð.
Móðir Þórðar var Halldóra Þórð-
ardóttir frá Hlíðartúni í Miðdala-
hreppi í Dalasýslu. Móðir Her-
manns var Guðrún Hermannsdótt-
ir frá Höll. Ragnheiður var dóttir
Gísla, prests í Hvammi og Staf-
holti, bróður Indriða, leikrita-
skálds, föður Ingibjargar Thors
mann; Guðrún kennari, f. 1. maí
1918, d. 8. maí 2003, gift Alfreð
Kristjánssyni; Vigdís kennari, f.
12. júlí 1920, d. 8. nóvember 1984;
Ragnar cand. ing. chemie, f. 17.
janúar 1922, d. 15. desember 1992;
Valborg Elísabet lyfjafræðingur,
f. 22. nóvember 1923, d. 12. desem-
ber 1997, var gift Kurt Stenager
lyfjafræðingi.
Ragnheiður átti tvö hálfsystk-
ini, samfeðra: Jón gjaldkera, f. 12.
ágúst 1924, og Ester Mörtu skrif-
stofustúlku, f. 23. mars 1928, d. 26.
janúar 1990.
Árið 1937 flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur og þar hefur Ragn-
heiður átt heima síðan. Hún lauk
gagnfræðaprófi frá Ingimarsskóla
vorið 1944 og hóf að því loknu
starf við Landsbanka Íslands, sem
hún gegndi í rúm 52 ár eða allt til
ársins 1996. Í fyrstu var hún
fulltrúi og síðan forstöðumaður
gjaldeyrisdeildar bankans, árin
1978-1982 var hún forstöðumaður
víxladeildar og forstöðumaður
innheimtudeildar um árabil, en
síðustu árin starfaði hún að innra
eftirliti í bankanum.
Ragnheiður hefur tekið virkan
þátt í félagslífi. Hún var formaður
námssjóðs Landsbankans til
margra ára og í orlofsbúðanefnd
starfsmannafélags bankans. Hún
var ritari í stjórn Borgfirðinga-
félagsins í fjöldamörg ár og lengi í
stjórn kvennadeildar þess, Hún
hefur verið félagi í Zontaklúbbi
Reykjavíkur frá 1971, og formað-
ur hans 1982-1983.
Útför Ragnheiðar verður gerð
frá Hallgrímskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
og leikkvennanna
Guðrúnar og Eufe-
míu Waage, móður
Indriða, leikara. Gísli
var sonur Einars,
bónda og smiðs í
Krossanesi í Seylu-
hreppi í Skagafirði,
Magnússonar, prests
í Glaumbæ. Móðir
Einars var Sigríður
Halldórsdóttir frá
Reynistað, systir
Reynistaðarbræðra,
er úti urðu á Kili og
Benedikts Vídalín,
langafa Einars Benediktssonar,
skálds, Jón Þorlákssonar, for-
sætisráðherra og Jóhannesar, ís-
hússtjóra, föður Sigurðar Nordals.
Móðir Gísla var Eufemía, systir
Konráðs, prófessors í Kaupa-
mannahöfn og Fjölnismanns,
Gíslasonar, sagnaritara, Konráðs-
sonar. Móðir Ragnheiðar var Vig-
dís Pálsdóttir, alþingismanns í
Dæli í Víðidal, Pálssonar.
Ragnheiður eignaðist sjö al-
systkini og eru þau öll látin. Þau
voru: Unnur kennari, f. 27. júlí
1912, d. 24. nóvember 1994, gift
Hans Guðnasyni, bónda á Hjalla í
Kjós; Svavar efnaverkfræðingur,
f. 16. janúar 1914, d. 30. mars
1980, kvæntur Ursulu Funck;
Gísli, f. 28. febrúar 1916, d. 8. jan-
úar 1983, kvæntur Betty Epel-
Mínar fyrstu minningar um
Rönku ömmusystur mína eru þegar
við systurnar komum í heimsóknir
með foreldrum okkar til hennar og
langömmu á Bragagötuna. Það var
alltaf svo fínt inni í herberginu
hennar Rönku og ég man að ég kíkti
stundum þangað inn, bara til að
horfa á hvað allt var fínt. Ranka
sjálf var alltaf svo glæsileg, mér
fannst hún alltaf í svo fínum fötum,
alltaf í kjól, og svo var líka merki-
legt að hún ynni í banka. Við heim-
sóttum hana stundum í bankann og
fengum meira að segja kisubauka í
einhverri heimsókninni.
Jólapakkarnir frá Rönku eru líka
góð minning. Við fengum alltaf
skemmtilega, litla pakka frá henni,
jólabarninu sjálfu, og sá siður skap-
aðist í Hlíðartúninu að við opnuðum
pakkana frá Rönku við matarborð-
ið.
Löngu seinna tók ég svo að mér
að koma til Rönku á hálfsmánaðar
fresti eða svo, þrífa hjá henni og
snúast fyrir hana ef hana vantaði
eitthvert smáræði úr búð. Enn var
Ranka sama fína konan og enn vann
hún í bankanum. Hún kom stundum
ekki heim fyrr en ég var langt kom-
in með það sem ég átti að gera fyrir
hana og við settumst þá gjarnan
niður til að spjalla um alla heima og
geima. Oft fór ég líka heim frá
henni með heimabakað brauð að
launum. Þessi siður hélst í mjög
mörg ár og þegar Ranka flutti
seinna á Droplaugarstaði hélt ég
áfram að koma reglulega til hennar
og sendast eftir smáræði og spjalla.
Heilsu Rönku hrakaði hratt og
samverustundum okkar fækkaði
síðustu árin. En það var þó alltaf
þannig að þegar ég kom til hennar
sat hún og saumaði út og var tilbúin
að spjalla, spurði frétta af fólkinu
mínu og við ræddum um það sem
var að gerast í þjóðfélaginu ásamt
fleiru. Eftir hana eru til ógrynnin
öll af útsaumuðum púðum, myndum
og fleiru sem hún gaf okkur sem
stóðum henni nærri. Hins vegar
hafði gleðin í augunum dofnað og
áhuginn fyrir umhverfinu minnkað
og síðustu misserin fór hún lítið út á
meðal fólks.
En minningin um glæsilegu kon-
una síðan ég var barn og unglingur
er enn ljóslifandi í huga mér.
Hvíl í friði, Ranka mín,
Unnur Hermannsdóttir.
Ég ætla að minnast Ragnheiðar,
Rönku eins og hún var kölluð, móð-
ursystur minnar í nokkrum orðum.
Fyrstu minningar mínar um Rönku
eru þegar hún kom í heimsókn til
okkar að Hjalla. Það var mikil til-
hlökkun hjá okkur krökkunum
vegna þess að hún var óþreytandi
að skemmta okkur. Hún fór með
okkur í berjamó og spilaði við okk-
ur. Hún kunni mörg skemmtileg
spil sem margir gátu spilað sem
kom sér vel vegna þess að við vor-
um svo mörg.
Því var þannig háttað í sveitinni
að við krakkarnir vorum send til
Reykjavíkur á sundnámskeið á
hverju vori. Við systkinin bjuggum
þá hjá afa og ömmu og fór þá Ranka
með með okkur í bíó og skemmti
okkur á margan hátt.
Ég man eftir henni þar sem hún
sat inni í herberginu sínu og las. Ég
reyndi að lesa bækurnar hennar en
komst að því að oft voru þær á
tungumáli sem ég skildi ekki. Hún
las bækur á ensku og dönsku ekki
síður en á íslensku þó hafði hún ekki
farið í langskólanám.
Hún sat líka og saumaði út mynd-
ir og dúka. Þetta var mjög fínleg
handavinna sem hún taldi út. Það
var eitt af mínum verkum núna síð-
ustu árin að aðstoða hana við að
pakka inn jólagjöfum handa yngstu
kynslóðinni í fjölskyldunni. Það
voru oftast litlar myndir, smekkir
eða annað sem hún saumað út
handa þeim. Mér fannst þetta mjög
skemmtileg vinna og gaman að sjá
hve mikil alúð var lögð í hvern hlut.
Ég á eftir að sakna þessarar
skemmtilegu vinnu. Ranka átti alla
tíð heimili hjá foreldrum sínum og
síðustu árin sem amma lifði bjuggu
þær saman og hugsaði hún mjög vel
um hana. Ég leit mjög upp til henn-
ar og fannst hún eiga margt fallegt
og falleg föt. Hún átti líka marga
fallega hluti sem hún keypti í þeim
mörgu löndum sem hún heimsótti.
Síðustu árin átti hún heima á
Droplaugarstöðum og leið henni þar
ágætlega. Í veikindum hennar núna
síðustu mánuði hefur verið mjög vel
hugsað um hana sem ég þakka fyrir.
Ég trúi því að núna líði henni vel
og þakka fyrir allt.
Helga Hansdóttir.
Ragnheiður frænka mín og sam-
starfskona í mörg ár er látin, hún
lést að kvöldi 5. desember eftir erfið
veikindi.
Ragnheiður var móðursystir mín
og var mér mikil fyrirmynd þegar
ég var að vaxa úr grasi. Hún og
systir hennar Valborg komu með
framandi ilm og tísku úr höfuðborg-
inni í helgarheimsóknir í sveitina og
við systurnar horfðum á þær með
stjörnur í augum og ætluðum svo
sannarlega að verða eins og Ranka
og Valla þegar við yrðum stórar.
Ragnheiður var yngst systkina
sinna. Hún giftist ekki og eignaðist
ekki börn en hún var óþreytandi að
skóla okkur systkinabörn sín í
mannasiðum og strjúka af okkur
sveitamennskuna, gera okkur fág-
aðri í framkomu. Hún kynnti mig
meðal annars fyrir sígildri tónlist og
fagurbókmenntum. Hún kenndi
mér líka að ganga á háum hælum og
að ungar stúlkur ættu alltaf að hafa
á sér „mad money“, þegar þeim
væri boðið út, nægilega mikla pen-
inga til að komast heim með leigubíl
ef á þyrfti að halda. Stattu á eigin
fótum og vertu sjálfri þér nóg, var
það veganesti sem hún gaf ungri
frænku sinni út í lífið, og eftir því
lifði hún sjálf. Ragnheiður lauk
gagnfræðapróf með góðum vitnis-
burði 1944, en hún hélt ekki áfram
námi þrátt fyrir góðar námsgáfur,
ef til vill óx henni í augum pen-
ingaleysið eða kannski var það
óvissan um bræður hennar tvo sem
fóru til náms erlendis fyrir heims-
styrjöldina síðari og lokuðust inni,
hvor í sínu Evrópulandinu allt stríð-
ið. Ragnheiður fór, vorið 1944, með
prófskírteinið sitt og sótti um vinnu
í Landsbanka Íslands, þá aðeins 16
ára. Tveimur árum seinna var hún
farin að vinna í gjaldeyrisdeild sem
var ein af sérhæfðustu deildum
bankans.
Hún varð fulltrúi í gjaldeyrisdeild
eftir nokkur ár og síðan deildar-
stjóri 1968.
Á þessum tímum skömmtunar og
hafta var þetta töluverð valdastaða
enda var sagt um hana 1978 að hún
væri eina konan í Landsbankanum
sem gegndi háu embætti. Þetta var
í viðtali sem bar yfirskriftina
„Hvers vegna verða konur ekki
bankastjórar?“ Svar Ragnheiðar við
þessari spurningu, og því hvort kon-
ur sæktu ekki um bankastjórastöð-
ur, var á þá leið að það lenti ávallt á
konum að bera ábyrgð á heimilis-
haldinu og ekki væri gott að gegna
þýðingarmiklu embætti ef eitthvað
færi úrskeiðis á heimilinu og konan
þyrfti að vera heima. Síðan bætti
hún við: „Ertu viss um að þeir karl-
ar sem nú gegna bankastjórastöð-
um hafi sótt um þær?“
Ragnheiður var mikil baráttu-
kona fyrir réttindum kvenna þótt
ekki hrópaði hún á torgum. Hún var
okkur yngri konum í bankanum
mikil fyrirmynd með sínu fordæmi
og hve langt hún náði í starfi. Ragn-
heiður var félagi í Zontaklúbbi
Reykjavíkur, elsta Zontaklúbbnum
á Íslandi yfir 30 ár og formaður
hans eitt ár. Hún naut sín vel í þess-
ari alþjóða kvennahreyfingu, sem
vinnur að bættum hag kvenna um
allan heim. Því miður veiktist Ragn-
heiður fáum árum eftir sextugt og
varð aldrei söm eftir það. Hún kom
til vinnu aftur eftir þessi veikindi en
hafði ekki fullt starfsþrek seinustu
árin. Alls vann hún í bankanum sín-
um í 52 ár eða til 1996.
Árið 2000 varð hún heimilismaður
á Droplaugarstöðum og bjó þar til
dauðadags. Ragnheiður átti við
mikil veikindi að stríða síðasta árið.
Ég samgleðst henni að vera nú
laus við þjáningarnar og þakka fyrir
samfylgdina og leiðsögnina.
Guðrún Hansdóttir.
Hún fæddist á aðfangadag og dó
á jólaföstu nokkrum dögum fyrir
áttræðisafmæli sitt. Í lifanda lífi var
jólahátíðin henni afar kær og hún
naut undirbúningsins og hátíðahald-
anna. Hún gaf öllum í fjölskyldunni,
ungum sem öldnum, jólagjafir,
skreytti híbýli sín hátt og lágt og
jólasmákökurnar hennar voru mikið
lostæti. Á Þorláksmessukvöld var
hún vön að halda upp á afmælið sitt
með nánustu fjölskyldu og þá byrj-
aði í raun hátíðleiki jólanna.
Hún var afar trúuð og heiðarleg
manneskja, orðvör og prúð og sam-
viskusöm og mátti ekki vamm sitt
vita.
Hún var móðursystir mín, yngst
af átta alsystkinum, en Unnur móð-
ir mín var þeirra elst. Hún var eins
og klettur í lífi mínu frá því að ég
man eftir mér. Hún var ein af þessu
góða fólki, sem gerði líf mitt og
systkina minna svo bjart og ham-
ingjuríkt, sem raun ber vitni. Hún
samgladdist einlæglega á góðum
stundum og hvatti til dáða ef hik og
efi var á ferðinni, sýndi tillitsemi og
samúð á erfiðum stundum og trún-
aður hennar var algjör, ef henni var
trúað fyrir einhverju.
Hún var kölluð Ranka í fjölskyld-
unni. Hún var aufúsugestur í Kjós-
inni, þegar ég var barn. Þegar hún
kom var spilað á spil tímunum sam-
an og hún kenndi okkur öll möguleg
spil og það var glatt á hjalla við eld-
húsborðið, þar sem hópurinn sat og
spilaði. Hún var líka liðtæk við hey-
skapinn og heldur munaði um hana í
öllum fermingarveislunum, þar sem
hún var alltaf nærstödd.
Þegar við Gurra eldri systir mín
hleyptum heimdraganum og fórum í
landspróf í Reykjavík var okkur
boðið að búa hjá afa og ömmu og
þremur móðursystkinum okkar,
Rönku og Dísu og Ragnari. Þar var
bæði húsrúm og hjartarúm. Seinna,
þegar við vorum orðin mörg systk-
inin við nám í Reykjavík, leigðum
við okkur húsnæði, en vorum alltaf í
nánu sambandi við ömmu og afa og
móðursystkini okkar. Þar áttum við
okkar annað heimili. Síðustu ár
ömmu bjuggu þær Ranka tvær
saman og Ragnheiður amma mín,
sem varð 95 ára, átti hjá henni nota-
legt ævikvöld.
Ranka var mjög vel lesin og fróð
um flesta hluti. Hún fylgdist vel
með þjóðmálum og heimsmálum,
mönnum og málefnum. Á fyrstu ár-
um sjónvarpsins var hún í liði
Landsbankans í spurningakeppni
fyrirtækja og vann liðið þá keppni.
Hún starfaði mikið í Kvennadeild
Borgfirðingafélagsins og Zonta-
klúbbi Reykjavíkur og átti þar
margar góðar vinkonur.
Hún var góð tungumálamann-
eskja og hafði mikið yndi af því að
ferðast. Hún fór víða erlendis, en
ferðaðist einnig mikið um Ísland.
Margar ógleymanlegar stundir átt-
um við með henni í sumarbústöðum
Landsbankans bæði í Selvík og
Þórðarstaðaskógi.
Hún var dugleg að heimsækja
ættingja sína, ekki síst systkina-
börn sín, sem voru eins og hennar
eigin börn. Hún dvaldi nokkrum
sinnum hjá okkur Benna á Akureyri
og það voru góðar stundir.
Síðustu árin dvaldi hún á Drop-
laugarstöðum og átti þar lengi góð-
an tíma. Hún undi sér bæði við lest-
ur og útsaum. Dúkar og myndir,
sem hún saumaði listilega vel, prýða
heimili flestra í fjölskyldunni. Hún
tók drjúgan þátt í félagslífi þar,
meðan heilsan leyfði. Starfsfólki
Droplaugarstaða færum við ætt-
ingjar hennar innilegar þakkir fyrir
umönnunina.
Lífið er fátæklegra og tómlegra
án Rönku, en það eru forréttindi að
hafa þekkt hana og átt hana að og
það er ylur og birta yfir minningu
hennar.
Ragnheiður Hansdóttir.
Kveðja frá
Zontaklúbbi Reykjavíkur
Einn af tryggustu félögum í
Zontaklúbbi Reykjavíkur Ragn-
heiður Hermannsdóttir er látin. Fá-
ar, ef nokkrar konur, sóttu betur
fundi, hún tók fúslega að sér störf
þegar eftir var leitað og sótti fyrir
hönd klúbbsins þing bæði hérlendis
og erlendis. Tryggð hennar og
áhugi á störfunum sýndi sig líka í
því að síðustu árin, þegar heilsan
leyfði ekki lengur virka þátttöku,
spurði hún jafnan um hvað hefði
verið rætt og hvaða verkefni væru
framundan. Henni er innilega þökk-
uð samvera og samvinna í áratugi.
Persónulega þakka ég Ragnheiði
langa samvinnu í kvennadeild Borg-
firðingafélagsins svo og sumarferðir
og sumarbústaðaferðir í fjölda ára.
Blessuð sé minning Ragnheiðar
Hermannsdóttur.
Fyrir hönd Zontaklúbbs Reykja-
víkur
Þuríður J. Kristjánsdóttir.
Ragnheiður
Hermannsdóttir