Morgunblaðið - 17.12.2007, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 17. DESEMBER 2007 33
Lundi og eftir að Jón og fjölskylda
fluttu heim til Íslands árið 1995 höf-
um við varið ármótum saman, átt
yndislegar stundir við ljúfa tóna og
rauðvínstár, skotið flugeldum og
kampavínstöppum á loft um leið og
þakkaðar hafa verið liðnar gleði-
stundir og spáð í framtíðina.
Skemmst er að minnast borgarferð-
ar til Prag nú í haust en Jóni var
mikið í mun að við færum í hana.
Jóni var annt um hamingju og vel-
ferð fjölskyldu sinnar, hann var
stoltur af konu sinni og börnum og
bar hag þeirra framar öllu öðru fyrir
brjósti þar til yfir lauk. Þau voru
gersemar hans og heimilið hreiður
sem bar vott um umhyggju, natni og
hlýju. Hann var þakklátur og kunni
sannarlega að meta það sem fyrir
hann og fjölskylduna var gert og átti
auðvelt með að sjá það stóra í því
smáa. Hann var sívakandi gagnvart
umhverfi sínu og sýndi einlægan
áhuga og gladdist yfir velgengni
annarra. Þá lá hann ekki á skoðunum
sínum og talaði tæpitungulaust en af
sanngirni og með rök að leiðarljósi.
Elsku Anna, Andri, Sandra og
Tinna, missir ykkar er mikill en
minning um kærleiksríkan og um-
hyggjusaman eiginmann og föður
mun lifa. Ykkur og öðrum aðstand-
endum vottum við okkar dýpstu
samúð um leið og við í söknuði og
sorg þökkum yndislegar stundir með
Jóni.
Er við lítum um öxl
til ljúfustu daga
liðinnar ævi,
þá voru það stundir í vinahópi
sem veittu okkur
mesta gleði.
(Nico.)
Rúnar og Arna.
Kveðja frá Ríkisútvarpinu
Það var í raun einstæð lífsreynsla
að fylgjast með Jóni Gunnari Grjet-
arssyni heyja sitt hetjustríð við sjúk-
dóminn, sem hann hlaut þó að lúta í
lægra haldi fyrir að lokum. Þetta
æðruleysi, bjartsýni og baráttuþrek
mætti sannarlega vera manni lexía í
að vera ekki að fjargviðrast yfir smá-
munum. Síðsumars hitti ég Jón
Gunnar á tröppum Útvarpshússins –
glaðan og reifan og upplitsdjarfan
þótt fársjúkur væri. Ég hrósaði hon-
um fyrir að heimsækja okkur en
hann sagðist ekki vera að koma í
heimsókn. „Ég er að mæta í vinnu“,
sagði hann. „Nú“, sagði ég – svo
steinhissa að mér datt ekki annað
betra í hug. „Já, ég er í fínu formi og
vil fá að vinna. Mér finnst það
skemmtilegt“, sagði Jón Gunnar.
Þetta stutta samtal held ég að hafi
verið nokkuð lýsandi fyrir grundvall-
arafstöðu þessa góða drengs til
þeirra átaka sem hann var að ganga í
gegnum.
Það var raunar líka lærdómsríkt
að sjá hvernig nánasta samstarfsfólk
Jóns Gunnars á fréttastofu Sjón-
varps studdi og stóð með honum í
þessari baráttu allri. Ég er viss um
að það skipti hann miklu máli og létti
honum – og vonandi fólkinu hans –
þungan róður.
Fyrir hönd Ríkisútvarpsins þakka
ég Jóni Gunnari góða og trausta
samfylgd og votta fjölskyldu hans
mína dýpstu samúð.
Páll Magnússon.
Það eru grimm örlög sem hafa
tekið þennan góða dreng í blóma lífs-
ins frá yndislegri fjölskyldu sem
hann var svo stoltur af. Þeirra missir
er óbætanlegur. Nú hefur eitthvað
brostið, skarð er í hópi vina og félaga
á Fréttastofu Sjónvarpsins, en miss-
ir fjölskyldu og ættingja er þó mest-
ur.
Frá fyrstu kynnum okkar fyrir 20
árum þegar við unnum saman að
dagskrárgerð í Útvarpinu var ljóst
að Jón Gunnar var einstaklega heil-
steyptur og traustur maður. Við
kynntumst betur er hann kom til
starfa á Fréttastofu Sjónvarps
nokkrum árum síðar og þar komu
mannkostir hans enn betur í ljós.
Hann var metnaðargjarn í starfi,
vildi ætíð gera hlutina eins vel og
kostur var. Jafnframt var hann ljúf-
ur og þægilegur í umgengni, hvers
manns hugljúfi, sem aldrei hallmælti
öðrum. Enda var Jón Gunnar vina-
margur og vinsæll, glæsimenni á
velli og því var eftir honum tekið þó
að hann tranaði sér ekki fram.
Það er kaldhæðni örlaganna að
þetta prúðmenni, sem lifði í alla staði
heilbrigðu lífi, íþrótta- og útivistar-
maður skuli vera látinn á besta aldri.
Maður sem naut lífsins og hafði svo
mikið að lifa fyrir. En sá illvígi sjúk-
dómur sem lagði Jón Gunnar að velli
fer ekki í manngreinarálit. Það er að-
eins um hálft ár frá því ljóst var að
hann væri alvarlega veikur. Við-
brögð þeirra hjóna voru sannarlega
hetjuleg, þau voru ákveðin í að fjöl-
skyldan skyldi í sameiningu sigrast á
sjúkdómnum, Jón Gunnar kveinkaði
sér ekki, að loknum uppskurði og
meðan á meðferð stóð hélt hann
áfram að koma í vinnu hvenær sem
hann mögulega gat og lagði hart að
sér sem endranær. Hann var áfram
léttur í lund og lífgaði upp á tilveru
samstarfsmanna.
En þessari hetjulegu baráttu er
lokið. Sorgin ríkir hjá Önnu, börn-
unum og öðrum ættingjum. Svo
lengi sem við lifum sem kynntumst
Jóni Gunnari Grjetarssyni lifir minn-
ingin um góðan dreng í besta skiln-
ingi þeirra orða.
Bogi Ágústsson.
Elsku vinur og samstarfsfélagi.
Ég mun aldrei gleyma föstudeg-
inum 2. nóvember sl. Ég var stödd í
Leifsstöð á leið í langferð. Þegar ég
kveikti á farsímanum mínum voru
þar skilaboð frá ykkur Önnu um að
hringja fljótt. Ég vissi strax að þið
hefðuð vondar fréttir að færa mér.
Enda kom það á daginn. Meinið
hafði tekið sig upp aftur og var her-
skárra en nokkru sinni.
Þegar þú kenndir þér fyrst meins í
vor héldum við að þú værir með
flensu. Garpurinn, sem þú varst,
hafðir gengið á Esjuna en fundið fyr-
ir einhverjum slappleika og hrasað á
göngunni. Allt út af einhverri flensu!
Þegar flensan batnaði ekki eftir
nokkra daga, eins og eðlilegt hefði
verið, fóru að renna á ykkur Önnu
tvær grímur.
Svo kom hið sanna í ljós. Æxli
hafði myndast við heilann. Tilvera
ykkar fór algerlega á hvolf og við
samstarfsmenn þínir upplifðum okk-
ur svo hjálparvana. Þú þessi hrausti
maður, sem hafði ekki vantað einn
einasta dag í vinnu árum saman,
varst skyndilega orðinn alvarlega
veikur. Við vorum einmitt nýbúin að
vera að gantast með það á fréttastof-
unni að þú ættir að vera á hærra
kaupi en allir aðrir fréttamenn af því
að þú yrðir aldrei veikur.
Þú talaðir opinskátt um sjúkdóm-
inn við okkur í vinnunni og útskýrðir
fyrir okkur hvers konar barátta væri
framundan hjá þér. Þú og Anna og
krakkarnir voruð harðákveðin í að
berjast sem einn maður. Þvílíkri
hugdirfsku og samheldni hjá einni
fjölskyldu hef ég aldrei kynnst. Þú
varst foringinn og framundan var
stríð sem þið ætluðuð að vinna.
Svo hófst baráttan. Fyrst var það
uppskurðurinn, svo geislarnir og
lyfjameðferðin og svo meiri lyfja-
meðferð. Alltaf mættur í vinnuna
þegar þú hafðir þrek til þess. Þú
varst ótrúlegur. Vinnan og sam-
starfsmennirnir voru þér svo mikils
virði.
Í símtalinu í Leifsstöð 2. nóvem-
ber sl., þegar þú sagðir mér að sjúk-
dómurinn hefði náð yfirhöndinni,
varstu áfram sama hetjan.
,,Ertu hræddur við að deyja,“
spurði ég eins og álfur.
,,Nei,“ svaraðir þú af æðruleysi.
,,Við á fréttastofunni verðum öll
komin upp til himna til þín áður en
þú veist af,“ sagði ég til að reyna að
hughreysta þig.
,,Já, ég veit,“ sagðir þú hlæjandi.
Þögn
,,En ég skil ekki hvers vegna Guð
vill fá þig til sín svona fljótt, elsku
vinur,“ sagði ég.
,,Nei, ég skil það ekki heldur,
kæra Elín,“ sagðir þú.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir!
Fyrir hönd allra hér á fréttastof-
unni vil ég senda Önnu, Andra,
Söndru og Tinnu mínar hlýjustu og
dýpstu samúðarkveðjur. Þau hafa
misst mikið.
Við á fréttastofunni höfum misst
góðan dreng og liðsmann.
Elín Hirst
fréttastjóri Sjónvarpsins.
Kveðja frá
Fréttastofu Útvarpsins
Þegar minnst er Jóns Gunnars
Grjetarssonar kemur manni fyrst til
hugar glaðvært og bjart viðmótið.
Hann gaf af sjálfum sér og hreif aðra
með sér. Góðir eðliskostir hans nutu
sín í leik og starfi – og styrktu í stríð-
inu sem háð var síðustu mánuðina.
Megi Jón Gunnar nú njóta hvíldar og
friðar. Minningu hans heiðrum við
best með því að gleðjast yfir hverjum
degi sem okkur er gefinn.
Jón Gunnar var þrautreyndur fé-
lagsmálamaður, óeigingjarn, rétt-
sýnn og heiðarlegur. Hann leiddi Fé-
lag fréttamanna á ólgutímum, þegar
reyndi á faglega samstöðu um
grundvöll óháðs og sjálfstæðs al-
mannaútvarps. Þá var gott að hafa
Jón Gunnar í fylkingarbrjósti. En
hann var ekki bara félagsmálafröm-
ur og baráttujaxl, heldur líka góður
og elskulegur félagi, maður sem gott
var að hafa nærri sér og leita til.
Verk hans öll báru merki fag-
mennsku og vandvirkni.
Það er ekki stór hópur sem knýr
áfram afkastamiklar fréttamaskínur
Ríkisútvarpsins allan sólarhringinn
– árið um kring, og mikils er oft kraf-
ist af þeim sem standa vaktina. En
starfið er gefandi og lærdómsríkt,
verkefnin fjölbreytt og ögrandi.
Mikilvægust er þó þessi daglega
upplifun – að eiga samleið með hæfi-
leikaríku, kraftmiklu og skemmti-
legu fólki, góðum félögum sem
kunna að gleðjast og standa líka
saman þegar á móti blæs. Nú er
skarð fyrir skildi. Jón Gunnar hefur
verið hrifinn á brott frá okkur í
blóma lífsins. Þessi glæsilegi, bjarti
og sterki félagi okkar er horfinn. En
áfram lifir minningin um góðan
dreng. Við sendum fjölskyldu og ást-
vinum öllum innilegar samúðar-
kveðjur.
Óðinn Jónsson.
Þegar myrkvið grúfir yfir byggð
og bóli og skammdegið er hvað
svartast, syrtir í sálum okkar allra
sem áttum góðan vin og félaga þar
sem Jón Gunnar Grjetarsson var.
Mikill er missir fjölskyldu, ættingja
og allra þeirra sem Jón Gunnar átti í
samskiptum við, bæði í starfi og leik.
Áræðinn, kraftmikill dugnaðarfork-
ur í öllu því sem hann tók sér fyrir
hendur. En það var ekki aðeins
dugnaðurinn sem einkenndi fas hans
mest, heldur einnig hjartahlýja og sá
góði hugur sem fylgdi öllum hans
verkum.
Við Hafnfirðingar vorum lánsamir
að fá Jón Gunnar og hans fjölskyldu
til okkar í Fjörðinn. Víða liggja spor-
in á liðnum árum sem forystumaður í
æskulýðs- og íþróttastarfi og síðustu
árin sem fyrirliði í þeirri öflugu liðs-
sveit sem heldur utan um íþrótta-
hreyfinguna í bænum, Íþróttabanda-
lagi Hafnarfjarðar. Það hefur verið
gæfa hafnfirskrar æsku og íþrótta-
fólks í gegnum tíðina, að í forystu-
sveit ÍBH hafa verið sannir fyrirlið-
ar sem hafa leitt saman ólík
sjónarmið og áherslur í eina sam-
hljóma rödd. Þar var Jón Gunnar
réttur maður á réttum stað.
Hann var fylginn sér í öllum mál-
flutningi og framgöngu en þó fyrst
og fremst sanngjarn og sáttfús. Það
var ekki bara ánægjulegt að fá að
starfa með slíkum foringja að upp-
byggingu íþrótta- og æskulýðsmála í
bænum okkar, heldur líka lærdóms-
ríkt.
Við Jón Gunnar vorum vel kunn-
ugir af öðrum vettvangi og úr ann-
arri baráttu, ég sem formaður Blaða-
mannafélagsins og hann sem
formaður Félags fréttamanna. Sú
samvinna og samstarf sem við áttum
á þeim árum leiddi félög okkar fram
til margvíslegs ávinnings. Á þeim
gamla grunni var auðvelt að taka
upp þráðinn þegar leiðir okkar lágu
saman að nýju heima í Hafnarfirði.
Mikill er missir okkar allra sem
áttum samstarf og samvinnu við Jón
Gunnar á umliðnum árum, en mest-
ur er missir eiginkonu, barna og ætt-
ingja allra sem áttu hann að sem ást-
vin.
Fyrir hönd Hafnarfjarðarbæjar
færi ég ykkur öllum okkar innileg-
ustu samúðarkveðju á þessari
kveðjustund. Hugur okkar er hjá
ykkur öllum.
Brátt fer daginn að lengja að nýju
og birtan sigrar myrkrið. Sú sama
birta sem fylgdi Jóni Gunnari alla
tíð. Þannig viljum við minnast okkar
góða félaga.
Lúðvík Geirsson bæjarstjóri
Kveðja frá Íþrótta- og
Ólympíusambandi Íslands
Góður félagi er fallinn frá. Slíkt er
ávallt sorglegra og erfiðara þegar
mönnum er kippt í burtu í blóma lífs-
ins. Jón Gunnar Grjetarsson var vin-
sæll í hópi forsvarsmanna sam-
bandsaðila Íþrótta- og
Ólympíusambands Íslands, ráðagóð-
ur og málefnalegur. Hann var vissu-
lega landsþekktur sem fréttamaður,
og átti ekki í erfiðleikum með að taka
til máls á fundum og samkomum
íþróttahreyfingarinnar. Hann kunni
jafnt að hrósa sem gagnrýna, og
hann kunni að hrífa fólk með sínum
sjónarmiðum.
Jón Gunnar átti fjölbreyttan feril
á vettvangi stjórnunarstarfa innan
íþróttahreyfingarinnar. Það eru ekki
margir sem gegnt hafa formennsku í
bæði sérsambandi íþróttagreinar og
íþróttabandalagi, en Jón Gunnar á
að baki bæði formennsku í Tennis-
sambandi Íslands og Íþróttabanda-
lagi Hafnarfjarðar, sem hann gegndi
allt fram að andláti. Átti undirritað-
ur farsæl og gefandi samskipti við
hann í þeim störfum. Jón Gunnar
skilaði miklu starfi í sjálfboðavinnu
fyrir hreyfinguna og var sæmdur
gullmerki ÍSÍ fyrir framlag sitt í
þágu íþróttanna.
Íslensk íþróttahreyfing saknar
Jóns Gunnars sárt, og leyfi ég mér
fyrir hönd hreyfingarinnar að senda
Önnu og börnunum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Ólafur Rafnsson, forseti ÍSÍ.
Lífið er sífellt að minna okkur á
hve hverfult það er og hve fátt er fast
í hendi. Okkur í stjórn Tennissam-
bands Íslands finnst, sem vinur okk-
ar Jón Gunnar Grjetarsson hafi farið
frá okkur á sama hraða og hugsanir
hans og óskir um framkvæmdir í
stjórn sambandsins. Svo hratt gekk
sjúkdómurinn og hafði betur á
skömmum tíma. Jafnvel orð hans
„get-ætla-skal“ dugðu honum ekki í
þeirri erfiðu baráttu. En vilji hans og
jákvæður hugur hvarf ekki fyrr en
hann féll frá.
Jón Gunnar var kjörinn í stjórn
Tennissambands Íslands 15.nóvem-
ber 1997 og hafði því unnið með okk-
ur að tennismálum í 10 ár. Stjórn
TSÍ ákvað við þau tímamót að veita
honum fyrsta gullmerki Tennissam-
bandsins. En kallið kom á meðan við
biðum eftir tækifæri til athafnarinn-
ar.
Við minnumst Jóns Gunnars fyrir
óvenjulega skapandi, skarpa og já-
kvæða hugsun, fyrir það hve miklar
kröfur hann gerði til okkar um
vinnuhraða og framþróun, hvað
hann var líflegur, hvað hann hafði
mikla trú á því sem við vorum að
gera í tennismálum, og fyrir það
hvað hann gat verið snjall ræðumað-
ur á mikilvægum stundum. Þetta
hvatti okkur hina áfram. Á stjórn-
arfundum var aldrei dauflegt. Hann
hafði margt að segja af miklum
áhuga og hugur hans flaug hraðar og
víðar en við gátum fylgt eftir með
verkum. Ég gleymdi mér stundum
við að hlusta á fallega rödd hans og
kjarnyrta og fjölskrúðugu íslensku,
sem hann réð svo vel yfir og ekki síð-
ur vegna þess leiftrandi áhuga, sem
hann sýndi þeim málefnum sem til
umræðu voru. Hlátur Jóns Gunnars
var ákveðinn og hvetjandi og allt
þetta gerði störfin með honum
skemmtileg. Hann var fljótur að
vinna þegar búið var að marka og
ákveða stefnu. Það má ef til vill kalla
Jón Gunnar draumóramann en dag-
draumar hans voru jákvæðir, sem
áttu að leiða til einhvers góðs og það
gerðu þeir iðulega. Að vera og vinna
með Jóni Gunnari var lærdómur,
sem við nutum og munum nýta
áfram til að efla tennis. Jafnframt
minnir skyndilegt fráfall hans okkur
á að njóta hverrar stundar. Við erum
þakklát fyrir allt það sem Jón Gunn-
ar gerði fyrir tennisíþróttina á Ís-
landi.
Fyrir hönd stjórnarmanna Tenn-
issambands Íslands votta ég eigin-
konu Jóns Gunnars, Önnu Sigur-
borgu og börnum þeirra samúð
okkar.
Skjöldur Vatnar Björnsson,
formaður TSÍ.
Jón Gunnar Grétarsson sat sem
formaður Félags fréttamanna í mið-
stjórn Bandalags háskólamanna árin
2001-2005.
Félagasamtökum eins og Banda-
lagi háskólamanna er það nauðsyn-
legt að með þeim starfi hæfileikaríkt
fólk sem gefur sér tíma til að íhuga
málin og leggur sig fram í störfum
sínum. Jón Gunnar var slíkur maður.
Hann kom ferskur inn í miðstjórn
bandalagsins og gerði fundina líf-
legri og skemmtilegri með fram-
komu sinni. Í miðstjórn er fjallað um
flest þau mál er snerta félagsmenn
bandalagsins og kennir þar ýmissa
grasa. Jón Gunnar gætti þar ekki
einungis hagsmuna félagsmanna
sinna heldur leit hann svo á að hlut-
verk hans væri að fylgjast með hags-
munum allra félagsmanna banda-
lagsins og kom gjarnan með nýja og
ferska sýn á þau málefni sem voru til
umfjöllunar. Hann hafði ætíð eitt-
hvað gott til málanna að leggja og
gerði það á þann jákvæða og rök-
fasta hátt sem einkenndi hann.
Fyrir hönd Bandalags háskóla-
manna sendi ég fjölskyldu hans inni-
legar samúðarkveðjur.
Halldóra Friðjónsdóttir,
formaður.
Jón Gunnar sýndi glögglega síð-
ustu mánuði lífs síns sömu eiginleika
og hann nýtti í þágu félaga sinna í
Félagi fréttamanna; þrautseigju og
dirfsku. Hann vildi ekki láta undan
sjúkdómnum sem engu eirir heldur
beitti öflugri mótspyrnu. Margur
hefði fyrir löngu verið búinn að gef-
ast upp. Eins var í félaginu, uppgjöf
ekki inni í myndinni, sama þótt
hvorki gengi né ræki í baráttunni.
Það þykir ekki eftirsóknarvert að
vera í forystu fámenns stéttarfélags,
þar sem allir vilja hærra kaup og
betri kjör en fæstir hafa mikinn
áhuga á því mikla starfi sem slíku
fylgir. Þegar Jón Gunnar kom til
starfa á Fréttastofu Sjónvarpsins
1996 kom fljótt í ljós að þar fór mað-
ur sem meðvitaður var um kjarabar-
áttu og félagslega samstöðu. Hann
hafði góðan bakgrunn í því efni og
gat líka sótt í föðurhús dágott vega-
nesti. Hann var stjórnarmaður í Fé-
lagi fréttamanna í sex ár, formaður
frá 2001-2005.
Þótt Jón Gunnar væri enginn há-
vaðamaður var hann fylginn sér og
lét ekki sinn hlut, fastur fyrir þegar
þess þurfti með en kunni líka að taka
rökum þegar séð var að ekki yrði
lengra komist. Það er alkunna að
þegar kjarasamningar eru í höfn
finnst launþegum alltof skammt hafa
miðað og fátt náðst fram af því sem
lagt var upp með. Þá er samninga-
nefnd og félagsstjórn gjarna látin
„heyra það“ og fór Jón Gunnar ekki
varhluta af því að „heyra það“ enda
hart tekist á um kaup og kjör. Hann
tók þátt í strembinni samningagerð
2001 og þegar hann lét af for-
mennsku tók hann að sér að vera í
samninganefnd fyrir komandi kjara-
samninga. Þar er nú skarð fyrir
skildi. Allir sem til þekkja vita að Jón
Gunnar bar hag félagsins fyrir
brjósti og vildi veg þess og fé-
lagsmanna sem mestan. Það gilti
sömuleiðis um Ríkisútvarpið.
Dagfarslega var Jón Gunnar jafn-
lyndur, glaður í bragði og þægilegur
í umgengni, en líka afburðasmekk-
legur í klæðaburði. Hann lagði ekki
illt til nokkurs manns og átti mörg
áhugamál en þar tók stangveiðin
öðrum fram. En það sem stóð hjarta
hans næst var fjölskyldan, Anna og
börnin. Engum sem til þekkti duldist
að Jón var mikill fjölskyldumaður
sem fylgdist svo náið með börnum
SJÁ SÍÐU 34