Morgunblaðið - 30.12.2007, Page 39

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 30. DESEMBER 2007 39
þess hvað varpið dreifist á tíma voru
ýmis tilbrigði af ástarleikjum enn í
gangi, sömuleiðis hreiðurgerð og til-
stand með aðföng og efni.
Vinnu var hætt kl. 5 en þá fengum
við lykil að svæðishliðinu og máttum
vinna að vild okkar. Um miðjan dag
byrjuðu fuglar að koma af hafi í hóp-
um, þá skaraðist flug að og frá varp-
inu. Þegar skammt var til sólseturs
stefndu allir fuglarnir inn á land,
floti eftir flota óslitið fram í sólarlag.
Þetta var ótrúleg sjón.
Daginn eftir fórum við að sæ-
ljónasetri, sem Friddi mundi eftir úr
fyrri ferð á þessar slóðir. Eftir
áhættusaman akstur í lausasandi
náðum við á tangann þar sem sæ-
ljónin héldu sig. Í hópnum voru
nokkur hundruð dýr og olli gesta-
koman miklum handagangi í öskj-
unni. Selirnir sem í sjóinn fóru syntu
til okkar með miklum buslugangi að
skoða þessi bleiku furðudýr svo
langt að komin. Skarfarnir voru
þarna líka og svipað fum á þeim.
Skammt frá okkur var lítil sæ-
ljónahjörð, tveir brimlar og hópur af
urtum. Dýrin voru í látum og annar
brimillinn upptekinn af urtu sem lík-
lega var fjórum sinnum minni en
hann. Fangbrögðin voru ekki mjúk
en sjálfsagt hafa bæði verið sátt
þegar hópurinn hljóp í sjóinn.
Mátti telja grana-
hárin á karlljóninu
Etosha-þjóðgarðurinn er eitt
þekktasta griðlandið í Afríku. Hann
er um 500 km norður af Windhoek,
þar sem íslenzka ræðismanns-
skrifstofan er, og liggur sunnan
undir Himbalandi. Við komuna í
Etosha fengum við leiðarkort og
upplýsingar um gildandi reglur í
garðinum. Ein var okkur í óhag,
bannað var að fara út úr bílum á
verndarsvæðinu, en skutbíllinn okk-
ar var yfirbyggður og opnanleg lúga
á hliðinni. Við fylgdum svo kortinu
og stoppuðum á merktum útsýn-
isstöðum. Ævintýrin hófust fljótt, en
flest voru dýrin við vatnsból þar sem
enn var dreggjar að finna. Dádýr,
sebrahestar, gnýir, gíraffar og fílar
voru mest áberandi, en einnig antil-
ópur, strútar og ýmsir aðrir fuglar.
Á einum áningarstaðnum var stórt
tré. Ekki var neitt að sjá úr bílnum
þannig að við ætluðum að gera stutt-
an stans. Friddi beygði við tréð á
drjúgri ferð, en í skugganum gerðist
undrið. Tíu eða tólf ljón reistu haus-
inn eða stóðu upp. Friðþjófur setti í
bakkgírinn og forðaði okkur hið
bráðasta. Hann segir að þau hafi
urrað, ekki heyrði ég það, en eftir
augnablik voru þau lögst aftur. Við
tókum fram græjurnar og byrjuðum
að mynda. Það var einfalt verk. Á
nærmyndunum má telja granahárin
á karldýrunum.
Í næstu áningu var vatnsból, þar
sem mikill fjöldi dýra sótti í dreggj-
arnar. Mest var af smárri gasellu,
springbok, og sebrahestum. Þarna
voru líka sjakalar, krákur og þús-
undir smáfugla. Einhver regla virt-
ist á að þau dýr sem fengið höfðu
sopann sinn viku fyrir hinum. Þetta
gekk hljóðalaust fyrir sig hjá gasell-
unum, en sebrarnir hrinu og stymp-
uðust áður en þeir leyfðu öðrum að
komast að. Úr fjarska sáust þrjú grá
tröll nálgast. Þau þrömmuðu þung-
um taktföstum skrefum og urðu
þeim mun fyrirferðarmeiri sem þau
komu nær. Við bólið var engum
blöðum um það að fletta hver réði
hér. Hljóðalaust viku önnur dýr fyr-
ir fílunum. Þeir dunduðu líka lengi,
en síðan kom leirbað sem líka tók
drjúga stund. Tveir bættust í hópinn
og sama ferli hófst upp á nýtt.
Vatnið Etosha, sem einhvern tíma
hefur verið, eða verður til á regn-
tíma, var gjörsamlega horfið enda
kallað Etosha Pan (Etoshapannan) á
kortinu, er 120 km á lengd og 70 km
breitt. Þjóðgarðurinn liggur með
suðurströnd vatnsbeðsins og drjúg-
an spöl lengra bæði í vestur og aust-
ur. Við fórum fram að bökkum og
aðeins út á hvítgráa auðnina sem
teygði sig svo langt sem augað
eygði. Ekki stingandi strá, ekki neitt
lífsmark, ekki einu sinni skordýr.
Næturdýrin eins og
leiksýning á sviði
Vatnsbólin voru merkt á leiða-
kortinu. Við fylgdum þeim því þar
voru mestar líkur á að finna dýrin,
en smáar og stórar hjarðir voru líka
á gresjunni. Bólin voru misstór og
misaðgengileg, sama var að segja
um fjölbreytni dýrategunda. Vörtu-
svín sáum við nálægt einu bólinu.
Það lét ekki haggast við nærveru
okkar á bílnum en hélt áfram að
gófla upp í sig fílataði. Ekki er lík-
legt að í því sé mikil næring, en ein-
hver fylling hlýtur það að vera. Aft-
ur sáum við fíla drekka í pytti. Þeir
innbyrða 100-200 lítra á dag og í
einu sogi tekur raninn 20 lítra. Oft-
ast enda þeir með baði í vatnsból-
unum. Þannig var það einnig núna,
en leðjan var svargrá og af henni
einskonar hveralykt. Við keyrðum
líka fram á nokkra gíraffa sem átu
gul blóm af þyrnirunna rétt við veg-
inn. Þyrnarnir eru nálhvassir en
húðin á grönum gíraffans er óvenju
hörð. Af blómunum er stæk lykt,
einskonar kattahlandslykt, eða
kannski ljónahlandslykt?
Um kvöldið var boðið upp á næt-
urakstur til að upplifa næturdýrin.
Við vildum endilega reyna það og
tókum þátt í leiðangrinum. Keyrt
var í opnum bíl með sætum fyrir 10
farþega. Hann var reyndar ekki
nema hálffullur og því rúmt um okk-
ur. Myndavélin var með og bættum
við nokkrum tegundum í safnið.
Merkilegasta upplifunin var kannski
ljónin, ekki mynd þeirra í skærum
geisla kastarans, heldur drynjandi
öskur þeirra sem sat eftir í hlust-
unum þegar keyrt var frá. Að sjá
dýrin koma í upplýst umhverfið var
eins og leiksýning á sviði.
Þungavigtin Þegar fílarnir nálguðust hörfuðu hin dýrin frá vatnsbólinu.
Hjörðin Skarfur við skarf.
Laupurinn Andartakshvíld í amstri dagsins.Við vatnsbólið Drukkið í sátt og samlyndi
Vökull Fátt fer framhjá þeim sem horfir úr háum sessi.