Morgunblaðið - 12.04.2008, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. APRÍL 2008 39
Erla Ágústsdóttir,
mín besta frænka,
kvaddi þennan heim
eftir veikindi hinn 20. mars síðast-
liðinn. Ég er þakklátur fyrir að hafa
náð að vera hjá henni síðasta spöl-
inn. Erla var einstök kona, fór aldr-
ei í manngreinarálit og gerði aldrei
upp á milli barna systkina sinna og
vina. Öll börn elskuðu Erlu.
Samband okkar Erlu var alveg
einstakt, þegar ég var lítill fannst
mér ekkert skemmtilegra en að
koma til Erlu því hún var svo sæt,
átti alltaf nammi og svo átti hún svo
fínt dót. Þegar ég komst á unglings-
árin þá fannst mér svo gott að tala
við hana um hluti sem ég þorði ekki
að tala um við aðra. Þegar ég var
kominn á fullorðinsaldurinn heim-
sótti ég hana reglulega í Grænuhlíð-
ina. Við spjölluðum um allt milli
himins og jarðar í eldhúsinu með
kaffi og sígó. Alltaf kvaddi ég Erlu
með bros á vör. Börnunum mínum,
Jóhanni Berg og Díönu Írisi, þótti
mjög vænt um Erlu frænku. Hún
lét sig aldrei vanta á tímamótum í
lífi þeirra og fyrir það er ég þakk-
látur.
Í heimsóknum mínum til hennar í
Skógarbæ þar sem hún dvaldi síð-
ustu daga ævi sinnar, stoppaði tím-
inn. Ég sat hjá henni og rifjaði upp
samverustundir okkar frá því ég
man eftir mér og fram á daginn í
dag. Þarna tjáði ég henni vænt-
umþykju mína í hennar garð og ég
gat hlegið og grátið. Ég náði að
kalla fram bros hjá henni þótt lífs-
neistinn væri að fjara út og þegar
hún kvaddi svo þennan heim þá var
hún með bros á vör. Hún var sátt
við að fara í sitt hinsta ferðalag.
Erla var ein af þessum konum
sem gaf mikið en þáði lítið. Stund-
um óskaði ég þess að hún hefði þeg-
ið meira.
Ég kveð Erlu frænku mína með
söknuði og þakklæti fyrir að fá að
vera henni samferða í 47 ár. Minn-
ingin um hana lifir.
Guðmundur Örn Jóhannsson.
Erla hefur verið til staðar alveg
frá því að ég man eftir mér. Ég á
minningar um hana leiðandi lítinn
þybbinn strák um götur grískra
bæja. Hún var mikið hjá okkur eftir
að við fluttum til Bandaríkjanna. Á
sumrin þegar hún heimsótti okkur
flaug hún inn í flugfreyjubúningi,
alveg stórglæsileg. Hún var fljót að
skipta honum út fyrir sundfötin og
henti sér út í sólina á veröndinni
okkar. Ég hló alltaf því það brást
ekki að hún kom inn eftir fyrsta
daginn sólbrennd og rauð. Hún kom
ávallt með hluta af Íslandi með sér í
ferðum sínum til okkar, yndislegan
íslenskan ost, Opal, Toblerone og
harðfisk, sem var uppáhald móður
okkar.
Það er erfitt að lýsa lífi einhvers í
örfáum setningum, hún var svo
miklu meira en bara þessi orð. Hún
var sú sem tengdi saman fjölskyld-
ur tveggja heimsálfa sem ekki sáust
oft. Með sögum hennar og myndum
sáum við íslensku frændsystkin
okkar vaxa úr grasi og eignast sínar
eigin fjölskyldur. Ég mun sakna
þess mikið og Erlu mun ég sér-
staklega sakna.
Jim Houhoulis.
Erla var ávallt mjög stór partur
af mínu lífi og því er erfitt að rifja
upp aðeins nokkrar minningar. Hún
kom til okkar þegar við áttum
heima á Grikklandi og upplifði með
mér þar hluta af besta tíma lífs
míns; fyrstu ferðar minnar á
Erla Ágústsdóttir
✝ Erla Ágústs-dóttir fæddist í
Reykjavík 21. júlí
1932. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ í Reykja-
vík að kvöldi skír-
dags, 20. mars síð-
astliðins, og fór
útför hennar fram
frá Dómkirkjunni í
Reykjavík 3. apríl.
ströndina, heimsóknir
á merka staði og
gönguferðir um
skemmtilega bæi.
Hún var með mér
nánast á öllum merk-
isstundum í lífi mínu.
Hún tók virkan þátt í
lífi fjölskyldunnar eft-
ir að ég átti börnin
mín, hún mætti á
hafnaboltaleiki Evans
og ballettæfingar
Andreu, kom með
okkur í dýragarðinn
o.s.frv. Eftir að heilsu
hennar hrakaði og hún hætti að
geta ferðast til Bandaríkjanna hélt
hún stuðningi sínum við okkur
áfram með dýrmætum símtölum.
Erla var ekki aðeins frænka mín,
hún var ein af mínum bestu vinkon-
um. Hún mun ávallt eiga stað í
hjarta mínu.
Donna Lefever.
Elskulega Erla, með þessum fáu
og fátæklegu orðum langar okkur
að þakka þér yndislegar samveru-
stundir, hugsun okkar um þig yljar
okkur um hjartarætur og við minn-
umst þín með gleði og hlátri þegar
við rifjum upp þær stundir sem við
áttum með þér. Á afmælisdögum
mættir þú ávallt eldsnemma morg-
uns með eitthvað fallegt í pokahorn-
inu og oftar en ekki keypt í Am-
eríku sem okkur þótti spennandi.
Alltaf þegar við hittumst breiddir
þú út arminn og knúsaðir okkur
þétt og innilega.
Þú varst einsök kona.
Elskulega Erla, megi Guð geyma
þig og varðveita og það er trú okkar
og vissa að þér líði vel nú þar sem
þú ert í faðmi þeirra sem þér þykir
vænt um.
Við kveðjum þig með orðunum
sem þú kvaddir okkur ávallt með.
„I love you“ …
Íris, Díana Íris og Jóhann Berg.
Elsku frænka, það verður mikið
skarð að geta ekki komið til þín eins
og áður, hlegið yfir góðum kaffi-
bolla og talað mikið, fengið fréttir
frá Ameríku og fleirum.
Þegar ég bjó hjá þér á yngri ár-
um, sem var yndislegur tími,
kenndir þú mér margt varðandi
matargerð (góðu ostasósuna, tún-
fisksalat og miklu meira). Svo var
það að strauja allan þvott og ekki
sama hvar maður byrjaði, t.d.
skyrtan; muna flibbann fyrst, svo
ermar. Svona gæti ég nefnt marga
góða hluti sem ég bý að og geri enn
í dag.
Skrítið hvað hlutirnir gerast
hratt. Það er ekki nema rúmt ár
síðan við snæddum saman á góðum
stað þegar ég varð fimmtug, þú
varst svo hress og ræðin eins og
alltaf þegar við hittumst. Ég ætla
ekki að hafa þetta lengra, ég gæti
skrifað um svo margt gegnum árin
hjá okkur. Þín er sárt saknað.
Þín frænka
Erla Kristín Magnúsdóttir.
Elskuleg guðmóðir mín, frænka
og barnavinur mesti, Erla Perla, er
látin. Það hellast yfir mig minn-
ingar. Allar eru þær góðar. Ógleym-
anlegar eru stundirnar á Sunnuveg-
inum þegar ég fékk að gramsa í
snyrtibuddunni og mála á hana
hvert það andlit sem mér sýndist.
Ljúfar voru heimsóknirnar í
Grænuhlíð. Þar var gamla ameríska
leikdótið í norðurherberginu engu
líkt og á flugfreyjuárunum fylgdi
ávallt mikil spenna öllum trakter-
ingum úr geymslunni á ganginum.
Ég var 16 ára þegar Erla Perla
bauð mér í vikuferð til New York.
Þar leið mér eins og prinsessu enda
snæddum við á hennar uppáhalds-
veitingastöðum, japönskum, frönsk-
um og ítölskum, við píanóundirspil.
Síðan þræddum við götur borgar-
innar, kínahverfið, Central Park og
skoðuðum Twin Towers. Þessi ferð
var mikil upplifun fyrir unga stúlku.
Erla Perla var æskuvinkona móður
minnar, þátttakandi í öllum helstu
viðburðum fjölskyldunnar og nutum
við allra áramóta saman í seinni tíð.
Elskulegheit og hlýja Erlu voru
mikil og fékk hún ung viðurnefnið
Perla frá ömmu minni Klöru og var
aldrei kölluð annað í fjölskyldunni
eftir það. Hún var gædd þeim sér-
staka eiginleika að öllum leið vel í
návist hennar því jákvæðni hennar
og glaðværð var smitandi. En Erla
Perla var líka föst fyrir og
skemmtilega ákveðin og var sú hlið
hennar mér ekki síður kær. Fór
hún ekki leynt með þá skoðun sína
við mig að gott væri að konur
menntuðu sig og færu út á vinnu-
markaðinn en aldrei mættu litlu
börnin vera metin afgangsstærð.
Við vorum lánsöm sem fengum að
fylgja Erlu Perlu á lífsleiðinni.
Missirinn er mikill. Megi þú hvíla í
friði, elsku guðmóðir mín.
Helga Erla Þórisdóttir.
Kæra vina, hvað erum við búnar
að kveðjast oft? Óteljandi skipti.
Fyrsta kynning var í Kvennó þar
sem þú varst einum bekk á undan
mér. Við litum allar upp til þín, þú
varst sérstakur nemandi og fram-
koma þín einstök. Ragnheiður
skólastýra leit á þig sem fyrirmynd-
arnemanda og það varst þú svo
sannarlega allt þitt líf elsku vina.
Ég fór að heiman skömmu eftir
að ég kláraði skólann og við hitt-
umst ekki oft næstu árin. En svo
fórstu að vinna hjá Loftleiðum sem
varð til þess að þú komst oft til
Bandaríkjanna og svo kom ég líka
heim af og til og vinskapur okkar
hélst ævinlega.
Það var alltaf svo gaman að fá þig
í heimsókn. Þú komst oft til Wash-
ington þar sem Kristín systir þín
bjó og við nutum þess í ríkum mæli
að fara saman á söfnin, konserta,
alls konar sýningar og annað slíkt.
Þú hafðir alltaf gaman af að læra
sem mest, skoða og kynnast sem
flestu. Stundum fórum við upp í
sumarbústaðinn okkar í Vestur-
Virginíu og þar tókstu mig í langa
göngutúra og þá töluðum við oft um
sögu staðarins og ósnerta náttúruna
allt í kringum okkur. Norður-Karól-
ína var einn af þeim stöðum sem
heilluðu okkur. Eitt sinn bjuggum
við Fred rétt við Fort Bragg. Hann
vann þá rétt hjá yndislegri strönd
við Atlantshafið. Þá var það þitt
yndi að synda og njóta sólarinnar.
Best af öllu var þó þegar þú komst
alla leið til Filippseyja þegar ég og
börnin mín bjuggum þar þann tíma
sem Fred eiginmaður minn var í
stríðinu í Víetnam. Fred gat ekki
komist í frí nema endrum og eins
svo ég og börnin vorum mikið ein.
Langt, erfitt flugið frá Keflavík til
Manilla hafði ekki aftrað þér frá að
koma. Við erum þér ævinlega þakk-
lát fyrir það. Þú komst með töskur
fullar af frísku lofti frá Íslandi sem
við nutum í ríkum mæli í stækjunni
á Clark Base. Þú varst svo góð vin-
kona barnanna minna. Þau voru þá
táningar – hvert fyrir sig að kvelj-
ast við þá hugsun að pabbi þeirra
væri í daglegri hættu, þau gátu tal-
að við þig um alla hluti sem þau
vildu helst ekki hrella mig með.
Þú varst einnig sú gestrisnasta
kona sem hægt er að hugsa sér. Ég
man eftir yndislegum matarboðum
með fyrsta flokks réttum, hverjum
á eftir öðrum, sem þú sjálf reiddir
fram og við nutum saman með vin-
um og vandamönnum. Að koma til
þín var bókstaflega eins og að koma
heim, þú tókst á móti mér með opn-
um örmum og vináttu og umhyggju
sem ég naut margsinnis. Það er
ekki möguleiki fyrir mig að lýsa því
hve oft þú gerðir mér lífið léttara,
betra og þolanlegra. Ég hefði misst
mikils ef þú hefðir ekki verið stór
partur af lífi mínu.
Þú varst ung telpa þegar Auður
Jónsdóttir frænka þín gaf þér gælu-
nafnið Erla perla, sem var svo
sannarlega það sem þú varst, algjör
perla. Kveð þig nú í síðasta sinn
með tárum í augum elsku vina, ást-
arþakkir fyrir allt og allt. Ástar-
kveðja frá Lindu, Söndru, Frikka,
Donna og Lou.
Þín alltaf
Svala.
Kær vinkona er kvödd. Erla varð
flugfreyja hjá Loftleiðum 1956. Hóf-
ust þá kynni okkar, og þar með
traust og góð vinátta meðan báðar
lifðu. Hún var mjög samviskusöm
og ósérhlífin, og hafði brennandi
áhuga á flugmálum almennt. Hún
var gerð að eftirlitsfreyju og kenn-
ara á námskeiðum vinnuveitenda.
Barngóð var hún með afbrigðum, og
sá ég það bæði í leik og starfi.
Heilsuleysi gerði vart við sig fyrir
áratugum, og fannst mér aðdáun-
arvert og jafnframt lærdómsríkt að
sjá hvað hún tók því með miklu
jafnaðargeði og jafnvel skopskyni á
stundum. Nú er ferðalagi okkar lok-
ið að sinni, og þakka ég samfylgd-
ina.
Ég sendi fjölskyldu Erlu innileg-
ar samúðarkveðjur.
Andrea Þorleifsdóttir.
Kveðja frá
Flugfreyjufélagi Íslands
Mín fyrstu kynni af Erlu voru
vorið 1987 á nýliðanámskeiði hjá
Flugleiðum, þar sem hún kenndi
okkur nýliðunum ásamt honum
Kela. Erla var lítið hrifin af leti og
slóðaskap svo ekki sé sterkara til
orða tekið, hún lagði ríka áherlsu á
að við, ,,krakkarnir hennar“, yrðum
henni til sóma þegar út í flotann
væri komið.
,,Undir öllum kringumstæðum
eigið þið að ferðast í bláum/svörtum
buxum og hvítri skyrtu þegar þið
eruð farþegar, þar sem það er aldr-
ei að vita hvenær ykkar er þörf.“
Þessi setning segir svo mikið um
Erlu og hennar tengsl við vinnuna.
Ef maður sýndi tilburði í átt að
verkviti og áhuga varð hún glöð en
benti manni jafnframt á að það væri
það eina sem dygði í þessu starfi.
Hún var konan sem maður hringdi í
þegar tilkynna þurfti veikindi, þessi
símtöl voru stundum ansi lík þeim
símtölum sem maður átti við móður
sína. Hvað er að? Ertu með hita?
Hvað ertu búin að vera með hita
lengi? Ertu búin að fara til læknis?
Hún ,,átti“ okkur og því voru þetta
ofureðlileg samtöl. Hún var húm-
oristi og ég gæti rifjað upp litla
sögu en sagan er ekki við hæfi í
minningargrein, ég segi bara:
Manstu eftir ísskápaseglinum sem
ég gaf þér?
Ég er þess fullviss að grunnurinn
að mínum metnaði og stolti gagn-
vart flugfreyjustarfinu var lagður á
nýliðanámskeiðinu og bar Erla þar
mikla ábyrgð.
Fjölskyldu og ættingjum Erlu
votta ég mína dýpstu samúð.
Fyrir hönd Flugfreyjufélags Ís-
lands
Sigrún Jónsdóttir.
Öryggið var í fyrirrúmi hjá Erlu
Ágústsdóttur. Hún kenndi öryggið,
hún var öryggið, það var eins gott
að kunna handtökin rétt. Skammir
frá Erlu voru eitthvað sem við til-
vonandi flugfreyjur og -þjónar forð-
uðumst eins og heitan eldinn.
Þetta var árið 1984, Erla þá hætt
störfum sem flugfreyja en sinnti ör-
yggismálum hjá Flugleiðum. Hún
var af þeirri kynslóð í fluginu sem
hafði reynt allt. Flogið Þristum,
Sexum, Monsum, DC-áttum og
komist í hann krappan. Hún var
gallharður kvenkynstöffari. Vælu-
skjóður voru eitur í hennar beinum.
Erla var ströng og krafðist ávallt
þess besta af nemendum sínum.
Undir hrjúfu yfirborði sló hins veg-
ar hlýtt hjarta, hlátur hennar og
húmor ógleymanlegur.
Margur Íslendingurinn hefur
flogið glaður um loftin blá með Erlu
þegar flugævintýrið mikla hélt inn-
reið sína í íslenskt samfélag.
Lítið atvik úr fluginu sem aldrei
gleymist: Erla vann þá á áhafna-
vaktinni. Ég var ófrísk á 5. mánuði
og átti varavakt í þrjá daga. Bjallan
hringir heima og mér bregður
svakalega þegar Erla Ágústsdóttir
birtist á tröppunum. Hvað hafði ég
gert af mér? Ekkert, en hún hafði
ekki náð sambandi í síma og gerði
sér ferð upp í Árbæ. Bauð mér flug
sem farþegi til Baltimore til að ferja
tvö lítil börn til baka tveimur dög-
um síðar. Hún vildi forða mér frá að
fara kannski 3 erfiðar morgunferðir
á varavaktinni. Svona var Erla,
hugulsöm á réttum stundum. Mér
hlýnar enn um hjartarætur.
Tómas Guðmundsson orti þessar
línur sem við þekkjum svo vel:
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Erla lifði og hrærðist í flugheim-
inum, hótel voru stór hluti af henn-
ar lífi.
Nú hefur Erla „tékkað út“ í
hinsta sinn af stærsta og fallegasta
hótelinu.
Reikningurinn að fullu greiddur.
Farmiði á nýjar og óþekktar slóðir.
Megi þessi skemmtilega kona eiga
GÓÐA FERÐ.
Með samúðarkveðju,
Birna Katrín Sigurðardóttir.
Gulla föðursystir
mín er látin, hún
hefði orðið 82 ára í
júlí nk. Ég man fyrst
eftir Gullu er ég var
lítil stelpa. Ég fékk að fara til
Reykjavíkur í heimsókn til ömmu
minnar sem bjó á Grettisgötu 61,
en þar var Gulla líka með dætur
sínar tvær, Ásthildi og Siggu ný-
fædda. Þegar ég var ung og var að
vinna í Reykjavík heimsótti ég oft
Gullu frænku mína. 1965 fékk ég
Guðleif Ólafsdóttir
✝ Guðleif Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 16. júlí
1926. Hún lést á
Borgarspítalanum
að morgni 7. febr-
úar síðastliðins og
fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 28. febrúar.
mér göngutúr að
Sogavegi 172 með
Björgu dóttur mína í
barnavagninum, en
þá var Gulla gift aft-
ur, honum Júlla sín-
um, en hann var þá
skipstjóri. Mér
sveitastelpunni
fannst það rosa
merkilegt.
Gulla tók alltaf vel
á móti mér, og dró
fram heimabakkelsi
og spurði hvort ég
væri ekki svöng og
þyrst eftir göngutúrinn. Gulla var
mjög gestrisin og allir voru vel-
komnir. Hún var mjög dugleg
kona. Stundum varð ég hugsi, því
mér fannst hún búa í svo litlu húsi
og hún var fimm barna móðir.
Henni þótti vænt um hjúkrunar-
starfið sitt, og var eftirsótt í
hjúkrunarstörf hjá ýmsum stofn-
unum í Reykjavík. Hún var líka
mikil listakona, málaði fallegar
myndir er hún hafði tíma til. Hún
sagði stundum: „Þetta róar hug-
ann Solla mín.“ Við Gulla vorum
töluvert líkar í okkur. En svo
breyttist allt er ég flutti árið 1966
af landi brott, sambandið við hana
og marga aðra rofnaði. Það tók
mikið á Gullu er hún missti
tengdason sinn árið 2006, hún
sagði mér það við jarðaför hans.
Síðari ár hitti ég hana stundum
hér á Selfossi, það voru gleði-
stundir, hún var svo hress og kát
og faðmaði mig að sér. Hún sagði
alltaf Solla mín, en ég var kölluð
það í gamladaga. Ég mun alltaf
muna rödd hennar og þessa setn-
ingu.
Með þessum fátæku orðum
sendi ég mínar bestu samúðar-
kveðjur til Júlla og allra barnanna
og fjölskyldna þeirra.
Blessuð sé minning um góða og
dugmikla konu.
Sólrún Guðjónsdóttir.