Morgunblaðið - 04.05.2008, Qupperneq 44

44 SUNNUDAGUR 4. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Við Bolli Gústavsson
höfum gengið saman á
lífsleiðinni í hálfa öld
og það var okkur sárt að geta ekki
fylgt honum síðasta spölinn vegna
dvalar okkar erlendis. Bolli var dýr-
mætur samferðamaður, sem var
þeirrar gerðar að það var ekki annað
hægt en þykja vænt um hann.
Þegar við giftum okkur og settum
upp heimili árið 1959, varð hann strax
þátttakandi í heimilislífinu, gleðigjafi
og trúnaðarvinur og eftir að Svava
litla fæddist, bæjarins besta barna-
gæsla! Fljótlega bættist Matthildur
með í okkar för og varð sami góði og
náni vinurinn og hann. Vart er hægt
að hugsa sér betri förunauta á lífs-
göngunni, slíkt er sannarlega Guðs
blessun.
Eftir að eiginmennirnir höfðu lokið
guðfræðiprófinu og tekið vígslu,
héldu fjölskyldurnar út á land til
starfa, þau til Hríseyjar en við til
Súðavíkur. Þetta voru minnisstæðir
tímar í lífi okkar. Fyrsta heimsókn
okkar til þeirra í Hrísey verður
ógleymanleg. Snemmsumars brun-
uðum við fram í bjartan Eyjafjörðinn
á rauða Skódanum, fyrsta bílnum
okkar. Og það var mikil veisla í Hrís-
ey. Við miðluðum af reynslu okkar,
sigrum og ósigrum sem ung prests-
hjón. Við áttum alla starfsævina
framundan og lífið brosti við okkur.
Þetta voru dýrðardagar og við nutum
andlegrar og líkamlegrar velsældar á
þeirra bæ eins og ævinlega. Heimili
þeirra var einstaklega fallegt, hvar
sem þau bjuggu en þó sérstaklega að
Hólum.
Því miður var búseta okkar ævin-
lega sitt í hvorum landsfjórðungnum
og jafnvel skildu að úthöf og álfur, en
alltaf urðu aftur samfundir eins og
ekkert hefði í skorist, nema börnun-
um fjölgaði og reynslan varð ríkari.
Þau Matthildur bjuggu við mikið
barnalán, reyndar mætti ekki síður
segja að börn þeirra byggju við mikið
foreldralán. Á heimilinu ríkti virðing
og lífsgleði sem reyndist börnunum
gott nesti til lífsgöngunnar. Það er
ekki ofsagt að þar var menningar-
heimili.
Bolli var ákaflega fjölgefinn og
fjölhæfur. Flestar listgreinar hefðu
legið fyrir honum og sinnti hann þeim
reyndar mörgum. Myndverk hans
hafa prýtt heimili okkar alla tíð okkur
til mikillar gleði. Honum var gefin sú
náðargáfa að umgangast fólk þannig
að allir nutu sín í hans návist. Han var
gleðigjafi og friðflytjandi. En hann
var líka ákveðinn og fastur fyrir ef
því var að skipta. Margir minnast
beinskeyttra pistla hans í Lesbók
Morgunblaðsins um árabil þar sem
hann tók á ýmsum dægurmálum með
snerpu og víðsýni. Allar þessar gáfur
nýtti hann svo í prestsstarfi sínu sem
hann rækti með innileika, auðmýkt
og trúarstyrk. Þessvegna varð altar-
isþjónusta hans svo einstaklega fal-
leg, ræðurnar vekjandi og samband
hans við safnaðarfólkið náttúrlega
Bolli Gústavsson
✝ Bolli Þórir Gúst-avsson fæddist á
Akureyri 17. nóv-
ember 1935. Hann
lést á Landakots-
spítala 27. mars síð-
astliðinn og var
jarðsunginn frá Ví-
dalínskirkju í
Garðabæ 4. apríl.
Bolli var jarðsettur í
Laufáskirkjugarði.
hlýtt og traust. Nú við
kveðjustund minnumst
við margra augnablika
í návist þeirra Bolla og
Matthildar þar sem
gleðin og góðvildin ylj-
aði líkama og sál. Þeg-
ar við sungum af hjart-
ans gleði við gamla
orgelið okkar og það
var hrein unun að
hlusta á söng Bolla.
Þegar hann las okkur
ljóð sem hann unni
með hljómmikilli rödd
sinni og syngjandi
norðlenskum hreim. Þegar við geng-
um með honum um gamla prestssetr-
ið í Laufási og heyrðum frásagnir
hans m.a. af forvera sínum séra Birni
í Laufási, enda skrifaði Bolli ágæta
bók um hann og lífshætti í Laufási
fyrri tíðar. Þegar við göntuðumst
gráhærð með spaugilega atburði sem
hann dró fram úr minningasjóðnum
með afvopnandi kímnigáfu sinni, þeg-
ar við sátum í kyrrð og ró og nutum
einfaldlega samverunnar.
Það var sárt að horfa upp á Bolla
hverfa okkur allt of fljótt, fjötraðan
andlega og líkamlega í viðjar sjúk-
dómsins. En minningarnar mörgu
ylja okkur og fylla okkur þakklæti
fyrir þau forréttindi að eiga Bolla og
Matthildi að nánum vinum og sam-
ferðafólki. Og hún yljar innst inn í
sálarkimana minningin um síðustu
heimsókn þeirra hjóna til okkar í
Skálholt, þegar hann sagði að skiln-
aði: „Þetta hefur verið góður dagur.“
Öll okkar samskipti við öðlinginn
Bolla Gústavsson voru góðir dagar.
Rannveig Sigurbjörnsdóttir.
Bernharður Guðmundsson.
Séra Bolli er helgur maður, mælti
fróm, kaþólsk nunna sem var ein
meðal alls þess góða fólks sem hjúkr-
aði honum í áralöngum veikindum
hans, síðast á Landakoti. Þetta fólk
sem annaðist hann af miklum kær-
leika þrátt fyrir dapurlega stjórnun
úr fílabeinsturnunum við Eiríksgötu
og Vegmúla. Þetta fólk sem studdi
hann og aðstandendur, í stað hinna
sem ógna með illa ígrunduðum nið-
urskurðar– og breytingarhugmynd-
um.
Ef eitthvað styður orð nunnunnar
er það ekki síst hve Bolli var hrekk-
laus og hann trúði alltaf á það góða í
manninum, á hverju sem gekk. Bolli
var mannasættir, bar ævinlega klæði
á vopn og fór með friði í öllum málum.
Persóna hans var svo ljúf og við-
kvæm að það jaðraði við helgispjöll
að vera með rosta í návist hans. Þeg-
ar systir mín kynnti Bolla fyrir verð-
andi tengdafjölskyldu hans varð at-
hugulum manni að orði hvernig ég
héldi að svo viðkvæmum manni
myndi farnast í hörðum heimi. Þessi
athugasemd bróður míns heitins kom
upp í huga minn þegar ég frétti af
átakanlegum heilsubresti Bolla, langt
um aldur fram. Þrátt fyrir ótímabær
veikindi var Bolli gæfumaður, eign-
aðist sterkan lífsförunaut og saman
eiga þau sex mannvænleg börn sem
mér virðast hafa fengið í bland það
besta frá báðum foreldrum, auk þess
að hafa alist upp meðal góðs fólks í
einni fallegustu sveit landsins.
Bolli hafði góðan húmor og ein-
staklega bjartan og dillandi hlátur
sem maður þó skynjaði að væri ekki
alltaf gleðihlátur heldur stundum
tjáning mikilla, ólgandi tilfinninga í
brjósti hans. Ég get gert mér í hug-
arlund að þessi ljúfa framkoma og
mildi hlátur hafi lagst eins og sval-
andi ábreiða á ágreining manna. Í
honum Bolla fór saman fjölhæfur
listamaður og mikill trúmaður, eig-
inleikar sem gerðu það að verkum að
honum fórst dæmalaust vel úr hendi
embættisverk, sáttagjörð og sálu-
sorgun. Hann var einstakur heimilis-
faðir og öllum góð fyrirmynd. Hann
beitti sjálfan sig miklum sjálfsaga,
hafði t.d. mjög gaman af að lyfta glasi
á góðri stundu á háskólaárum sínum,
en eftir að hann tók vígslu og gerðist
embættismaður kirkjunnar hvorki
bragðaði hann né veitti áfengi.
Ég dvaldi í Laufási vetrartíma fyr-
ir rúmum 40 árum. Það sem mér er
hugleiknast frá þeirri dvöl er ljúf-
mennska og mildi séra Bolla og
hversu vel þau hjón spiluðu saman og
vógu hvort annað upp, svo og nátt-
úrufegurðin og niðurinn í Fnjóská
þegar fór að vora. Þá var nú aldeilis
ekki leiðinlegt að hengja út eða sækja
þvott.
Ég var stödd erlendis þegar mér
barst andlátsfregn séra Bolla og kom
þá upp í hugann hversu líknsamur
dauðinn getur verið, sbr. það sem
Ólafur Kárason segir um dauðann í
Húsi skáldsins eftir Halldór Laxness:
„Ég býð hann velkominn. Ég hef allt-
af vitað að hann er góður vinur.“
Öllum þeim sem elskuðu Bolla
votta ég samúð mína.
Bolla kveð ég hinst með þeirri
fögru og mildu litaníu þýska kirkju-
skáldskaparins, bænasöngnum sem
hljóðar á þessa leið:
Hvíli í friði allar sálir
þær sem lifðu í óttans greipum
þær sem luku fögrum draumi
saddar lífdaga eða vart fæddar
burtkallaðar upp til himins
og allar sálir hvíli í friði.
Hrönn Jónsdóttir.
Þær áttu sérstakt
samfélag vinkonurnar
Lilja Vilmundardóttir
og tengdamóðir mín
Kristín Jóhannesdótt-
ir. Stutt á milli brott-
ferða vinkvennanna kæru úr heimi
hér, Kristín tengdamóðir mín kvaddi
í nóvember og Lilja í mars. Þær
höfðu sannarlega gengið lengi sam-
an ævigötuna – stöllurnar. Fyrstu
kynnin voru fyrir meira en áttatíu
árum á glaðri götu bernskunnar –
Óðinsgötunni í Reykjavík. Báðar
voru þær sannar Reykjavíkurdætur
sem elskuðu heitt borgina sína og
kusu að búa lungann úr lífinu sem
styttst frá þeirra kæra Laugavegi og
Austurstræti. Glæsilegar og uppá-
búnar nutu þær miðborgarinnar.
Ekki var lífið alltaf leikur hjá þeim
vinkonunum. Þær stóðu þétt saman
þegar erfiðleikar steðjuðu að.
Tengdamóðir mín, þá ung ekkja með
þrjú börn, vílaði ekki fyrir sér að
Lilja Vilmundardóttir
✝ Lilja Vilmund-ardóttir fæddist
í Vestmannaeyjum
21. mars 1922. Hún
lést á Landakots-
spítala 25. mars síð-
astliðinn og var
jarðsungin frá Foss-
vogskirkju 2. apríl.
taka Lilju vinkonu
sína inn á heimilið sem
taldi 2 herbergi og eld-
hús. Þar bjó Lilja hjá
litlu fjölskyldunni í
nærri ár. En minni-
stæðastar verða þær
mér vinkonurnar fyrir
öll símtölin sem þær
áttu seinni árin, þá
orðnar fullorðnar.
Þegar ég heyrði í
Kristínu tengdamóður
minni var hún oft búin
að heyra þrisvar sinn-
um í Lilju vinkonu
þann daginn og átti jafnvel nokkur
símtöl eftir! Ekki voru þær alltaf
sammála en það fannst þeim bæði
skemmtilegt og nauðsynlegt. Já,
milli þeirra voru einstök bönd – bönd
vináttu, kátínu og gleði. Þær gátu
hlegið dátt og innilega saman yfir
skondum smáatvikum hversdagsins.
Núna sé ég þær fyrir mér, fallegar
og glaðar, Kristínu tengdamóður
mína og Lilju bestu vinkonu á
Laugavegi „Eilífðarlandsins“. Ég er
þess fullviss að þær hafa tekið upp
vináttuþráðinn þar sem frá var horf-
ið. Guð geymi minningu þessara ein-
stöku vinkvenna.
Góður Guð geymi Lilju Vilmund-
ardóttur og hennar kæru börn.
Helga Mattína Björnsdóttir.
Ég er lánsamur
maður, barnabarn
Vilhelmínu Arngrímsdóttur og Er-
lends Indriðasonar. Fyrsta ár ævi
minnar bjó ég ásamt foreldrum
mínum á heimili þeirra á Skúla-
skeiði í Hafnarfirði og er kannski
ekki að undra að amma hafi talið
sig eiga svolítið í hnokkanum.
Þrátt fyrir að leiðir foreldra minna
skildi ræktaði mamma sambandið
við ömmu og afa, og þegar ég var
kominn á grunnskólaaldurinn var
ég orðinn reglulegur gestur á
þeirra heimili.
Oft tók ég strætisvagninn suður
eftir og ég man ennþá þegar afi
beið eftir mér á stoppistöðinni við
Sjónarhól.
Alltaf var manni tekið með kost-
um og kynjum af þessu yndislega
fólki sem gaf svo mikið af sér og
hafði einstakt lag á að laða fram
það besta í manni. Þau höfðu alltaf
nægan tíma til að sinna manni og
voru aldrei að flýta sér.
Oft greip ég í spil með afa eða
skoðaði ljósmyndir með ömmu.
Addi frændi var alltaf spenntur að
sjá mig en mikið gat hann nú
stundum verið stríðinn! Systurnar
voru síðan aldrei langt undan og
knúsuðu mig þegar ég var í heim-
sókn.
Ég sé það núna að heimili afa og
ömmu var griðastaður frá skark-
alanum í Reykjavík. Allt var í röð
og reglu, og gaukurinn galaði
mann í svefn á kvöldin.
Skúlaskeiðið var mikill ævin-
týraheimur og Hellisgerði var sem
Vilhelmína Jóhanna
Sigurborg
Arngrímsdóttir
✝ Vilhelmína Jó-hanna Sig-
urborg Arngríms-
dóttir fæddist á
Búlandshöfða í Eyr-
arsveit á Snæfells-
nesi 22. júní 1909.
Hún lést á Hrafnistu
í Hafnarfirði 8. apríl
síðastliðinn og var
jarðsungin frá Frí-
kirkjunni í Hafn-
arfirði 18. apríl.
paradís í augum lítils
drengs.
Eftir leik í Hellis-
gerði var komið að
hápunkti dagsins,
síðdegiskaffinu hjá
ömmu, þar sem boðið
var upp á heimabak-
aðar kökur og rjúk-
andi súkkulaði. Addi
greyið fékk aldrei
nema eina sneið og
kvartaði sáran við
ömmu, þó það skilaði
sjaldnast árangri.
Eftir staðgóðan
kvöldverð var síðan alltaf boðið
upp á mjólk og kökusneið fyrir
háttinn. Þegar komið var að heim-
ferð brást það ekki að amma dró
mig afsíðis inn í eldhús og gaukaði
að mér vasapeningi þrátt fyrir að
eflaust hafi nú fjárráðin ekki verið
mikil. Amma var geysilega ákveðin
kona og það var tilgangslaust að
malda í móinn ef hún var búin að
gera upp hug sinn.
Eitt sumarið á unglingsárunum
var ég við vinnu í Hafnarfirði og
fékk þá að búa í kjallaraherberg-
inu um tíma. Það var eftirminni-
legur tími og átti ég margar góðar
stundir með gömlu hjónunum
þetta sumarið.
Amma hafði skýrar skoðanir á
bæði mönnum og málefnum og var
óhrædd við að láta gamminn geisa.
Hún hafði alltaf heilbrigða skyn-
semi að leiðarljósi og var góður
mannþekkjari enda heillaðist hún
strax af konuefninu mínu og síðar
af börnunum fjórum.
Ég var ekki tíður gestur á
Hrafnistu síðustu æviár ömmu og
ég verð að viðurkenna að ég finn
til sektarkenndar yfir því að hafa
ekki heimsótt hana oftar.
Ég sæki mér hins vegar huggun
í einlæga brosið sem hún sendi
mér þegar ég hélt í höndina á
henni á dánarbeðinu. Ég vona að
mér auðnist um síðir að veita mín-
um barnabörnum það sem hún
veitti mér.
Agnar Steinarsson.
Nú er hún Inga
ástkær móðursystir
mín fallin frá. Upp í
hugann koma ótelj-
andi yndislegar minningar.
Fyrir bráðum 4 árum missti
Inga eiginmann sinn Guðmund
Sigurjónsson. Það var henni mikill
missir. Inga og Guðmundur voru
með eindæmum samrýmd hjón.
Þau eignuðust 5 börn og áttu orðið
stóran afkomendahóp. Þrátt fyrir
að eiga stóra fjölskyldu var alltaf
nóg pláss fyrir fjarskyldari ætt-
ingja og vini.
Inga og systir hennar Halldóra
Kristjánsdóttir (mamma mín) voru
ættaðar af Snæfellssnesi. Þær
giftust vinum úr Reykjavík og
bjuggu þar alla tíð. Það var því
mjög náið samband á milli þeirra.
Mikið um heimsóknir og spjall. Í
mínum bernskuminningum skipa
þessar heimsóknir stóran sess.
Með Ingu komu börnin hennar og
var oft glatt á hjalla.
Inga Sigríður
Kristjánsdóttir
✝ Inga SigríðurKristjánsdóttir
fæddist í Hrútsholti
í Eyjahreppi 30. júní
1919. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Grund 14. mars síð-
astliðinn og var
jarðsungin frá Ár-
bæjarkirkju 26.
mars.
Inga var með ein-
dæmum barngóð. Eftir
að mamma féll frá
sagði hún við dætur
mínar að nú skyldi hún
bara vera amma þeirra
í staðinn, alltaf nóg
pláss í hennar faðmi.
Hún sagði þeim líka
oft sögur frá því að
amma þeirra var lítil
stelpa í sveitinni og oft
var stutt í glettna vísu.
Inga var líka mjög
listræn. Hún var bæði
mjög lagin við að
prjóna, sauma og líka smíða. Inga
gaf mér mjög fallegan skartgripa-
kassa sem hún smíðaði sjálf og
skreytti með skeljum og kuðung-
um, einstaklega fallega. Ekki má
heldur gleyma kleinunum hennar
sem voru í miklu uppáhaldi hjá
mér, alveg ótrúlega góðar.
Þau heiðurshjón voru alla tíð
mjög dugleg við að rækta frænd-
garðinn. Þau ferðuðust mikið á
sumrin og alltaf var farin ferð á
Snæfellsnesið til ættingjanna þar.
Þau voru límið sem hélt okkur
saman.
Elsku Sveina, Þórir, Siggi og
fjölskyldur, innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra, Guð veri
með ykkur.
Kristín Ágústsdóttir, Íris Ósk
Guðmundsdóttir og Ágústa
Dóra Þórðardóttir.