Morgunblaðið - 15.06.2008, Blaðsíða 42

42 SUNNUDAGUR 15. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Kristín. Nú þegar leiðir
skilur í bili er margs að minnast
eftir rúmlega 62 ára sambúð okkar.
Að heilsa og kveðja er lífsins saga.
Veikindi fóru ekki framhjá þér á
liðnum áratugum en þú stóðst þig
vel og varst ekki að kvarta þótt
Kristín Katarínusdóttir
✝ Kristín Katar-ínusdóttir fædd-
ist á Bakka í Seyð-
isfirði við Ísafjarð-
ardjúp 8. maí 1928.
Hún lést á Sjúkra-
húsinu á Seyðisfirði
23. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmunda
Sigurðardóttir og
Katarínus Grímur
Jónsson.
Kristín fluttist til
Reykjavíkur árið
1940.
Kristín giftist 12. febrúar 1946
Gesti Guðmundssyni. Sonur
þeirra er Gestur Valgeir, f. 11.
október 1946, hann á fimm börn.
Kristín var jarðsungin frá
Egilsstaðakirkju 2. júní.
stundum væri erfitt.
Sterkur vilji og áræði
ásamt þinni sterku
trú var bakhjarl þinn
í lífi og starfi. Í stutt-
an tíma vannst þú á
Landspítalanum, þar
líkaði þér mjög vel,
naust þess ríkulega
að geta orðið öðrum
að liði sem áttu við
veikindi að stríða en
varðst að hætta því
starfi vegna veikinda.
Þú varst alltaf tilbúin
að styðja þá sem voru
minnimáttar, meira af vilja en
getu. Þú hafðir alltaf mikla ánægju
af að annast um börn, barnabörn
okkar nutu þess fyllilega, ásamt
fleiri börnum.
Trúin á hið góða og sanna var
þinn eiginleiki í lífinu. Þegar hugur
minn leitar til baka áttum við sam-
an fleiri gleðistundir, sem ég er
þakklátur fyrir. Við nutum þess
meðal annars að geta ferðast mikið
bæði innan- og utanlands. Ég
þakka þér hjartanlega fyrir trú-
mennsku þína og góðvild alla tíð.
Svo hittumst við aftur í fyllingu
tímans.
Síðasta árið dvaldi Kristín á
Sjúkrahúsinu á Seyðisfirði við
mjög góða hjúkrun og færi ég
læknum og hjúkrunarfólki sérstak-
ar þakkir.
Gestur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Elsku Stína mín, hafðu þökk fyr-
ir allt og allt. Okkar kynni voru
ekki löng, en þau voru mér mikils
virði. Hvíl þú í friði í faðmi Guðs.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar feðga og annarra ættingja.
Kveðja
Helga.
✝ Sigríður Björns-dóttir fæddist í
Gilhaga í Bæjar-
hreppi í Stranda-
sýslu 15. maí 1919.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 22. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Solveig Sigurbjörg
Sæmundsdóttir, f. í
Vatnagörðum í Út-
skálasókn í Gull-
bringusýslu 7. jan-
úar 1882, d. 23.
september 1923 og Björn Þórð-
arson, f. í Gilhaga í Bæjarhreppi í
Strandasýslu 19. júní 1879, d. 14.
desember 1935. Sigríður var
yngst systkina sinna en hin voru:
Sigríður Elín, f. 26. nóvember
1906, d. 18. september 1907, Júl-
íana Kristbjörg, f. 2. febrúar
1908, d. 10. apríl 1999, Sæmund-
ur, f. 29. janúar 1911, d. 11. mars
2002, og Þórunn Valgerður, f. 22.
febrúar 1917, d. 17. febrúar 1984.
Sigríður giftist Jóni Benedikt
Benediktssyni, bifreiðastjóra, f. í
Ytra-Tungukoti í Bólstaðarhlíð-
arhreppi í A. Húna-
vatnssýslu 1. ágúst
1912, d. 8. apríl
1981. Foreldrar
hans voru hjónin
Friðrikka Guðrún
Þorláksdóttir, f. í
Giljárseli í Torfu-
lækjarhreppi í A-
Hún. 11. desember
1886, d. 18. apríl
1973 og Benedikt
Helgason, f. á
Kringlu í Torfu-
lækjarhreppi í A-
Hún 2. október
1877, d. 28. apríl 1943. Börn Sig-
ríðar og Jóns eru: 1) Björn Ómar,
f. 3. október 1939, maki Krist-
björg Þórðardóttir. Börn þeirra
eru Sigríður Benný, f. 1958, Þóra
Kristín, f. 1961, Birna, f. 1962 og
Þórður, f. 1963. 2) Friðrik, f. 26.
febrúar 1945, maki Sigrún Guð-
mundsdóttir. Börn þeirra eru Jón
Þorsteinn, f. 1965 og Friðrik
Helgi, f. 1970. 3) Sólveig, f. 14.
mars 1962. Langömmubörnin eru
13.
Útför Sigríðar fór fram í kyrr-
þey að ósk hinnar látnu 3. júní.
Endurminningin merlar æ
í mánasilfri hvað sem var,
yfir hið liðna bregður blæ
blikandi fjarlægðar,
gleðina jafnar, sefar sorg;
svipþyrping
sækir þing
í sinnis hljóðri borg.
(Grímur Thomsen.)
Þó liðin sé meira en hálf öld þá
man ég vel tilhlökkunina sem fylgdi
ferðum „suður“ til Reykjavíkur í
heimsóknir í Skipholtið.
Þar bjuggu Jón Benediktsson
móðurbróðir minn og kona hans Sig-
ríður Björnsdóttir.
Hvorki var hátt til lofts eða vítt til
veggja í litlu risíbúðinni þeirra, né
því safnað sem mölur og ryð fær
grandað, en víst er að hjartarúm var
nægt.
Tilhlökkunarefnin voru mörg:
Ferðir með Jóni á Samsölubílnum út
um allan bæ, meðan Sigga var við
vinnu á elliheimilinu. Að fara með
Siggu og Jóni í skúringar, að minsta
kosti á tveimur stöðum.
Hátíðarstundirnar með tilheyr-
andi undirbúningi þegar við þrjú
fórum í bíó, meðal annars að sjá
stórmyndirnar „Oklahoma“ og
„Porgy and Bess“. Heimsóknir til
ættingja og vina og svo mætti lengi
telja.
Tíminn leið og að því kom að ég
færi til Reykjavíkur í framhaldsnám.
Þá voru það auðvitað Sigga og Jón
sem buðu fram hjálp sína og var ég
hjá þeim í fæði í fjóra vetur.
Í þá tíð var heimilið eins og járn-
brautarstöð. Þar bjuggu um tíma
fyrir utan Siggu, Jón og Sólveig
dóttir þeirra, yngri sonurinn,
tengdadóttir og barn og alvanalegt
var að hin barnabörnin væru í pöss-
un hjá ömmu og afa. Og Sigga dekr-
aði við okkur öll í mat og drykk.
Enn liðu árin og Jón lést fyrir ald-
ur fram 68 ára að aldri.
Sigga og Sólveig héldu áfram að
búa í íbúðinni og alltaf var jafn gam-
an að koma í heimsókn og spjalla og
Sigga kát og hress.
Síðustu árin var líkaminn farinn
að gefa sig, en andlegri reisn og
minni hélt hún til hinstu stundar og
var þakklát fyrir að geta verið heima
með aðstoð Sólveigar.
Að leiðarlokum þakka ég innilega
allt sem þau sæmdarhjón Sigga og
Jón gerðu fyrir mig og bið Guð að
blessa minningu þeirra. Afkomend-
um og fjölskyldum þeirra óska ég
alls góðs á ókomnum árum.
Guðrún.
Sigríður
Björnsdóttir
✝ Hrafnkell Egils-son fæddist í
Reykjavík 24. júní
1940. Hann lést á
Landspítalanum 16.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Egill Bjarnason,
fornbókasali og
þýðandi, f. 20.2.
1915, d. 7.3. 1993,
og Gyða Siggeirs-
dóttir póst-
afgreiðslumaður, f.
11.9. 1918, d. 6.8.
1995. Systur Hrafn-
kels eru Ólafía, f. 5.5. 1943, maki
Jóhann Gunnar Friðjónsson, f.
24.5. 1941, og Soffía Stefanía, f.
7.3. 1953, maki Gunnar Jakob
Haraldsson, f. 13.5. 1953.
Árið 1965 kvæntist Hrafnkell
Önnu Vilborgu Sigurjónsdóttur, f.
2.8. 1935, d. 17.7. 2007. Foreldrar
Önnu voru Sigurjón Stefánsson
skrifstofustjóri og
Þórunn Sigríður
Jensdóttir hjúkr-
unarkona.
Hrafnkell bjó
fyrstu árin á Miklu-
braut 7 og gekk í
Barnaskóla Austur-
bæjar. Þrettán ára
gamall fluttist hann
í Hófgerðið í Kópa-
vogi. Hann lauk 1.
og 2. bekk gagn-
fræðanáms í Kópa-
vogsskóla og tók
landspróf frá Reykj-
um í Hrútafirði. Hrafnkell lærði
járnsmíði og vann í vélsmiðjunni
Hamri meðan honum entist heilsa
til. Hrafnkell og Anna bjuggu
lengst í Sporðagrunni í Reykjavík
en síðustu sjö árin á Brún við Íra-
foss.
Útför Hrafnkels fór fram frá
Búrfellskirkju í kyrrþey 2. júní.
Örlagadísirnar voru gjafmildar
þegar Hrafnkell bróðir fæddist.
Þær gáfu honum góðar gáfur,
glæsilegt útlit og krafta. Ég var
þrettán árum yngri en hann og
skildi ekki alveg eldri stelpurnar í
hverfinu þegar þær voru að segja
mér að stóri bróðir minn væri eins
og Elvis Presley, bara sætari. Full-
vaxin öfundaði ég hann aftur á móti
mjög yfir því að hafa erft fallegu
fótleggina hennar mömmu. Þegar
árin liðu fannst mér stóri bróðir
ekki alltaf fara vel með góðu gjaf-
irnar sem hann fékk í vöggugjöf.
En hver og einn verður að velja
sína leið í lífinu og ekki annarra að
breyta þar um.
Björtustu minningar mínar um
Kela eru frá þeim tíma sem ég bjó í
Stykkishólmi með strákana mína
litla, Hrafnkel og Harald Óla. Þeim
fannst mjög mikið til um frænda
sinn sem var aldrei kallaður annað
en stóri Keli með miklum áherslum
á stóri. Kela fannst alltaf jafngam-
an að ganga fram af frændunum
með mögnuðu kökuáti og öðru
sprelli. Þegar við fluttum til
Reykjavíkur kom hann oft við í
kaffisopa og var þá kíkt í tölvuna
með strákunum eða þeim boðið í
bíltúr. Eftir að Hildur Björg fædd-
ist fékk hún að koma með og naut
þess ekki síður að fá að fara í heim-
sókn til Önnu en þær náðu mjög vel
saman. Langar mig að þakka Köllu
systur Önnu og Sölva eiginmanni
hennar fyrir allan þann kærleik og
umhyggjusemi sem þau sýndu Kela
alla tíð og ekki síst nú síðasta spöl-
inn. En nú er komið að leiðarlokum
og ef það er rétt sem Anna hans
Kela trúði svo sterkt á, að það sé líf
hinum megin, veit ég að Hrafnkell
minn tekur fagnandi á móti nafna
sínum.
Soffía Egilsdóttir.
Hrafnkell Egilsson
Í dag kveðjum við
okkar gamla og góða vin Danna
eða Þórð Þórðarson. Danni hefur
búið til margra ára í Danmörku en
hann heillaðist snemma af landinu
og öllu sem danskt var. Í þá daga
þótti okkur það framandi þegar
Hildur og Danni létu drauminn
rætast um að búa erlendis tíma-
bundið og fluttu til Borgundar-
hólms þar sem þau undu hag sín-
um og eignuðust góða vini.
Danni var kátur og skemmti-
legur, mikill gleðinnar maður og
naut þess að vera í góðra vina
hópi. Hann kunni að taka á móti
gestum og kom þeim á óvart með
ýmsum skemmtilegum uppátækj-
um og bauð upp á margar nýj-
Þórður Þórðarson
✝ Þórður Þórðar-son, ævinlega
kallaður Danni,
fæddist í Reykjavík
1. ágúst 1951. Hann
lést á Holstebro
Sygehus í Dan-
mörku 29. maí síð-
astliðinn.
Útför Þórðar fer
fram frá Garða-
kirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan
14.
ungar í matargerð
sem hann hafði
kynnst erlendis.
Hann kunni þá list að
láta fólki líða vel,
heimboð fjölskyldu
hans og öll samskipti
voru frábær. Við eig-
um bara skemmtileg-
ar minningar frá
þessum tíma þegar
við vorum öll ung,
bæði innan lands og
utan.
Ekki gleymast
böllin í Stapa, eða
sveitaböllin sem við eltum á rauða
Volvóinum, eða sumarbústaðaferð-
irnar í Borgarfjörðinn á rússajepp-
anum Fúsa flakkara. Okkur finnst
þetta hafa verið eintóm sæla þegar
við hugsum til þess tíma sem við
áttum með vini okkar honum
Danna. Enn finnum við lyktina af
holugrillaða lambalærinu hans og
öllu því skemmtilega sem við tók-
um okkur fyrir hendur. Danni var
frumkvöðull og tók sér margt ný-
stárlegt fyrir hendur eins og að
flytja inn pylsuvagn frá Danmörku
sem hann staðsetti í Keflavík og
rak um tíma. Hann vildi vera sinn
eigin herra og var hann það alla
sína starfsævi. Danni slasaðist í
miklu umferðarslysi á Reykjanes-
brautinni fyrir mörgum árum og
náði hann aldrei fullri heilsu eftir
það. Eftir að Danni flutti alfarinn
til Danmerkur minnkaði samband
okkar, en þegar við hittumst átt-
um við góðar samverustundir.
Við þökkum Danna fyrir allar
ógleymanlegu stundirnar sem við
áttum með honum og biðjum góð-
an Guð að gefa Mumma, Elenóru,
Þórði föður hans og fjölskyldunni
allri styrk á þessum erfiðu tíma-
mótum. Minning þín lifir gamli
vinur.
Axel og Þórunn, Hilmar
og Jórunn.
Með hækkandi sól og vaxandi
birtu barst mér fregnin um lát
Danna, míns gamla vinar og æsku-
félaga. Á árunum fyrir 1960 var
stutt á milli heimila okkar í Kefla-
vík. Foreldrar Danna bjuggu þá í
húsinu nr. 18 við Smáratún sem
þau reistu. Húsið sjálft, gangar
þess, herbergi, jafnvel stofur og
lóðin umhverfis voru leikvellir
okkar. Einar, yngri bróðir Danna,
var þá iðulega með okkur í leikj-
um. Á þessum árum var Keflavík
enn bær holóttra moldargatna og
óbyggðra lóða sem iðulega voru
leikvangur okkar. Þannig gleymd-
um við okkur við siglingar heima-
smíðaðra tréskipa á stórum pollum
sem ár hvert mynduðust í haust-
rigningunum á hornum Aðalgötu
og Hringbrautar. Báðir ætluðum
við Danni að verða sjómenn og
ölduna stigum við.
Árið 1957 keypti Þórður, faðir
Danna, 20 lesta vélbát sem hlaut
nafnið Ólafur KE 49. Þar með
hófst útgerð Þórðar sem síðan
stóð öll hans búskaparár í Kefla-
vík og lengur þó. Síðsumars 1960
keypti Þórður stærri bát sem þá
hét Skallarif HU 15 frá Skaga-
strönd. Vélbáturinn Ólafur KE 49
varð næstu árin sameiginlegur
vettvangur okkar Danna. Faðir
minn varð 1962 eða ’63 vélstjóri á
bátnum hjá Þórði og á árunum
1963-’67 leið varla sá dagur á vetr-
arvertíðum að ég færi ekki inn á
höfn að kvöldi til eftir skólatíma
til að taka á móti bátnum og for-
vitnast um afla. Þá var ávallt til
reiðu í lúkarnum kaffi og kex,
dósamjólk og vínarbrauð sem við
Danni þáðum með bestu lyst.
Danni var þá oft mættur inn á
höfn í sömu erindum og ég. Á
þessum árum lærðum við að
þekkja allflesta báta frá Keflavík
og Njarðvík, bæði af siglingaljós-
um og vélahljóðum.
Á þessum árum fengum við
Danni oft að fara á sjó með Ólafi,
róður og róður, einkum á drag-
nótina á björtum sumarnóttum úti
í Garðssjó. Í þessum sjóferðum
lærðum við Danni nöfn á algeng-
ustu sjódýrum en helstu fiska
þekktum við þó úr fiskhúsunum í
Keflavík. Við lærðum líka að
þekkja siglingaljós og muninn á
bakborða og stjórnborða. Á komp-
ásinn í stýrishúsinu fengum við til-
sögn og tókum aðeins í bátsstýrið.
Síðan gerðist Danni háseti á
Ólafi og vann jafnframt við útgerð
föður síns í landi.
Við fermingaraldur skildi leiðir
okkar við upphaf bítlatímabils og
íslensks sjónvarps. En gömul vin-
átta okkar hélst áfram enda starf-
aði faðir minn um alllangt skeið
hjá Þórði, föður Danna.
Danni kvæntist kjarnakonunni
Hildi og bjuggu þau í Keflavík. Á
þeim árum, um 1980, lenti Danni í
alvarlegu slysi á Reykjanesbraut
en lagði þó ekki árar í bát heldur
hóf rekstur pylsuvagns í miðbæ
Keflavíkur og braut þar með blað í
verslunarresktri í bænum. Sumir
spáðu þeim rekstri skammri ævi í
samkeppni við sjoppurnar í Kefla-
vík. Þær eru nú flestar horfnar úr
sögunni en pylsuvagninn lifir enn í
annarra eign. Þrátt fyrir að Danni
vinur minn brytist í ýmsu næstu
ár held ég að hann hafi aldrei
gengið heill til skógar eftir hið
mikla bílslys. Þau Hildur slitu
samvistum og Danni flutti til Dan-
merkur þar sem hann bjó upp frá
því.
Þórði og fjölskyldunni votta ég
samúð mína.
Skúli Magnússon.