Morgunblaðið - 03.10.2008, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. OKTÓBER 2008 33
Vakna þú sem sefur, veittu hrjáðum lið
Verndaðu blómið, sem grær við þína hlið
Hlustaðu á regnið, heyrðu dropana falla
Himinninn er opinn, Drottinn er að
kalla.
(Höf.ók.)
Elsku systir mín, þakka
þér fyrir allt.
Hanna Sigurbjörg og
Kjartan Davíð.
HINSTA KVEÐJA
okkur tekið opnum örmum af Sig-
rúnu og Jóni hvernig sem á stóð á
„járnbrautarstöðinni“ eins og Sig-
rún kallaði heimili sitt enda barna-
hópurinn stór auk allra barna-
barnanna.
Skeiðarvogurinn var sannkölluð
félagsmiðstöð þar sem notalegt var
að koma og ræða dægurmálin yfir
kaffibollum. Umræðan fór um víðan
völl og ekki var óalgengt að bók-
menntir væru til umræðu enda gest-
gjafarnir fjölfróðir lestrarhestar og
kennarar ofan í kaupið.
Sigrún var hamhleypa til verka.
Hún fæddi 6 börn, sem öll eru vel
heppnuð eins og oft er sagt. Elsti
sonurinn, Guðni, féll þó frá á besta
aldri og fór þar mikið valmenni.
Sigrún vann ávallt fulla vinnu sem
barnakennari með frávikum vegna
barneigna.
Hún var sannkölluð ofurmamma,
hélt utan um hópinn sinn, tók fjöl-
skyldur inn á heimilið ef þess þurfti.
Hún fann sér samt tíma til lesturs,
aðallega framtíðarskáldsagna. Hún
„varði“ bróður minn, Jón, svo að
hann gæti sinnt viðamiklum fræði-
störfum sínum. Þá hjúkraði hún Jóni
í hans erfiðu veikindum í heilan ára-
tug áður en hann lést. Æðruleysi og
sjálfsagi, sem Sigrúnu voru í blóð
borin, gerðu henni þetta kleift.
Matarveislur hennar fyrir alla
fjölskylduna um hátíðir voru róm-
aðar. Þær hættu þegar ofninn í
Skeiðarvoginum var orðinn of lítill
fyrir matinn sem elda þurfti.
Við Hjördís og fjölskylda okkar
færum öllum frændsystkinunum og
fjölskyldum þeirra dýpstu samúðar-
kveðjur við fráfall minnar litríku og
mögnuðu mágkonu.
Sigrún var sérlega skemmtilega
gefin og húmorinn alltaf til staðar þó
að oft væri andbyr í lífi hennar eins
og óhjákvæmilegt er í stórri fjöl-
skyldu. Farðu í friði.
Bergur, Hjördís og fjölskylda.
Þegar Sæunn systir okkar kynnt-
ist honum Gumma sínum unglingur
að aldri var henni tekið opnum örm-
um af Sigrúnu, Jóni og stórfjölskyld-
unni í Skeiðarvogi. Síðar nutum við
þess að tengjast Sigrúnu traustum
vináttuböndum ásamt börnum og
tengdabörnum hennar. Í marga ára-
tugi hefur aldrei borið skugga á
samband fjölskyldnanna. Vinátta og
tíðar samverustundir hafa aukist og
alltaf þegar þess var kostur var Sig-
rún með okkur, núna síðast þegar
báðar fjölskyldur voru saman komn-
ar í Ásenda í ágúst sl.
Á kveðjustund viljum við þakka
heiðurskonunni Sigrúnu fyrir sam-
fylgdina og fjölskyldu hennar send-
um við innilegar samúðarkveðjur.
Margrét, Björg og Ásta.
Haustið er komið. Enn ein skóla-
systirin úr útskriftarhópnum frá
MR 1950 hefur kvatt þennan heim,
Sigrún Guðmundsdóttir. Vegna frá-
falls hennar er sár söknuður kveðinn
að hópnum, ekki síst okkur sem vor-
um með henni í saumaklúbbi. Slíkir
klúbbar eru í raun heilmiklar menn-
ingarstofnanir í samfélaginu. Þótt
þeir kunni að vera vanmetnir af
þeim sem ekki þekkja til af eigin
raun. Jafnvel þótt þar sé kannski
aldrei saumað spor eða prjónuð
lykkja. Okkar klúbbur hefur hist
reglulega árum saman, jafnvel allt
frá skólaárunum. Þar er spjallað um
allt milli himins og jarðar – persónu-
leg vandamál krufin til mergjar –
skipst á skoðunum – fylgst með fjöl-
skyldum hver annarrar. Fréttir af
börnum og barnabörnum í gleði og
sorg. Sannkölluð sálgæsla okkar
kvennanna, þegar best lætur.
Sigrún okkar var góð og skemmti-
leg vinkona. Þegar hugað er að lífs-
hlaupi hennar nú að leiðarlokum
sýnist manni hún hafa verið hrein
kraftaverkakona. Með fullu starfi
sem vinsæll barnakennari annaðist
hún þetta stóra heimili – börnin urðu
sex talsins – af slíkum myndarskap
að fátítt má telja. Sigrún og hennar
ágæti eiginmaður, prófessor Jón
Guðnason, voru samhent í því að búa
hópnum sínum tryggt og hlýtt heim-
ili. Ekki skorti gestrisni og höfðings-
skap við eldri sem yngri. Vinir
barnanna alltaf velkomnir, veitingar
fram bornar, og þær ekki af verri
endanum.
Þegar svo kær vinur kveður
hvarflar hugurinn að vináttunni sem
slíkri. Má sannarlega telja vináttuna
hina dýrmætustu eign hverrar
manneskju. Kannski næst á eftir
farsælum fjölskyldutengslum sem
eru að vísu af sama toga. Okkur
þótti afar vænt um Sigrúnu og vitum
að henni þótti líka afar vænt um
okkur. Þarf í rauninni að segja
meira?
Því hvað er auður og afl og hús
ef engin urt vex í þinni krús
(H.K.L.)
Hinum fjölmörgu niðjum Sigrún-
ar sendum við hugheilar samúðar-
kveðjur og biðjum þeim Guðs bless-
unar.
Anna Júlíusdóttir,
Sigurbjörg Guðjónsdóttir,
Matthildur Marteinsdóttir,
Guðrún Þ. Stephensen.
Fyrstu kynni mín af Sigrúnu Guð-
mundsdóttur og manni hennar, Jóni
Guðnasyni, hófust við byggingu rað-
húss í Skeiðarvogi árið 1957. Þar átt-
um við eftir að eiga samleið næstu
45 árin.
Sigrún er nú látin og langar mig
að minnast hennar með örfáum orð-
um. Eiginmaður hennar lést árið
2002 eftir erfið veikindi.
Bæði voru þau kennarar að at-
vinnu, Sigrún í marga áratugi við
barnaskóla borgarinnar en Jón við
Menntaskólann í Reykjavík og síðar
í Háskóla Íslands, þá orðinn prófess-
or í lok starfsferils síns.
Sigrún og Jón eignuðust sex börn.
Var mikill samgangur milli barna
okkar og góður vinskapur sem enn
lifir góðu lífi.
Það kom fljótt í ljós að okkur
fannst nærvera Sigrúnar og Jóns af-
ar góð. Myndaðist gott samband
milli fjölskyldna okkar, þar sem
börnin voru oft í aðalhlutverki, og
komu og fóru að vild öllum til
ánægju.
En lífið er ekki bara dans á rós-
um. Það var ekki lítið álagið á þeim
hjónum á þessum árum.
Þau voru bíllaus með sex börn,
sum á skólaskyldualdri, önnur yngri,
sem þau báru á herðum sér inn á
barnaheimilið Steinahlíð, áður en
þau fóru til vinnu sinnar í skólum
borgarinnar.
Fyrir kom að við færum saman í
útilegur með yngri krakkana. Vor-
um við þá í tjöldum sem börnunum
fannst vera mikið ævintýri.
Og árin liðu eitt af öðru. Þar kom
að við hjónin fórum nokkrum sinn-
um saman í ferðalag til útlanda sem
við nutum í ríkum mæli.
Er mér þar efst í huga ferðin til
gömlu Júgóslavíu meðan þar ríkti
friður. Betri ferðafélaga var ekki
hægt að hugsa sér.
Og nú er komið að leiðarlokum.
Með söknuði kveðjum við nú kæra
vinkonu sem við mátum mjög mikils.
Megi hún hvíla í friði með þökk
fyrir allt sem hún var okkur í meira
en hálfa öld.
Gunnlaugur Lárusson
og fjölskylda.
Löngu frímínúturnar í Austur-
bæjarskóla eru nýbyrjaðar. Menn
streyma inn á kennarastofuna hver
á eftir öðrum. Þegar Stefán Jónsson
birtist í gættinni verður honum star-
sýnt á manneskju sem sest hefur í
sófann gegnt dyrunum. Þetta er ung
kennslukona, dökkhærð og með svo
dökkbrún augu að eftir verður tekið.
Að baki henni hanga glæsileg mál-
verk eftir Finn og Ásgrím Jónssyni.
Sýnin kveikir glóð í huga skáldsins.
„Situr í græna sófanum, Sigrún
væna snótin,“ hrekkur af vörum
hans. Orð hans vekja gleði meðal
viðstaddra sem bíða spenntir eftir
framhaldinu. „Þetta er svo dýrt
kveðið hjá mér að ég get ekki klárað
það,“ segir Stefán og brosir í kamp-
inn. Þetta var fyrir hálfri öld eða
svo.
Sigrún Guðmundsdóttir var ráðin
kennari við Austurbæjarskólann ár-
ið 1956. Hún og eiginmaður hennar,
sagnfræðingurinn Jón Guðnason,
reistu sér heimili inni í Vogahverfi
og eignuðust fullt hús barna. Það
var erfitt að vera útivinnandi hús-
móðir á þeim tíma. Til að geta unnið
nær barnmörgu heimilinu færði Sig-
rún sig um set og hóf kennslu við
Langholtsskólann og síðar Voga-
skóla. Hún var mikið foreldri og síð-
ar mikil ættmóðir. Hún var í raun
einstakur dugnaðarforkur alla tíð.
Þegar börnin höfðu stækkað kom
hún aftur til starfa við Austurbæj-
arskólann. Það var árið 1980. Þar
kenndi hún uns hún lét endanlega af
störfum fyrir aldurs sakir seint á tí-
unda áratugnum.
Í Austurbæjarskóla minnast
menn Sigrúnar sem einstaklega fé-
lagslyndrar manneskju. Hún var
hrókur alls fagnaðar á mannamót-
um, hress í bragði, glaðleg, hlátur-
mild og hlý.
Hún var einnig traustur vinnu-
félagi, skörulegur, ákveðinn og
kraftmikill kennari. Hún hafði kank-
víslegt blik í auga. „Hún skellihló
með öðru auganu en var grimm í
hinu,“ sagði nemandi sem reyndi að
lýsa henni umhugsunarlaust. Það er
nokkuð til í þeim orðum. Sigrún
stjórnaði nemendum sínum með ást-
úðlegum aga, hafði lúmskt gaman af
uppátækjum þeirra en gat verið
ákveðin ef á þurfti að halda.
Þegar upp komu ágreiningsmál,
sem nú hefur fyrir löngu snjóað yfir,
gat Sigrún verið býsna beinskeytt í
samskiptum við vinnufélaga sína.
Eitt sinn varð þeim Pétri Sumarliða-
syni sundurorða, þó ekki meira en
svo að Pétur glotti við tönn og sagði:
„Þú ert bara franskt strand,“ og vís-
aði þar til suðræns útlits Sigrúnar.
Áhugi hennar á djasstónlist harm-
óneraði vel við suðrænt yfirbragðið.
Það var sveifla í sálinni sem gerði
hana opna fyrir takti hvers tíma. Sá
sveigjanleiki birtist m.a. í skilningi
hennar á málefnum nýbúa og
kennslu nemenda af erlendu bergi
brotinna. En það er önnur saga.
Nýjar kynslóðir kennara hafa stillt
saman strengi sína í því spilverki.
Sigrún Guðmundsdóttir hefur yfir-
gefið sviðið. Samferðamenn hennar
minnast hennar með hlýju og þakka
samfylgdina.
Fyrir hönd samstarfsmanna í
Austurbæjarskóla,
Guðmundur Sighvatsson
og Pétur Hafþór Jónsson.
✝ Guðmundur F.Jónsson fæddist
á Hrauni í Keldudal
í Dýrafirði 28. júní
1911.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi í Reykjavík
sunnudaginn 21.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sigurborg
Guðrún Guðmunds-
dóttir, f. á Dröngum
í Dýrafirði 27.3.
1881, d. 11.3. 1967,
og Jón Oddsson, f. á Brekku í
Dýrafirði 15.2. 1889, d. 8.9. 1954.
Systkini Guðmundar eru Kristinn
Guðmundur Jón, f. 1.9. 1912, d.
9.7. 2007, Sigurjón, f. 7.12.1913, d.
2.4. 1978, Ástríður Guðrún, f. 1.1.
1915, d. 10.6. 1915, og Ingvar
Gunnar, f. 6.6. 1916.
Hinn 17.2. 1945 kvæntist Guð-
mundur Halldóru E. Þorvalds-
dóttur, f. 2.9. 1901, d. 18.11. 1949.
Guðmundur kvæntist 22.6. 1951
seinni konu sinni, Friðmeyju
Benediktsdóttur frá Erpsstöðum í
Miðdölum, f. 22.6. 1911, d. 12.9.
2003. Foreldrar hennar voru
hjónin Guðrún Guðmundsdóttir
húsfreyja, f. 9.8. 1879, d. 15.8.
1947, og Benedikt Snorrason
bóndi á Erpsstöðum, f. 6.4. 1878,
d. 20.3. 1960. Börn Guðmundar og
Friðmeyjar eru: 1) Ísleifur, f. 19.2.
1952, d. 8.9. 2008. 2) Jón, f. 21.5.
1954, kvæntur Renate Gudmunds-
son, f. 16.11. 1953. Sonur Jóns frá
fyrra hjónabandi er
Guðmundur Christi-
an, f. 5.6. 1982.
Dóttir Renate frá
fyrra hjónabandi er
Juliane, f. 3.4. 1981.
3) Gunnar Benedikt,
f. 12.11. 1955.
Guðmundur flyst
tæplega ársgamall
með foreldrum sín-
um inn að Hvammi í
Dýrafirði. Hann
lauk barnaprófi frá
barnaskólanum á
Þingeyri 1925. Jafn-
framt bústörfum hjá foreldrum
sínum í Hvammi stundaði hann
sjómensku á línubátum frá Þing-
eyri. Undir lok seinni heimsstyrj-
aldar flyst hann suður til Reykja-
víkur og vinnur fyrst við almenn
verkamannastörf og svo hjá Bíla-
smiðjunni við réttingar og bíla-
málun. Árið 1951 taka hann og
Friðmey við búi foreldra hans í
Hvammi og stunda búskap þar
þangað til fjölskyldan flyst suður
til Reykjavíkur 1957. Þau búa
fyrst í Drápuhlíð 5 og frá 1964 á
Háaleitisbraut 123. Stuttu eftir
komuna til Reykjavíkur verður
hann meðeigandi í Bílaskálanum
og vinnur þar við bílamálun sam-
fleytt fram til ársins 1986. Hann
öðlaðist meistararéttindi í bíla-
málun 1964 og var virkur félagi í
Félagi bílamálara frá árinu 1958.
Útför Guðmundar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Kæri afi minn. Nú ertu farinn frá
því landi sem þér þótti svo vænt um.
Farinn til annars staðar þar sem þú
munt vera boðinn velkominn og þér
mun örugglega farnast vel enda
hafðir þú Guð ávallt sem vin. Þú
hafðir ferðast vítt og breitt um land-
ið og gert margt en varst svo góður
að segja mér sögur frá þeim tímum
sem fyrir mig virtust vera fyrir óra-
löngu en í þinni minningu hefðu þeir
atburðir alveg eins getað gerst í gær.
Ber þar að nefna margar þær minn-
ingar sem þú sóttir á þínar æsku-
slóðir í Dýrafirðinum og er ég mjög
þakklátur að hafa fylgt þér þangað í
fyrrasumar og kynnst með þér þeim
fallega stað. Við gistum í Hvammi,
því húsi sem þú byggðir í sameiningu
með bræðrum þínum og foreldrum.
Til þess að hafa það hús ávallt í ná-
lægð þinni bjóst þú til snoturt líkan
af því sem prýddi stofuna á Háaleit-
isbrautinni. Þú varst svo handlaginn
við að smíða og iðinn við að dútla við
eitthvað, jafnvel þegar þú varst kom-
inn á háan aldur. Marga hluti sem
fylltu íbúðina lífi á Háaleitisbraut-
inni hafðir þú gert með eigin hönd-
um.
Það var alltaf ánægjulegt að koma
í heimsókn. Á barnsárunum og síðar
var það sjálfsagt mál að fá að gista
hjá ykkur ömmu þar sem mikil hlýja
og ró var að finna. Afi, ég er mjög
þakklátur fyrir að hafa kynnst þér
og margar minningar sem ég geymi
og ekki gleymi á ég af þér kátum,
brosandi og hressum alla daga.
Ég kveð þig, nafni minn, og megi
Guð vera með þér.
Guðmundur Jónsson.
Guðmundur F. Jónsson
✝
Elskuleg móðir okkar,
KRISTÍN PÁLSDÓTTIR,
Ægisgötu 17,
Akureyri,
lést sunnudaginn 28. september á gjörgæsludeild
Landspítalans.
Útförin verður auglýst síðar.
Páll Baldursson,
Erla Baldursdóttir
og fjölskyldur.
✝
Faðir okkar,
ÓSKAR ÞÓRIR GUÐMUNDSSON,
lést fimmtudaginn 25. september.
Ragnheiður Óskarsdóttir,
Ragnar Óskarsson,
Sölvi Óskarsson.
Lokað
í dag vegna útfarar SIGRÚNAR GUÐMUNDSDÓTTUR.
Bergur Guðnason hdl.,
Skattaþjónustan ehf.
✝
Maðurinn minn,
INGVALDUR VALGARÐUR HOLM EINARSSON,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Suðurlands,
Ljósheimum Selfossi.
Útför hans fer fram frá Selfosskirkju þriðjudaginn
7. október kl. 13.30.
Helga Símonardóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.