Morgunblaðið - 03.10.2008, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 3. OKTÓBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurður Guð-mundsson fædd-
ist að Skógum í
Fnjóskadal 16. maí
1917. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi fimmtu-
daginn 25. septem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Ólöf Sigurð-
ardóttir húsfreyja, f.
21.4. 1890, d. 11.1.
1975 og Guðmundur
Ólafsson kennari, f.
11.1. 1885, d. 16.5.
1958. Systkini Sigurðar eru: Ólaf-
ur, f. 2.6. 1914, d. 10.12. 2004;
Guðný, f. 7.9. 1915, d. 16.12. 2007;
Guðbjörg, f. 11.7. 1920, d. 5.4.
1991; Karl, f. 1.9. 1924; Björn, f.
22.8. 1928, d. 15.7. 2007 og Ing-
ólfur, f. 22.11. 1930.
Sigurður kvæntist 28. nóvember
1942 Ásgerði Gísladóttur frá Bol-
ungarvík, f. 20. mars 1919. For-
eldrar hennar voru hjónin Sesselja
Einarsdóttir, f. 21.6.1892, d. 9.9.
1949 og Gísli S. Sigurðsson, f.
7.1.1885, d. 31.12. 1951. Dætur Sig-
urðar og Ásgerðar eru: 1) Ólöf, f.
7.8. 1943, d. 22.5. 1966. 2) Hrafn-
hildur leikskólafulltrúi, f. 21.10.
1945, gift Brynjúlfi Sæmundssyni
framhaldsskólakennara. Börn
þeirra eru: a) Ólöf stjórnmálafræð-
ingur, f. 24.12. 1971, búsett í Sví-
þjóð, gift Axel G. Tandberg lög-
og kenndi við Iðnskóla Akraness.
Sigurður var virkur í pólitísku
starfi og sat í bæjarstjórn á Akra-
nesi frá 1954 til 1963. Þáttaskil
urðu árið 1963 þegar fjölskyldan
flutti til Reykjavíkur og Sigurður
hóf störf sem mælinga- og tækni-
maður hjá Vita- og hafnamála-
stofnun Íslands. Hann ferðaðist
víða um land á þeim tíma við mæl-
ingar á hafnarstæðum og annað
sem starfinu fylgdi. Sigurður gerð-
ist síðan meðeigandi í verkfræði-
stofunni Hönnun og vann þar sem
tæknimaður, teiknari og hönnuður
til ársins 1987 er hann lét af störf-
um, þá sjötugur að aldri. Á síðustu
sex árum starfsævinnar kenndi
hann rúmteikningu við verk-
fræðideild Háskóla Íslands. Sig-
urður var mikill áhugamaður um
bridds, spilaði það í áratugi og
hannaði m.a. sitt eigið sagnkerfi.
Hann var listrænn og teiknaði
myndir og skrautritaði á bækur og
skjöl auk þess sem hann ljósmynd-
aði mikið og var alla tíð mjög
tæknisinnaður maður, eignaðist á
efri árum mörg nútímatæki, s.s.
stafrænar myndavélar, mynd-
skanna og tölvu sem hann notaði
sér til ánægju fram á síðasta dag,
meðal annars til að vera í netsam-
bandi við barnabörnin sín sem flest
eru búsett erlendis.
Útför Sigurðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
fræðingi og eiga þau
tvö börn, Thor Aug-
ust, f. 14.9. 2004 og
Hildi Tinnu, f. 24.3.
2007; b) Ragnar
teiknimyndagerðar-
maður, f. 16.3. 1974,
búsettur í Noregi. 3)
Gíslína arkitekt,
(kjördóttir, systur-
dóttir Ásgerðar, tek-
in í fóstur þriggja
vikna gömul og
seinna ættleidd), f.
25.9. 1951, maki Har-
aldur Dungal læknir.
Synir hennar eru: a) Sigurður Ás-
ar Martinsson háskólanemi, f. 2.11.
1976, búsettur í Englandi, sonur
hans er Marius, f. 19.12. 2001 og b)
Hrafn Haraldsson Dungal mennta-
skólanemi, f. 3.10. 1991. Önnur
börn Haraldar eru Hildur, Ingi-
björg, Níels Páll og Helga.
Sigurður flutti til Akraness með
foreldrum sínum þriggja ára gam-
all, en flutti síðan að Laugarvatni
12 ára þegar faðir hans réðst sem
kennari við Héraðsskólann á
Laugarvatni. 16 ára gamall sneri
Sigurður aftur til Akraness og hóf
nám í húsgagnasmíði. Að því námi
loknu vann hann um stuttan tíma
við húsgagnasmíðar en var svo
lögregluþjónn á Akranesi frá
árinu 1940 og gegndi því starfi í
um 20 ár, auk þess sem hann tók
öðru hverju í smíðar, teiknaði hús
Það var stór og hlý hönd sem
heilsaði mér þegar ég kom fyrst á
heimili verðandi tengdaforeldra
minna fyrir nær 40 árum. Þegar ég
rifja upp ótal góðar stundir með Sig-
urði tengdaföður mínum er hlýjan
minnisstæðust og söknuðurinn sár.
Hann hafði lifað langa og farsæla
ævi, en samt var enginn undir það
búinn að brottfararstundin væri
runnin upp. Varla liðið ár síðan hann
lagði bílnum fyrir fullt og allt. Bíl-
leysið var að vísu nokkur frelsis-
svipting, en úr því bætti hann þegar
hann eignaðist rafskutlu og fór á
henni í stuttar ökuferðir um ná-
grennið. Þennan farkost kallaði hann
jafnan Cadillacinn af sinni alkunnu
gamansemi!
Hugvitsmaðurinn Sigurður hafði
gaman af að glíma við flókin við-
fangsefni. Sat þá einbeittur og blístr-
aði lágt á meðan hann leysti þraut-
ina. Þessir eiginleikar fengu að njóta
sín í fjölbreytilegri vinnu hans á
Verkfræðistofunni Hönnun um ára-
bil. Undir lok starfsævinnar kenndi
hann verkfræðinemum í Háskóla Ís-
lands þótt hann hefði aldrei setið í
háskóla sjálfur. Loks var hann mikill
briddsáhugamaður, hannaði m.a. sitt
eigið sagnkerfi og átti góða spila-
félaga fram á síðustu stund.
Siggi var einstaklega laginn og af-
ar hjálpsamur en hann vildi líka að
ég gæti bjargað mér sjálfur við
handverk, var góður leiðbeinandi og
gaf mér oft verkfæri. Ein fyrsta af-
mælisgjöfin frá honum voru tvær
litlar þvingur og lét hann þá þau orð
fylgja að ég væri áður búinn að fá
„þá stóru“! Aldrei langt í spaugið.
Sigurður var listaskrifari og
skrautritaði á bækur og skjöl. Nær
sextugu fór hann á myndlistarnám-
skeið og tók oft fram vatnslitina.
Hann tók ljósmyndir og einnig átti
hann kvikmyndavél. Ég gleymi t.d.
ekki ferð okkar austur í Skaftafell á
40 ára afmælishátíð þjóðgarðsins í
fyrra. Í pontu sagði hann þar frá
bernskuárum þjóðgarðsins og sýndi
mynd frá 1970 sem hann hafði tekið
á 8 mm vélina. Í öllu þessu naut sín
vel listrænt auga hans og næm til-
finning fyrir formi.
Einn eftirminnilegasti eiginleiki
tengdaföður míns var frásagnargáf-
an. Oft greip hann servíettu af borð-
inu, braut saman og strauk vandlega
með fingurgómunum á meðan hann
sagði frá. Þá var hann í essinu sínu
og hreif áheyrendur með sér, eins og
ég sagði við hann níræðan:
Þegar líður ævi á,
innst í huga geymum
sögumann er sagði frá
svo að aldrei gleymum.
En hann var einnig gagnorður og
hefði líklega vel sætt sig við minn-
ingargrein í þessum dúr:
Saga, kenna, segja frá,
synda, veiða, teikna,
laga, smíða, að lögum gá,
líma, mæla, reikna.
Sigurður var yfirvegaður maður,
sanngjarn, réttsýnn og vinfastur.
Hann hafði áhuga á fólki og ekki
hvað síst fylgdist hann vel með börn-
um, sýndi verkum þeirra einlægan
áhuga, spurði og leiðbeindi. Hann
var hlýr og góður maður, enda áttu
barnabörnin og langafabörnin afar
fallegt samband við afa Sigga. Fyrir
það er mér mikið þakklæti til
tengdaföður míns efst í huga að leið-
arlokum.
Brynjúlfur Sæmundsson.
Elsku afi minn.
Frá því að ég hélt af landi brott
fyrir 11 árum hef ég kviðið þessum
degi, þegar ég þyrfti að kveðja þig,
mikilvægustu og stórbrotnustu
manneskjuna í mínu lífi og tilfinn-
ingin er enn erfiðari heldur en ég
hafði nokkurn tímann búist við.
Fyrst minnist ég síðasta samtals
okkar fyrir nokkrum dögum. Ekki
vissi ég að þetta væri í síðasta skiptið
sem við töluðum saman í þessum
heimi, þá hefði ég sagt þér hversu
mikið ég elskaði þig og hversu gríð-
arlega mikilvægur þú hefur verið
fyrir mig allt mitt líf. En við töluðum
ekki um það, heldur töluðum við um
mig. Þú varst alltaf svo áhugasamur
um allt sem á daga mína drífur og
hefur verið alla tíð.
Ég hugsa aftur til þess tíma sem
ég man fyrst eftir þér þegar ég var
lítill strákur i Stórholtinu. Þú varst
yfirleitt önnum kafinn, uppi á Hönn-
un eða uppi á efri hæðinni að vinna
við teikningar eða smíðar. Ég man
eftir því að hlusta á þig vinna, lága
hvíslflautið og annað slagið fróð-
leikskorn, sögur úr lífi þínu eða um
stjórnmál og menningu frá öllum
heiminum. Ég man eftir að hafa setið
með þér að tefla skák og ég man þeg-
ar ég var skráður á smíðanámskeið
og þú keyptir handa mér belti með
öllum tólum, hamri, sög, málbandi,
allt merkt vandlega SÁM og þegar
ég kom heim svekktur með tólin öll
ónotuð því stórir strákar höfðu tekið
allar spýturnar … og meðan amma
huggaði mig hvarfst þú í smástund
og komst aftur og amma sagði mér
að líta út í bakgarðinn og þar var
hrúga af spýtum tilbúnum fyrir mig
til að byggja minn eigin kastala. Ég
man eftir rökræðum okkar um
stjórnmál, menningu og íþróttir og
hvernig þær hvöttu mig alltaf til að
leita enn meiri fróðleiks. Ég man eft-
ir því að hafa leitað í Lademans-lexí-
koninu, sem þú safnaðir í mörg ár, að
fróðleik um allan heiminn og komst
svo að því að þú hafðir safnað því í öll
þessi ár til þess að gefa mér það að
lokum. Ég man eftir því þegar þú
kenndir mér að raka mig og binda
bindishnút og snýta mér eins og
skipstjóri!
Ég man eftir því þegar ég varð
eldri og þú hjálpaðir mér að skilja
stærðfræði og eðlisfræði, hversu
ótrúlegum gáfum þú varst gæddur
og hversu frábær kennari þú varst.
Ótrúlegt að hugsa til þess að þú hafir
notið næstum því engrar venjulegr-
ar skólagöngu, ég get bara ímyndað
mér ef þú hefðir fæðst á tíma int-
ernets, gervihnatta og skólastyrkja,
hvað þú hefðir getað uppgötvað og
hvernig þú hefðir getað haft áhrif á
allan heiminn, ekki bara okkur sem
næst þér vorum.
Ég man hvað þú hélst alltaf trúnni
á mig, jafnvel þegar það var mjög
erfitt. Mitt leiðarljós er að gera þig
stoltan af mér.
Elsku afi minn. Ég trúi því að það
sé líf eftir þetta líf. Ég veit að þú sit-
ur nú þar og rökræðir við þína jafn-
ingja, Einstein (sami hárstíll), Lenín
og Laxness. Ég trúi því að í næsta lífi
fái maður að vera í félagsskap þeirra
sem maður elskar mest og hefur
saknað og þá veit ég að ég mun hitta
þig þar og fá tækifæri til að þakka
þér fyrir hversu mikil fyrirmynd og
leiðarljós þú hefur verið og munt
vera fyrir mig alla tíð.
Þinn
Sigurður Ásar.
Elsku afi.
Mikið var gott að eiga afa eins og
þig. Afa, sem alltaf leit á okkur
barnabörnin sem jafningja og auð-
velt var að leita til. Þú ert og hefur
alltaf verið stór og mikilvægur hluti
af lífi okkar.
Þú varst viskubrunnur okkar, inn-
blástur og lærimeistari. Þú gafst
okkur svo margt og mótaðir okkur
systkinin á svo margan hátt. Þú
kenndir okkur að teikna hús í per-
spektíf, reikna hlutföll, mála með
vatnslitum, byggja tíu hæða spila-
kastala, tefla, spila brids, lesa esper-
anto, troða marvaða, flétta stjörnur
úr pappír, galdra, föndra ótrúleg-
ustu hluti, ljósmynda, smíða, hefla
og skrifa skrautskrift. Þú hvattir
okkur til dáða og leiðbeindir okkur í
rétta átt á uppbyggilegan og sann-
færandi hátt. Og við hlustuðum á þig
með eftirtekt því þú sást heildina í
hlutunum og hvað var mikilvægt.
Það mikilvægasta sem þú kenndir
okkur var þó að standa á eigin fótum
og vera opin og fordómalaus bæði
gagnvart fólki og hugmyndum. Þú
varst fyrirmynd okkar í þessu sem
og öðru. Heimili ykkar ömmu hefur
alltaf verið öllum opið og jafnan mik-
ill gestagangur því fólki leið svo vel í
jákvæða andrúmsloftinu hjá ykkur.
Það hefur líka verið okkur mikils
virði að finna þann óbilandi áhuga
sem þú hefur alltaf sýnt því sem við
vorum að gera. Þú lagðir jafnvel á
þig að horfa á heilu teiknimyndirnar
á norsku slangri og settir þig inn í
völundarhús EES-samningsins til
þess að vera hluti af okkar veröld.
Elsku afi, þú hefur alltaf stutt við
bakið á okkur með opnum hug í
hverju sem við höfum tekið okkur
fyrir hendur. Að hafa traustan og
áreiðanlegan bakhkjarl eins og þig
hefur átt ríkan þátt í því að leggja
grunn að sterkri sjálfsmynd okkar.
Barnabarnabörnin hafa líka notið
þeirrar gæfu að fá að kynnast sögu-
manninum, uppfinningamanninum,
föndraranum, listamanninum,
smiðnum og langafanum. Við systk-
inin, ásamt Hildi Tinnu, Thor og
Axel, kveðjum þig með sárum sökn-
uði en geymum þig í hjörtum okkar
alltaf og að eilífu.
Ólöf og Ragnar.
„Þar sem góðir menn fara eru
Guðs vegir.“ Þessi tilvitnun kemur
hvað eftir annað í huga minn eftir að
Sigurður mágur minn lést. Hann var
einhver sá heilsteyptasti maður að
allri gerð sem ég hef þekkt. Rólegur,
traustur, glettinn og skemmtilegur.
Það er nokkuð mikið að kveðja þau
þrjú systkinin á rúmu ári, Björn í
fyrrasumar, Guðnýju um jólin og nú
Sigurð. Hvílík forréttindi að hafa átt
samleið með þessum góðu systkinum
og þeirra mökum í meir en hálfa öld.
Ég kynntist Sigurði fyrst á Akra-
nesi. Þar var hann lögregluþjónn,
bæjarfulltrúi, kennari og kannske
eitthvað fleira. Þar opnuðu þau Ása
fyrst heimili sitt fyrir okkur nýgift-
um hjónum og gistum við hjá þeim í
nokkra daga. Og nokkrum árum síð-
ar á Hringbrautinni, ekkert mál að
hýsa sveitakonuna með þrjú smá-
börn. Hann var drjúgur í uppvaskinu
þá hann Siggi.
Mikill gæfumaður var hann að
eiga hana Ásu og góðu dæturnar
þrjár. En sorgin gleymir engum. Það
fengu þau svo sárt að reyna. Sigurð-
ur varð aldraður að árum en ekki í
anda. Aldrei fannst mér hann gamall
maður, bara svolítið heyrnardaufur
en það eru nú margir sem yngri eru.
Svo hugkvæmur og vandvirkur. Og
laginn við hvað sem hann fékkst við,
ekki síst í umgengni við fólk. Hann
hefði átt að verða arkitekt eða verk-
fræðingur var það nú eiginlega að
lokum.
Góður maður er genginn. Megi
Guð veita huggun og styrk Ásu,
Hrafnhildi, Gillý og fólkinu þeirra.
Blessuð sé minning Sigurðar Guð-
mundssonar.
Áslaug Eiríksdóttir.
Hann var stór, hann var sterkur,
gaf af sér það sem fólk vill finna sem
persónuleika og hlýju. Hann var
Siggi lögga, hann var Siggi hennar
Ásu frænku. Fyrir fjölskylduna eru
þessi orð ef til vill ekki tæmandi, því
Sigurður Guðmundsson hafði til að
bera þann persónuleika sem fólk vill
umgangast.
Fyrir mig sem þessi orð rita og
fjölskylduna er Siggi sá klettur sem
maður vildi miða sig við og vildi hafa
sem fyrirmynd. Ég kynntist honum
fyrst sem Sigga hennar Ásu frænku
árið 1951, hann var svo stór að mér
fannst ég verða horfa langt upp í
loftið til að sjá hann allan. Ég reyndi
það síðar að hann hafði til að bera sál
sem flestir vildu hafa. Hjartahlýju,
vilja til að leiðbeina og vilja til að láta
manni líða vel.
Ég man þegar ég sá stóra hjólið
hans árið 1951. Hjólið sem ég lærði
að hjóla á undir stöng af því að ég
læddist frá Sandabrautinni að
Skagabraut til að fá að prófa hvernig
væri að snerta þetta undratæki sem
var reiðhjól. Ég hef grun um og vissi
seinna að Siggi skemmti sér við að
sjá hvað strákurinn var einbeittur
við að læra að hjóla og ég get sagt frá
því núna að ég fékk margan skellinn
og endaði með að skila hjólinu stóra
hans Sigga á réttum tíma og
óskemmdu fyrir kl. 7.30. Þannig
lærði ég listina að hjóla sem sumir
segja ef þú hefur lært það einu sinni
gleymist það aldrei.
Ég rek ekki ævisögu Sigurðar
Guðmundssonar en vil minnast allra
samferðar ævidaganna með hlýju.
Ég vil minnast leiðbeininga á póli-
tískum ferli. Ég leitaði oft í smiðju
Sigga og fékk þar góð ráð. Siggi var
jafnaðarmaður, vildi jafnræði í sam-
félaginu en gerði sér manna best
grein fyrir þeim mismun sem fylgir
því að menntun er grunnur að því
sem maðurinn hlýtur í lífinu og því
sem úr er að spila.
Mig langar að minnast sunnu-
dagsins 21. september síðastliðins
þegar við hjónin heimsóttum Sigga
og Ásu að Aflagranda 40. Við fengum
konunglegar móttökur eins og alltaf.
Þegar Siggi sagði mér frá hinni stór-
kostlegu lausn sem bridskerfið hans
og félaga hans hafði til að bera,
hvarflaði ekki að mér að hér væri
maður að tala sem væri að kveðja
þennan heim. En örskömmu síðar
sagði hann mér að ósæðin í honum
væri með gúlp sem hann taldi að
óþarfi væri að laga. Hann vildi
kveðja mig, vin sinn, með því að gefa
okkur hjónum sögu Akraness frá
árinu 1942-1959. Ég svaraði því til að
svona mætti hann ekki tala. Þá var
svarið: „Ég er að kveðja bráðum, vil
helst að það taki ekki langan tíma,
þið þiggið nú þessa gjöf frá mér og
njótið vel og stattu þig vel fyrir
Skagann.“
Með þessum orðum vottum við
Edda og fjölskylda okkar Ásu
frænku og allri fjölskyldunni samúð.
Við höfum orðið vitni að glæstri ver-
aldarveru Sigga og kveðjum hann
með þökk fyrir allar stundir.
Edda og Gísli S. Einarsson,
hans Enna bróður.
Árstíðirnar marka oft þáttaskil í
náttúrunni og mannlífinu. Þannig
kvaddi Siggi þennan heim að hausti
þegar laufin bregða lit sínum. Þegar
ég var lítil ályktaði ég svo að hann
væri Siggi frændi því hann var mað-
urinn hennar Ásu frænku, föðursyst-
ur minnar. Hann var hár, glæsilegur
og fallegur alla tíð. Ég man hvað
hann var glæsilegur í fína lögreglu-
búningnum með gylltu hnappana.
Við krakkarnir í 7 ára bekknum
fengum líka far með „Svörtu Maríu“
eftir æfingu á árshátíðaratriði okkar
í Bíóhöllinni á Akranesi. Margar
minningar leita á hugann, stundirn-
ar með Hönnunarfólki, heima hjá
Ásu og Sigga á Hringbrautinni, í
Stórholtinu og sérstaklega á Afla-
grandanum.
Við ræddum vítt og breitt um
menn og málefni og ávallt átti Siggi
góðar skemmti- og fróðleikssögur
fyrir okkur. Siggi var áhugamaður
um esperanto. Hann vildi að þjóðir
heims myndu sameinast um að
kenna fyrst og fremst móðurmál og
esperanto, þá gætu menn um allan
heim rætt saman. Við kveðjum Sigga
með þakklæti, vinsemd og virðingu
og biðjum góðan guð að styrkja Ásu
frænku, Höbbu, Gillý og fjölskyldur
þeirra. Hvíl í friði, kæri vinur.
Elísabet, Reynir og börn.
Í dag kveðjum við stóran mann.
Siggi var ekki bara stór í augum okk-
ar systkina því hann var með há-
vaxnari mönnum, heldur var hann
stór af þeim mannkostum sem hann
Sigurður Guðmundsson
Elsku „afi“ Siggi.
Þegar við hugsum um Ís-
land hugsum við líka um þig.
Þegar við komum til Ís-
lands komum við líka til þín.
Það er nú liðin tíð. Við mun-
um ekki sjá þig aftur. En í
hjörtum okkar lifa hin góðu
tengsl okkar við þig og munu
alltaf lifa.
Kærar þakkir fyrir allt,
„afi“ Siggi.
Waltraud, Franz, Jan,
Dirk og fjölskylda.
HINSTA KVEÐJA