Morgunblaðið - 03.10.2008, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. OKTÓBER 2008 39
við svo ásamt Herði bróður þínum á
lestarflakk um Evrópu. Sumarið
1985 var það svo 6 vikna ævintýra-
ferð um Evrópu með Þórdísi vin-
konu okkar. Í þeirri ferð bar hæst
fyrir okkur tvær gönguferðina upp á
Mt. Blanc. Þú hafðir undirbúið þenn-
an þátt ferðarinnar afar vel og lesið
þér vel til um leiðina. Þegar svo
hryggurinn sem fara þurfti upp áður
en toppnum væri náð var að fara að
stoppa mig af, fékk ég notið þess hve
auðvelt þú áttir með að stappa stál-
inu í fólk því upp fór ég eftir nokkur
hvatningarorð frá þér. Þú lagðir svo
í heilmikla ævintýraferð til Nepals
1987 ásamt nokkrum góðum fé-
lögum úr Ísalp og gekkst þú þá upp í
enn meiri hæð en þú gerðir á Mt.
Blanc.
Seint á árinu 1996 var svo komið
að nýjum kafla í lífi þínu, þú varst
orðin stolt mamma, búin að eignast
hana Arnheiði Gróu. Seinna kynntist
þú eftirlifandi eiginmanni þínum,
honum Sverri og saman eignuðust
þið dótturina Kristrúnu í ársbyrjun
2004. Sverrir hafði svipuð áhugamál
og þið fjölskyldan gerðuð margt
skemmtilegt saman. Salla hafði
gaman af að bjóða vinum og vanda-
mönnum úr ýmsum áttum heim til
sín í matar- eða kaffiboð og lét svo
seinna veikindin ekki stoppa sig í því
frekar en öðru. Hún tók þeim af
miklu æðruleysi, hélt áfram að lifa
sínu lífi, fór í ferðalög með fjölskyld-
unni og hélt áfram íslenskunáminu.
Það var gleðileg stund í útskriftar-
veislu þinni á Hagamelnum núna í
febrúar, þú að útskrifast með BA-
próf í íslensku frá Háskóla Íslands. Í
haust hrakaði þér skyndilega og ég
var svo fegin að geta hitt á þig vak-
andi og fá að kveðja þig almennilega.
Ég votta Sverri, dætrunum, móður
þinni og systkinum innilega samúð.
Margrét Júlíusdóttir.
Mín góða vinkona Salla er dáin.
Hún var heilsteypt og vönduð og
fáum hef ég kynnst sem voru jafn
raungóðir og traustir og hún. Við
vorum ferðafélagar og gengum um
fjöll og firnindi. Alltaf var hún sami
góði tillitssami ferðafélaginn. Við
kynntumst vel í mikilli ævintýraferð
til Nepal árið 1987 er við gengum
Anapurna hringinn. Ekki kann ég að
greina hve löng sú leið er en Salla
hafði allt slíkt á reiðum höndum.
Hún vissi einnig nákvæmlega
hversu hátt við komumst, eitthvað
yfir 5 þúsund metra. Ferðin var löng
og hún reyndi á. Vinátta sem þá
myndaðist okkar á milli hélst æ síð-
an. Í gegnum hugann renna margar
myndir, allar ánægjulegar. Salbjörg
eignaðist Arnheiði Gróu fyrir tæpum
12 árum. Það var gott að heimsækja
þær mæðgur á Fálkagötuna. Síðan
kynntust þau Sverrir og litla Krist-
rún fæddist. Fjölskyldan flutti á
Hagamelinn. Þar réð húsum sama
gestrisnin og á Fálkagötunni.
Ég minnist Salbjargar með þakk-
læti og sendi fjölskyldunni mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Sigríður H. Þorbjarnardóttir.
Það var glaðleg, myndarleg stúlka
sem kom til mín á fyrstu dögum okk-
ar í Verslunarskóla Íslands og segir
við mig: „Ert þú ættuð úr Skagafirð-
inum?“ Þegar ég hvað já við fór hún
að grennslast fyrir um fólk sem þar
bjó og varð þetta upphaf að vináttu
okkar. Við Salla vorum öll 4 árin í
sama bekk og oft lærðum við saman
eða lásum undir próf. Ef ég man rétt
þá voru einkunnir meira að segja
mjög svipaðar hjá okkur. Salla var
afar minnug og því gott að geta flett
upp í henni bæði þá og svo síðar.
Salla hafði snemma mikinn áhuga á
íslenskri tungu og fróðleik og svo
námsfús var hún að hún var næstum
alltaf í skóla eða á námskeiðum fyrir
utan allan þann lærdóm sem hún afl-
aði með sjálfsnámi. Hún var mikil
áhugamanneskja um útivist og ís-
lenska náttúru og naut hennar best
með því að fara um hana gangandi,
oft með allt á bakinu. Hún gekk
snemma til liðs við Ferðafélag Ís-
lands sem fékk að njóta krafta henn-
ar um langt árabil. Það var Salla sem
kom mér í kynni við Ferðafélagið og
áttum við eftir að eiga saman góðar
stundir á fjöllum á vegum þess fé-
lagsskapar ásamt því að kynnast
mörgu góðu og skemmtilegu fólki.
Eftir að við fórum út á vinnumark-
aðinn gerðist það næstum alltaf á
svipuðum tíma að við skiptum um
vinnu og meira að segja gerðist það
einu sinni að við sóttum um sömu
vinnuna án þess að vita af því fyrr en
eftir á. Þá fórum við í sambúð á svip-
uðum tíma, en Salla hafði þá eignast
hana Arnheiði sína.
Já, Salla var heppin að hitta hann
Sverri. Með honum eignaðist hún
litla fiðrildið hana Kristrúnu sem
hefur verið sólargeisli núna í veik-
indunum og örugglega gefur hún
föður sínum bjartari trú á framhald-
ið. Sverrir hefur staðið við hlið konu
sinnar og systranna eins og klettur
frá fyrstu tíð og þá ekki síst núna
þann hálfa mánuð sem Salla varð al-
varlega veik.
Það er hálf-skrítið að hafa ekki
Söllu áfram til að rifja upp árin frá
Versló og allt það sem við höfum
brallað saman gegnum tíðina, en þar
sem engu verður um breytt vil ég
þakka fyrir þann tíma sem ég átti
með Söllu og allt það sem hún gaf
mér.
Elsku Sverrir, Arnheiður, Krist-
rún, Jóhanna, systkini og aðrir ást-
vinir. Við Ágúst vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Hugur okkar er hjá
ykkur.
Ólöf Þorsteinsdóttir (Lóa.)
Það voru uggandi foreldrar sem
tvístigu við bekkjardyr 1.-A í Mela-
skóla fyrsta skóladag haustið 2002.
Við vorum í þeim hópi og Salbjörg
líka. Hún eins og við var að fylgja
stelpunni sinni í skólann í fyrsta
sinn. Barnahópurinn sem þarna hóf
skólagöngu settist í 7. bekk nú í
haust. Síðasti veturinn þeirra í Mela-
skóla var rétt hafinn þegar Salbjörg
kvaddi. Allt of snemma. Það hvílir
heilmikil ábyrgð á okkur sem eigum
börn í skóla að hlúa að þeim og
styrkja í hvívetna svo að þeim megi
vegna sem best. Við berum líka
ábyrgð á því að kenna börnunum
okkar að umgangast hvert annað af
vinsemd og virðingu svo að sam-
skiptin gangi greiðlega og enginn
fari halloka í hópnum. Salbjörg var
vel meðvituð um þetta. Hún var vak-
in og sofin yfir velferð stelpnanna
sinna. Hún var jafnframt lífið og sál-
in í bekkjarstarfinu frá upphafi. Hún
var mikill gönguhrólfur og útivist-
armanneskja. Þess naut bekkurinn
góðs af í gegnum árin. Foreldrar og
börn fylgdu Salbjörgu í ótal ferðir.
Það var farið á söguslóðir í Viðey, í
göngur og fjallgöngur í nágrenni
Reykjavíkur, að ógleymdum ratleik
um vesturbæinn. Allar þessar ferðir
skipulagði Salbjörg af einstakri
natni og það sýndi sig að hún var frá-
bær leiðsögumaður.
Fyrir þessar góðu samverustund-
ir þökkum við nú. Salbjörg hefur
lagt upp í sína síðustu ferð. Hugur
okkar er hjá þeim sem hún lætur eft-
ir sig, Sverri, Arnheiði og Kristrúnu
litlu. Við þökkum Salbjörgu sam-
fylgdina og kveðjum með söknuði.
Blessuð veri minning hennar.
Ragnheiður Harðardóttir
og Jón Scheving Thorsteinsson.
Fyrir réttu ári settist ný stjórn
Foreldrafélags Melaskóla niður og
skipti með sér verkum. Fyrir flest
okkar voru þetta fyrstu kynni.
Á sinn einkennandi hógværa hátt
tók Salbjörg að sér ritarastarfið og
sinnti því af alúð, fagmennsku og
metnaði fram í lokin.
Á síðasta fundi stjórnar lagði Sal-
björg frá sér pennann, vitandi hvert
stefndi. Hún hafði ekki flíkað veik-
indum sínum, en lét af þögninni á
vormánuðum og deildi með okkur
fréttum af erfiðri sjúkdómsgrein-
ingu og batahorfum.
Sumarið leið og við vonuðum það
besta, en náttúran er bæði fögur og
grimm og verður ekki umflúin.
Með Salbjörgu er farin hlý og al-
úðleg kona. Hún var rökföst og mál-
efnaleg og kom sínum málum fram í
sátt og samlyndi.
Salbjörg kryddaði einnig fundi
okkar með fágaðri og látlausri
kímni. Var hún og verður áfram fyr-
irmynd okkar í foreldrastarfinu.
Við munum minnast Salbjargar
með söknuði og hlýhug og vottum
aðstandendum hennar okkar dýpstu
samúð.
F.h. stjórnar Foreldrafélags
Melaskóla 2007–2009,
Ólafur Mathiesen.
Kveðja frá
Ferðafélagi Íslands
Ung að árum gekk Salbjörg Ósk-
arsdóttir til liðs við Ferðafélag Ís-
lands enda var hún mikil útivistar-
manneskja sem hafði ánægju af því
að ferðast með góðum félögum.
Ferðafélagið naut góðs af vinnu
hennar um langt árabil á mörgum
sviðum. Þekking hennar á landinu,
íslenskri tungu, ásamt leiðsöguhæfi-
leikum skilaði sér í vandaðri vinnu
fyrir félagið, nánast alltaf í sjálf-
boðavinnu. Salbjörg var ávallt
reiðubúin að taka að sér verkefni og
sóttist beinlínis eftir því að fá að
leggja til vinnu fyrir félagið án þess
að laun kæmu á móti.
Hún sat í stjórn Ferðafélagsins
um tíma auk þess að sitja í nokkrum
nefndum á löngu tímabili. Hún var
fararstjóri í fjölmörgum ferðum og
nutu samferðamenn hennar góðrar
leiðsagnar ekki síður en þeirrar
miklu hlýju og jákvæða hugafars
sem einkenndi hana. Það var ætíð
ánægjulegt að ferðast með Sal-
björgu um fjöll og óbyggðir. Þar var
hún á sínum heimavelli.
Hún var hugmyndarík og hvetj-
andi og nýtti þá hæfileika Ferða-
félaginu óspart til framdráttar.
Þannig efndi hún t.d. til mikillar ljós-
myndasamkeppni fyrir félagið þar
sem efnistökin voru ferðalög um
náttúru landsins. Árangurinn var
engu líkur og skreyttu vinnings-
myndirnar húsnæði Ferðafélagsins í
fjöldamörg ár og gera reyndar enn
sumar hverjar. Félagið naut einnig
góðs af þekkingu hennar á íslenskri
tungu og las hún t.d. prófarkir fjöl-
margra árbóka.
Ferðafélag Íslands horfir með
söknuði á eftir góðum félaga sem var
félaginu mikils virði og sendir fjöl-
skyldu Salbjargar innilegar samúð-
arkveðjur.
Jón Viðar Sigurðsson.
Okkur langar til að minnast vin-
konu okkar, Salbjargar Óskarsdótt-
ur, í fáeinum orðum.
Við kynntumst Salbjörgu fyrir
nokkrum árum þegar við vorum við
nám í Háskóla Íslands. Eftir að hafa
setið saman í námskeiði um Íslend-
inga sögur ákváðum við að stofna
leshóp og lesa fleiri fornsögur. Sal-
björg blés strax til fundar á heimili
sínu haustið 2005. Fyrsta sagan sem
við lásum var Fóstbræðra saga en
þar komum við ekki að tómum kof-
unum hjá henni. Salbjörg hafði
brennandi áhuga á dróttkvæðum
vísum og lagði mikla vinnu í að skilja
hinn forna kveðskap og deila merk-
ingu hans með okkur. Salbjörg var
einnig einstaklega fróð um alla stað-
hætti sögunnar enda hafði hún
ferðast víða um landið, ekki síst
Vestfirði.
Salla, eins og hún var jafnan köll-
uð, kunni að tvinna saman áhuga
sinn á útiveru og sögulegum fróð-
leik. Okkur er minnisstæð frásögn
hennar af fyrstu ferð hennar á
Hornstrandir. Hún sagði kímin frá
því að auk nauðsynlegs viðlegubún-
aðar hafði hún meðferðis fimm
þykkar skruddur um náttúrufar og
sögu landsins. Alls vó bakpokinn
hennar 27 kg. Eftir þessa ferð gaf
hún fólki gjarnan góð ráð um hæfi-
lega þyngd farangurs og mælti með
að ferðalangar læsu skræðurnar áð-
ur en lagt væri í langferð. Margs er
að minnast frá samverustundum
okkar. Einna minnisstæðust er för
okkar á söguslóðir Laxdælu síðast-
liðið haust sem var bæði fróðleg og
skemmtileg. Við þurftum stundum
að minna okkur á að Salla gekk ekki
heil til skógar. Þótti okkur aðdáun-
arvert hvernig henni tókst með
seiglu og þrautseigju að halda áfram
náminu þrátt fyrir erfið veikindi.
Það sem einkenndi hana var einstak-
lega góð nærvera og hógværð og
ávallt var stutt í kímnina.
Við þökkum Söllu lærdómsrík og
góð kynni. Við vottum Sverri, Arn-
heiði, Kristrúnu og öðrum ættingj-
um okkar dýpstu samúð. Blessuð sé
minning Salbjargar.
Anna, Birna, Katrín,
Ólöf, Sigríður Ólöf og
Sigurður Jón.
Við hjónin kynntumst Salbjörgu
(eða Söllu eins og hún var alltaf köll-
uð) þegar hún og vinur okkar, Sverr-
ir, tóku saman. Reyndar giskuðum
við síðar á hvernig hún hefði komið
inn í líf hans, þegar við litum á gaml-
ar ljósmyndir og sáum Söllu sem
vinkonu Sólrúnar, systur Sverris.
Við glöddumst innilega við að sjá
þessar tvær persónur, sem höfðu svo
mikið að gefa með sinni hljóðlátu
kímnigáfu, stofna fjölskyldu. Sam-
eiginleg áhugamál þeirra endur-
spegluðu þessi heilindi, t.d. útivera
og heilbrigt líf. Salla átti fyrir eina
dóttur, Arnheiði, og saman eignuð-
ust þau aðra, Kristrúnu. Þau urðu
nágrannar okkar og meðal þeirra
vina sem standa okkur næst.
Ýmis tilefni gáfust til að treysta
vináttuböndin, til dæmis eigum við
sjálf dætur á svipuðu reki. Við skipt-
umst því á boðum í barnaafmæli,
hittumst í tónlistarskóla eldri dætra,
á tónleikum þeirra og hittumst í leik-
skóla yngri dætra. Einnig gátum við
samglaðst þeim í brúðkaupinu, við
útskrift Söllu og notið gestrisni í
sumarbústað hjá þeim. Það kom því
eins og reiðarslag þegar við fréttum
af því fyrir um tveimur árum að
Salla hefði greinst með alvarlegan
sjúkdóm.
Á þessum tíma sem baráttan við
sjúkdómin stóð lét Salla á engu bera
og lifði lífinu af þrótti með fjölskyldu
sinni, eins og bloggsíða hennar sýn-
ir. Oft hefði mann ekki grunað
hversu alvarleg veikindi hún átt við
að glíma. Eflaust hefur það þó verið
dugnaður hennar og stuðningur fjöl-
skyldu sem bar hana áfram, frekar
en líkamlegt afl. Er við gengum
saman heim í Vesturbæinn í bjartri
vornóttinni, að lokinni fimmtugsaf-
mælisveislu Sverris í maí, gengu þau
Salla og Sverrir svo rösklega að allir
sjúkdómar virtust víðs fjarri.
Við viljum þakka samfylgd með
Söllu sem varaði allt of stutt. Um
leið og við vottum Sverri og dætr-
unum Arnheiði og Kristrúnu samúð
okkar, þá gerum við það vitandi að
þótt líf Söllu sé á enda verður hún
með þeim og í þeim alla tíð.
Sigurður Emil og Piret.
Salbjörg Óskarsdóttir hóf nám í
íslensku við Háskóla Íslands haustið
2001. Ekki fór mikið fyrir henni í
Árnagarði, en engum sem kynntist
henni duldist að hér fór skynsamur
og athugull nemandi. Þegar rann-
sóknaverkefnið „Tilbrigði í setninga-
gerð“ fór af stað vann Salbjörg með
okkur málfræðingunum. Hún hafði
ekki hátt, lét ekki mikið á sér bera á
fundum en kom með góðar ábend-
ingar ef hún var spurð. Hún nýtti
sérþekkingu sína og þjálfun vel og
þó hún ætti ung börn lét hún ekki
deigan síga heldur vann að sínum
þætti í rannsóknaverkefninu heima
við.
Haustið 2007 lauk hún BA-ritgerð
sem var byggð á einum þætti verk-
efnisins, frumathugun á ákveðnum
einkennum á máli Vestur-Íslend-
inga. Í apríl síðastliðnum flutti hún
fyrirlestur á Hugvísindaþingi um
efni ritgerðarinnar og sýndi fram á
að sumt af því sem fræðimenn höfðu
haldið fram um vesturíslensku var
bara þjóðsaga. Þannig lagði hún sitt
af mörkum til aukinnar þekkingar á
íslensku máli vestan hafs. Við kveðj-
um hana með þakklæti fyrir sam-
starfið og sendum eiginmanni, dætr-
um og öðrum aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur.
F.h. Tilbrigðahópsins,
Höskuldur Þráinsson.
Árið sem Sigurður
Eymundsson flutti inn
í Haga voru íbúar
Hafnar í Hornafirði 69 samkvæmt
Sóknarmanntali Bjarnanesprest-
skalls. Gunna frænka fæddist tveim-
ur árum síðar, sú fjórða í röðinni af
börnum þeirra hjóna sem áttu eftir
að verða tíu til samans. Ég, eins og
aðrir afkomendur Sigurðar afa og
ömmu Agnesar Móritzdóttur Stein-
sen í Haga, hef verið svo gæfusöm að
eiga Gunnu sem frænku. Heima á
Þrastarhól hjá þeim Ingvari var allt-
af tekið vel á móti okkur frá Brunn-
hól. Sérstaklega held ég að mikil vin-
átta hafi verið milli föður míns,
Arnórs Sigurjónssonar, og Gunnu
frænku. Þær góðu samverustundir
sem fjölskyldurnar áttu gleymast
seint. Agnes móðuramma var dáin
áður en við Svafa systir fæddumst.
Guðrún Sigurðardóttir
✝ Guðrún Sigurð-ardóttir fæddist
í Haga á Höfn í
Hornafirði 4. sept-
ember 1923. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu á Höfn 9.
september síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Hafnarkirkju 22.
september.
Líklega hefur Gunna
tekið að hluta við
hennar hlutverki
gagnvart okkur krökk-
unum í ættinni sem
fæddust eftir að afi og
amma voru dáin.
Gunna var þó bara átta
árum eldri en tvíbura-
systurnar Ragna móð-
ir mín og Hulda.
Í fórum mínum á ég
gömul minningarorð
sem skrifuð voru við
lát Agnesar ömmu.
Þar segir meðal ann-
ars: „Ástvini hennar og aðra, sem
þekktu hana, setur hljóða. Þessi
mikla starfskona er ekki lengur á
meðal okkar. Þessi viljafasta, lífs-
glaða kona hefir kvatt í síðasta sinn.
Þessi góðviljaða kona, sem allt vildi
gera fyrir þá, sem höllum fæti stóðu,
er farin. Þessi mikla rausnarkona,
sem gaf tvöfalt á við flesta aðra.“
Þessi persónulýsing á ekki síður við
um Gunnu frænku. Gestrisin og gjaf-
mild var hún, góð og hlý.
Sú kynslóð sem sleit barnsskónum
í litla sjávar- og sveitaþorpinu á Höfn
er nú óðum að kveðja, og þar með lif-
andi tenging við löngu horfna veröld
frumbyggjanna. Gunna frænka var
ekki orðin fimm ára þegar afi hennar,
Eymundur Jónsson frá Dilknesi, dó,
en hann lést heima í Haga 1. apríl
1927 hjá Sigurði syni sínum. Ey-
mundur var menntaður járnsmiður
frá Kaupmannahöfn, hafði meðal
annars verið einn af þeim sem smíð-
uðu gömlu Laxárbrúna, sem ég man
vel eftir og þótti mikil listasmíð.
Hann hafði dvalið í Ameríku með
hluta af fjölskyldunni frá 1902-1907
og var mikið ljóðskáld. Hann var,
með orðum Davíðs Stefánssonar,
sannkallaður höfðingi smiðjunnar;
„voldugur maður að verki, með vit og
skapandi mátt“. Afkomendur Ey-
mundar og Halldóru langömmu hafa
varðveitt þann dugnað sem þau hjón-
in sýndu bæði í orði og verki. Og
barnahópurinn stóri sem ólst upp í
Haga hefur skilað vel sínu dagsverki.
Gunna frænka á sinn hógværa og
milda hátt. Hlutverk hennar í sögu
fjölskyldunnar hefur verið stórt og
minningin um hana mun lengi lifa.
Við fráhvarf Gunnu er nú horfin enn
ein úr stóra systkinahópnum frá
Haga. Vegna búsetu erlendis í meira
en tvo áratugi hef ég fylgst mest með
ættingjunum úr fjarlægð, en fallega
jólakveðjan frá Gunnu frænku, með
myndunum hennar Öggu frá Horna-
firði og fallegu ljóðunum hans Guð-
bjartar, hafa yljað hver jól. Nú eruð
þið bara tvö eftir.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar í Ár-
ósum sendi ég Agnesi og Guðbjarti
innilegar samúðarkveðjur og þakka
Gunnu frænku fyrir samfylgdina.
Blessuð sé minning hennar.
Agnes Siggerður Arnórsdóttir.